Tasodifiy hikoya: Shirin xotrala Shirin bn ) by John
Hammaga assalam alikum ismim Johongir Johon dsela boladi bemalol.Karoche boganiga azgncha voxt bop qogan realno hikoyami erte disilami shuni etbermoqchman.Birinchi chastda tanishuv tarixi dsayam boladi shu haqda kengi chastlarida asnavnoy bogan voqelani yozaman oldn bitta reaksiyelani bliychi oqib korila yoqsa etarsla yoqmasa sokmastan sekn lichkaga yozsela gaplashvuramza ozmza hullas poexli. Ozim savdo sohasida ishliman yoshlidan ozi interes bogan bu ishga.Chunki har bita ogil bola esini tan...davomi

Asira 3 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (17.11.2016 / 20:06)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	20685
Комментарии:	Комментарии закрыты

Baxtiyor kirib keldi.
-Nima qilyapsan, joningdan to‘ydingmi?
-Ha, to‘ydim. Sizgayam ishonmayman. Meni aldab olib o‘tirish uchun har kuni bitta cho‘pchak tayyorlaysiz.
Endi menga gapirmang. Siz ham shu shaykaning a’zosisiz-da. Ikkinchi imkoniyatni qo‘ldan chiqardik. Rashid o‘lsa qolganlarining qo‘lidan hech narsa kelmaydi-ku.
-Xolida, iloji boricha qotillikka qo‘l urmay chiqib ketishimiz kerak.
-Meni jinoyatchi, deb gumon qilishayapti. Endi menga baribir.
-Hali buni isbotlashgani yo‘q. Sening aybing tasdiqlanmagan. Hukm chiqmagan. Bu faqat gumon. Gumon uchun asos bor. Sen bilan men ehtiyotkorlik bilan qo‘limizni qonga bo‘yamay qutulishimiz kerak. Hali yoshmiz. Hayotdan umidimiz katta.
-Hozir Rashid menga tajovuz qilsa qo‘lingizdan nima kelardi? Eshik orqasida pusib turishmi?
-Men rostdan eshik orqasida turgandim. Lekin senga qo‘l tekkizsa, unda insonlarga o‘xshab yashashdan umid uzib Rashidni o‘ldirardim. Xayriyatki, ish ungacha borib taqalmadi. Rashid alamini yigitlardan olayapti. Asli ishi orqaga ketdi. Puli tugadi. "Ov”ga chiqishmoqchi. Men ham borarmishman.
-Baribir jinoyatga qo‘l urarkansiz-u.
-Men uning ishonchiga kirib, shaharda erkin yurish imkoniyatini olishim kerak. Hozir Rashid ham, Badr ham ko‘proq Ernestdan shubhalanishayapti. Gazetaga chiqqanidan beri uning orqasidan odam qo‘yilgan. Badr "tinchitib qo‘ya qolaylik” deyapti. Qo‘lga tushsa, bizni sotadi, deb qo‘rqishayapti-da.
-Qanchalik nomardsizlar. Ishi yurishmaganni safdan chiqarasizlar. Vijdon yo‘q, mehr-shafqat yo‘q. Agar biror joydan do‘rji pul chiqib qolsa, bir-birlaringni o‘ldirasizlar. Nafs bandalari. Nomardlar. Men Ernestga achina boshladim. Axir u ham inson, titrab turgan jon. Jinoyatchilardek berahm, tuban odamlar bo‘lmasa kerak. Xomush o‘tirgan Baxtiyorga yuzlandim:
-Bugun kimni qon qaqshatmoqchisizlar? Bu tun qaysi go‘dak yetim qoladi? Qaysi xonadondan osudalik butunlay bosh olib ketadi? Ayting, Baxtiyor aka?
-Xolida, tushun, bugungi "ov”ga qatnashmasam bo‘lmaydi. Boz ustiga o‘zimni ko‘rsatishim kerak. Bu kech senga boshqa birov qorovullik qiladi.

-Ernestmi?
-Yo‘q boshqa. Uni Anjelika deyisharkan. Aslida ismi Anziratmish. Rashidning ishongan odamlaridan. U bir kecha seni qo‘riqlab, erta tongda topshiriq bilan bir joyga ketadi. Lekin sen ehtiyot bo‘l. Ko‘chaga chiqishni xayolingayam keltirma. U qo‘shmachilik qilib kun ko‘radi. Sen uchun Rashiddan ham xavfli.
-Qayerga borayapsizlar?
-Isomiddin degan boyvachcha bor ekan. Badr 3 kundan beri hovlisini «razvedka» qilibdi. Boyvachcha bugun
Koreyaga uchib ketibdi. Xotini, bolalari yolg‘iz qolganmish.-Bechora ayol. Uni ogohlantirish kerak.
-Ahmoq bo‘lma. Sotqinlik qilolmayman.
-Ernest qayerda?
-U ham senga o‘xshab, uy qamog‘ida. Shuning uchun Rashidga men kerak bo‘lib turibman-da.
-Jinoyatchi, o‘g‘ri! Tirik qolsam ham sizga tegmayman. Qo‘rqoq.
Baxtiyordan juda norozi bo‘lib ketdim. Fikr-u xayolimni noma’lum uy bekasi egallab oldi. Boyvachcha bo‘lsang, qopag‘on it boqmaysanmi? Yoki militsiya bilan bog‘liq pultga ulatmaysanmi? Men nima ham qila olardim? Oyog‘imga sho‘r paxta bosib ancha o‘ylanib o‘tirdim. Nazarimda og‘rig‘i sal bosilgandek edi.
Deraza yorig‘iga qarab xayolimga bir fikr keldi. Baxtiyordan ip-igna so‘radim. U g‘altak bilan igna olib keldi. Eshik orqasida ilingan kostyumidan ruchka oldim. Boyagi gazeta yodimga kelib uni topib oldim-da, yozdim:
"Salom yaxshi inson. Savob ish qilishga shoshiling. Shu domning 38-xonasida bir qizni bezorilar qamab qo‘yishgan.Yana bir gap. Isomiddin degan boyvachchanikiga bugun bosqinchilar borishadi. Militsiyaga xabar bering, iltimos. Bechora qiz”. Qog‘ozni ip bilan bog‘lab, pastga tushirdim. Nomozshom payti bo‘lgani tufayli birov ko‘rib, birov ko‘rmasligi mumkin. Shuning uchun ipni qimirlatib turdim.


