Tasodifiy hikoya: Birinchi extirosni xis qilgan voxtim
Salom!... Man xayotimda b6lgan birinci muxabatimdan qolgan wirin extirosli damlarni szlaga etb beram...davomi

Kuz qissasi

Добавил:	Князь (15.03.2016 / 22:52)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	16173
Комментарии:	Комментарии закрыты

G'ururi osmon yagonam, ertaga ham ko'zlarimga mag'rur boqishingni xohlayman...

Kuz.
Hazonlarga burkanib ufqdagi quyoshning alvon shafaqlariga monand tovlanib turgan hiyobondagi shinamgina kafening olis burchagidan joy olgan yigit va qizning sevishgan juftlik ekanini bir qarashda anglash qiyin emas edi. O'zlaricha kishilar nigohidan olisda o'tirgan bu yoshlar aslida birgina o’ychan nigohni chalg’ita olishmagan edilar.
Qarashlari o’tkir, sinchkov bo’lgan bu kishiga 35 ning nari berisida yosh berish mumkin. Kiyinishi o’ziga yarashgan, salobatli ko’rinishidan yigitlik chog’ida ham ancha kelishgan bo’lganini chamalash mumkin bo’lgan bu insonning ismi Baxtiyor edi.
Ikki yosh qalbning bir-biriga mehr bilan termulishi va oxistalik bilan qo’llarning birlashib turishiga qarab turib yoshlik zavqini yana bir bor his qilganday bo’ldiyu yana avvalgi tund qiyofasiga qaytgan Baxtiyorning o’y-hayollarini o’sha eski xotiralar band qilgan edi.
O’sha damlar ham aynan kuz fasliga to’g’ri kelgandi. Faqat bu voqealar undan yuzlab chaqirim uzoqlarda qolib ketgan ona shahrida yuz bergandi. Endigina oliy o’quv yurti talabsiga aylangan, hali tuzukroq ham tanisha olmagan kursdosh o’rtoqlari bilan ajoyib voqealar va sinovlarga boy paxta yig’im-terimidan qaytgan Baxtiyor orzulari osmon yigitcha edi.
Studentlik oltin davr. Paxta davrida sinashta bo’lgan bir biriga bemalol ishonuvchi do’stlar orasida har kuni bir sarguzasht. Maktab davrida qizlar borasida omadi kelmaganlar ham endi o’zlariga ishongan “Don Juan”larga aylanishgan: har kuni yangi mahbubalari bilan bo’lgan ishq o’yinlarini og’izlari to’lib yolg’on-yashiqni ayamasdan qo’shgancha doston qilishadi.
Baxtiyorning esa fikru hayoli o’qishda edi, otasi rayonda mashhur injener bo’lganligi sabab unga loyiq izdosh bo’lib yetishish unin asosiy maqsadi edi. Bu orzu yo’lidagi harakatlar orasida sevgi dega ntuyg’uga o’rin yo’qdek edi go’yo toki uni uchratmaguncha…
Uchunchi kursda yana o’sha tanish rayondagi paxta hasharini keyingi patok qo’liga topshirib qaytishgandi. Dars mashg’ulotlari ortda qolmasligi uchun kunlik yuklama oshirilgan – endi avvalgiga qaraganda ikki barobar ko’proq yuklama qo’yilga edi.
Shu sabab ko’pchilik talabalar darsdan so’ng o’zlarini kutubxonaga urishar, iloji boricha berilgan topshiriqni vaqtida bajarib topshirishga harakat qilishardi. Baxtiyor esa ko’pincha diqqinafas kutubxonadan qochib oliy o’quv yurti ro’parasdagi xiyobonga borar, o’sha yerda o’zini erkin va qulay sezardi.
O’sha kun ham – (bu kunni tushlarida hali ham tez tez ko’radi) odaticha park o’rindig’ida mutoala qilib o’tirgandi, nogohon diqqatini qo’ng’iroq misol jaranglagan shirali ovoz bo’ldi:
- Kechirasiz, sizdan bir narsani so’rasam maylimi? – notanish qiz so’radi.
- Mayli, bemalol. – norozi to’ng’illadi Baxtiyor, ichida shu yerda ham tinchlik yo’g’a deb qo’ydiyu lekin ro’parasida kulguchlari o’ziga yarashib jilmayib turgan qizni ko’rib javobi ohangidan uyalib ketdi.
Bu qizning ismi Ra’no bo’lib, u Baxtiyor o’qiydigan fakultetning ikkinchi kurs studentkasi edi.
- Qo’lingizdagi kitobdan kutubxonda qolmabdi, oxirgisi sizda ekan iloji bo’lsa bitta ikkita tushunmagan joylarimni o’qib olsam bo’ladimi? – suhbatni davom ettirdi Ra’no. U ham bu kelishgan yigitni bemavriq bezovta qilganini tushunib duv qizargan edi.
