Tasodifiy hikoya: Hahaha
Bir kuni bir oyla jit kilishgan ekan. Bolasi, dadasi, onasi, babushkasi. Bir kuni bola dadasi bilan ...davomi

muhabbat muhri

Добавил:	wster (10.12.2014 / 08:09)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	9347
Комментарии:	Комментарии закрыты

Borliq bir silkinib yonib o‘chganday bo‘ldi. Yer yuzini bulut qopladi. Shivalab yomg‘ir yog‘ar, atrof javonibdagi jimlikni tomchilarning shitir-shitiri-yu, daryoning dahshatli shovillab o‘qishigina buzardi. Jonivorlar allaqachon in-inlariga kirib ketishgan, vaqt ham allamahal bo‘lgan edi. Daryo bo‘yidagi harsangtosh ustida soch-soqoli oqargan, yoshi ham bir joyga borib qolgan Zokir traktorchi o‘tirar; yigirma-o‘ttiz qadam narida esa tashlandiq holga kelgan, almisoqdan qolgan uning yolg‘iz traktori turar edi. Bu traktorni cholga yaxshi mehnatlari evaziga kolxoz tomonidan berishgandi. O‘shanda "Qarigan chog‘imda zil-zambildek keladigan bu matohingni boshimga uramanmi?!” – demoqchi bo‘ldi-ku, lekin salkam butun umri shu traktor bilan o‘tib, o‘rganib qolgani tufaylimi ko‘ngli yo‘l bermadi. Raisning oldidan chiqib to‘g‘ri uyga kelganida xotini Xadicha, ayol kishi emasmi, "Shuning o‘rniga kichikroq bir xunajin so‘ramabsizda. Bahorgacha anchayin yetaklab olardik. Bu o‘lgurni na sog‘ib ichib bo‘lsa, na bozorga sola olsang...” – deb qildi janjal, qildi janjal, asti qo‘yaverasiz. Tuprog‘ing nurga to‘lgur kampirining o‘shandagi holati hamon ko‘z oldidan ketmaydi. Nimayam qila olardi. Taqdir deb shuni aytadi-da... Birov oldin ketsa, birov keyin tark etadi bu foniy dunyoni. Hammaga kelgan to‘y. Boshga tushganni ko‘z ko‘raveradi.
Kampiri Xadichani tuproqqa qo‘yganiga ham mana bir hafta bo‘libdi. Hammasiga chidab yuribdi-ku, lekin...
...Faqat Xadichaga achinadi. U bechora nimani ham ko‘ribdi. Hatto shu o‘zining yashagan qishlog‘i, kichkina Chekatashloqni ham bafurja aylanib chiqmagan. O‘zi-ku mayli-ya... Armiya dedi, boshqa dedi hartugul uyoq buyoqni borib ko‘rdi. O‘lsa armoni yo‘q edi.
Odamzot o‘zi shunday yaralgan bo‘lsa kerak. Avvaliga otam-onam deydi, keyin bo‘lsa bolam-chaqam... Borib-borib qarigan chog‘larida yolg‘iz qoladi. Kampiri bilan ikkovlari bir-biriga suyanib, o‘rganib qolgan ekan anchagacha o‘ziga kelolmay yurdi. Bu vaqtlarda farzandlar ham o‘z yo‘liga... Ular ham bag‘ringdan uchirma bo‘lib chiqib ketguncha seniki, keyin o‘zlari bilan o‘zlari ovora... Mana to‘ng‘ichi Dilmurod bir yil bo‘libdiki, daragi yo‘q. Hatto onasining vafotini ham bilmaydi. Balkim bilganda kelarmidi?!..
Davlat ishi deb tinmaydi. Hali chet elda, hali boshqa joyda. Bormagan joyi koinot qoldi o‘zi. Otang tushmagur, bachchag‘ar, o‘zi ham yetti tilni biladi.