Sochlari pala-partish kesilgan, to‘zg‘igan, didsiz kiyingan 35-40 yoshlardagi bir ayol ko‘rindi. Men ipni tez-tez qimirlatdim. Ayol tepaga qaradi-da, bamaylixotir sigaret tutatdi. Ortidan ikki -uchta yigit ko‘ringach, ipni uzib, qog‘ozni oldi. Xayriyat, xayriyat. Oqsab-oqsab, xona uzra raqsga tushdim. Besh yo o‘n daqiqa o‘tar, militsiya mashinasining uzluksiz signali ostida men ozodlikka chiqaman. Noma’lum ayol esa hech narsadan bexabar bolalari bilan tinchgina tong ottiradi.
Shirin xayollarimni Badrning yo‘g‘on, bema’ni kulgisi to‘xtatdi. U eshikni ochib, qornini ushlab kula boshladi. "Bechora qiz”… U o‘n marotaba takrorladi shekilli, bu so‘zni. Shunda men najot yo‘li yopilganini bildim. Ayol nega unga berdiykan? Militsiyaga bering, vaqtim yo‘q, degandir-da.
-Anjelika, bu yoqqa kel. Mana senga ko‘rsatmoqchi bo‘lgan "Kavkaz asirasi”. U kelib-kelib sendan insof kutibdi. Insofimni o‘n yetti yoshimda yeb qo‘yganman, -deb ayt. Ayol kirib keldi. Yuragim urishdan to‘xtagandek bo‘ldi. Bu - o‘sha. Men haligina qog‘oz uzatgan ayol. Uning sovuqqon qarashi, behayo iljaygancha menga bosh-oyoq razm solayotgani, tinimsiz sigaret tutatayotgani ko‘nglimni aynitdi. Kechadan buyon tamaddi qilmaganim, umidsizlik girdobiga tushganim o‘z kuchini ko‘rsatdi. Boshim aylanib yiqilganim yodimda qoldi, xolos. Qancha hushsiz yotganimni bilmayman. O‘zimga kelganimda hamma yoq suv sepgandek jimjit edi. Yarim soatlar o‘tib, ayol eshikni ochib kirib keldi. Uning oshxonada ovqatlangani va aroq ham ichgani bilinib turardi. Qovurilgan kolbasani chaynab-chaynab, menga tikildi va qo‘lining yog‘ini eshik pardasiga artdi.
-Bo‘yningdagi «tros»ni Rashid berdimi?
-Yo‘q, onamniki.
-Buyoqqa uzat. Endi meniki bo‘ladi.
-Yo‘q, onamniki. Birovga bermayman, -dedim g‘azablanib.

-Ey, tirrancha. Qayerda o‘tirganingni unutdingmi? Xohlasam, hozir seni bo‘g‘ib o‘ldiraman. Xohlasam, o‘nta erkakni chaqirib, seni ularga qo‘shib pul ishlayman. Xohlasam, seni ko‘chaga chiqarib, onangnikiga olib borib qo‘yaman. Baqqa ol. Anjelikaning kimligini bilmas ekansan.
Ayol men tomonga kelib bo‘ynimga qo‘l cho‘zdi. Zanjirimni tortib, uzib oldi. Xuddi onam bilan bog‘lab turgan rishta uzilgandek jon-jahdim bilan ayolga yopishdim. Oyog‘imning og‘rig‘iga ham qaramay uning to‘g‘ri kelgan joyiga tepdim, mushtladim. Zanjirimni olib, kamzulchamning cho‘ntagiga soldim-da, g‘olibona qaradim.
Anjelika eshik yonidagi devorga suyangancha menga tikilib qoldi. U boyagina kolbasa chaynab turgan ikkita old tishini qo‘liga olib pardaga artardi.
-SHen, jahl ushtida urdingmi yoki shportshmenmishan, -dedi "S” harfini aytolmay.
-Jahl ustida, -dedim men. Onamning zanjirini so‘ramasdan taqqandim. Olib borib berishim kerak. Nasiyaga olib zo‘rg‘a qarzini uzganlar.
-Agar men ham o‘n yetti yoshimda shenday kuchli bo‘shaydim… -ayol shu gapni aytib chiqib ketdi. Balki og‘zi-burnidan oqayotgan qonni yuvgani ketgandir.
Baxtiyorni hozir qanchalik yomon ko‘rmay, menga oz bo‘lsa-da mashq qildirgani uchun undan cheksiz minnatdor edim. Agar oyog‘im pand bermasa, o‘rningdan turolmaydigan qilib qo‘yardim, sen iflos ayolni. Ochlikni ham unutdim. O‘zimni qahramondek his eta boshladim. Kinolarda stollarni yoki bochkalarni ag‘darib olishishadi. Mening zindonimda afsuski bunaqa narsalar