Tasodifiy hikoya: Asira (kamolov)
O‘sha kuni yomg‘ir tinimsiz yog‘ayotgandi. Dadamning tobi yo‘qligidan ko‘nglim g‘ash edi. -Xolida, ...davomi
O‘sha kuni yomg‘ir tinimsiz yog‘ayotgandi. Dadamning tobi yo‘qligidan ko‘nglim g‘ash edi. -Xolida, ...davomi
Xotinimdi dugonasi
| Добавил: | SHAXZODchik (30.11.2015 / 20:08) |
| Рейтинг: |  (0) |
| Прочтений: | 28986 |
| Комментарии: | Комментарии закрыты |
O‘ta charchaganingda ko‘zingga hech narsa ko‘rinmay qolarkan.Ayniqsa, menga o‘xshab ko‘p pul ishlash ilinjida, kechayu kunduz ishlasang. Shu darajada horib kelamanki, ba’zida bolalarimning ovozi qulog‘imga karnayning bemahal yangragan navosidek, xotinimniki nog‘oranikidek yoqimsiz eshitiladi. Qulog‘imni qomatga keltiradi.
Yana meni yomon ota va er deb o‘ylamang. Agar shunday bo‘lsa, ertalab soat sakkizdan kechki sakkizgacha do‘konda sotuvchi, kechki o‘n ikkidan ertalabki oltigacha salqin ichimliklar ishlab chiqaruvchi sexda oddiy ishchi bo‘lib ishlarmidim?! Albatta, bu mehnatlarim oilamning yorig‘ini yopish uchun-da!
Xotinim boshqalardan kam kiyinmasin, bolalarim o‘rtoqlari orasida mung‘aymasin, deya shirin uyqudan kechib ishlayman. Yomon tomoni, uyga kelgan paytim ko‘zimga faqat yostiq ko‘rinadi. Boshqa nima ham bo‘lsin? Kechki sakkizda do‘kondan chiqib, uyga kelib, ovqatlangunimcha soat millari yugurgilab to‘qqizga borib oladi. Bunaqa paytda shunaqa tez yuradiki...
To‘qqizdan o‘n bir yarimgacha yota solib uxlab olaman. So‘ng yarim tunda ikkinchi ishxonamga yo‘l olaman. Ochig‘i, salqin ichimliklar ishlab chiqaruvchi sexdagi yumushim u qadar mushkul emas. Yelim idishlarni to‘ldirish uchun ichimlik tushadigan jo‘mrakka tutib tursam bo‘lgani. Qancha idish to‘ldirganimga qarab, maosh to‘lashadi. Ko‘p emas, kam emas bir oyda bu ishim uchun to‘rt yuz ming so‘mlar atrofida maosh olaman. Sotuvchiligim uchun esa sakkiz yuz ming so‘m. Mana shu ikki joydan topgan daromadim ro‘zg‘or atalmish g‘orga amallab yetadi. Haliyam xotinim pishiq. Shu puldan ham orttirishga, yig‘ishga harakat qiladi. Chunki yashayotgan uyimiz bir xonali.
· Hech bo‘lmaganda ikki xonaliga almashtirsak, zo‘r bo‘lardi, — deydi ba’zida jamg‘arganlarini sanay turib.
Biror joyda ishlamasa, uyga bir so‘m olib kelmasa ham mening mehnatimni qadrlayotganidan, o‘zimni avaylayotganidan xursand bo‘laman.
Shukrki, ishdan kelishim bilan dasturxon yozib, ovqatimni oldimga qo‘yadi. Keyin joyimni solib, bolalarni jim qiladi:
· Bo‘ldi, jim o‘tiringlar, dadang uxlab olsin, “smen”ga ketadi.
Biri olti, biri to‘rt, keyingisi ikki yosh bo‘lgan kichkintoylarimni jim qilish oson emas. Ba’zida endi ko‘zim shirin uyquga ilingan payti rafiqamning shang‘illagani eshitiladi:
· Men nima dedim senga? Jim o‘tirsang, o‘lasanmi? Dadang uxlayapti, mol!
· Bolalardan ham ko‘ra sening ovozing oshib tushdi, — to‘ng‘illab qo‘yaman.
Uyqu aralash gapirganim uchun eshitmaydi ham. Koyishda davom etayotgan odam qayoqdan ham eshitsin!
Ertalab ham shu ahvol. Kelaman, ovqatlanaman va uxlayman. Kam dam olganim sabab, ayolim g‘ing etmay uy yumushlarining barchasini o‘zi qiladi. Uyning hamma ikir-chikiri uning bo‘ynida. Bozorlik qilishdan, jo‘mrak tuzatishgacha.
