Tasodifiy hikoya: Sinfdoshim Guli 17 (2 fasl kamolovdan) tanlov uchun
Taxminan o'n kunlardan keyin tuzalib ketdim. Yana yura boshladim. Oyog'im tez bitib ketayotganidan x...davomi
Taxminan o'n kunlardan keyin tuzalib ketdim. Yana yura boshladim. Oyog'im tez bitib ketayotganidan x...davomi
NOMUS... ( III )
| Добавил: | -MAJNUN- (01.04.2017 / 23:38) |
| Рейтинг: |  (1) |
| Прочтений: | 27891 |
| Комментарии: | Комментарии закрыты |
NOMUS...
Avvalgi qismlar...
I-QISM...
II-QISM...
Mashinani, yog`iga qarab benzinini to`ldirdi. Hatto, u-yer-bu yerini ham artib, mator qizishi uchun kalitini burab yurg`azib ham qo`ydi.
O`zi esa singlisini xonasiga kirib, javonlardagi taxlangan kiyimlarini bir sumkaga joylab chiqdi...
Mashina bilan darvozdan chiqar ekan, qo`llarini duoga ochib, o`ziga oq yo`l so`radi.
Avval mashina ro`lini chapga, qishloq etagidagi qabriston tomon burdi. Ota-onasi qabrlari boshiga kelib, ularga atab tilovat qildi. So`ng anchayin hotirjamlik bilan kasalxona tomon oshiqdi...
Asta palatga kirib bordi. Ikki kishilik palata o`ng tomondagi kiravatda singlisi, chap tomonda o`rta yoshlardagi ayol o`tirardi. Temur ayol bilan salomlashdi. Akasini ovozidan tanib, sho`sha-pisha o`rnidan qo`zg`algan Ruhshona hayratdan qotib qoldi. Kecha nafrat bilan boqib, g`azabda eshik tutquchini yulib, zarda bilan chiqib ketgan akasi o`rnida. Orasta kiyingan, soqol-moylovi olinib, sochlariga taralgan. Avvalgidek mehrli nigohlar bilan boqadigan akasini ko`rdi. Tumur Ruhshonani yoniga cho`kdi, yelkasini yelkasiga tekkazib ham oldi.
Xonadosh ayol, nozik gaplar bo`lini fahmladimi! Yoki o`zini boshqa zarur ishi bilanmi! ``Hozir kelaman.`` degancha chiqib ketdi.
Temur ko`p jim o`tirmadi.
- Tuzukmisan endi?
Ruhshona hali ham ko`zlariga ishonmay, qo`rqa akasiga bir ko`z tashlab qo`ydi.
- Hech qayering og`rimayabdimi?
Ruhshona bosh chayqadi.
- Unday bo`lsa yaxshi!
Temur asta Ruhshonani qo`llaridan tutdi. Titrayotgan barmoqlarni, ohista siladi.
Temur kuldi.
- Hayot ham huddi turfa yo`llarga o`xshash, gohi ravon, gohi balant pas, o`ydin chuqur. Yaxshi shofyor, mashinasini qadriga yetgan shafyor tekis, ravon yo`lni tanlab yuradi... Lekin bazida shunday vaziyatlar bo`larkanki, mashina g`ildir chuqorga tushar ekan-u, sen rul chambaragini boshqara olmay yo`lingdan, adashib chetga chiqib ketar ekansan...
Ruhshona boshlarini egib, yarim faylasufga aylanib qolgan akasiga ko`z qirini tashlab qo`ydi.
- Hee jin ursin zamon zo`rniki ekan, nailoj...
Temurni hursunib aytgan bu so`zlaridan keyin. Ruhshona tinmay barmoqlarini silayotgan akasini qo`llarini siqimlab, so`zlarini maqullaganday manoli kipriq qoqib qo`ydi.