Ba’zan shu o‘g‘liga ham achinib ketadi. "O‘zingni boshingga o‘zing g‘alva oshirmay, jo‘n otangni kasbini qilavermaysanmi?! O‘sha begona yurtda yurib topgan bir burda noningni shu yerda ham topasan axir”, - degisi keladi-yu, o‘ylanib qoladi. Yana kim biladi, bu yoshlar nimalar qilishadi hali.
Har qalay o‘rtanchasi tuzuk. Tez-tez kelib, xabar olib turadi. Onasining ta’ziya kunlari ham boshiga do‘ppi, egniga chopon kiyib shu o‘g‘li turdi.
Kenjasi qiz. Qiz bo‘lgani tufayli, juda mehribon. Onasi tirik chog‘larida bechorani ketgisi kelmasdi. Yosh oila bo‘lsa ham o‘zidan oshinib, bo‘sh qoldi deguncha onasining oldiga chopardi. Ishqilib omon bo‘lsa bo‘lgani. Hammalarini qaerda bo‘lmasin baxtini bersin...
Shu kunlarda uning o‘zi ham nurab, mung‘ayib qolgan edi. Faqat hali-hanuz Qoradaryo sohilida Xadicha bilan ilk bora yuz bergan o‘sha voqeagina cholga ajib bir entikish, shirin orziqish berib, hayot baxsh etardi...
...Ilgarilari ham nimagadir yomg‘ir ostida xayol surib o‘tirishni yaxshi ko‘rar edi. O‘shandayam yomg‘ir tezlashgandan tezlashib, quturib borardi. Sohilda kimni(ng)dir b(ch)aqirib, chopib kelayotgan qorasi ko‘rindi. Uzoqdan uning nima deb baqirayotganligini anglab bo‘lmasa-da, ovozidan qiz bola ekanligini bilish mumkin edi. Qiz keldi-yu, tuyqusdan dahshatli narsaga duch kelgandek turgan yerida qotib qoldi. Yigit unga qanday qilib iltifot ko‘rsatishni bilmay, jim qarab turar edi. U bo‘lsa, g‘ayriixtiyoriy ravishda ortga burilib, keta boshladi.
- Qayoqqa ahmoq?!.. Selda qolasan-ku... Bu yoqqa kel, kel deyapman!..
Yigit traktoridan tushdi-yu, ovozining boricha baqirgan ko‘yi achchiqlanib, u tomon yurdi. Qo‘lidan mahkam ushlab, kabina tomon sudray boshladi. Qiz beiixtiyor bo‘ysunib lom-mim demay kabinaga chiqdi. Kabinadan traktor moyining hidi anqib turardi. Noqulay bo‘lsa-da, o‘rindiqqa o‘rnashib oldi. Bunday joyda birinchi o‘tirishi edi. Vujudi bilan yigitning xatti-harakatlarini kuzatar, notanish joyda begonasirardi. Buning ustiga yoshlik, yolg‘izligi vahm solardi. U bo‘lsa hamon bir nimalar deb g‘udranardi.
- Voy tentakvoy-ey. Men bo‘rimidimki seni yeb qo‘ysam. Qo‘rqib ketganinichi buning.
Qiz uning ham yoniga chiqayotganini ko‘rib, himoyasiz qolgan qushdek, o‘tirgan o‘rnida bezovta qo‘zg‘aldi va atrofga olazarak qarab qo‘ydi. O‘zining noma’qul harakatini sezdimi yigit kabinaga chiqmay traktorning yomg‘ir urilmayotgan tomoniga o‘tib, qunishib oldi.
Yomg‘ir bir zum bo‘lsada, pasaymasdi. Atrof bo‘m-bo‘sh, kimsasiz. Poyonsiz dalalar ortidan qishloq elas-elas ko‘zga tashlanadi. Kun ham o‘tib borayapti. Tezroq ketish kerak... Aksiga olib yomg‘ir ham tinmayapti.