Tasodifiy hikoya: ELIMRAN ISHGA KIRISH TARIXI
39 yoshda man shu yoshgacha erimdan tashqari oʻn oltita odamga siktiryabman erim ham amhoʻr juda koʻp skadi lekin uyda kam boʻladi uyda kuni amimni chiqarib skadi hozir gap erim haqida mas toʻyimizdan keyin umuman ishlamadim ikki bolamiz kattarib qoldi bir kuni qayinsinglim kenayi ish bor ishlaysiz mi deb qoldi men bajonidil koʻndim erim ham singlisini oldida ishlashga ruhsat berdi biz bir bosma hona ekan Qaynsinglim ismi Shohida kenayi ishga kirish uchun bir sharti bor Men qanaqa hoʻjaynimiz ...davomi

Bahor simfoniyasi

Добавил:	Князь (18.03.2016 / 06:53)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	18364
Комментарии:	Комментарии закрыты

Sensiz gul ham tikandir menga,
Olismi yaqin bo’lgin yagonam.
Barcha dil izxorlarim atalgan senga,
Bir bora boqishing olamdir menga!…
***
Bugun navbatdagi musoboqaga yo’l olamiz.
- Bolam, oy borib omon qaytgin, - ota-onamning duolarini olib sheriklarim kutub turgan avtobus sari ildam qadamlar bilan yurdim.
- Ja adang bilan oyingni erkasisanda, Temur. – deb yo’l hangomasini boshlab berdi murabbiyimiz yordamchisi Alisher aka.
- Ha nimasini aytasiz, yaxshi ham non tishlatib qolishmadi xuddi urushga ketayotgandek,- askiyani davom ettirishdi jamoadoshlarim.
Hazil hazilga ulandi, avtobus yo’lda bir maromda ketib borar, ikki ko’zim atrofini kuzatish bilan band bo’lsa ham hayol qurg’ur bu yil nima qilib bo’lsa ham shu musobaqada g’olib chiqib terma jamoa a’zoligiga erishaman degan o’y bilan band. Bir necha yillik mashg’ulotlar o’z samarasini bera boshladi: bungacha ham bir nechta turnirlar g’olibiga aylandim, endi shu cho’qqini ham zabt etsam bu yog’iga xalqaro musobaqalar eshigi ham lang ochiladi kamina uchun.
Shu o’ylar bilan manzilga yetib kelganimizni ham bilmay qolibman. Atrofga ancha muncha qorong’u tushgan, shaharcha kiraverishidagi kollej yotoqxonasiga joylashdik. Narsalarni joylab o’zimiz bilan olib kelgan ul bul narsalarni o’rtaga qo’yib dasturxoncha tuzadik. Qorinni to’qlab kravatga cho’zildim-u qani endi uyqu kelsa, hayollar yana olib qochdi: Omadim kelmasa nima qilaman?! Har holda kattagina bellashuv, har yoqdan manaman degan sportchilar kelgan… Shularni o’ylab yotib nima bo’lsa ham ringda ko’ramiz deya o’zimga tasalli berdim va uyquga ketdim.
Anchagina hashamat va qulayliklarga ega sport kompleksida Boks bo’yicha yilning asosiy reyting janglariga start berildi. Birinchi saralash jangidagi raqibim tajribasizroq ekan – uch raund boks grushasini mushtlagandek bo’ldim, oyoqda turib bergan bo’lsada osongina ochkolar hisobiga g’olib bo’ldim.
Haqiqiy sinovlar keyingi bosqichlarda bo’ldi, men bilan kelgan sheriklarim birin ketin mag’lubiyatga uchray boshlashdi. Ikkinchi bosqichdagi raqibim ancha kuchli bo’lsa ham, menga chapaqayligim yordam berdi. Himoyasini yorib o’tish oson bo’lmadi, lekin uchinchi raundga yetib devorni qulatgandek bo’ldim go’yo: uni burchakka taqab olib eng kuchli zarbalarimni bera boshladim. O’rtaga tashlangan oq sochiq raqibimning joniga oro kirdi. Navabatdagi boksyorni ham xuddi avvalgisidek tezkor va kuchli zarbalar hisobiga yer tishlatdim. Hech o’zimga ishonmasdim – men finaldaman! Bor yo’g’i bitta jang meni mutlaq g’oliblikdan ajratib turibdi. Bu paytga kelib atrofimga razm solsam jamoadan faqat o’zim qolibman, qolgan a’zolarning barchasi finalga yetmayoq qo’lqoplarini mixga ilishibdi. Endi mas’uliyat ikki karra oshdi: shuncha yo’l bosib kelib bitta oltin medalsiz orqaga qaytgandan qaytmaganimiz maqul.
Yarim finalda finalchi raqibim bilan kurashgan do’stim Komilning aytishicha uni nakautga uchratgan bola shu yerlik bo’lib jang usuli hayratlanarli darajada kuchli ekan: ikki qo’lda ham birdek zarba bera olarkan, buni ustiga tank toifasidagi boksyor emish yani zarbaga bardoshli.
Nima bo’lsa peshonadan, meni ahm ustunligim bor: tezlik. Xuddi Muhammad Ali aytganday: “Kapalakdek uchib – Aridek chaqaman.”
