Tasodifiy hikoya: ......
..бу одди,киска хикояни сунги жумлалардидан кузим узилган онда англадимки имкон борича бошка укувчил...davomi

Ayol qalbi (hikoya)

Добавил:	Аноним (24.12.2016 / 15:49)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	21725
Комментарии:	Комментарии закрыты

Hadaya Sulton As-Salim - Ayol qalbi (hikoya)

Men azoblarimni hech kimga bildirmayman. Mening yigʻlashim mumkin emas, chunki koʻz yoshlarim mening qasamimni buzishga majbur qilishi mumkin. Faqat tunda, yolgʻiz qolganimda, yostiqqa yuzimni bosib, toʻyib-toʻyib yigʻlardim. Odamlar koʻziga esa men oʻzimni quvnoq va xushchaqchaq qilib koʻrsatishim kerak, yuzimdan tabassum arimasligi kerak.

Umidlardan xoli hayot, faqat azob-uqubatlardan iborat kunlar qanchalik befayz boʻlishini bilsang edi!

Sen esa, dugonajon, yana mendan baxtlimisan, deb soʻraysan. Boshimga tushgan gʻamlardan senga loaqal bittasini ham ravo koʻrmas edim. Men doim qoʻrquvda yashayman, toki mening eng yaqin kishim – sevimli opam meni kuydirib kul qilayotgan doʻzaxiy alangani sezmasin. Aks holda bu alanga hech bir gunohi boʻlmagan opamni ham jizgʻinak qilishi mumkin. Men unga baxtsizlik keltiraman, oʻzimni esa bir umr nadomat azobiga mubtalo qilaman. Hamdardlik dardni yengillashtiradi. Men shundan ham mahrumman.

Sen mening taqdirimni bilmoqchimisan? Mayli, aytsam ayta qolay.

Buning boshlanganiga ancha boʻldi. Yorqin quvnoqlik, baxtga umidvorlik menga ham hamroh edi. Barchasi koʻz yosh va azob bilan yakunlandi. Xabaring bor: men va opam ota-ona mehridan erta judo boʻlgan edik. Erta yetim qolgach, amakim Abu Jasimnikida panoh topdik. Amakim bizga ota, xotini esa onalik qildi. Ular bizning ota-onamiz yoʻqligini bildirmaslikka harchand harakat qilishmasin, baribir ona mehrini nima ham bosa olardi?

Men bolaligimdan uyatchan va orzularga berilgan edim. Opamdan farqli ravishda oʻzim oʻylab topgan xayol va orzular olamida kezar edim. Amakim va kelinoyim menga mehribon edilar, lekin men oʻzimni begona his qilar edim. Biz ulgʻayib borardik. Amakimning oʻgʻillari Jasim va Abdulvahob ham oʻsib borishar edi. Kichkinaligimizda biz doim birga oʻynar edik. Yoshlik pallasi yetganda doʻstlik nozik bogʻliqlikka aylandi. Biz endi opam bilan maktabni tugatib, boshqa oʻqishga bormadik, oʻsha paytdagi odatga koʻra kun boʻyi uyda oʻtirar edik. Bir kuni men amakim xotiniga mana bunday deyotganini eshitib qoldim: «Xassa, qizlarimiz boʻy yetib qolishdi. Gʻanima Jasimga juda munosib, Xadicha esa Abdulvahobga mos. Uzukka koʻz qoʻyganday ular». Oʻsha kundan boshlab men Abdulvahobga boshqacha koʻz bilan qaraydigan boʻlib qoldim. Kutilmaganda men unda oʻzim orzu qilgan yigit timsolini koʻrdim. Nazarimda, u menga umr yoʻldoshim sifatida taqdir yoshligimda olib qoʻygan muhabbat va mehrni qaytarishi mumkinday edi.

Nigohlarimiz toʻqnashgan paytlarda hayajondan yuragim hapriqib ketar, yuzlarim anorday qizarib, koʻnglim bir dunyo quvonchga toʻlib, oʻz xonamga uchib kirardim. Men unga yoqishimni va uning qalbini zabt etganimni his qilardim. Biz hech qachon muhabbatimizni bir-birimizga oshkor qilmas edik. Biroq ikkimiz ham koʻnglimizdan kechayotgan tuygʻularni sezib turar, nigohlarimiz uchrashganda vujudimizni kuchli hayajon bosar edi. Men kelajak haqida orzu qilar, xayolimda shinamgina uy, quvnoq bolakaylarimiz qiy-chuviga toʻlgan uyda yashayotganday boʻlar edim. Abdulvahob ishdan qaytganda, qoʻlimda goʻdak bilan uni quchib olishimni tasavvur qilardim. Men quvonch bilan baxtimni kutar edim. Lekin doim ham bandasining aytgani boʻlavermas ekan, dengizchilar tili bilan soʻzlaganda, kemaga kerakli shamollar vaqtida kerakli tomonga esmas ekan. Jasim Londonga oʻqishga ketdi. Bir yildan soʻng uning ketidan Abdulvahob ham oʻsha yoqqa yoʻl oldi. Biz opam bilan kun sanab, ularning qaytishini kutar edik.

