Tasodifiy hikoya: SEVGI BORMI
Assalomu alekum qadrdonla bugun wunchaki bitta okamdan ewitgan hikoyani yozmoqchiman Do‘sti...davomi
Assalomu alekum qadrdonla bugun wunchaki bitta okamdan ewitgan hikoyani yozmoqchiman Do‘sti...davomi
muhabbat muhri (davomi)
| Добавил: | wster (10.12.2014 / 08:08) |
| Рейтинг: |  (0) |
| Прочтений: | 9730 |
| Комментарии: | Комментарии закрыты |
Qiz ham unga ortiqcha bo‘ldi.
Yigitning xayolini traktorning orqa oynasidan tushgan qizning g‘imirlagan sharpasi buzdi. Yomg‘ir tomchilari qizning ikki yuzidan oqib tushib, hammayog‘ini shalabbo qilgandi. G‘ayorishuuriy ravishda unga nigohini qaratdi. Boya husniga unchalik e’tibor bermagan ekanmi, yon tarafdan qizning chiroyli yarim yuzini ko‘rdi. Xayolidan kechgan o‘yni anglaganday qiz ham u tomon o‘girilib, oydek husnining bor tarovatini namoyish etdi. Bu namoyishkorona qarash yigitning vujudini o‘rtab yubordi. Qizning mungli ko‘zlari qandaydir sirli boqardi. Bir boqishining o‘zigina jon olishga kifoya edi. Yigitni visol qiynog‘i azoblab, hajr o‘ti o‘zining yog‘iga o‘zini qovira boshladi. Endi telba qalbini yomg‘irning tezroq tinishi emas, aksincha, uzzukun sharros yog‘ishi tinchlantirardi. Lekin o‘ylagani aksi bo‘layotgandi. Axir shu onning o‘zida undagi qalb o‘ti alangalanib, vujudida o‘ziga notanish hislar paydo bo‘la boshlaganini bu zolim falak qayoqdanam bilsin. Ustiga ustak yomg‘ir ham susayib bir-birini bog‘lab turgan bittayu bitta rishtadan ham mahrum qila boshladi. U butun borlig‘i bilan ehtirosli xayollar og‘ushida edi. Qandaydir ko‘rinmas kuch o‘z domiga olib, aql hushini o‘g‘irlayotgandi, go‘yo... O, bu qandayin kuch bo‘ldiki, uni ipsiz bog‘lab olib, o‘ziga ohanraboday tortsa... Ancha vaqtdan so‘ng qizning kabinadan chiqayotganini ko‘rib, yomg‘ir butunlay tinganini sezdi va birdan bezovtalanib qoldi. Bu lahzalar uning uchun aziz bo‘lib qolgan, go‘yoki u kabinadan emas, qalb to‘ridan chiqayotgan edi. Qiz ko‘ziga chaqmoq misli bir ko‘rinish berib ketayotganday tuyuldi. Yigit uning yoniga borishini ham, bormasligini ham bilmay kalovlanardi. Shu paytgacha ikkovlarini bog‘lab turgan narsa yolg‘iz yomg‘ir, yomg‘ir ekanligini endi tushundi.
Yana o‘sha g‘ayritabiiy kuch qizning yoniga borishga undadi. Nazarida allaqanday sharpalar yuragiga tajovuz solib, yolg‘izini olib ketmoqchiday ko‘rindi. U o‘z jismidagi qaltiroqni sezdirmaslikka harakat qilib, qizga yaqinlashdi va qarshisida bir zum husniga mahliyo bo‘lib, turib qoldi. U go‘zal edi. Hatto yoshligida xayolini olgan, kitoblardagi Farhodu Majnunlarning ma’shuqalaridan ham maftunkorroq edi. Unga endi hech narsa taskin bermay qo‘ydi. Ixtiyorsiz ravishda qizning guldek barmoqlariga traktorning rul chambaragini aylantiraverib dag‘al, beo‘xshov holga kelib qolgan qo‘llarini tekkizdi. Bir zum bo‘lsa-da, qizning qaynoq vujudidan gupurib turgan qalbining haroratini his etdi. Negadir u qo‘lini tortib olmadi. Faqat ko‘zlarini yerga qadab, nigohi bilan turli shakllar chizardi. Yigit uning ko‘zlarini ko‘rolmay o‘zicha tasavvur qildi: qora, moviy... Bilolmadi. Shu holatda ular bir-birlariga bo‘lgan muhabbatlarini, mehrlarini so‘zsiz izhor etishayotgandek edilar. Qizning qo‘llarini bo‘shatgisi kelmasdi. Shunday qilsa abadiy bir-birlaridan yiroqlashadiganga o‘xshab ko‘rindi. Nima bo‘lsa ham o‘zini qo‘lga oldi va:
- Ketayapsizmi?! – deb to‘lqinlanib so‘radi.
Qizdan sado chiqmadi. U til-zabonsiz farishtaga o‘xshardi. Bir og‘iz ham gapirmasdi-yu, odamni o‘ziga rom etib olardi.
