Tasodifiy hikoya: хотиним хмат деди
2 фарзандимдан кейин хотиним азгина семириб кутилари катейиб кетти олдин яхши сикишарди энди олдинги...davomi

Tuzoq 7 (kamolov)

Добавил:	(((kamolov))) (28.11.2016 / 20:29)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	15918
Комментарии:	Комментарии закрыты

Бизларни қўйиб юбораётганга ўхшамайди булар, — деди Oчил пичирлаб.
— Менам шундай деб ўйлаяпман.
— Нима қиламиз?
— Битта учириб олайлик, деб сўраб, кейин жуфтакни ростлаб қоламизми? — деди Фозил.
— Булар бизнинг айтганимизни барибир қилишмайди, яхшиси, сакраб тушиб қоламиз-да, кейин
қочамиз, — деди Очил овозига ваҳимали тус бериб.
— Шундай тезликда сакрасанг, ўлиб кетишинг аниқ. Ундан кўра, мен ҳайдаб кетаётганининг қўлини буриб юбораман. Бирон нимага урилади, кейин қочамиз. — деди Фозил.
— Нима деб валдираяпсанлар?! — деди ҳайдовчининг ёнида ўтирган барзанги орқасига бир қараб олиб. — Биз тушунмайдиган тилда гаплашмаларинг. — Хўп, — деди Очил ва Фозилни бир туртиб қўйди. Бу “бошла” , деган ишора эди. Шу ондаёқ Фозил ҳайдовчига ташланди ва унинг
бўйнидан бугди. Очил эса унинг шеригига ҳужум қилди. Бирпасда машина йўлдан чиқиб кетиб, кутилганидек, йўл ёқасидаги баҳайбат дарахтга урилди. Машина ичидагилар силтаниб, олд ўриндиқдаги икки барзанги бараварига пешонаси билан олдинги ойнага урилди. Ва ҳушидан кетди. Очил ҳам озроқ муддат нима бўлаётганини англолмай қолди. Фозилни эса жин ҳам урмаган эди. У пачоғи чиққан машинадан бир амаллаб тушиб олди-да, Очилнинг ҳам чиқишига ёрдам берди. Очил ташқарига чиқиб бироз гангиб турган палла йўл чеккасидан тош олган Фозил иккита барзангининг бошига бир мартадан уриб чиқди-да:
— Кетдик энди, — деди ва шеригининг бошидан оқаётган қонни кўриб қолди. Улар квартирасига етиб келгунларича орадан икки
соат ўзиб кетди. Юрак ҳовучлаб квартира эшигини очишди. Ҳар тугул, улар чиқиб кетиш га нидан кейин бу ерга ҳеч ким, ҳатто уй эгаси ҳам келмабди. Буюмлар кетаётганларида қандай сочилиб қолган бўлса, худди шу аҳволда турарди. Очил югуриб бориб пулнинг бор-йўклигини текширди. Бахти бор экан, қандай яширган бўлса, худди шу ҳолатда турар эди. У пулни чўнтагига солиб ортига қайтгач, Фозил га тезда бу ердан кетишларини айтди.

— Озгина дам-пам олайлик, — деди унинг гапидан норози бўлган Фозил.
— Дамни энди уйингга борганда оласан. Хотинингнинг қучоғида, — деб уни силтаб ташлади Очил. Уларнинг нарсаларни йиғиштириб олишларига ўн
дақиқадан сал ортиқроқ вақт кетди.
— Қаерга борамиз? — деди Фозил кўчага чиққанларидан кейин.
— Оляникига, — дея унга бепарво жавоб қайтарди Очил.
— Фақат ўзингникига бошлайсан-а! — деди Фозил норози бўлиб.
— Сенинг ақмоклигинг орқасидан ўлиб кетишимизга сал қолди... Оля сенинг анави алкашбашара Наташангга қараганда тузукроқ, унга ишонса бўлади. Ҳали у жой берадими-йўқми, худо билади. Фозил индамади. Олянинг уйи йигирма чақиримлар чамаси келарди. У билан Очил гул бозорида танишганди. Оля гул олиш учун шошилиб келганди-ю , аммо қайси гулни танлолмай гарант бўлиб қолганди. Шунда Очил ёрдам бериб юборганди: тугилган кунга бунақа гул олиб борса бўлади, тўйга бунақаси яхшироқ қабилида. Йигитнинг нозик дидли эканлигидан қиз унга табассум ҳадя этганча:
— Бир ҳафтадан кейин битта туғилган кун бор, унгаям ўзингиз гул танлаб берасиз, — деган эди. Бир ҳафта ўтиб қиз ҳақиқатан ҳам келди. Бу сафар вақти бемалолроқ экан, шекилли, Очил билан бирга анча вақт гул танлашди. Баҳонада иккаласи танишиб ҳам олишди. Оля Очилнинг қочиримли гаплари га муносиб жавоб бергач, йигит унинг уй манзилини, телефон рақамини олиб қолди.Орадан икки кун ўтиб Очил унга қўнғироқ қилди.
— Агар гул олиб келсангиз, сизни меҳмон қилардим, — деди Оля унга кулиб жавоб берар экан. Очил унинг айтганини қилиб борд и. Қиз ёлғиз
ўзи икки хонали уйда яшар экан. Ҳамма ёқ саранжом-саришталигидан Очил билдики, Оля кўча қизларидан эмас.
W Улар анча вақт гаплашиб ўтиришди. Очил унинг оиласи ҳақида сўради. Шунда Оля кўзига ёш олди.

