Tasodifiy hikoya: Ona bola
Oyim qiynalgan paytda yordam berdim... Boshimdan o'tkazgan bu voqealarim mening oyijonim qiynalgan vaqtlarda boshlandi Oyijonim 38 yoshda 170 sm bo'yi qaddi qomati o'ziga mos ko'zlari moviy sochlari esa tim qora ayol ko'kraklari va dumbasi o'ziga juda ham yarashgan va juda chiroyli ko'rinishda Dadam esa 2.5 yikdan beri Rossiyada ishlaydi uyga kelganda ham eng ko'pi bilan 6 oy dan keyin yana qaytib ketadi.Menga kelsak yoshim 18 da sport bilan shug'ullanaman o'zimning kichik bir ishda ishlayman...davomi

aza uz

Добавил:	azauz (19.04.2015 / 19:28)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	19811
Комментарии:	Комментарии закрыты

kochrilgan
“Sanchalik sog’ina olmasakanman.
Sani sog’inching zarrachadek bo’lsa,
maniki shunaqangi yuqoridaki, uni
hich kim hali his qilmagan ekan.
Mandan boshqa. Lekin uhlavotganimda sani sog’inib
uyg’onib
ketganimda, ko’rishim uchun xonamni
har devoriga sani rasmningni osib
chiqganman. Qaysi tomonga qarasam
ham, sani ko’raman. Faqat sani”. Mana bu sog’inch.
Ta’rifgaso’zlar ojiz.
Bunday sog’ichlilar bir birini sevmidi
dib etib bo’ladimi? Baribir ichidagisini
etishi kerak. Sobir birinchilardan
chiday olmadi. Va uchrashuvga taklif qildi. Sovg’a didi. Uzuk ham sotib oldi.
Uchrashuvni
bittakafegabelgiladi.
Sevgi izhorni ham orginal qilmadi.
Uzukni olib, Robiyani barmog’iga taqib
qo’ya qoldi. Robiya tushunmay ham qoldi. Sobir: “Man sani sevaman,
mangaturmushga chiq” dib, suhbatni tugatib
qo’ya
qoldi. Manimcha
bungaham ancha kuch va iroda
to’plagandir.... osonmas etish. Robiya bir og’iz javob qaytara olmadi. Uzukni
olib qolgani, bu qabul qilganide. Sobir
ham shunday o’yladi. Kafedan chiqib, bekatga
borishdi.
U yerdabir qari
kampir turgandi. Qo’lida og’ir sumka. Bozordan kevotganga o’xshiydi. U
Sobirdan uni uyigacha olib borishini
iltimos qildi. Sobir yo’q diya olmadi.
Kampir uni bu yerdan unchauzoqemas ekanini
etib
o’tdi. Robiyaham ular bilan birga ketdi. Yo’lda kampirni tilidan duo
tushmadi. Rostan ham uzoq emas
ekan. 5 daqiqadayetib borishdi.
Kampirni bir pioyola choygataklifni rad
etishdi, kech qovomiza dib, bahona qilib ketishdi.
Kampir yanaduo qilib qoldi. Bahor oyi keldi. Har kungidek
bugun ham Robiyani telfoniga SMS
keldi. “Salom. Xayirli tong! Yahshi yotib
turdingmi? Mani uyg’onib, sog’inib
qolmadingmi? Mana bugun ham usha vaqtda SMS
yozdim))”. Robiya ham usha javobni jo’natdi. “Assalomu
Alekum. Sizga ham Xayirli tong!
Rahmat juda zo’r uhladim. Sog’inchim,
zarracha!))” Sobirdan yana keldi:
“Yaqin kunlar uyinga onam bilan ammamni
yuboraman”. Bu gapga Robiyadan javob kelmadi. Nima dib
ham yozardi. Soat 10:00larda Sobir
Robiyagatelefon qildi. Nimadir
etmoqchidi. Lekin Robiya “keyinroq
o’zim telefon qilaman. Hozir ishlarimni qivoliy”
didi. Manimcha yana sovchilar
haqida gap ketadi dib o’ylagandir. 2
soatdan keyin va’dabergani uchun
qaytib qo’ng’iroq qildi. - Allo.
Assalomu Alekum. Yahshimisiz. -
Voalekum Assalom. Ha zo’r. Ishlarinigni qilib bo’ldingmi?
- Ha.
Hozircha qilib bo’ldim. Hali yana bor. -
Man hozir daraxtgachiqvotudim. -
Nega? - Ko’chada bolalarni varragi
daraxtgailinib qolibdi. Tepasida, olsa bo’larkan. Ushanga iltimos qilishgandi, “Amaki
olib
bering, o’zi bitta edi.
Uydagilar boshqa olib bermimiz”
diyishgandi, mayli dib
obermoqchiman. Hozir daraxtni yarimiga chiqib qoldim. Anaqisa
haliroq o’zim SMS yozaman. SMSimni kutgin,
albattayozaman. Yoki o’zing
qilgin. Ishlaringni hammasini qilib
bo’lib. Maylimi? - Hop bo’ladide. Soat 15:00 lar
bo’ldi. Bu paytda man
10 marta daraxtgachiqib tushardim
dib o’yladi Robiya. Nega SMS
yozmayaptilar. O’zim qilaman.
Raqamlarni terdi. Javob yo’q. Qayta
telefon qildi. Yana javob yo’q. 1 soatlardan keyin yana
telefon qildi. -
Allo. Assalomu Alekum. - Voalekum
Assalom. Kim bu? - ... (begona ovoz
