Tasodifiy hikoya: танловга бир манам хикоя ёзи окиган нарсами колдан кеганча таржима кб ёзбераман богами ёми блмиман.2
сиктир диди барно бундан ирганди шунки ози анча гурурли тоза аёл еди ва такдирга тан берб яшашда дав...davomi

Tuzoq 5 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (24.11.2016 / 14:50)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	29729
Комментарии:	Комментарии закрыты

— Эшик темирдан-ку, глазокдан секин қарайман, агар ўша бойвачча бўлса, уйда ҳеч ким йўқдай жим утираверамиз, — деди пичирлаб Фозил ва аста урнидан туриб оёқ учида юриб борди-да, эшикнинг “кўзи”дан мўралади. Эшик ортида ёшгина қиз билан бола турарди. Уларни кўргач бироз ўзига келган Фозил шарақ-шуруқ қилиб эшикнинг зулфинини туширди. Бироқ эшикни очишга улгурмади. Нариги томондагиларнинг ўзлари очиб қўя қолишди. Фозил не кўз билан кўрсинки, қиз билан бола йўқолиб, уларнинг ўрнида барзангидай учта йигит турарди. Фозилнинг юраги шув этиб кетди.
— Сизларга ким керак?! — дея сўради у базўр тили айланиб.
— Албатта, сен билан шеригинг-да, — деди улардан бири иржайиб.
— Не... Не-га? — деди довдираб қолган Фозил.
— Негалигини кейин биласан, — деб ҳалиги барзанги Фозилни итариб уйга кирди. Ва уйнинг шувоги кўчган, лампочкаси қорайиб кетганлигини кўриб:
— Намунча исқирт яшайсанлар? — деди ўдагайлаб. Бу пайтда Очил ҳам ошхонада бу ёққа бостириб
келган барзангиларни кўриб анграйиб қолганди.
— Сизларга уч дақиқа вақт. Тез кийиниб, биз билан кетишга шайланинглар, — деди яна ўша барзанги. Фақат унинг гапираётганлигини кўрган Фозил уни учаласининг каттаси деб ўйлади.
— Қаёққа борамиз? — деди у йиғламоқдан бери
бўлиб.
— Эзмалик қилма! Борганда кўрасан ҳаммасини. Ҳозир бўлса, сенинг вақтинг кетаяпти. Очил билан Фозил апил-тапил кийинишга тушиб
кегишди. Худди ўша дақиқада Очилнинг калласи ишлаб қолди. У ошхонадан нарсаларини олиш баҳонасида, чўнтагидаги пулларни яшириб қўйди. Улар қора “Жигули’Та чиқишди.
— Агар менга бирон нарса бўлса, сен жавоб берасан, — деди Очил ўзбекчалаб Фозилнинг сонидан чимдиб қўяркан.
— Хавотир олма, ҳаммаси кўнгилдагидай булади,
менимча, бизни Рустамнинг олдига олиб боришади. У ер...
— Ўчир овозингни! — деди олдинги уриндикда
ўтирган йигит.

— Яна мен тушунмайдиган тилда гаплашсаларинг, икковингнинг ҳам каллангни оламан! Бу гапни эшитганларидан кейин иккита савдогарнинг ҳам нафаси ичига тушиб кетди. “ Рустамнинг одамлари русча гапиришмасди. Булар бошқага тегишлига ўхшайди” , — дея хаёлидан ўтказди Очил. Ярим соатнинг ичида улар Семённинг уйига етиб
келишди. Бу пайтда Семён уйининг олдидаги майсазорда гольф ўйнаётган экан. У дарвозадан кириб келган иккала бегона йигитни кўриб илжайди.
— Азиз меҳмонларни ҳам шундай олиб келадими?
— деди у йигитларига киноя билан,
— буларни кафтимизда кўтариб келсаккина, ҳурматини жойига қўйган бўламиз, азизларим. Икки йигит Семённинг ёнига борганларидан кейин бошларини эгганча тўхтади.
— Исминг нима? — дея сўради Семён аввал Очилдан. Очил айтиши билан Семён рус тилидаги изоҳини
сўради. Йигит лаби гезариб пичирлагудай бўлиб: “Откройся” , деди. Бу сўзни эшитиб Семён хандон отиб кулиб юборди. Унинг кулгиси уй ичида сигарета чекиб ўтирган Анжеланинг ҳам қулоғига эшитилди ва у ўрнидан туриб ташқарига чикди. Эри уни кўргач:
— Хоним, зўр томошага гувоҳ бўлай десангиз, бу ёққа келинг, — деди. Анжела унинг ёнига бориб йигитларга бирма-бир қараб чикди-да:
— Сенда гапим бор, — деб эрининг кули дан ушлаб четга судради. Хотинининг қилиғидан Семённинг жақли чиққан
бўлса-да, тишини тишига босди. Аламини ичига ютди. У бунақа пайтларда ишига бировнинг аралашишини ёмон кўрарди.
— Кеча Рустам танишган йигитлар шуларми? —
деди Анжела паст овозда. Семён ортига ўгирилиб Очил билан Фозилга бир қараб қўйди-да, бошини қимирлатиб тасдиқ ишорасини қилди.
— Ҳозир сен буларнинг устидан кулмасдан, иззатикром кўрсатишинг керак. Шунда Рустам ўзининг юртдошларига қилган ҳурматингни эшитиб хурсанд бўлади. Ва сенга ишончи янаям ортади, — деди Анжела паст овозда.
— Лекин сенга уйланмайди, тўғрими?
— Бу ёғини менга қўйиб бер. Ҳамма иш кўнглингдагидай бўлади, — дея Анжела эрининг кўзига тикилди. Иккала маккор нигоҳ тўқнашди.