Shu payt mayin epkin esib, qizning sochlarini to‘zg‘itdi. Shunda u boshini ko‘tarib, yigitga qaradi. Ko‘zlar to‘qnashib o‘t chaqnaganday bo‘ldi. Oralarida hech qancha masofa qolmagandi. Qattiqroq nafas olsalar yuzlari yuzlariga tegardi. Ikkovlari ham singib ketguday holatda edilar. Naqadar baxtli, unitilmas onlar...
- Kuzatib qo‘yardim!?.. – Yigit beiixtiyor og‘zidan chiqib ketgan ushbu so‘zlardan o‘zi uyalib ketdi.
- Keragi yo‘q, o‘zim!.. – Qiz keskin ortiga burilib keta boshladi. Yigit dovdirab qoldi. Nima qilishini bilmay jim qarab turardi.
O, bu mayin - jarangdor ovoz, g‘amli so‘zlar... Umrbod qalbga muhrlanib qolganini bilsang edi.
Qiz sekin-sekin, osuda qadam tashlab yo‘lga tushdi. Yigit esa traktoriga suyanganicha sassiz, sadosiz telba alfozda uni kuzatib turardi. Ko‘z o‘ngida unga sevimli bo‘lib qolgan qiz yiroqlashib borardi. Qizning yomg‘irda shalabbo bo‘lib, hali qurib ulgurmagan ko‘ylagi nozik qaddiga yopishib, sarv qomatining go‘zalligini bor bo‘yicha namoyish qilar; uzun tundek, sim-siyoh sochlari esa, husniga-husn qo‘shardi. Keyinchalik ham uning xotirasida qizning ana shu oxirgi surat misol ko‘rinishi o‘rnashib qolgan edi.
Cheksiz-chegarasiz samoni, butun borliqni sekin-asta qorong‘ulik qoplay boshladi. Yigit hamon traktoriga suyangan ko‘yi turar, qizning esa qishloq tomonga ketayotgan qorasi tobora kichrayib borardi. Nihoyat, qiz olislasha-olislasha bir nuqtaga aylandi va qishloq yo‘lida g‘oyib bo‘ldi. Yigit uni telbalarcha sevib qolgandi.
* * *
Bu o‘sha tuproqqa berib qo‘ygan yakka-yu yolg‘iz Xadichasi edi. Endi u abadiylik yo‘lida g‘oyib bo‘lgan, uning pokiza, mangu sevgisi esa cholning qarimsiq yuragidagina qolgandi.
Borliq yana bir bora silkinib, yonib o‘chganday bo‘ldi. Chaqmoq butun yer yuzini yoritib, so‘ndi. Daryo bo‘yidagi harsangtosh yonida cholning yolg‘iz, sovuq jasadi yotar, yomg‘ir esa uning yuragida abadiy muhrlangan muhabbat izlarini yuvib yog‘ardi.
Yigitning xayolini traktorning orqa oynasidan tushgan qizning g‘imirlagan sharpasi buzdi. Yomg‘ir tomchilari qizning ikki yuzidan oqib tushib, hammayog‘ini shalabbo qilgandi. G‘ayorishuuriy ravishda unga nigohini qaratdi. Boya husniga unchalik e’tibor bermagan ekanmi, yon tarafdan qizning chiroyli yarim yuzini ko‘rdi. Xayolidan kechgan o‘yni anglaganday qiz ham u tomon o‘girilib, oydek husnining bor tarovatini namoyish etdi. Bu namoyishkorona qarash yigitning vujudini o‘rtab yubordi. Qizning mungli ko‘zlari qandaydir sirli boqardi. Bir boqishining o‘zigina jon olishga kifoya edi. Yigitni visol qiynog‘i azoblab, hajr o‘ti o‘zining yog‘iga o‘zini qovira boshladi. Endi telba qalbini yomg‘irning tezroq tinishi emas, aksincha, uzzukun sharros yog‘ishi tinchlantirardi. Lekin o‘ylagani aksi bo‘layotgandi. Axir shu onning o‘zida undagi qalb o‘ti alangalanib, vujudida o‘ziga notanish hislar paydo bo‘la boshlaganini bu zolim falak qayoqdanam bilsin. Ustiga ustak yomg‘ir ham susayib bir-birini bog‘lab turgan bittayu bitta rishtadan ham mahrum qila boshladi. U butun borlig‘i bilan ehtirosli xayollar og‘ushida edi. Qandaydir ko‘rinmas kuch o‘z domiga olib, aql hushini o‘g‘irlayotgandi, go‘yo... O, bu qandayin kuch bo‘ldiki, uni ipsiz bog‘lab olib, o‘ziga ohanraboday tortsa... Ancha vaqtdan so‘ng qizning kabinadan chiqayotganini ko‘rib, yomg‘ir butunlay tinganini sezdi va birdan bezovtalanib qoldi. Bu lahzalar uning uchun aziz bo‘lib qolgan, go‘yoki u kabinadan emas, qalb to‘ridan chiqayotgan edi. Qiz ko‘ziga chaqmoq misli bir ko‘rinish berib ketayotganday tuyuldi. Yigit uning yoniga borishini ham, bormasligini ham bilmay kalovlanardi. Shu paytgacha ikkovlarini bog‘lab turgan narsa yolg‘iz yomg‘ir, yomg‘ir ekanligini endi tushundi.
