Tasodifiy hikoya: BIRINCHI KECHA
Men juda yosh edim endi 16 kirgandim. Nukusta turardim! Yigitlar bilan yurmasdim, bir kuni bir yigit...davomi

NA SIZGA YOR NA BIZGA YOR...

Добавил:	-MAJNUN- (15.01.2017 / 07:53)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	25828
Комментарии:	Комментарии закрыты

NA SIZGA YOR NA BIZGA YOR...



Bugun Obod ko`cha mahallasida odamlar gavjum. Ko`chada bir emas ikki xonadon o`g`illari yigitli burchlarini o`tab qaytishdi...

Eshitgan qishloq odamlari, yori-burodorlar to`p-to`p bo`lib kela boshlashdi.

Asir nomozini o`qib chiqqan, Mamarasul buva eshigini yo`parasi, ko`chani u yuzida majnuntol tagiga o`rnatilgan toshsupaga borib o`tirdida. Salom berib yo`ldan o`tayotgan yigitlarni so`roqqa tutdi.
- Qayoqqa ketyabsizlar?
- Mahallayzdagi yigitlar hizmatdan qaytishibdi...
- Aaaaa? -otaxon yaxshi eshitmasligi uchun, kaftini qulog`iga supra qildi. - Kim deding?...
Yigitlardan bittasi ajrab otoxonga yaqinlashib keldida qo`l berib salomlashdi.
- Hoooov narida turadigan, Shodmon akani kichik o`g`li...
- To`raqulni nabirasimi?
- Ha...
- Uni borib kelganiga ancha bo`lgan-u...
- Kattasi borib kelgan, edi. Endi ukasi Ilhom...
- Ilhom!... Anovi sher yozadiganmi?
- Ha buva o`shanisi...
- Vooy zang`ar-eee... Kechagina sumka ko`tarib shu yo`ldan maktabga o`tardi. Darrrov katta bo`lib, armiyaga ham borib ketpi-daaa!
- Uni o`rtog`i Movlon ham bugun hizmatdan qaytdi. Ahmad buvani nabirasi... - yigit hamrohlar ortidam bir qarab qo`ydi. - Buva yuring birga olib ketay, askarlarni ko`rib qaytaytamiz!

* * * * *

Tushga yaqin barcha mehmonlar, ketishdi. Faqat askarlarni o`rtog`lari-u, tanish bilishlari qoldi. Kimlardur, darsurxondagi mayda chulardan cho`qilagan. Boshqalar esa askar olib kelgan, hizmati davrida olingan fota suratlarni tomosha qilmoqda.
Faqatgina, ``Hozir kelaman!`` deya chiqib ketgan, askardan darak yo`q...

Bir necha uy naridagi askarning ham uyida shu ahvol. Uzoqdan kelgan mehmonlarni kuzatib qo`yish boxonasida darvoza hatlab chiqqan Movlon uyga qaytib kirmadi. Kulib turgan bo`lsada, ichini it talayotganday beyjo. Kelganida bunday emasdi. Singlisi bilan pichirlashib bir nimalarni gaplashdi-yu, shu ahvolga tushdi. Huddi barchadan yashirib yurgan sirli narsasini yo`qotib qo`yganday. Na topa olmaydi, na birovdan yordam kuta olmaydi. Darvoza oldida biroz o`rmalashdida, eski piyodalar yo`lakchasiga o`tib kunbotar tomonga qarab ketdi. O`sha ming yillik qadrdonday bo`lib ketgan majnuntol va uning tagidagi eski toshsupa tomonga borar edi. Majnuntolning uzun navdalari tufayli, tagi qorong`u edi. Movlon bir necha qadam qolganda toshsupada kimdur o`tirgani ko`rdi. Yaqinroq borganida u harbiy formada o`tirgan yaqin do`sti Ilhom ekanligini bildi. Do`sting ham ahvoli o`zinikidan qolishmaydi. Kigiz, to`shab qo`yilgan supani bir chetida o`tirgancha Mamarasul buvaning taxta darvozasidan ko`z uzmas edi. Hatto do`sti Movlon yaqinlashganda ham, bir qarab qo`ydiyu yana o`ychan o`sha tomonga tikildi.

- Salom ahvollariz yaxshimi shoyir!
- Ha... Polvon o`zlari yaxshimilar?

Birga o`ynab katta bo`lishgan, bir sinfda o`qishgan. Bir kunda harbiy hizmatga ketib, bir kunda qaytishdi. Hizmatni boshqa-boshqa viloyatlarda o`tab qaytishdi. Lekin huddi, o`n yil bitta xona o`tirganday, hatta bir-birlari bilan og`zaki salomlashishdi. Yana bir-birlariga sizlab gapirishdi. Bu sizlashlar bir biriga hurmatdek tuyulsada aslida kosa tagida nimkosa bor edi...

* * * * *

ANCHA YILLAR AVVAL...


Nozima bolaligidan juda zehinli qiz bo`lgani uchun ota-onasi olti yoshida maktabga berishi. Lekin juda yosh bo`lganigidan, maktabga onasi Nazira opa olib borib, olib kelardi...