* * *
Рустам ёнига ағанаб кетди. Тансоқчилар эса сакраб машинадан тушишди. Шу пайт “ Волга"дагилар уларга ўқ уза бошлади. Битта тансоқчи пешонасига теккан ўкдан қулади. Иккинчиси эса машина орқасига ўтиб яширинди. Машина авариясидан ҳеч жойи лат емаган бўлса-да, Рустам карахт аҳволда эди. У нима воқеалар содир бўлаётганлигини идрок этолмасди. “Волга”дан тушган иккита йигит Рустам ўтирган машинагача етиб келишолмади. Уларни “Мерседес'дагилар отиб ташлашди. Бироқ шу ондаёқ қаердандир пайдо бўлган микроавтобусдан ўндан зиёд юзига ниқоб тутганлар бирин-кетин сакраб тушдида, кўз очиб юмгунча иккала “ Мерседес” ни кун паякун қилиб ташлашди ҳамда Рустамни машина ичидан сугуриб олиб, келган томонларига қуюндай учишди. Шундан сўнггина машина ортига яшириниб олган тансоқчи — Эдуард секин бошини кўтариб, микроавтобус кетган томонга қараб мийигида кулиб қўйди ва ёнидан қул телефонини чиқариб, шошилмасдан рақам терди-да:

— Алло, Павел, ҳаммаси окэй, — деди инглизча
талаффузда.
— Хабарим бор. Эртароқ келишган жойимизга етиб
кел, — деди гўшакнинг нариги томонидан Эдуард қўнғироқ қилган одам. Бу гап Эдуардни баттар шодлантириб юборди ва у
телефонини қайта жойига солиб, югурганча йўл чети га ўтди. Худди ўша маҳал тепасидаги чироғини айлантириб ёққанча милиция машинаси етиб келди. “ Бу ёғини энди ўзларинг тозалаб оласанлар”, дея хаёлидан ўтказди Эдуард милиционерларга бир қараб қўйиб. Кейин югурмаса-да, илдам қадамлар ташлаб, кўп қонларга гувоҳ бўлган жойдан узоқлашди.

* * *

Семён Анжела билан гаплашиб бўлганидан кейин
бозордаги йигитларга меҳри ийиб, мийигида кулиб бораётганида ёнидаги телефони асабий жиринглади. У телефон рақамига назар солди-да, қулогига тутиб :
— Нима гап? — деди.
— Шеф, — деди қўнгироқ қилган одам, — аҳволимиз чатоқ. Бизга ҳужум қилишди. Рустам ни олиб қочишди.
— Ким?! — дея бирдан бақириб юборди Семён.
— Тинчликми?! — дея сўради Анжела эрининг безовталаниб қолганини кўриб. — Машиналар рақамини ёзиб қолдим. Лекин бизга таниш бўлганларда бунақанги рақамлар йўқ! —
деган овоз келди гўшакдан.
— Смирновга қўнгироқ қил! Аниқла кимлигини!
Тез бўл! — дея бақирган Семённинг бўйин томирлари бўртиб кетди. Кейин телефонини ўчирди-да, асабий тарзда атрофига бироз аланглаб туриб, қўлидаги телефонини савдогарлар томонга улоқтирганча:
— Онангни ... — дея сўкинди.— Семён, — деди эрига ачиниб қараб турган Анжела, — ўзингни бос! Нима гап экан, менга тушунтириброқ гапир!
— Пиво! — дея бўкириб юборди Семён, — менга
пиво келтиринглар!
Хизматкорлар югуриб қолишди. Шундан кейин
Семён хотинига ўқрайиб қараб:
— Сен билан мени чув туширишди. Огзимиздаги
луқмани ўғирлашди! — деди.
— Тушунтириб гапирсанг-чи, нима бало бўлибди?! — дея қичқирди Анжела.
— Нима бўларди?! Рустамни ўғирлаб кетишибди!
Анжеланинг ранги оқариб кетди. У эридан баттар
саросимага тушиб қолди. Барча қилган орзу-ниятлари бирпасда саробга айланиб кетгандай эди унинг назарида. — Кимнинг ҳадди сигибди? — деди у пичирлаб.
— Билмайман, билмайман! — дея бақирган Семён

“асир”лари ёнига югуриб бориб Очилнинг юзига мушт туширди.
— Сенлар айбдорсанлар, сенлар! — деб томоқ йиртган кўйи Фозилнинг қорнига тепди. Зарба унчалик ҳам кучли эмасди. Бироқ бунақа одам урганда йиқилиш кераклигини яхши билган икки