Tasodifiy hikoya: Yaxwilik qilaman deb oilam barbot bolay deb turibdi
Telefon ustasiman bitta okam bor kak radnoydek bolib qolgan es hushlik muomilasi joyida jum'a larga ...davomi

ЖИННИ ҚИЗ МОЗОРИ-2

Добавил:	Lewandowski (22.03.2016 / 23:03)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	15839
Комментарии:	Комментарии закрыты

Эрининг гапларидан Бибигул опанинг таъби тирриқлашди. У ўзича қарор қилиб, ўғлини фолбиннинг қўлига топширмоқчи эди. Хаёлида худди фолбиннинг айтганлари ҳақиқатдек кўринганди. Афсуски Нормат ака бу гапларга ишониш тугул охиригача эшитишни ҳам истамади. У айтганини қиладиган одам. Шу сабабли тонг отиши биланоқ хотини ва ўғлини олиб шаҳардаги руҳий касалликлар шифохонасига йўл олди.

Садир бутун оқшом Дилдоранинг ўйи билан бўлиб, бошқа нарсани унутиб қўйганди. Ҳозир ҳам йўлда кетаяпти-ю бутун фикри-зикри унда. У севгилисини унчалик чиройли хисобламасди. Лекин унинг учун ёруғ дунёда Дилдорадан-да чиройлироқ, гўзалроқ қиз йўқ эди. У маъшуқасига етишиш учун даволаниши кераклигини яхши тушунарди. Шу боис ота-онаси билан касалхонага боришга рози бўлди. Йўқса ўзини озгина идора қила оладиган одам бу ерга келармиди?

— Отаси, етти ўлчаб бир кес дейишган. Садирни бу ерга олиб келиб тўғри қиляпмизмикан? — деди Бибигул опа қабулхонада навбатда туришаркан.

— Биласанми хотин, — гап бошлади Нормат ака. — Шундай пайтлар бўларканки, бўри ўз ини атрофида ов қилмас экан. Қизиқ а?! У ваҳший йиртқич бўлишига қарамай, болалаганда иложи борича уйидан узоқроқдан емиш қидираркан. Сабаби бошқа бир йиртқич ҳайвонлар гўдакларимга зарар етказмасин деркан. Тушуняпсанми?

Эри Бибигул опага қаради. Унинг кўзларида қандайдир мунг бор эди. Нормат ака кўксида портлаб, бўғзига тиқилиб, кейин ўзини кўзлар орқали ташқарига ураётган қора шабнам томчиларини хотинига кўрсатмасликка тиришиб, тескари ўгирилиб олди. Бибигул опа барибир буни сезди. Эри бўлса кўрсаткич бармоғи билан юзидан сирғалиб тушаётган ёшларни оҳиста артди.

— Бунинг ҳаммасини ўғлимизни ўйлаб қиляпман. Бу аҳволини биров билмасин дейман. Эр киши. Анави фолбинга олиб борсанг, бир қишлоқ наридан туриб бутун атроф четга гап тарқалади-ку. Фалончининг боласи жинниякан деса қандай чидаймиз, — деди Нормат ака.

Кейин Садирга қараб:

— Мени кечир ўғлим, — деди зўрға тили айланиб отаси.

Навбат келганда Нормат ака ўғлини етаклаб дўхтирнинг олдига кириб кетди. Ичкарида беш чоғли врач келганларни кўрикдан ўтказарди. Роса бир соатга яқин текширувлар бўлгандан кейин шифокор Садирни ташқарига чиқариб, ота-онасини олиб қолди:

— Ўн йиллик ўсма, қирқ йиллик хина бўлсаларингизам соғ билан касални фарқлай олмай сизларми? — койиди врач уларни. — тавба, — дея қўшиб қўйди.

Бу гапдан эр-хотин ҳанг-у манг бўлиб қолди.

— Олиб кетаверинглар! — деди оқ либосли киши пиёладан чой ҳўпларкан.

— Қаерга? — шошганидан ҳаяжонини босолмай сўради Бибигул опа.

— Қаерга бўларди, уйга-да, — қўрслик билан жавоб берди врач. — Ўғлингиз соппа-соғ, —ҳукм чиқарди у. — Ким йўлланма берган бўлсаям адашибди. Хато қилган, хато.

Улар бутун йўл бўйи бир-бирларига оғиз очишмади. Фақат Жинниқиздан ўтишда Садирнинг касали қайталаб қолди. Машинада ғужанак бўлиб олиб, қора мушук ҳақида гапириб ота-онасини роса хуноб қилди.

Кечқурун аммаси келди. Оила дастурхон атрофида йиғилди, Бибигул опа қайнсинглисига касалхона воқеасини айтиб берди. Зеби аввал янгасига, сўнг акасига бир муддат тикилиб, ҳафсаласизгина деди:

— Икки тентак бир калтак бўлибсизларда.

Нормат ака хотинига "шу гапни бекор айтдинг-да” дегандек итхўмрайиш қилиб қаради. Сўнг синглиси чой қуйиб узатган пиёлани оларкан хотинига қараб:

— Ола товуқ дон сочар, ўз айбини ўзи очар, — деди вишиллаб.