Kunlardan bir kun amakim uyga chuqur qaygʻuga botib keldi. U oʻz odatiga xilof tarzda hech kimga kulib ham qaramadi va tezgina oʻz xonasiga kirib ketdi. Kelinoyim izidan xonaga kirdi-yu, uning yigʻlagani qulogʻimizga chalindi. Biz ichkariga chopib kirdik. Kelinoyim yerda behush yotar edi. Avvaliga biz oʻzimizni yoʻqotib qoʻydik, keyin esa uni oʻziga keltira boshladik. Oʻziga kelgach, u boshiga urib: «Oh, bolajonim!» deb faryod qila boshladi. Amakim unsizgina yigʻlar edi. Jasim oʻlgan edi. Butun uy faryodga toʻldi, biz alamdan kiyimlarimizni yirtar edik.

Oʻsha kundan boshlab uyimizdan xursandchilik yuz oʻgirdi. Men opamga hamdard boʻlib koʻz yoshi toʻkar edim. Bolaligim yodgori, jigarim, hayotdan tez ketgan doʻstim Jasimga aza tutar edim. Men taqdirning kutilmagan zarbasi natijasida sochi oqargan amakim va kelinoyimning dardiga sherik boʻlib, koʻz yoshi toʻkar edim. Lekin koʻnglimning tub-tubidan Abdulvahob oʻlmaganiga xursand edim.

Gʻam-anduhga koʻmilgan xonadonda qaygʻuli kunlar boshlandi. Amakim hech yoqqa chiqmas, koʻz oʻngimda soʻlib borar edi. Doʻstlari uni bu tashvishlardan chalgʻitishga urinsalar ham foydasi yoʻq edi. Agar birov noxos uni «Abu Jasim» deb chaqirib qolsa, u musofir yurtida juvonmarg boʻlgan toʻngʻich oʻgʻli tirilib kelgandek alang-jalang boʻlardi.

Vaqt oʻtib borardi, Allohga astoydil sajda qila-qila alamlardan biroz oʻziga kelib qolgan boʻlsa-da, amakimning yuzidagi tabassum bir umrga soʻngan edi. Odamlar, hamma narsa mayda-chuydadan boshlanadi, deyishadi. Lekin biz yaqinlarimizdan judo boʻlganimizda buning aksi boʻladi. Dastlab dard benihoya ogʻir boʻlib, juda sekinlik bilan unutiladi, oxiri elas-elas xotiralargina qoladi. Opamda ham shunday boʻldi. Dastlab u ancha kun tuz totmadi, alahsiradi, betoqat boʻldi. Lekin vaqt oʻtishi bilan u oʻzini tutib oldi. Sogʻligʻi ham tiklandi.

Uch yil oʻtgach, Abdulvahob uyga qaytdi. U yetilib, haqiqiy erkak boʻlgan edi. Ayriliq, kutish azoblari tugadi. Biz yana nigohlarimiz toʻqnashganda andishadan hayajonlanib, qizara boshladik, qalblarimizda yashirinib yotgan soʻzlarni eshitardik. Abdulvahob kelgach, uni uylantirish haqida gap qoʻzgʻala boshladi. Bu gaplarni har eshitganda qotib qolar edim va tezroq toʻy boʻlishini ich-ichimdan xohlar edim. Bir kuni tushlikdan keyin mehmonxonada oʻtirgan edim, amakim bilan Abdulvahob kirib kelishdi. Odob yuzasidan men xonadan chiqdim va oshxonada ularga choy damlay boshladim. Eshikka yaqinlashganimda, amakimning soʻzlari qulogʻimga chalinib qoldi:
– Amakingning qizi senga juda munosib, Abdulvahob.
– Biroq men unga akasidayman-ku! Axir, qanday qilib er-xotin boʻlamiz?

Koʻz oldim qorongʻilashib ketdi! Bu gaplarni Abdulvahob aytayaptimi?

Nahotki, oʻylagan narsalar faqat orzu boʻlib qolsa? Koʻzlaridagi haligi muhabbat-chi? Nahotki, bu ham koʻzboʻyamachilik boʻlsa? Yoʻq, bunday boʻlishi mumkin emas! Men bunga ishonmayman. Yoʻq, ishonmayman! U meni sevishini uning qarashlaridan, uchrashganimizda roʻy beradigan sururli hayajonlardan sezardim-ku! Nahotki, u shunday osonlik bilan mendan voz kechsa?

Men birovlar gapini oʻgʻrincha eshitishni xush koʻrmas edim, lekin eshik ortidagi gaplar qulogʻimga oʻzi baralla eshitilmoqda edi.
– Men seni oʻstirdim, ma’lumotli qildim, – derdi amakim, – seni yoʻqotgim kelmayapti. Ha, oʻgʻlim, amakingning qizi senga juda munosib.
– Meni ham tushuning, ota. Alloh shohidki, sizni norozi qilish niyatim yoʻq. Lekin bu qiz menga singil qatori boʻlib qolgan.
– Yana