Tasodifiy hikoya: Kallakesar 3 (kamolov)
* * * Mehmonalini shahardan tashqaridagi qaysidir bir hovliga olib borishdi. Yo'l-yo'lakay shotirlarning yarmidan ko'prog'i boshqa manzilga burilib ketdi. Faqat orqadagi mashinada to'rt barzangi, Mehmonali o'tirgan mashinadagilar qoldi. Mashina manzilga yetib kelib to'xtagandan keyin ham Mehmonalini ikki barzangi mahkam tirsaklaridan tutgan ko'yi yerto'laga olib tushishdi. — Buni zanjirlab turinglar, — barzangilarga tayinladi Samad. — Men hozir ichkariga mo'ralayman-u chiqaman!.. Yerto'la...davomi

Asira 5 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (19.11.2016 / 05:26)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	25176
Комментарии:	Комментарии закрыты

-Katta ketma-da, mishig‘ingni art. Hali og‘zingdan sut isi ketgani yo‘q-ku, buncha bidillaysan? Kir, xonangga.
Borib-qaytgunimcha shuncha gap talashdik. Endi Anzirat opaning rahmini keltirolmasligimni anglab yetdim. Ayniqsa, Nargizaga qilgan "yaxshiligi”ni eshitib umidimni uzdim. Men ular bir mizg‘ib turguncha Baxtiyor o‘rgatgan usullarni eslab, shug‘ullandim. Faqat kutilmaganda zarba berishim mumkin. Hushyor turgan kishiga bu usullar chivin chaqqanchalik ta’sir qilmasa kerak. Ertalab Rashid Anzirat opa bilan kirib keldi. Agar imkonim bo‘lganda edi, ikkalasini ham gumdon qilardim. Ularni har ko‘rganda qanday qilib olishish haqida o‘ylayman. Hozir yuragimdagi isyon kuch berib ularga tik qaradim.
-Uni olib ket. Odamlarim kam. Xalaqit berayapti. Sal odambashara qilish kerak buni.
-O‘ylab gapirmayapsan. Mening kulbamga borgan birorta qiz birovning qo‘liga "eson-omon” boradimi? Hatto "Zargar”ga atalgan bo‘lsayam, katta pul tikilganda men o‘zimni to‘xtatolmayman. Yaxshisi sartaroshlikdan xabari bor ikkita ishonchli qizlarni yuboraman.
-Mayli qirqiga chidadik, qirq biriga ham chidaymiz. Anjelika, qiz "Zargar”dan senga o‘tganda menga topshirsang, dil ketgan.
-Ishtahang karnay-ku. Sendan puldori uchramasa, roziman. Biroq, bu qizing ancha epchil. Qarshilik ko‘rsataman, deb "Zargar”ning qahriga uchrashi ham mumkin. Unda narigi dunyoda uchrashasan.
-O‘jarlik qilsa, oyoq-qo‘lini bog‘lab beramiz-da. Gap shu qizaloq, seni oldingda ikki yo‘l turibdi. Biri "qirol”ning ko‘nglini xushlab, uning mehriga sazovor bo‘lasan, zarga ko‘milasan. Ikkinchisi, injiqlik yoki qarshilik ko‘rsatsang, qaro yerga ko‘milasan. Bugun yoningga ikki dugonang keladi. Ularning ra’yiga qaramasang, o‘zim seni bo‘g‘ib o‘ldiraman. Taqdiringni tabassum bilan kutib ol.

Men jim qoldim. Hozir biror narsa desam, o‘lgudek tepishadi. Anjelika ham qarab turmaydi. Men ulardan zarracha mehr-muruvvat kutolmayman.
-Qizaloqning avzoyi buzuq. "Narko qiroli” yetdim, deganda yelkasi uzilmasin tag‘in. O‘zini o‘ldirishdan tap tortmaydi bu qiz. Qorovulni yonidan bir qadam uzoqlashtirmadim.
-Senga gap yo‘q. Hammasidan aqllisan, go‘zalsan, Anjelika. Sen yaxshi ...
-Bo‘ldi, xushomadni oshirma. Anjelika xonadan chiqib ketdi.
-Sen yaxshi, sendan ko‘ra it yaxshi, -dedi ortidan Rashid eshitilmaydigan qilib, so‘ng xoholab kuldi. Menga qarab:
-Bopladimmi, to‘g‘risini aytdimmi, -deb istehzo bilan so‘radi.
-Bopladingiz. Oq it, qora it - baribir it. Baringiz it.
-Meni itga o‘xshatma. Yoningda tilimni osiltirib suyak so‘rayapmanmi? Men yo‘lbarsman. O‘ljamga shiddat bilan yopishaman. Seni bir urib ...
-Meni o‘ldirib, urishingiz mumkin. Men bir g‘arib qiz bolaman. Lekin "Zargar”ning oldida tilingizni osiltirib suyak tashlashi uchun dumingizni likillatasiz, -dedim.
-Tilingdan osiladigan qiz ekansan-ku, deb u men tomon kela boshlaganda Anjelika kirib keldi va o‘zini kuzatib qo‘yishini so‘radi.
-Anzirat opa, meni olib keting, -yalindim.
Ayol bir zum qarab qoldi. Xo‘rsingancha chiqib ketdi. Demak, ikki kun ichida taqdirim hal bo‘ladi. Men hech bo‘lmasa bir kishini, ya’ni "Zargar”ni o‘ldirishim kerak. Keyin o‘lsam, armonim yo‘q. Endi zaldagi ovozlarga quloq solmay qo‘ydim. Turgan joyimda ozroq chopdim. So‘ng javon tagiga oyog‘imni tiqib mashq qila boshladim. Shu holatimda Baxtiyor kirib keldi.
-Qalaysan, Xolida. Bir kun ming kunday tuyuldi. Senga o‘rganib qolibman, deb u eshik yoniga o‘tirdi. Men unga "lom-lim” demay mashqimni davom ettiraverdim. To‘g‘risi, unga gapirgim kelmadi. U ham o‘g‘ri, muttahamlarning biri. Rashidning ishongan tog‘i. Menga bular endi yomonlik qila olmaydi. Mening raqibim - "Zargar”.
-Gapirmaysan, mendan xafamisan? Lekin men ham ne-ne xayollar, rejalar bilan o‘ylab o‘yimga yetolmayapman.
-Siz o‘ylab o‘yingizga yetguningizcha, men "Zargar”ga yetaman. Keyin Anjelikaning saroyidan kinodagi qahramonlarday olib chiqib ketarsiz, -dedim kesatib.
Baxtiyor jimib qoldi. Shu payt Ernest nonushta olib keldi. Dasturxon to‘kin-sochin. Bir bechorani zor qaqshatib kelishadi-yu, to‘kin bo‘lmasinmi? Ochiqqan bo‘lsam-da, orlanib qarab qoldim. Ernest ham Baxtiyorning yoniga o‘tirdi.
-"Ov” qanday bo‘ldi? -dedi u Baxtiyorga.
-Yomon emas. Bu tun ham borishimiz kerak. Badr Qarshidan qaytsa, hal bo‘ladi.
-Baxti, Rashidga ayt, meni ham olib borsin. Zerikib ketdim. Mendan noo‘rin gumonsirayapti.
-Seni kimdir tanib qolishi mumkin.
-Niqobda bo‘laman.
-Aytib ko‘raman.