Бибигул опанинг фикр-у хаёли фолбин айтган муддатнинг бир куни ўтганлигида эди. Шунинг учун эрининг гапига эътибор бермади.

Эртаси куни тушлик пайти қора мушукнинг ташрифини, Садирнинг касали хуруж қилганини айтмаса, тинчгина ўтди. Бибигул опа ўз ёғига ўзи қоврилиб, ич-этини ерди. Икки кунни дақиқа санаб ўтказди. Аммо фолбин ҳақида эрига оғиз жуфтлашга журъати етмади. Хаёлида яна бир марта эслатиб қўймоқчи бўлди-ю, барибир эрининг унамаслигини билибми ёки юраги дов бермадими ҳар тугул индамади.

Оқшом яримлаган. Бу тун фолбин айтган муҳлатнинг охиргиси эди. Садир шифтга термилганча Дилдора билан тўйларини хаёлида жонлантирарди. Бирдан эшик ёнида эски қадрдони пайдо бўлди. Кўзлари чўғдек қип-қизил, ранги тим қора, қулоқлари тикка, юнги ҳурпайган. Бу сафар у аввалгидек узоқдан кўриниб кетмади. Бу гал қора мушук Садир ётган хонанинг бўсағасигача келди, пойгакка ўтирди. Йигит ҳам бақир-чақир қилмади. Бир-бирларини сас-садосиз кузатишди. Нигоҳлари тўқнашган маҳал Садир кийина бошлади. Орадан хиёл ўтмай йигит тилсиз мавжудотга эргашиб дарвозадан чиқди. Икки ҳамроҳ туннинг қуюқ зулматида Жинниқизга элтувчи йўл бўйлаб илгариларди. Салдан кейин эса икки шарпа қоронғулик қарига сингиб, кўздан ғойиб бўлди.

6

Садир манзилни яхши биларди. Билса-да қабристонга келганида юраги шув этиб товонигача тушиб кетди. Бир фурсат мозорга кираверишдаги панжара қаршисида тўхтаб қолди. Вужудини ваҳима қамради. Мушук ҳам йигитнинг ёнида сал тек турди-ю, кейин "кетдик” дегандай миёвлади. Улар дўмпайган қабрлар оралаб мозорнинг орқа томонига юрди. Садир оқшом бўлишига қарамай бу ерни синчиклаб кўздан кечирарди, борган сари кўз олди қоронғилашиб борарди. Унинг танаси қўрқувдан дағ-дағ титрарди. Худди шу ҳолат гўё бутун қабристонда ҳам ҳукмронлик қиларди. Нотаниш меҳмоннинг ташрифи мозордаги жамики мавжудотни ўзига жалб этганди. Аҳён-аҳёнда бойўғлилар "у-у”лаб, потирлатиб қанот қоқишарди. Гоҳ қовжираган майсаларнинг шитирлаши одамни эс-хушини оларди. Лекин бу жойда қўрқув ҳиссини туяётган ягона жонли ва онгли мавжудот бу — Садир эди. У азои баданининг титраётганига қарамай, ўзини дадил ва бардам тутишга уринарди. Аввалига ичида пичирлаб калима қайтарди. Сўнг овозини пича баландлатди. Кейин баралла бақириб дуолар ўқиди. Шу билан ўзини чалғитиб, тетиклашгандай бўлди. Атрофга аланлади. Дарвоқе, унинг шериги қайерга кетди. Йигит ҳар томонга кўз ташлаб, мушукни топди. Жовинорнинг нигоҳлари биргина нуқтага тикилган, бу нуқта дўмпайиб турган қабрнинг тешиги эди. Негадир гўристоннинг бу томонида қабрлар кам эди. Фақат мушук ёнида турган қабргина одамнинг эътиборини жалб этарди. Катта ва ўрталикда эди у. Мушук қабрга янаям яқинроқ борди. Садирга алланимадир ишора қилди.

— Нима деяпсан? — деди Садир гарчи қичишмаса-да бошининг орқасини қашиб.

Мушук орқа қисми билан қабрдаги ҳалиги ковакка суқилди, аввал бошини сарак-сарак қилиб, кейин йигитга "Сен ҳам кел” дегандай маъноли қимирлатди.

— Киришимни истаяпсанми? — сўради йигит мушукка яқинлашиб.

Жонивор бош ирғади.

— Бекорларни айтибсан! — добдираб орқага хезланди йигит. — Бу ерга кириб, ўзимга ўлимни тилаб олайми. Аҳмоғинг йўқ.

Қора мушук ковак оғзида на ичкарига кирмас, на ташқарига чиқмасдан уни чақирарди. Йигит ўзини бошлаб келган жониворга тикилиб турди. Сўнг ноилож одамдай осмонга қараб уҳ тортди. Шу пайт ёнидан аллақандай шарпа лип этиб ўтгандай бўлди. Бироқ Садир буни ярим чала сезиб, англолмай қолди. Ковакка қаради. Энди қора мушукнинг ёнида яна учта жониворлар пайдо бўлди.

— Болаларингми? — сўради йигит юзида зўр бериб жилмайишга тиришаркан мушукдан. Аммо у ҳеч нарса демади. Ковакка кириб кетаркан баланд товушда, чўзиб миёвлади-ю ғойиб бўлди.

Садир жамики