Tasodifiy hikoya: Карс икки кулдан чикади.
Салом, хурматли сайтдагилар. Ман Сизларга бундан 4 йил олдин булган бир вокеани хикоя килиб бераман....davomi

suzib yurganini tomosha qilar edi.

Keave bilan Lopaka hamma narsani koʻzdan kechirib chiqqach, orqa ayvonga oʻtib oʻtirishdi.
– Xoʻsh, qalay? – deb soʻradi Lopaka. – Orzularingga mos keldimi?
– Lolu hayronman, – deya javob qildi Keave. – Bu hatto orzularimdagidan ham ziyoda boʻlibdi, shu qadar xursandmanki, naq boshim aylanib ketayapti.
– Meni esa bir narsa oʻylantirayapti, – dedi Lopaka. – Shularning bari oʻz-oʻzidan kelishi ham mumkin edi, balki bu oʻrinda shishadagi iblisning hech qanday daxli yoʻqdir. U holda men shishani sotib olganim bilan shxunani yetti uxlab tushimda ham koʻrmayman, ikki oʻrtada jahannam azobini oʻz ixtiyorim bilan boʻynimga olganim qoladi, xolos. Toʻgʻri, shishani sotib olaman, deb senga soʻz berganman, ammo sen ham ahvolimni tushunishga urin va men uchun yana bitta sinov oʻtkazib ber.
– Lekin shishadan endi hech qanday sovgʻa olmayman, deb qasam ichganman-ku, axir! Oʻzi shundogʻam qulogʻimgacha gunohga botib ketganman.
– E, men sovgʻalarni mutlaqo oʻylayotganim yoʻq, – javob qildi Lopaka. – Shaytonning oʻzini bir zumgina koʻrsam kifoya. Buning senga hech qanday foydasi tegmaydi, demakki, xavotir olishingga ham oʻrin yoʻq. Shunchaki, unga birrovgina koʻz qirimni tashlasam, bu ishga boʻlgan ishonchim ortadi deyman-da. Kel endi, ogʻayni, shaytonni bir koʻrsata qol. Keyin oʻsha zahotiyoq sendan shishani sotib olaman, mana, pulim ham tayyor.
– Men boshqa narsadan xavotirman, – dedi Keave. – Shaytonning qiyofasi balki nihoyatda dahshatlidir, unga shundoqqina qaraganing-dayoq shishani sotib olishdan voz kechib qolishing hech gap emas.
– Soʻzim – soʻz! – deya javob qildi Lopaka qat’iylik bilan. – Mana pulim ham tayyor deyapman-ku, axir.
– Boʻpti unaqada, – dedi Keave. – Unga bir nazar tashlashga oʻzimam qiziqayapman. Shayton janoblari, sizni birrovgina koʻrishimizga ijozat etsangiz!

U shunday deyishi bilan shayton shisha ichidan bir qaradi-yu, shu zahotiyoq yana gʻoyib boʻldi. Keave bilan Lopaka esa tosh qotgancha qolishdi. Hatto kech kirdi hamki, ular oʻzlariga kelisholmas, tillari aylanmasdi. Va nihoyat, Lopaka pulni oʻrtogʻining yoniga surib qoʻyib, shishani oldi.
– Men halol odamman, soʻzimda turishim kerak, – dedi u. – Aks holda mana bu narsaga qoʻlimni ham tekkizmagan boʻlardim. Mayli, nachora, boshga tushganni koʻz koʻrar ekan. Shxuna bilan ozroq pulga ega boʻlsam bas, oʻsha zahotiyoq manavi la’natini oʻzimdan soqit qilaman. Chunki, ochigʻini aytganda, uni koʻrgan zamonim tepa sochim tippa-tik boʻlib ketdi.
– Lopaka, – dedi Keave, – koʻnglingga ogʻir olmagin-u, ammo bitta gapni aytmasam boʻlmaydi sirayam. Hozir tun, yoʻl yomon, ustiga-ustak, bemahalda qabriston yonidan oʻtish bexosiyat hisoblanadi – bularning barini men juda yaxshi tushunib turibman. Biroq anavining maraz turqi-tarovatini koʻrganimdan keyin toki bu shisha shu yerda ekan, na yegan-ichganimda halovat boʻladi, na orom topaman va na Parvardigorga iltijo qila olaman. Yoʻlingga fonus, shisha solib olishing uchun savat beray, boz ustiga shu uyda koʻnglingga yoqqan nima boʻlsa – har qanday suratni, har qanday eng ajoyib buyumni olishing mumkin, faqat, Xudo haqqi, bu yerdan tezroq joʻnab ketgin-u, Xookenada Naxinaning uyida tunay qol!
– Keave, – dedi Lopaka, – mening oʻrnimda har qanday odam bu gapingdan keyin sendan qattiq ranjigan boʻlardi. Negaki, men senga nisbatan sadoqatli doʻstning ishini qildim – soʻzimda turib, shishani sotib oldim. Bu yogʻi yarim kecha, hammayoq zim-ziyo, qabriston yoqalab oʻtuvchi yoʻl esa gardanida gunohi va qoʻltigʻida shaytonli shishasi boʻlgan mendek odam uchun yuz karra, ming karra dahshatliroq. Ammo oʻzim ham qoʻrquvdan dagʻ-dagʻ titrayotganim uchun seni ayblay olmayman. Ketar ekanman, Parvardigordan iltijo qilamanki, sen shu uyda baxtli hayot kechirgin, mening shxunadan omadim chopsin va har ikkovimiz ham umrimizni yashab boʻlganimizdan keyin jamiki jinlaru shishalarga qasdma-qasd oʻlaroq jannatga tushaylik.

