Tasodifiy hikoya: BaXT iZLAB...
SALOMLAR BARCA SAYIT AXLI VA DO'SLARIMGA MAN DOIM ETARDIM XAMMA NARSA INSONI O'ZIDA AVVALAM BOR SIL...davomi

Shvet stoli... 2-qism... (tanlov uchun)

Добавил:	eroZero (05.04.2016 / 05:50)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	9663
Комментарии:	Комментарии закрыты

Ehtirosli onlarimiz endi boshlanay deganda halaqit bergan bu ofitsant, asabimni buzib yubordi. U bir bizga, bir stolga va bir qölida turgan patnosdagi narsalarga qarab, nimalarnidir stolga joylar edi. Patnosi böshab, tez qadamlar bilan zalni tark etdi. Hushbichim qilib ilingan deraza pardasi yonida, biz bir-birimizga qarab turardik. Ofitsant halaqit berib, undan uzgan qöllarimni endigina qayta tiklamoqchi edim, yana bir boshqa ofitsant zalga kirib keldi. Qöllar yana uzoqlashdi, asablar esa taranglashdi. Bu galgi ofitsant bizga qaramasdan, qölidagilarni stolga qöydida, zaldan chiqib ketdi. Bir-birimizning közlarimiz yana töqnash böldi.
-Fozilaka, bu yerdan ketaqolaylik! Kimdir sezib qolmasin.
-Qani unda buyoqqa yurchi!
Men uni qölidan ushlab ortimdan ergashtirdim va ofitsantlar kirib chiqayotgan eshikdan ichkariga kirdim. Bu yer taom, yarimfabrikatlarni tayyorlash xonasi, salatxona va oshxonani zalga bog'lab turuvchi katta va uzun yölak ekan. Ikkimizga ham qiziq tuyulgan yölak böylab yurib, ovloqroq joy yoki xona qidirar edik. Bu yerda bizni taniydigan hech kim bölmagani tufayli, bemalol harakat qilar edik. Yoshimiz yigirmaga yetgan bölsada, yosh bolalardek qöl ushlashib, bir-birimizga har-xil qiliqlar qilib ketar edik. Afsuski, pichoqqa ilinadigan joy topa olmadik. Yölak binoga halqa shaklida joylashgan ekan. Shu sababli biz, yölakka kirgan boyagi eshik oldidan chiqdik. Svet stoli joylashan zalga qaytib chiqdik.
-Hösh, endi nima qilamiz gözalim?
-Bilmadim, ammo bu yerdan, ya'ni ziyofatdan keta olmaymiz.
-Haa, bilaman.
Boshim qotib qolgandi. Mohiraning tim-qora, mehr töla közlariga qarab turishdan özga chora qolmagandi göyo. Shu vaqt zalga patnos kötargan bir ofitsant kirdida, qölidagilarni stolga qöya boshladi. Kutilmaganda qölidagi patnos muvozanatini yoqotdida, patnos polga tushib ketdi. Patnosda funduklar töldirilgan krimankalar bor edi. Idishlar sinmadi, amm o funduklar har qayoqqa sochilib ketdi. Ofitsant chökkalab ötirdida, funduklarni tera boshladi. Funduk qurg'urlar stol tagiga ham tushib ketgan ekan. Ofitsant bechora tört oyoqlab stol tagiga kirdida, stolning biz turgan tomonidan qölida bir nechta funduklar bilan dovdirab chiqib keldi. U zaldan patnosini olib chiqib ketdi. Shu onda Mohira haholab kulib yubordi. Mohiraning chexrasiga kulgu olib kelgan bu holat, menga g'oya olib keldi. Ikkilanib öylab ötirishga vaqt yöq edi. Mohirani qölidan shart ushladimda, stol xoniga keldim. Stol ustidagi tahlab qöyilgan ryumkadan ikkita va kichikroq shishadagi vinodan bitta olib stol tagiga qöydim. Stol atrofiga hushbichim qilib ilingan pardani bir qismini kötardimda, egilib tagiga kirdim. Bu holatdan hayrat va qiziqish töla közlarini katta-katta ochib turgan Mohiraga ishora qildim.
-Buyoqqa kel!
-Nimaga, jinni bölganmisiz, dedi u ham kulib.
Yuzimni ozgina jiddiy qiyofaga keltirgandim, Mohiram oldimga asta kela boshladi. Nimadir demoqchi bölgandi, uni oyoqlarini bukib, belidan kötardimda stol tagiga olib kirdim. Haaa. Mana buni "xona" desa böladi. Gap bölishi mumkinmas. Stol taxminan öttiz kishilik katta, doira shaklida bölgani uchun, bemalol ikkita odam uzalasiga yotsa böladigan darajada keng edi. Zal interyeriga moslab tikilgan alvon tusdagi stol pardasi yerdan bor yög'i, bir barmoq enlik baland turardi. Shu parda sababli, stol tagi juda ham chiroyli qizil tusga kirgandi. Hattoki, Mohiraning yuzi ham qizg'ish körinardi.
-Mana endi birgamiz Mohiram!
U bu gapimga indamay, bosh chayqab erkalanib qöydi. Qulayroq joylashib oldimda, oyoqlarini tizzasidan bir tomonga bukib, bir qöli bilan polga suyanib turgan nozigimni lablariga labimni bosdim. Shirin, totli, lazzatli, titroqli, yumshoq, qaynoq lablari meni öziga yutib yuborgudek edi. U menga tinmay javob qaytarardi. Men uni labini pastini mayingina qilib tishlab-tishlab olardim. Lablardan böshab, tepa-past yura boshladim. Silliq yuzlardan, atirga chömilgan böyinlardan, qitiqlovchi quloq taglaridan öpdim. Kostyumimni yechib tashladim. Tugmalarimni iktasini böshatdimda, magnit singari bir-biriga talpinayotgan lablarni yana qovushtirdim. Bösalarni uzmasdan, Mohining tik turgan qölini asta poldan uzdimda, özini boshi va yelkalaridan ushlab ohistalik bilan yotqizdim. Özim esa tizzalarimni uning beli ikki chetiga qöyib, yaxshi joylashib oldim. Silash mashqini uni körkam yelkalaridan boshladim. Qöllarimning biri tepaga, sochlarga chiqib öynay boshladi, ikkinchisi esa, yetarli darajada katta bölib ulgurgan siynalar ariqchasiga bordi. Öng qölimni ariqcha orqali ozgina kirgizdimda, kökraklar tepasini öynab, eza boshladim. Bu orada esa uning jallod lablari, mening lablarim va yuzlarimni qip-qizil qonga belagan edi.
-Yuzlaringiz...
-Nima qipti yuzimga, hunukmanmi?
-Yöööq, jinnivoy, qizil bölibdi.
-Lab böyog'ing sharofati bilanda.
-Haa.
U hali ham ehtirosga berilmagandi. Menimcha, kiyimlar bunga sabab. Undan uzilib, köylagimni yechaman deb, boshimni balandroq kötarib yuboribman. "gurs" etkan ovozdan ikkalamiz ham kulib yubordik. Stol tagida ekanligimiz esimdan chiqgan ekan...