Yana o‘sha g‘ayritabiiy kuch qizning yoniga borishga undadi. Nazarida allaqanday sharpalar yuragiga tajovuz solib, yolg‘izini olib ketmoqchiday ko‘rindi. U o‘z jismidagi qaltiroqni sezdirmaslikka harakat qilib, qizga yaqinlashdi va qarshisida bir zum husniga mahliyo bo‘lib, turib qoldi. U go‘zal edi. Hatto yoshligida xayolini olgan, kitoblardagi Farhodu Majnunlarning ma’shuqalaridan ham maftunkorroq edi. Unga endi hech narsa taskin bermay qo‘ydi. Ixtiyorsiz ravishda qizning guldek barmoqlariga traktorning rul chambaragini aylantiraverib dag‘al, beo‘xshov holga kelib qolgan qo‘llarini tekkizdi. Bir zum bo‘lsa-da, qizning qaynoq vujudidan gupurib turgan qalbining haroratini his etdi. Negadir u qo‘lini tortib olmadi. Faqat ko‘zlarini yerga qadab, nigohi bilan turli shakllar chizardi. Yigit uning ko‘zlarini ko‘rolmay o‘zicha tasavvur qildi: qora, moviy... Bilolmadi. Shu holatda ular bir-birlariga bo‘lgan muhabbatlarini, mehrlarini so‘zsiz izhor etishayotgandek edilar. Qizning qo‘llarini bo‘shatgisi kelmasdi. Shunday qilsa abadiy bir-birlaridan yiroqlashadiganga o‘xshab ko‘rindi. Nima bo‘lsa ham o‘zini qo‘lga oldi va:
- Ketayapsizmi?! – deb to‘lqinlanib so‘radi.
Qizdan sado chiqmadi. U til-zabonsiz farishtaga o‘xshardi. Bir og‘iz ham gapirmasdi-yu, odamni o‘ziga rom etib olardi.
Shu payt mayin epkin esib, qizning sochlarini to‘zg‘itdi. Shunda u boshini ko‘tarib, yigitga qaradi. Ko‘zlar to‘qnashib o‘t chaqnaganday bo‘ldi. Oralarida hech qancha masofa qolmagandi. Qattiqroq nafas olsalar yuzlari yuzlariga tegardi. Ikkovlari ham singib ketguday holatda edilar. Naqadar baxtli, unitilmas onlar...
- Kuzatib qo‘yardim!?.. – Yigit beiixtiyor og‘zidan chiqib ketgan ushbu so‘zlardan o‘zi uyalib ketdi.
- Keragi yo‘q, o‘zim!.. – Qiz keskin ortiga burilib keta boshladi. Yigit dovdirab qoldi. Nima qilishini bilmay jim qarab turardi.
O, bu mayin - jarangdor ovoz, g‘amli so‘zlar... Umrbod qalbga muhrlanib qolganini bilsang edi.
Qiz sekin-sekin, osuda qadam tashlab yo‘lga tushdi. Yigit esa traktoriga suyanganicha sassiz, sadosiz telba alfozda uni kuzatib turardi. Ko‘z o‘ngida unga sevimli bo‘lib qolgan qiz yiroqlashib borardi. Qizning yomg‘irda shalabbo bo‘lib, hali qurib ulgurmagan ko‘ylagi nozik qaddiga yopishib, sarv qomatining go‘zalligini bor bo‘yicha namoyish qilar; uzun tundek, sim-siyoh sochlari esa, husniga-husn qo‘shardi. Keyinchalik ham uning xotirasida qizning ana shu oxirgi surat misol ko‘rinishi o‘rnashib qolgan edi.
Cheksiz-chegarasiz samoni, butun borliqni sekin-asta qorong‘ulik qoplay boshladi. Yigit hamon traktoriga suyangan ko‘yi turar, qizning esa qishloq tomonga ketayotgan qorasi tobora kichrayib borardi. Nihoyat, qiz olislasha-olislasha bir nuqtaga aylandi va qishloq yo‘lida g‘oyib bo‘ldi. Yigit uni telbalarcha sevib qolgandi.
* * *
Bu o‘sha tuproqqa berib qo‘ygan yakka-yu yolg‘iz Xadichasi edi. Endi u abadiylik yo‘lida g‘oyib bo‘lgan, uning pokiza, mangu sevgisi esa cholning qarimsiq yuragidagina qolgandi.
Borliq yana bir bora silkinib, yonib o‘chganday bo‘ldi. Chaqmoq butun yer yuzini yoritib, so‘ndi. Daryo bo‘yidagi harsangtosh yonida cholning yolg‘iz, sovuq jasadi yotar, yomg‘ir esa uning yuragida abadiy muhrlangan muhabbat izlarini yuvib yog‘ardi.
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!