- Eng og`ir, gunohlardan biri omonatga hiyonat qilish ekan! Hamma tirik, insonlarning, bizni seni, meni jonimiz yaratganning omonati... Yaratgan har bandasini sinar ekan, kimgadur boylik, kimgadur dard... Deyishad-yu sinovli dunyo deb. Hozr biz ham sinovdamiz... Ahir shodon kunlarimiz ham ko`p bo`lgan-ku to`g`rimi?
- Him... -dedi Ruhshona akasiga yana yelka suyab.
- Shu sinovlardan, o`tib olsak, yana ravon charog`on yo`lga tushib olamiz... Men bunga ishonaman... -Temur bir oz jimib qoldi, - Sen ham menga omonatsan, oyim, dadamdan qolgan omonat... Bu hayotda hechkimga keraksiz bo`lib yashashni nima qizig`i bor? Sinovlar qarshisida ojiz qolsang! Keyin men nima qilaman? Uyoqda yaratganga, oyim, dadamga nima deyman? - Temurni ovizi bo`gildi, - Sensiz yashab nima qildim!
Ruhshonani lablari titrab, ko`zlari chirt yumulib yosh tomchiladi...
Temur singlisini qo`llarini, yuziga bosdi.
- Yashagim kelyabdi, yashagim! Sinovlarga dosh berib bo`lsa ham yaxshagim kelyabdi!
Ruhshonaning past ingroq ovozi keldi. Gipis qo`lini yuqoriga ko`tarib, chiqib turgan barmoqlari bilan labini to`sdi.
- Yashaymiz-a?
- Ha, akajon...
Ruhshona tog`day tirgovich bo`lib tuyulayotgan, akasini yelkalariga boshini qo`yib oldi.
- Meni singlim bardoshli, sabirli, uni qo`lidan ahmoqgarchilik kelmaydi!
- Yo`q, kelmaydi...
Temur jilmayib uni ko`z yoshlarini artib qo`ydi.
- Ketamizmi?
- Ha, ketamiz!
Unda tayorlan men do`ktirga uchrab chiqaman...
* * * * *
Katta yo`lga chiqqanlaridan keyin, boshqa tomonga burulganlarini ko`rib Ruhshona hayron bo`lib Temurga qarab qo`ydi. Oynacha orqali, orqa o`rindiqda o`tirgan singlisiga mayin jilmayib gapirdi:
- Bir-ikki hafta ammamlarnikida turasan. Har qalay bahavo joylar, maqulmi?
Ruhshona yonidagi sumkaga bir qarab oldi.
- Maqul...
- Ha, yoningdagi sumkada, kiyimlaring qara kami bo`lsa uyga borib kelamiz?
Ruhshona sumka ichiga bir nazar tashlagan bo`ldi.
- Shartmas!
- Yaxshi. Qorning ham rosa ochgandur-a?
- Kelmasizgan biroz avval kasha berishgandi...
- Eee kashga ham qorin to`yarkanmi! ``Akam meni yolg`iz tashlab ketdi!`` -deb tomog`ingdan ovqat ham o`tmagandur?
Ruhshona ``yo`q!`` desa yolg`on gapirgan bo`ladi. Shuni uchun manoli bosh qimirlatib qo`ydi.
- Shu yaqinroqda, zo`r go`ja pishiradigan joy bor, hozir kirib ovqatlanib olamiz!
Yemakxonaga kirib, stulga o`tirishdi. Dastyor choy non olib keldi. Tumur shoshgancha nonni burdaladi. So`ng choynakni yoniga tortib bir piyola choy quydi va singlisini gips qo`liga ishora qildi.
- Hijolat bo`lma olaqo. Bu qo`l bilan, choy quyib bo`ladimi, - jilmayib kuldi, - To`kvorsang pa-pa bo`lib qolasan!
Akasini bu so`zidan yuziga tasbassum yugurdi. Bolaligida. Issiqni ``pa-pa``, og`riyotgan yerni ``va-va``, kir, yomon narsani ``qi-ha`` der edi.
Ovqat ham keldi.
