Tasodifiy hikoya: birinchi sevgilim
men bu yerda kop xikoyalar oqidim men bu xikoyani bir dostim nomidan qiziqish bilan yozdim ismilar a...davomi

Yor yozsiz kelin bolgan qizzz.. 2

Добавил:	Bekaa (03.02.2015 / 21:41)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	9753
Комментарии:	Комментарии закрыты

(Davomi)Яхши қол, – дея шошилиб сизни кутиб турган енгил машинага ўтириб жўнаб кетдингиз. Сиз кетдингиз. Ўзингиз билан менинг борлиғимни, жону жаҳонимни ҳам олиб кетдингиз. Сизсиз бу ерлар менга жуда тор кўринди. Шунда катта қишлоғимга сиғмай қолдим. Ҳар тонг кун санайман, мактубингизни интиқиб кутаман. Қани энди тезроқ кун ботиб, тонг отса. Ҳар бир кун мен учун бир азоб эди. Ниҳоят, умидбахш мактубингиз қўлимда. Хизматни Германияда ўтайдиган бўлибсиз. Қизиқ, бизнинг қишлоқдан Германиягача қанча масофа бор экан-а? Харитани олиб қараб кўзларим тиниб кетди. Сизни қанчалар соғинганимни яна бир бор ҳис этдим. Бу орада уйимиздан совчилар аримай қолди. Ахир ўқишни тугатганимга ҳам олти ойдан ошиб қолди. Ҳар гал уйимизга таниш ва нотаниш одамлар келса, юрагим шувиллаб кетади. Ота-оналарим рад жавобини берганларидан сўнггина кўнглим жойига тушади. Бироқ Худойим менга бу кунларни кўп кўрди. Бир куни ишдан келсам, уйимизда дадамнинг энг қадрдон дўсти ва яна бир-иккита нотаниш кишилар ўтиришган экан. Маълум бўлишича, дадамнинг ошнаси мени ўғлига сўратибди. Ўша сўйлоқ Султонни танирдим. Бўйни қилтириқдай, бўйи теракдай. Ёшлигимизда бизникига меҳмонга келишганда "Мирза терак, кимга керак, ичи кавак” деб эрмак қилардим. Наҳотки мени ўша суллоҳ Султонга... Йўқ-йўқ, бўлиши мумкин эмас. Агар дадам шундай қилса, ўзимни... Эҳ, Мурод ака, ўзимни ҳеч нарса қилолмадим. Йиғладим-сиқтадим. Ҳеч ким менга қулоқ солмади. Дадам эса ойимга "Қизингга айтиб қўй, агар юзимни ерга қаратса, аяб ўтирмайман. Сен ҳам қизингга қўшилиб уйдан чиқиб кетавер. Мен минг йиллик ошнамнинг олдида бебурд бўлишни истамайман”, деб писанда қилибди. Нима ҳам қила олардим. Қани энди шу дамларда ёнимда бўлсангиз. Афсус, олис йўллар бизни ажратиб турибди. Хуллас, ота орзусининг қурбони бўлдим. Мени худди бир ҳайкал мисол узатиб юборишди. Кучим тўйхонага куёв кириб келганда кўзимни юмиб олишга етди, холос. Ёнимда келаётган янгам ва дугоналарим ҳам менинг чалпак бўлиб цемент йўлакка йиқилиб тушганимни сезмай қолишди. Бошимдан шариллаб қон оқарди, икки оёғим ва белим безиллаб оғрирди. Тўй қолиб кетди. Мени зудлик билан касалхонага ётқизишди. Ҳушимни йўқотдим. Кўзимни очганимда оппоқ булутларни кўрдим. Кейин билсам, булар атрофимни ўраб турган оқ халатли шифокорлар экан. – Бемор кўзини очди, ҳушига келди, – деди улардан бири. Ҳамманинг нигоҳи менга қадалган. Кўзим улар орасида йиғлаб турган онамга тушди. Синиқ жилмайгандай бўлдим. Бироз вақт ўтгач, яна ҳушимдан кетибман. Ўнгимми, тушимми билмадим. Осмонда учиб юрганмишман. Сиз эса ҳадеб "Фариштам, фариштам” деб менга қўл узатармишсиз. "Мурод ака, Мурод ака, Мурод...”