Hayotimiz uzun yo‘ldagi aravaning g‘ildiragi kabi bir maromda aylanaveradi. Shu turmushga ko‘nikib ham qoldik. Toki uyga kutilmagan mehmonlar kelguncha...
Shu desangiz, bir kuni o‘lgudek horib keldim. Do‘konga mol kelgani uchun tushlikkacha ularni tashishga ham ancha vaqt va kuch sarflagandik. Uyga sillam qurib keldim. Kirishim bilan eshitilayotgan shovqindan o‘zimni yo‘qotdim. Bolalarning g‘ala-g‘ovuri pod’ezdga ham eshitilib turgandi-ya!
· Dugonam kelgan, dadasi... — eshikni ocha turib shipshidi xotinim.
· Yaxshi bo‘libdi-da! — dedim parvo qilmay.
Ammo uyga kirgach, ochig‘i ayolni tanimadim. Oq-sariq, to‘ladan kelgan, ikki yuzi qip-qizil, gavdali bu mehmon xotinim bilan yonma-yon tursa aslo dugonasiga o‘xshamasdi.
· Hilola dugonam. Tanidingizmi? — dedi xotinim anqayib qolganimni bilib.
· Yo‘-o‘-o‘q, — dedim rostiga ko‘chib.
· Voy, ana tanimadilar, — og‘zini lo‘ppi kafti bilan yopib kuldi mehmon.
· Unaqa demang, xafa bo‘ladi. Eng yaqin dugonam. Hilol-chi? — eslatishga urindi ayolim. — To‘yimizda “sviditilim” bo‘lgan. Sizning o‘rtog‘ingiz bilan birga, to‘rtalamiz suratga tushgandik. Haligi o‘rtog‘ingiz to‘yimizdan keyin ham Hilolni so‘rab qo‘ymagandi. Siz “Davay, ikkalasining boshini qo‘shamiz. Keyin yuramiz, bordi-keldi qili-i-ib”, degandingiz.
· Ha, siz o‘sha Hilolamisiz? — dedim eslagandek bo‘lib. Chunki u qiz bilan buning orasidagi farq meni chalg‘itayotgandi.
· Ha, turmushga chiqdik, ikkita bolani tug‘dik. Katta xotin bo‘lib ketdik-da!
“Juda kaa-a-atta xotin bo‘libsiz-da”, dedim ichida va yuvingani kirib ketdim. Chiqqach, ovqatimni yeya solib, uxlash uchun joy qidirdim. Odatda bunaqa paytda bolalarim “balkon”da bo‘lar, o‘ynab-o‘ynab bo‘lgach, gaz plitasi ko‘chirilgani hisobiga bolalar xonasiga aylangan, aslida oshxona bo‘lgan makonlariga kirib uxlab qolishardi. Men esa yagona xonamiz bo‘lgan “zal”ga kirib, xotinim hozirlab qo‘ygan joyga cho‘zilardimu shirin uyquga ketardim. Bugun mehmon borligi sabab, ovqatni “balkon”da emas, “zal”da yedim.
Yana meni yomon ota va er deb o‘ylamang. Agar shunday bo‘lsa, ertalab soat sakkizdan kechki sakkizgacha do‘konda sotuvchi, kechki o‘n ikkidan ertalabki oltigacha salqin ichimliklar ishlab chiqaruvchi sexda oddiy ishchi bo‘lib ishlarmidim?! Albatta, bu mehnatlarim oilamning yorig‘ini yopish uchun-da!
Xotinim boshqalardan kam kiyinmasin, bolalarim o‘rtoqlari orasida mung‘aymasin, deya shirin uyqudan kechib ishlayman. Yomon tomoni, uyga kelgan paytim ko‘zimga faqat yostiq ko‘rinadi. Boshqa nima ham bo‘lsin? Kechki sakkizda do‘kondan chiqib, uyga kelib, ovqatlangunimcha soat millari yugurgilab to‘qqizga borib oladi. Bunaqa paytda shunaqa tez yuradiki...
To‘qqizdan o‘n bir yarimgacha yota solib uxlab olaman. So‘ng yarim tunda ikkinchi ishxonamga yo‘l olaman. Ochig‘i, salqin ichimliklar ishlab chiqaruvchi sexdagi yumushim u qadar mushkul emas. Yelim idishlarni to‘ldirish uchun ichimlik tushadigan jo‘mrakka tutib tursam bo‘lgani. Qancha idish to‘ldirganimga qarab, maosh to‘lashadi. Ko‘p emas, kam emas bir oyda bu ishim uchun to‘rt yuz ming so‘mlar atrofida maosh olaman. Sotuvchiligim uchun esa sakkiz yuz ming so‘m. Mana shu ikki joydan topgan daromadim ro‘zg‘or atalmish g‘orga amallab yetadi. Haliyam xotinim pishiq. Shu puldan ham orttirishga, yig‘ishga harakat qiladi. Chunki yashayotgan uyimiz bir xonali.