edi. Robiya nima diyishini bilmiy qoldi.
Sobir hich telefonini begonalarga bermasdi, adashmadimmi dib raqamga qarab
qo’ydi.
Adashmagan.) -
Kechirasiz. Man Sobirga telefon
qilgandim. Ularni chaqirib bera
olmaysizmi? - Siz Robiyamisiz? - Ha. - Manga Sobir siz haqingizda etgandi.
Ko’p etar edi. Juda ham ko’p etar edi. - ... - Sobir
endi
oramizda yo’q. -
Nega.....(ovozi titrab chiqdi). - Telefonni
hozircha manda. Baxtsiz xodisa. Boya negadir daraxtga chiqgan ekan... usha
yerdan... yiqilibdi... Shomga chiqaramiz.
Undan ayrilib qoldik. Man haligachao’zimga
kelolmayapman. - ...
(Robiyani qulog’igabu gaplar
kirmasdi) - Uzr. Boshqa gapira olmayman. U sizga uylanmoqchi edi.
Uni telefonini endi kim tutishini ham
bilmiman. Buguncha manda turibdi. (aloqa
uzuldi)
Robiyani hayollari ostun ustun bo’lib
ketdi. Ming hayollar. Faqat bir gapni qaytaradi: “Yo’q. Ishonmayman.
Bo’lishi mumkin emas. Ular
o’lmaganlar. Ular tiriklar. O’rtoqlari hazil
qilishvotti. Kimdan bilishim mumkin? Yo’q.
Uylariga
boraman. Hoziroq boraman”. dib, yo’lga chiqib ketdi.
Sobirni mahallasiga kirib bormoqda.
Telefongaqarab qarab qo’yadi. Hozir
Sobir qaytib telefon qiladigandek.
Qaytib telefon qilishga yuragi betlamiydi. “Qaysi
uy ediya. Nechinchi
edi. Uylarini eslolmayapman” dib
o’ylab tez tez ketib borardi. “Shom
bo’lishiga 1 soatcha vaqt bor. Agar
rostan ham o’lgan bo’lsalar, odamlar
to’plangan bo’lishi kerak. Ko’chani nomi qanaqa edi. Ha.
Mana shu ko’cha.
Shu ko’cha bo’lishi kerak.
Telefonlaridashu yerdatushgan
rasmlari bor edi. Shu ko’chadan
yuraman. Mashinalar, odamlar ko’p. Nahotki rost bo’lsa. Ishonmaaaaymaaaaan!!!” deb
baqirib
yubordi. Orqasidan ayollar kevotgan
ekan. Ular kelib, Robiyadan hol ahvol
so’rashdi. - Tinchlikmi qizim? Sizga hich
narsa bo’lmadimi? Yordam kerakmasmi? - A? (Robiya,ulargasavol nazari bilan
qarab turardi. Nima
diyishini ham bilmasdi.) - Sog’ligiz
yahshimi? Hozir baqirganizni eshitdik. -
Ha. Yo’q. Man yahshiman. (ko’zi
odamlar to’planib turgan eshikda) - Sizni tanimayroq turibman. Bu yerda qanaqa ishiz
bor
edi? - Manga bir
narsani etib berolmisizmi.... (u baribir
ishonmayotgan edi, shunga aniqlik
kiritmoqchi edi) - Nimani qizim? - Bu yerdakim vafot etdi? - Bu yerdami? Bu
yerda 90dan oshgan bir otaxon bo’lardilar.
Ushalar
bugunolamdan
o’tibdilar. Mahallani yuragi edilar. Tetik
edilar. Lekin Yaratganni irodasi. Olamdan o’tdilar. - Rahmat. (beixtiyor
Robiyani yuziga tabbasum yugurdi,
ayollar unga qarab hayron qolib, tuf tuflab
qo’yishdi
o’zlarini o’zlari va
yo’lda davom etishdi. Robiya ichidan buni yolg’on ekanini
hursand bo’lsada, tashqi tarafdan uni
aldashgani nafrati yuzini burishtirib
turardi. “shunaqa narsa bilan ham
hazil qiladimi,man ularga ko’rsatib
qo’yaman hali. Kim bo’lsa ham ta’zirini beraman. Aldoqchilar. Agar Sobirni
ham bunda qo’llari bo’lsa, ularni hich
qachon kechirmiman. Yanamaraka
borligini bilib etishgan. Mani
sinamoqchi bo’lishdimi? Ko’rsataman
ulargahali. Mayli, muhimi sog’ bo’lsalar ham” dib orqaga qarab yurdi. Baribir
sevgisi kuchlide. Nafratni ham
yengaoldi. Yana hayoliga bir narsa
kelib, telefonini oldi. Sobirgatelefon
qilmoqchi bo’ldi. O’lmaganini biladi
endi. Sobirni yod bo’lib ketgan raqamlarini terdi. Qulog’iga tutdi.
Yonidan yana ayollar o’tib
ketishvotgandi. Ularni gaplari
qulog’iga chalindi; “Eshitilarmi qo’shni,
Xadichaxonni o’g’li Sobir ham bugun
olamdan o’tibdi. Daraxtdan yiqilibdi. – Voy eshitmagandim. Xudo rahmat
qilsin. Hali yosh bolaediyu, nega
daraxtga chiqibdi? –Bolalarni varragi
ilingan ekan. Ushani olib beraman
dibdi. Tepasi qurigan shox ekan. Usha
sinib, yerga yiqilibdi. Shoxni biri qorniga kirib ketganmish. Yuragiga
ham kiribdimiye. Shunaqa diyishdi. –
Voy, yoshginaediya. Manga ham
qancha yordam berardi. Hich qahcon
yo’q dimasdi. Ko’chada