Tasodifiy hikoya: Hozir izlayotgan odamlaringiz bu uyda bor-yo`g`i sakkiz yil yashashdi
Shahodat juda sinchkov. Buning ustiga, o`ta qiziquvchan. Bir narsa ko`ziga ajabtovur ko`rindimi, tam...davomi

жойидами, — дея сўради.

Шу орада аста-секин қадам ташлаб келаётган Бибигул опа билан Зеби аммаси Садирга кўзлари тушиши ҳамоно нимагадир ишора қилди. У ҳамон ҳушини йиғолмаган, нуқул қизларнинг атрофига тикилиб қора мушукни қидирарди.

— Мошинага ўтир, — деди Бибигул опа. Унинг овозидан авзойи бузуқ эканлигини пайқаш қийин эмасди.

Йигит сал ўзига келиб, уловни юргизди.

Улар бутун йўл бўйи бир-бирларига лом-мим демай жим келишди. Бироқ машинадан тушишлари билан Бибигул опа гулхандек аланга олиб, минадай портлади. Бир томонда ота-она, бошқа томонда Дилдора. Садир ҳеч нарса демасдан катталарнинг гапларини охиригача эшитди. Илло нимагадир Зеби аммаси гапирмасдан, жанжалга томошабин бўлиб турарди. Унинг тоқати тоқ бўлди. Аммасининг сукут сақлашини кўриб, лоақал у киши мен томон бўлар деган ўйда аммасига қаради.

— Жиян, яхшилаб ўйлаб кўрдингми? — сўради аммаси вазминлик билан.

Бу гапни эшитиб Бибигул опанинг кўзлари олайиб, шанғиллай бошлади:

— Нимасини ўйлайди буни? Ўйлайдиган жойи бормикан? Мен ногирон қизни келин қилмайман. Ана ўзиям айтган агар сизлар хоҳламасаларинг уйланмайман деб.

— Мен Дилдорага уйланмасам бошқа бировга ҳам уйланмайман деганман, — таҳдидона деди Садир аввалги айтганларини онасининг ёдига солиб қўймоқчи бўлиб.

— Ҳали қаёқдаги битта кўр қизни деб гапимни икки қиласанми? — чинаккамига дағдаға қила бошлади онаси.

— Мен, — деди Садир ўрнидан туриб: — Сизларниям, униям яхши кўраман.

— Ўшани ўқишда кўрган бўлсанг билиб қўй. Ўқиш-пўқишингни йиғиштирасан. Бу менинг охирги гапим. Агар шуни дейдиган бўлсанг, уйдан йўқол.

Онасининг бу гапига ҳеч ким эътироз билдирмади. Лекин Садирнинг ҳайдалиши ҳақида ҳавога сочилиб кетган бир оғиз сўз отасини ҳам, аммаси-ю Садирнинг ўзини ҳам бир сапчитиб туширди.

Йигит гапини давом эттирмоқчи бўлди-ю, сўзини йўқотган одамдай ҳовли томонга қаради. Бирдан олма дарахтининг остида юрган қора мушукни кўрди. Унга тикилиб, ёнаётган кўзларидаги тушунарсиз ҳолатдан қўрқуви ошди. Бошидаги оғриқ лаҳзалар ичида бутун танаси бўйлаб ёйилди. Аммо ҳарчанд уринмасин нигоҳини мушукнинг нигоҳларидан ололмасди. Ҳатто киприклари ҳам ўзига бўйсунмас, оёғи эса жонивор томонга судрарди. Қулоқлари остида элас-элас ота-онаси, аммаси ўзининг исмини тутиб чақиргани эшитиларди. Сўри устида қадам ташлаб пастга юра бошлади. Бир маҳал бутун азои баданида гурсиллаб нимагадир урилганининг азобини туйди. Айниқса бошининг қаттиқ тушиши хаёлини ўзига келтирди. Алҳол бу узоққа чўзилмай яна ҳушидан кетиб йиқилди.

3

Садир кўзини очиб, ётган жойини кўздан кечирди. Касалхонанинг тезёрдам хонасига ўхшайди. Турли асбоб-ускуналар ва алламбало жиҳозлар... Хуллас тиббиётга доир анча-мунча нарсаси бор.

У ўрнидан турмоқчи бўлиб, илкис гавдасини кўтарди. Билагида қаттиқ оғриқ сезди. Бу оғриқ худди баданга нина санчилишини эслатарди. Йигит мажбур гавдасини оҳиста ташлаб чўзилди. Секингина билакларига қаради. Билагига укол қўйишибди. Бироз вақт шифтга термилиб ётди. Нималар бўлганини эслашга уринди. Уйларидаги сўрини кўз олдига келтирди. Онасининг куйиб-пишиб гапираётганини ҳам. Кейин олма дарахти, кейин ўзини таъқиб этаётган анави ярамас қора мушук жонланди хаёлида. Узоқ ўйлади. Ўйларига берилиб кўзи илинибди. Қанча ухлади билмайди. Ҳар тугул майин овоздан уйғониб кетди. Тепасида ҳамшира шприцни кўтариб жилмайиб турарди. Деразадан ташқарига қаради. Атрофга қоронғи тушган.