· Hech bo‘lmaganda ikki xonaliga almashtirsak, zo‘r bo‘lardi, — deydi ba’zida jamg‘arganlarini sanay turib.
Biror joyda ishlamasa, uyga bir so‘m olib kelmasa ham mening mehnatimni qadrlayotganidan, o‘zimni avaylayotganidan xursand bo‘laman.
Shukrki, ishdan kelishim bilan dasturxon yozib, ovqatimni oldimga qo‘yadi. Keyin joyimni solib, bolalarni jim qiladi:
· Bo‘ldi, jim o‘tiringlar, dadang uxlab olsin, “smen”ga ketadi.
Biri olti, biri to‘rt, keyingisi ikki yosh bo‘lgan kichkintoylarimni jim qilish oson emas. Ba’zida endi ko‘zim shirin uyquga ilingan payti rafiqamning shang‘illagani eshitiladi:
· Men nima dedim senga? Jim o‘tirsang, o‘lasanmi? Dadang uxlayapti, mol!
· Bolalardan ham ko‘ra sening ovozing oshib tushdi, — to‘ng‘illab qo‘yaman.
Uyqu aralash gapirganim uchun eshitmaydi ham. Koyishda davom etayotgan odam qayoqdan ham eshitsin!
Ertalab ham shu ahvol. Kelaman, ovqatlanaman va uxlayman. Kam dam olganim sabab, ayolim g‘ing etmay uy yumushlarining barchasini o‘zi qiladi. Uyning hamma ikir-chikiri uning bo‘ynida. Bozorlik qilishdan, jo‘mrak tuzatishgacha.
Hayotimiz uzun yo‘ldagi aravaning g‘ildiragi kabi bir maromda aylanaveradi. Shu turmushga ko‘nikib ham qoldik. Toki uyga kutilmagan mehmonlar kelguncha...
Shu desangiz, bir kuni o‘lgudek horib keldim. Do‘konga mol kelgani uchun tushlikkacha ularni tashishga ham ancha vaqt va kuch sarflagandik. Uyga sillam qurib keldim. Kirishim bilan eshitilayotgan shovqindan o‘zimni yo‘qotdim. Bolalarning g‘ala-g‘ovuri pod’ezdga ham eshitilib turgandi-ya!
· Dugonam kelgan, dadasi... — eshikni ocha turib shipshidi xotinim.
· Yaxshi bo‘libdi-da! — dedim parvo qilmay.
Ammo uyga kirgach, ochig‘i ayolni tanimadim. Oq-sariq, to‘ladan kelgan, ikki yuzi qip-qizil, gavdali bu mehmon xotinim bilan yonma-yon tursa aslo dugonasiga o‘xshamasdi.
· Hilola dugonam. Tanidingizmi? — dedi xotinim anqayib qolganimni bilib.
· Yo‘-o‘-o‘q, — dedim rostiga ko‘chib.
· Voy, ana tanimadilar, — og‘zini lo‘ppi kafti bilan yopib kuldi mehmon.
· Unaqa demang, xafa bo‘ladi. Eng yaqin dugonam. Hilol-chi? — eslatishga urindi ayolim. — To‘yimizda “sviditilim” bo‘lgan. Sizning o‘rtog‘ingiz bilan birga, to‘rtalamiz suratga tushgandik. Haligi o‘rtog‘ingiz to‘yimizdan keyin ham Hilolni so‘rab qo‘ymagandi. Siz “Davay, ikkalasining boshini qo‘shamiz. Keyin yuramiz, bordi-keldi qili-i-ib”, degandingiz.
· Ha, siz o‘sha Hilolamisiz? — dedim eslagandek bo‘lib. Chunki u qiz bilan buning orasidagi farq meni chalg‘itayotgandi.
· Ha, turmushga chiqdik, ikkita bolani tug‘dik. Katta xotin bo‘lib ketdik-da!
“Juda kaa-a-atta xotin bo‘libsiz-da”, dedim ichida va yuvingani kirib ketdim. Chiqqach, ovqatimni yeya solib, uxlash uchun joy qidirdim. Odatda bunaqa paytda bolalarim “balkon”da bo‘lar, o‘ynab-o‘ynab bo‘lgach, gaz plitasi ko‘chirilgani hisobiga bolalar xonasiga aylangan, aslida oshxona bo‘lgan makonlariga kirib uxlab qolishardi. Men esa yagona xonamiz bo‘lgan “zal”ga kirib, xotinim hozirlab qo‘ygan joyga cho‘zilardimu shirin uyquga ketardim. Bugun mehmon borligi sabab, ovqatni “balkon”da emas, “zal”da yedim.
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!