Lopaka shunday degach, otini togʻdan pastga qarab choptirib ketdi, Keave esa ayvonda tuyoqlar dupuriga quloq tutganicha, qadimgi hukm-dorlar xoki yotgan qoya ostida fonus yogʻdusi miltillab borayotganini kuzatib turardi. Keyin, shu turganicha, yaproqdek titragan koʻyi kaftlarini jipslashtirib, shunday baloi azimdan qutulgani uchun Parvardigorga hamdu sanolar ayta boshladi.

Biroq ertasiga charogʻon, begʻubor tong otdi va Keave yangi uyidan hanuz hayratlangancha, qoʻrquvlarini unutib ham yubordi. Shundan soʻng kun ketidan kun oʻta boshladi, Keave yangi uyida yashar, shodligining cheki yoʻq edi. Orqa tomondagi ayvon uning sevimli joyiga aylandi: u shu yerda ovqatlanar, butun vaqtini oʻtkazardi. Gonolulu gazetalarini oʻqib, turli voqea-hodisalardan xabar topardi.

Uni koʻrgani kimlardir kelib qolsa, ularni aylantirib, butun uyni, suratlarni koʻrsatardi. Keave uyining ovozasi olis-olislarga yetib bordi va Kon orolining barcha aholisi uning qasrini Ka-Xale-Nui, ya’ni «Mashhur Uy» deb atay boshlashdi, ba’zan esa yana «Yarqiroq Uy» deb ham atashardi.

Keyingi nomning sababi shundaki, Keave xitoy xizmatkor yollagan, u esa Xudoning bergan kuni uyning hamma yeridagi chang-chunglarni artib, barcha narsani koʻz olgudek yaraqlatib chiqardi. Chiroyli oʻyinchoqlaru suratlar ham, deraza oynalariyu oltin hallar ham – bari-bari baayni tong nurlaridek charaqlab turardi. Keavening oʻzi esa xonama-xona aylanib yurar ekan, quvonch-shodligi yuragiga sigʻmay, beixtiyor qoʻshiq kuylab yuborardi. Uyi yonidan kemalar suzib oʻtayotganida esa u oʻz machtasidagi bayrogʻini koʻtarar edi.

Vaqt shunday oʻtib borar ekan, bir kuni Keave uzoqqa ham emas, yaqinga ham emas, balki Kamluaga yor-birodarlarini koʻrib kelish uchun yoʻlga otlandi. U yerda Keaveni yaxshilab mehmon qilishdi, ammo shunga qaramay, u ertalab turgan zahotiyoq orqaga qaytib, otini yeldek uchirib ketdi – oʻzining ajoyib uyini yana bir koʻrish uchun shunchalik oshiqardi. Aksiga olib oʻsha kun, qadimgi rivoyatlarda aytilishicha, ajdodlarning arvohlari qabrlardan chiqib, Kon sohillarida daydib yuradigan tunning arafasi edi. Bir gal shaytonga aylanishib qolgan Keave esa bu gal marhumlar davrasiga tushib qolishni aslo-aslo istamasdi.

U mana shu tariqa, Xonauanuni ham ortda qoldirib ot choptirib borar ekan, toʻsatdan olisda – dengizda, shundoqqina sohil yoqasida qandaydir bir ayol choʻmilayotganiga koʻzi tushdi. Nazarida u yosh, ammo yetilgan qiz boʻlib tuyuldi, Keave shundan boshqa narsani oʻylagani yoʻq. Shu zaylda ot uni uchirib borar ekan, avval oq koʻylak, keyin qizil yubka – xoloku koʻzga chalindi: qiz suvdan chiqib kiyinayotgan edi.

Keave yetib borganida u choʻmilishdan keyin guldek ochilib, qizil yubkasida yoʻl chekkasida turar, koʻzlari kulib, nigohidan bokiralik, nafosat taralar edi. Keave qizga koʻzi tushgan zahoti ot jilovini tortdi.
– Bu atrofda yashovchilarning hammasini bilaman, deb oʻylardim, – dedi u. – Ammo seni tanimas ekanman, kimsan oʻzing?
– Men Kianoning qizi Kokua boʻlaman, – deya javob qildi qiz. – Oaxudan uyga endi kelib turishim. Oʻzing kimsan?
– Men kimligimni