— Қани яхши йигит ўгирилинг-чи? — деди ҳамшира бир қўлиди шприц, яна бирида спиртга ботирилган пахтани кўз-кўз қилиб.

— Анчадан бери ётибманми? — сўради Садир ёнбошлаб ётаркан.

— Ҳм-м, — жавоб қилди ҳамшира қисқагина қилиб.

— Бу ер...

Садирнинг гапи бўғзида қолди. Ҳамшира унинг гапини давом эттириб:

— Шошилинч тиббий ёрдам бўлими, — деди. — Камроқ гапирсангиз ўзингизга яхши бўлади. Бўмаса толиқиб қоласиз.

— Реанимация денг, — ҳазин таъкидлади йигит. Сўнг чиқиб кетаётган ҳамширадан сўради: — Уйимдагилар шу ердами?

— Ташқарида.

— Айтиворинг, илтимос, — ялинганнамо гапирди йигит.

— Бу ерга мумкинмас. Ҳозир врач келади. Палатага ўтказинглар деса, уларни кейин киргизамиз. Палатага...

Ҳамширанинг гаплари йигитга тасалли бўлди. У осмонга термилиб ётиб дўхтирни кута бошлади. Хайриятки, орадан кўп ўтмай врачнинг қораси кўринди. Йигитга бир-икки савол берди, асбоблари билан текшириб кўрди. Сўнг ҳамшираларга Садирни палата ўтказиш ҳақида буйруқ берди, нималарнидир тайинлади.

Палата шинамгина эди. Икки кишилик хона. Кроват ҳам, табуретка ҳам икки донадан.

Садир ўзини палатага жойлаштирган ҳамширадан ота-онасини киргизишларини илтимос қилди. Бироз ўтиб хонага ота-онаси кирди. Бибигул опа ўғилини қучоқлаб роса йиғлади. Нормат аканинг-да ўғлининг соғайганидан кўзлари намланди. Улар узоқ гаплашишди.

— Сени бизга Худойимнинг ўзи қайтариб берди, — дейди онаси икки гапнинг бирида.

Садир кўнглидан ўтаётган саволларни қандай сўрашни билмай пича ўйланди. Ниҳоят юрак ютиб:

— Анчадан бери ётибманми? — сўради онасидан.

Хотинидан олдин Нормат ака олғирлик қилиб гапни илиб кетди:

— Ҳаммаси ўтиб кетди. Буларни ўйлама.

— Билишим керак! Ахир...

Ўғлининг қайсарлигини билиб, Бибигул опа:

— Анчадан бери, — деди ғамгин оҳангда. — Бошинг билан ёмон йиқилибсан. Мия суягинг лат еб ичкарига йиринглаб кетди.

Бибигул опанинг чеҳраси мунгли тус олди.

— Дилдора, — деди Садир беихтиёр. Сўнг ўзи ҳам ҳозир у ҳақда сўрашнинг мавриди эмаслигини пайқаб тилини тишлади. Бироқ онаси ялт этиб Нормат акага қаради, эри бошини маъноли қимирлатди. Бибигул опа мийиғида илжайди.

— Уям шу ердайди. Боя кетди. Эрталаб келади, — деди.

— Бояқиш қиз роса йиғлади-да, — деди отаси ўғлини оҳиста туртиб.

Улар гангир-гунгирни авжига чиқаришаётганди шошиб-ҳовлиқиб Зеби аммаси кириб келди. Аммаси озроқ шартаки, қандай гап бўлишининг фарқи йўқ. Шарт қўшилиб олади-ю ҳеч кимга навбат бермай вайсайверади. Мана ҳозир ҳам Дилдора ҳақидаги суҳбатга қўшилиб, биринчиликни ўз қўлига олди. Гап-гап билан соат ўнга яқинлашиб қолганда, ҳамширалардан бири эшикни очиб, ухлаш вақти бўлганлигини, беморни кўп уринтирмаслик зарурлигини эслатди. Ота-онасига қўшилиб аммаси-да ўрнидан қўзғалди.

— Келинни жигаридан урибдида жияним қурмағар, — деди у бўсағада туриб. — Майли қизнинг кўзи ожизлиги ўпса нетар, ювса кетар бўмасаям бахтли бўлишса бўлди.

Унинг гапи ҳамманинг юрагига наштардек санчилди. Бирдан хомуш тортишди. Айниқса Садир. Эски гап қайтадан қўзғолаётганлигидан ҳафсаласи пир бўлди. Бибигул опанинг бояги хушчақчақлиги шамолда учган чангдай бир зумда йўқолди. Ноўрин гапи ҳамманинг кайфиятини бузганлигини кўриб, Зебининг ҳам тарвузи қўлтиғидан тушди. Мунғайибгина жияни билан хайрлашди.

Йигит эса ўй-хаёллари билан ёлғиз қолди.

4

Оқшом яримлаганда эшитилган чинқириқдан касалхона ларзага келди. Ходимлар шошиб қолишган бўлса, уйқудаги беморлар ваҳимага тушишди. Ҳамширалар оёқларини қўлига олиб чопишди. У палата кирганларида Садир хонанинг бурчагида ўтирарди, у тинмай бошини деворга урар, нуқул "кет-кетлаб” нимадир қувиб соларди. Кўзлари косасидан чиққудек бўлиб,