Bir kuni Nazira opani zarur ishlari chiqib qoldi. Qizimni biror qo`shnini bolalariga qo`shib, maktabga jo`nataman degan hayolda ko`chaga chiqdi. Baxtiga qizchasidan bir sinf yuqorida o`qiydigan ikkita qo`shni bolakaylar uchradi...

- Hoy. Ilhomjon, Movlonjon...
- Labbay kenayi! - bolalar darrov yetib kelishdi.
- Singlilarni ham birga ola ketiylar...
- Ho`p kenayi...

Ilhom qizchani sumkasini oldi.
- Nozima qizim akalaringni qo`llaridan ushlab ol...

Qizcha onasini so`zini qonun bilib yigitlarni o`rtasiga kirdi va ularni qo`llaridan ushlab oldi.
- Ilhomjon, Movlonjon Nozimani hafa qildirib qo`ymanglar...
- Hovotir olmang kenayi...

Nazira opa, bu yigitchalar tarbiyali oylalarni farzandi bo`lgani uchun, qizidan ko`ngli to`q edi. U adashmagandi...

Shundan keyin yigitlar har kuni mahalladosh qizchani maktabga olib ketib, olib keladigan bo`lishdi. Yuqori sinfga o`tganlarida ham kanda qilishmadi. Yigitlar har kuni, Nozimaning darvozasi yo`parasi, ko`chani u yuzuda o`skan majnuntol tagidagi toshsupada o`tirib uni kutar edilar. Nozima ham yigitlarga o`rganib qolgan, oralaridan qil ham o`tmas edi...
Ilhom bolaligidan gapga usta, qofiya keltirishni ham qoyillatardi. U borligi uchun, suxbatlari hecham sovumasdi. Movlon esa, epchil, chaqqon edi. Nozima yoqimtoy, qiz bo`lgani uchun uning tabasumi-u, qiqrlab kulishini o`ziyoq hammani ko`nglida iliqlik uyg`otardi. Uning o`zi ham yigitlar bilan hecham zerikmas, ularni oldida o`zini juda hotirjam sezardi...

Kundan-kun Nozimani chiroyiga chiroy qo`shilib borardi. Yigitlar ham bo`ylari cho`zilib ulg`ayib borishardi. Ular bilan birga qalblarda muhabbat ham...

Yigit nafaqat qalin do`st, endi bir-birlari uchun chinakam raqib edilar. Yaratgan bu yigitlarni husindan, qoatdan, hatto talatdan ham qismagan edi. Har javhada bir-birlariga munosib raqib. Endi muhabbatlarini bildirishga o`tishdi...

- Nozima qara senga atab sher yozdim. Sherimning satirlari sening ismingni bosh harflari bilan boshlanadi! -dedi Ilhom sherni o`qishga kirishar ekan.
- (N)ola qilgum kecha kunduz, yor vasliga yetay deb,
(O)shiq-u firog`ingman jamolingga intilip.
(Z)ebo yuzli, ohu ko`zli, lablari bol gulim deb,
(I)ntizorman parivashim har on senga yoqay deb.
(M)yhabbatning saroyida meni buncha etma zor,
(A)ytay jonim, bugun menga bir boqmasang dil ozor.

Ilhom sherlari bilan qizga yoqishga urunsa. Movlan bilagidagi kuchini ishga solardi. O`zining jangovar qobilyati bilan Nozimaga gap otgan o`zga oshiqlar, hatta qarab qo`yganlarini ham adabini berib qo`yardi. Hullas yigitlar Nozimaga gart yuqturmasdi...

Taqdir ularni bir-birdan kam qilmadi. Armiyaga chaqruv bir kunda keldi.
Hizmatga ketishar ekan, qiz ham hayrlashib kuzatib qo`yish uchun keldi...

- Nozi ichim yonyabdi. Ayt kimni sevasan? -dedi Ilhom.
- Ha ayt Nozi! -dedi Movlan.
- Ikkovingizni ham birday! -qiz jiddiy qabul qilmadi.
- Nozi oylada katta farzandman, qaytganimda uylanaman! -dedi Movlar.
- Ota-onam akam ikkimizni to`yimizni birga qilmoqchi. Nozi qay birimizni tanlaysan? -dedi Ilhom.
- Har ikkingizni! -qiz hazilga olib qiqirlab kuldi.

Yigitlar shoshilishardi.
- Nozi xat yoz, seni xatlaring bizga javobing bo`ladi...
- Yo`q... Ikkingizga ham yozmayman. Hammasi taqdirimiz ihtiyorida... Silarni juda yaxshi ko`raman...

* * * * *

HOZIRGI VAQT...

Yigitlar salkam bir soat o`tirishdi. Shu vaqt davomida, har ikkovlari ham o`z o`tmishlarini shirin lahzalarni, o`zlaricha sarhisob qilishdi...

Movlan o`rnidan qo`zgadi.
- Bu taqdir ekan do`stim!
Ilhom ham o`rnidan qo`zg`adi.
Movlon do`stiga quchoq ochdi.