Ernest ancha horib qolgan. Tushkunlikka tushib, ich-etini yeyayotgani aniq. Rashidning bir og‘iz gapi bilan hayotiga nuqta qo‘yilishini biladi.
-Ernest, men taraf bo‘lmaysanmi? Ikkalamizning hayotimiz xavf ostida. Eshitishimcha, seni o‘ldirarmishlar. Birgalashsak, yaxshi bo‘lardi.
-Buzoqning yugurgani somonxonagacha. Qochib qayga ham boray? Eng ishongan odamlarim mendan voz kechsa, boshqalardan nima kutaman? Peshonamda borini ko‘raman, -dedi u.
-Yaxshilab o‘ylab ko‘r, Ernest. Biror fikr kelib qolsa, ayt. Vaqt ziq, dedim men. Ernest o‘ylanib chiqib ketdi.
-Xo‘sh, Baxtiyor akaning topib-tutib kelgan ovqatidan yeylik-chi. Xotin-bolalaringizni ham shunaqa harom luqma yeyishga majbur qilasizmi? -dedim.
-Sen go‘daksan hali, Xolida. Nimani ham tushunarding. Ba’zan orzularing boshqa yo‘lda qolib ketadi. Bir aralashib qoldingmi, qaytib bosh tortishing mahol bo‘lgan ishlar bor.
-Axir birinchi marta o‘g‘rilik qilganingizda boshingizda Rashid turmagandir?
-To‘g‘ri. Lekin taqdir shu yo‘lga boshlarkan. Meni ham ota-onam bo‘lsa, boqib katta qilsa, o‘qitsa, yaxshi inson bo‘la olardim. Biroq uch yoshimda ular avariya tufayli o‘lib ketishgan. Biz uch bola yetim qoldik. Bir yil ammam biznikida yashadi. So‘ngra bizlarni «Bolalar uyi»ga topshirishdi. Hech kim xabar olmadi. Akam o‘n yoshida sarg‘ay- madan o‘ldi. Kasallik o‘tib ketgan ekan. Men o‘n besh yoshimda qochdim. Singlim qolib ketdi. Daydilikdagi kunlarim «detdom»dan afzaldek tuyuldi. Amal-taqal qilib ammamning uyini topib bordim. U dastlab meni tanimadi. "Ammajon, men Baxtiyorman, u yoqdan qochdim”, deganimdan so‘ng jahllandi.
-Hozir oborib qo‘yaman. Akang yo‘l ko‘rsatgandir, -dedi u.
-Akam endi yo‘q. U o‘ldi.
-Akang o‘ldimi? -deb hayratlandi ammam.
-Akamning o‘lganiga ancha bo‘ldi. Meni olib qoling, ammajon. Hamma ishingizni qilaman, -dedim.
-Bu merosxo‘rlar boshga bitgan balo bo‘ldi-yov. Hozir kiyinib chiqay. Seni yana topshirib kelaman, -dedi.
Bu gapni eshitib hushim uchdi. Ammam kirib ketganida dasturxondagi ikkita nonni o‘g‘irladim. Uydan chiqayotganimda katakka ko‘zim tushdi. Qarasam, uchta tuxum turibdi. Uni ham oldim. Keyin duch kelgan tarafga ketdim. Kunimni o‘tkazib yuraverdim. Goh bozordan, goh hovlilardan yegulik o‘g‘irlab shu yoshga kirdim.
Oradan ikki-uch yil o‘tdi. Bir kuni "Neksiya” avtomashinasining magnitafonini o‘g‘irlayotganimda qo‘lga tushdim. "Detdom”da boksga qatnashganim uchun ancha kuchli edim. Sariqroq yigitni urib qochayotganimda barzangisiga to‘g‘ri keldim. U qulog‘imdan ushlagancha mashina ichiga tiqdi.
-Melisaga beraymi? -dedi.
-Yo‘q, akajon. Hech kimim yo‘q, yetimchaman. Rahm qiling,