Tasodifiy hikoya: Parilar OROLI... [ 9 - Qism...]
ERTAKNAMO SAROY...davomi

Bolalar uyining bolasi... 5-qism...

Добавил:	eroZero (18.03.2016 / 21:04)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	11474
Комментарии:	Комментарии закрыты

Men u bilan vaqt bunchalik tez ötishini bilmagan edim. Kutubxonadan chqib borar ekanmiz u menga yana bir ikki savollar berdi. Lola: "endi ertaga körishamiz Umid, bugungi yordamingiz uchun kattakon rahmat, sizsiz bir özim eplay olmasdim", "yordamim tekkanidan hursandman", "hop mayli ertagacha, yaxshi yetib oling", "siz ham, ertagacha". U bilan qancha hohlamay afsuski xayrlashishga majbur edim. Uni ortidan biroz kuzatib turdimda, bosh ishxonaga yöl oldim. Ishxonada bugun qisqa ish kuni bölgandi. Hamma hursand, shu jumladan Botir akam ham. Ishxonaga kelganimdan söng, 10daqiqa ötar ötmas tört keldi. Kollektiv bir stolga joylashdi va shampan vinosi ochildi. Bir-birimizga har xil yahshi tilaklar tilab kayfiyatni kötarib oldik. Köp ötmay men davradan ajralishimga tög'ri keldi. Öz ishxonamga bordim va chala ishlarimni bitira boshlardim. Ammo hayolim boshqa joyda, Lolada edi. Bugun u bilan juda ham köp suhbatlashmagan bölsamda, men ösha ötkan vaqtimdan, bugungi kunimdan könglim töq edi. Endi esa bugungi qolgan kunni bir amallab ötkazishim kerak edi. Ertaga esa yana men sevgan qiz bilan kunim ötqizaman suhbat quraman. Uning közlariga, qoshlariga, sochlariga, umumiy aytganda chiroyiga termulaman. Sabrsizlik bilan kunni ötishini kutardm. Quyosh botib, qosh qorayib qoldi. Uyga yöl oldim. Yetib kelib sevimli musiqamni tinglab uxlab qolibman. Erta tongning issiq harorati közlarimni ochishga majbur qildi. Örnimdan turib, bugungi rejalarimni tuza boshladim. Nonushta qilgandek bölib, ishxonaga jönadim. Ish qilar ekaman, vaqt judayam sekin ötayotgandek tuyulardi. Soat 9:50. Ketadigan vaqt böldi. Y6lga tushdim, köcha judayam issiq. Yetib bordim va kutubxona tomon yurdim. Derazadan qarar ekaman, yana usha kechagi suluv parivash qog'ozlarga tikilib ötirardi. Uning egnida kechagi köfta edi. Lekin soch turmagi özgargan va oyoqlarida kechagi yubka örnida shim bor edi. Tor turgan jensi shim uning qomatini yanada gözal körsatardi. Uning yoniga kirishga shoshildim va eshikni ochdim. Men tomon qaragan tim qora közlar jonimni olgudek edi göyo. U tomon yura boshladim. Endigina gapirmoqchi edim. U gap boshlab qoldi. "hayrli kun, yahshi dam oldingizmi Umid", "ha rahmat, özingizchi", "durust, hösh boshlaymizmi", "ha albatta". Biz yana darsga shöng'ib kettik. Kechagidek bahs munozara boshlandi...
Shunday qilib kunlar shu alfozda ötaverdi. Ertalab ishga, keyin institutga Lolani yoniga va ya yana ishga. Har kunim u bilan ötardi, hattoki yakshanba kuni ham. U menga har xil savollar berar, men esa qölimdan kelgancha javob berardim. Ora orada xazil qilib qöyardm. Biz kundan kunga yaqin bölib borardik. Ammo, darslar tugallanib borayotgani meni xavotirga solardi. Chunki, u bilan oramizni mana shu darslar bog'lab turgandi. Shu tarzda u bilan sal kam bir oyni ötkazib yuboribman. Mana bugun u bilan oxirgi darsimiz. Haa, afsuski shunday. Özi kecha tugashi kerak edi. Men ataylab "qöshimchalar bor, ertaga örgataman" degan edim. Shuning uchun yana birgamiz. U bilan salom-alik qilib, asta yoniga ötirdim, unga judayam yaqin ötirar edim. Birga tugatgan savdo markazi loyihamizni oldimda birin ketin savollar berdim. Qoniqarli javoblar olganimdan söng, unga loyihani murakkab joylarini tushuntira boshladim. U meni chap tomonimda ötirar, men esa chap qölim bilan unga loyiha haqida tushuntirardim. Shunda u menga savol berdi va chizmaning yuqori qismini körsatmohchi bölib oldinga siljidi. Chap qölimga esa uning issiq va yumshoq kökraklari tegib ketdi. Men olovday yonayotgan bir narsaga qöllarim tegib ketganini his qildim. Bu judayam yoqimli holat edi, bu holatni bir umr esdan chiqara olmasligm aniq edi. Men ozgina öng tomonga surilib, qölimni partadan chetga oddim. U esa hijolatomuz menga qarab qöydi va biroz öng'aysizlandi. "hösh, qayerda töhtagandik" deganimda, eshik tarafdan "LOLA" degan baland ovoz eshitildi. Kutubxona eshigi oldida yoshi chamasi men bilan teng bölgan bir yigit turardi. Uning qölida gul va kichik idishda chiroyli gulqog'ozlar bilan öralgan sovg'a turardi. U yigitning közlarida g'azab va hayratni körish unchalik qiyin emas edi. G'azab otini qamchilagan bu yigitni tanimasdim. U bir joyda qotib turar, bir menga, bir Lolaga, bir parta ustidagi qog'ozlarga qarardi, lekin hech narsa demasdi. Örtadagi sukunatni Lola buzdi. "Assalomu aleykum, Samandar aka, siz kelishingizni bilmagandim", "haa, shuning uchun shu bilan ötiribsami" dedi u yigit vajohat bilan. Shunda Lola örnidan turib, birozgina erkalanib: "jooon, bu mani ustozimku, diplom ishimni tugatib berdilar". Lolaning bu gapi haligi bolani sexrlagandek edi. Men uchun notanish bölgan yigit bir zumda özga qiyofaga kirdi. U meni yonimga kelib qöl uzatdi. Biz körishib hol-ahvol sörashdik va u menga "bölajak turmush örtog'im kim bilan ekan deb jaxlim chiqdida oka, uzr momilani notög'ri qilgan bölsam, mana bu taklifnoma, albatta keling, bizga ruxsat, böpti oka". Meni og'zimdan faqatgina "albatta" sözi zörg'a chiqqandi. Nimalar bölayotganiga tushunmay stulga ötirib qoldim...

Davomi keyingi qismlada.