- Albatta, - hayojonini yashirolmagan tarzda beo’xshov iljaygancha kitobni uzatgan Baxtiyor qo’shimcha qildi: - Agar savollaringiz bo’lsa tortinmasdan so’rang, yordam berishim mumkin.
O’sha kuni ularning ilk tanishgan kunlari edi, to’g’ri qandaydir g’ayri oddiy tasodif ostida yoki kutulmagan holat orqali tanishishmagan bo’lsalarda ular orasida vujudga kelgan iliqlik asta sekinlik bilan gulxanga aylangan cho’g’ misol yashnab bordi.
Hali qizlar bilan yurish tajribasiga ega bo’lmagan Baxtiyor bu baxtni tushimda ko’rmayapmanmi deya quvonchga ko’milardi.
Ra’no institutning eng oldi go’zallaridan edi: balandgina bo’yiga yarashgan xipcha bellar, oydin yuzga yarashgan kamon qoshu o’qlar misol uzun-uzun kipriklar. Bir qarashda bu qizni kibrli deb o’ylagan odamlar aslida qizdagi mag’rurlik shunchaki g’ururini himoya qilishga urinish ekanligini anglashmas edi. U ham bu SEVGI deb atalgan tuyg’uga asir bo’lganini his qilgandi.
Ikki sevishgan o’z qissalarini butun olamga doston qilishmasada bir birlariga yaqinlariga bir og’iz bildirib qo’yishdi : yigit ota-nasiga, qiz esa yetimligini bildirmay o’stirishgan toga’si va kelin oyisiga.
Yigit va qiz uchun baxtli kunni kutushdek shirin qiynoqli davr boshlandi. Avvalgidek ucharshuvlar yashincha emas, suhbatlar ham xatu jo’natmalar bilan emas ochiq oydin edi.
Tanishganlarining ikki yilligi sharafiga uyushtirgan uchrashuvlariga qadar hamma hammasi yigit orzusidagidek edi:
Yana oltin kuzning ajoyib bir kunini birga o’tkazgan Baxtiyor va Ra’no hech bir birlaridan ajralishni istashmasdi. Quyoshning botishini maroq bilan kuzatib turishganda yigitning yelkasidan oxistagina quchib turgan Ra’no sukunatni bo’lgancha:
- Sizdan ajralgim kelmayapti, men…,- deb uyalgancha to’xtab qoldi.
- Nimani xohlaysan ? – degandek nigoh bilan qizga termuldi Baxtiyor.
Bo’lajak yorining ko’zlariga tikilgancha qizning nimani xohlashini sezgandek bo’ldiyu ko’nglida savol tug’uldi: “Nahot payti yetgan bo’lsa?”
Baxtiyorning oilasi shaharga qo’shni qishloqda yashashgani bois o’g’illari qatnab qiynalib yurmasligi uchun alohida kavartira olib berishgan edi.
Yigitning xonadoniga shosha-pisha yetib kelishgan yigit va qiz dastlab nimadan boshlashni bilishmagandek bir birlariga savolomuz tikilib turishdiyu birdan tuyg’ularga erk bergancha quchoqlashib ketishdi. Bu shunchaki sog’inch va sevgi ta’sirida bir birlarining yelkalarini quchish emas ishq degan sharobdan mast ikki qalbning qovushishi edi. Kiyimlar ohistalik bilan yechilar lablar huddi chanqoqlarni bosadigandek bir birlariga bo’salarni taqdim etar – soniyalar ham daqiqalarga aylangandek edi go’yo. Bir zum bo’lsada qizning g’uncha dudoqlarni qo’yib yuborishni xohlamayotgan Baxtiyor baquvvat qo’llari bilan Ra’noning marmar misol tiniq va benuqson silliq tanasi silardi. Hamma hammasi bir bo’lib ularni yettinchi osmonga olib chiqqandi. Bu sarxushlik toki qor misol oq to’shakka bir ikki tomchi qizil dog’ tushmaguncha davom etdi.
Ra’noning ichida go’yo bir narsa uzilib ketgandek bo’ldi – yigitining quchog’idan chiqishga urinishlari bekor ketdi, endi kech bo’lganligini sezgach lablarini tishlagancha hammasi tugashini kutib yotdi.
Baxtiyor esa endi ostidagi malak butunligicha uniki bo’lganidan bir qoniqish oldi va harakatni ohistalik bilan davom etib tezda tugatdi. Bir birdan kutgandek lazzatni olgan juftlik jimgina o’z aro termulgancha uyquga ketishdi.
Tong otdi. Ko’zlarini ochishga erinib yotgan yigitning yuz ko’zlarini mayin bo’salar qopladi, ohistalik bilan silab siypalashlar yoqib borar bu harakatlarning hech ham tugamasligini xohlardi. Baxtiyor ham qo’llari bilan sevgilisining yuzlaridan tutgancha lablarni yana tutashtirdi.
- Bo’ldi qiling, rosa shilqim ekansiz, - beozor tarsaki