Mana final, kiyinish xonasida butun jamoa omad tiladi, murabbiylarning bor umidi mendan. Final bo’lagani uchun bu jang 6 raunddan iborat bo’ladi.
Ringda meni tana tuzilishi xuddi Taysonni eslatadigan – bo’yi o’rtacha bo’lsada muskullari o’ynab turgan haqiqiy pahlavon kutib turardi.
Gong chalindi. Birinchi raund bir birimizni o’rganish bilan o’tdi. Meni anglaganim shuki unga yo juda yaqin kirib borib zarba berish kerak – klinch holatida, yoki masofadan turib zarbalar berib obdon charchatib keyin o’rta masofadagi jangga o’tsa bo’ladi. Ikkinchi variant ko’proq maqul tushgani uchun navbatdagi raundda shu usulni qo’lladim. Biroq raqibimda men kutmagan yana bir qirra bor ekan, u ham anchagina chaqqon chiqib qoldi. Bir nechta og’ir zarbalarni o’tkazib yubordim, lekin unga ham anchagina aniq mushtlar tushdi.
Uchinchi raundda yana u taqib qildi men ring bo’ylab harakatlandim. Bunisi yanaqa qiyin bo’ldi: qancha zarba bersam ham ta’siri sezilmas, akssado kabi o’zimga yanada kuchliroq bo’lib qayta boshladi.
To’rtinchi raund ancha sokin o’tdi, ammo bu bo’rondan oldingi jimlik edi yani raqibim beshinchi va oltinchi raundga kuchini saqlayabdi.
Beshinchi raund. Men ham faollikka kirishdim, chekinishni yig’ishtirib olg’a harakatlana boshladim, “Tayson” buni kutmagandi shekilli gangib qoldi. Mana bizni davr keldi: zarba ketidan zarbani do’lday yog’dirib burchakka qisib bordim. Yo’q bu gangish emas tuzoq ekan, afsuski juda kech angladim. Ko’zimga kelib urilgan mushtdan chaqmoq chaqqandek uchqunni ko’rdim. Qo’llarimni arang ko’targancha uning zarbalaridan himoyalana boshladim.
Sal o’zimga kelgach chap ko’zim yaxshi ko’rmayotganini sezdim, menimcha shisha boshlagan. Raqibim esa Olovli zarbalarni bergancha bostirib kela boshladi, miyam ham yashin tezligida ishlay boshladi, quloqlarimga murabbiyimning baqirib berayotgan ko’rsatmalari eshitilmas, Komil aytgan eng xavfli zarba ijrosini poylay boshladim, faqat shundagina uning ochiq qolgan joyidan zarbamni o’tkazishim mumkin.
Mana chap qo’lidan bor kuchi bilan jag’im tomonga musht yaqinlasha boshladi darhol o’ng qo’limni ko’tarib blok qo’ydim, bu ayni vaziyat edi uning jag’i chap qo’lim uchun qulay masofaga kela boshladi. Yo ustidan yo ostidan mana senga. Bir vaqtda yangragan qarsni eshitdim: biri shundoqqina quloqlarim ostida – yelkamga xuddi kvaldo kelib tekkandek bo’ldi; ikkinchisi ro’paramdagi sharpaning (qabul qilgan zarbar ta’sirida sog’ qolgan ko’zim ham xiralshib ketgandi) jag’ida yangradi.
Orqaga tisarilib borib arqonlarga tayanib qolib nima bo’larkin deya kuta boshladim. Bir necha soniyalik karaxtlik tuman kabi tarqay boshladi va birinchi ko’rgan narsam oyoqlarim ostidagi kappa bo’ldi. Menikimi? Yo’q joyida ekan. Keyin 3-4 qadam narida devdek yer tishlab yotgan “Tayson”ga ko’zim tushdi. Raferening barmoq bukib sanashidan hisob ochilganligini bildim.
- …7, 8, 9, 10!!! Nakaut, jang tamom.
Ko’zlarim bilan hammaning olqishlashlarini ko’rsamda ularning nima deyayotganini anglamasdim. Trenerim yugurib kelgancha quchoqlab olganda o’zimga keldim. Yelkamda xuddi qizdirilgan temir bostirilgandek jizzillash bor edi. Yechinish xonasiga arang yetib bordim. Oynaga qarab o’zimni taniy olmadim, taxmin qilganimdek chap ko’zim to’nkarilgan kosadek shishib ketgan.
Qayerdandir oq xalatli kiyib olgan bir odam keldi – musobaqaga tayinlangan vrach bo’lsa kerak. Yonida xamshirasi ham bor. Yelkamdagi og’riqdan ko’nglim ayniy boshladi, ko’zim ham o’z o’zidan yumildi….
***
Hech tungi navbatchilikka bunchalar o’zim xohlab qolmagandim. Birovning ustida kechasi bilan o’tirib chiqasan deyishsa-ku aslo ko’nmasdim, lekin bugun…
Oldimdagi kravatda jimgina pishillab yotgan bu yigitning yuziga endi sinchiklab e’tibor beribman, jang payti shlem kiyib olganiga yaxshi ko’rinmagandi. Sog’ qolgan o’ng yuzidan qosh ko’zlari o’ziga