— Сен (Оля уни бирдан сенлашга ўтганди) ҳеч нарсани билмаганинг учун айтаман. Лекин қайтиб бу ҳақда мендан сўрама, — деганди у, — ўзим ростовликман, бу ерга кўчиб келганимга ўн йил дан ошиб қолди. (ўшанда мен эндигина йигирмага кирган, соддагина қиз эдим. Шаҳарни яхши билмасдим. Шунга қарамасдан ишга жойлашдим. Атир-упа фирмасига. Шу ерда Паша исмли йигит билан танишиб, сўнг севишиб қолдим. Ниҳоятда покиза, ишбилармон йигит эди. У билан турмуш қурдик. Бир кун и уни ўлдириб кетишди. Нега, қайси айби учун ўлдиришди? Ҳанузгача билмайман. Шундан кейин онам менга: «Яна Ростовга қайтиб кел», деди. Лекин мен бормадим. Шу менинг қисқача тарихим. Ўшанда Очил уни нима деб юпатишни билмай гарангсиб қолганди. Ҳар тугул қиз бир қадаҳ шампан виносидан ичди-ю, дарров ўзига келди. Кейин ўр нидан туриб шўх мусиқа қўйди, Очил ни рақсга таклиф қилди. Ярим тун бўлганида эса улар битга хонада тунашди.
— Очил, — деди сумкасининг қайиши қийиб кетганидан гоҳ у қўлига, гоҳ бунисига олиб келаётган Фозил, — киритмаса қаерга борамиз?
— Наташангникига! Унинг эшиги эркак зотига ҳамиша очиқ-ку! — деди Очилнинг негадир асаби
ўйнаб.
— Бўмайди, у билан уришиб қолганман. Охирги марта уйига борсам, одам бор экан. Бўлмаса, олдиндан қўнғироқ қилувдим. Келавер, деганди. Шунча овораи сарсон бўлиб борсам, эртага кел дейди, — деди Фозил тўхтаб пешонасида пайдо бўлган терни артаркан.
— Боягина фақат сеникига борарканмиз-да, дегандинг-ку, — деди Очил киноя билан.
— Айтдим-қуйдим-да... Лекин, тўғриси, шу ерда юравериш жонимга тегиб кетди. Амаллаб кетиб олсам, қайтиб қорамни кўрсатмайман.
— Яна кел сан г, каллангни узиб олишади-да.
— Очил, — деди Фозил яна юришдан тўхтаб, —лўкиллаб кетаверамизми? Такси-пакси тўхтатайлик, қўлимнинг дабдаласи чиқиб кетди. Пиёда юравериш Очилнинг ҳам жон и га теккан эди.

Фозилнинг оғзидан шу ran чиқиши билан йўлакчадан катта йўл томонга бурилди.
— Намунча? — деди Оля Очил ни кўриб. — Вақт алламаҳалданам ўтиб кетди-ку! Пешонангни нега боглаб олдинг? Тинчликми ўзи?
— Уйга кираверайлик, кейин гапириб бераман, — деди унга жавобан Очил. Очилнинг бошига богланган матони ечиб олган Олянинг кўзи қинидан чиқиб кетаёзди.
— Ким билан уришдинглар? — деди у хавотир аралаш.
— Кейин... кейин ҳаммасини гапириб бераман, — деди Очил, — аввал яхшилаб ювиниб олай.
— Эркакларга ҳечам тушунмайман, доим ниманидир бўлишолмай юришади, — деди Оля ва Очил билан бирга ювиниш хонасига кетди. Уларнинг ортидан қараб турган Фозил шеригининг шундай меқрибон жувон топиб олганига ҳаваси келди. “ Падарингга лаънат, менга доим қаёқдагилар учрайди. Бу бўлса, мана шундай ёшгина, чиройлигина, яна меҳрибонгинасини топиб олади”. Оля “йигит”ининг чўмилишига ёрдам бериб, кейин унинг бошини бинт билан яхшилаб боглагач, дарров дастурхон тузашга тушиб кетди. Бу пайтда Фозил га чарчоқ ўз кучини кўрсатган, унинг кўзлари юмилиб кетаётган эди.
— Бор, — деди уни туртиб, покланиб қушдай енгил тортган Очил, — сенам чўмилиб чиқ. Фозил ҳам тезда апил-тапил ювинди-ю, ошхонага
кирди. Столнинг устида турган ҳали очилмаган ароқни кўриб кўзи қувнади. Очил билан Оля эса бирбирига мусичалардек суйкалишиб ўтиришарди. — Энди сизларга ҳалақит бермасдан иложим йўқ. Биринчидан, итдай очман. Иккинчидан, асабларнинг томи кетган. Озгина қизишмасам бўлмайди, — деди у.
— Сизнинг чиқишингизни интизорлик билан кутаётгандик, — деди Оля бироз жилмайиб, — ўртогингиз нима бўлганини