- Ol singlim olaqo, - Temur bismilloo aytib, bir qoshiqni og`ziga soldi. - Mazzasiga gap yo`q! Yoy nega yemayabsan ol. Yo o`zim samolyot qilib ovqatlantirib qo`yaymi erkatoy?
Ruhshona kulib, bosh chayqadi.
- O`zim akajon...
Ruhshona luqmasini chaynar ekan, o`zini quvnoq hazilkash qilib ko`rsatib. Ko`nglini ko`tarishga, hayot qanchalik go`zal ekaniga ishontirishga harakat qilayotgan akasiga qarab rahmi kelar. O`zidan, qilishga chog`langan nomaqbul ishi uchun nafratlanib ketardi...
Ovqatlanib bo`lgach, yo`lga otlandilar. Yo`l bo`yi bir og`iz ham gaplashishmadilar.
Negadur yo`l adog`iga yaqinlashganlarisayin, Ruhshonani ko`ngli, allanechuk g`ashlana boshladi. Ko`ngli sezganday, ammasini uyiga yaqin kelganda mashina sekinlab ortiga burulib to`xtadi.
- Manabuni olib qo`y, -Temur cho`ntagidan ozroq miqdordagi pulni chiqarib, orqa o`rindiqdagi singlisiga uzatdi, - Bir nechakun, ammam bilan yashab tur. Bekor o`tirma, yumushlarga qarash. Ishga chalg`isang, boshingdagi o`ylardan halos bo`lasan. Endi tush...
Ruhshona bir so`z qaytarmay, mashinadan tushdi. Yon tomonga turib, boshini quyi solgancha turib qoldi.
Temur esa, kelgan yo`li tomon, ko`z tikkancha qimir etmadi. Hatto qayrilib qarab ham qo`ymadi.
- Istasang bo`lgan voqealarni ammamga tushuntir. Har qalay, ayol kishi tushunsalar kerak. Aytging kelmasa, aytma! Vaqti soati kelib hammasi o`z iziga tushadi...
Ruhshona boshini hiyol ko`tarib, ko`z ostidan qaradi.
- Sizchi?
- Meni ishlarim bor, -mashina yurdi, - Omon bo`l, erkatoyim...
Mashina qo`zg`aldi, tobora uzoqlashar ekan, Temur yon oynachada borgansayin kichik bo`lib ko`rinayotgan singlisiga qarab-qarab qo`yardi...
Ruhshona, ko`chani changitib ketayotgan, mashina ortidan kuzatib
Avvalgi qismlar...
I-QISM...
II-QISM...
Mashinani, yog`iga qarab benzinini to`ldirdi. Hatto, u-yer-bu yerini ham artib, mator qizishi uchun kalitini burab yurg`azib ham qo`ydi.
O`zi esa singlisini xonasiga kirib, javonlardagi taxlangan kiyimlarini bir sumkaga joylab chiqdi...
Mashina bilan darvozdan chiqar ekan, qo`llarini duoga ochib, o`ziga oq yo`l so`radi.
Avval mashina ro`lini chapga, qishloq etagidagi qabriston tomon burdi. Ota-onasi qabrlari boshiga kelib, ularga atab tilovat qildi. So`ng anchayin hotirjamlik bilan kasalxona tomon oshiqdi...
Asta palatga kirib bordi. Ikki kishilik palata o`ng tomondagi kiravatda singlisi, chap tomonda o`rta yoshlardagi ayol o`tirardi. Temur ayol bilan salomlashdi. Akasini ovozidan tanib, sho`sha-pisha o`rnidan qo`zg`algan Ruhshona hayratdan qotib qoldi. Kecha nafrat bilan boqib, g`azabda eshik tutquchini yulib, zarda bilan chiqib ketgan akasi o`rnida. Orasta kiyingan, soqol-moylovi olinib, sochlariga taralgan. Avvalgidek mehrli nigohlar bilan boqadigan akasini ko`rdi. Tumur Ruhshonani yoniga cho`kdi, yelkasini yelkasiga tekkazib ham oldi.
Xonadosh ayol, nozik gaplar bo`lini fahmladimi! Yoki o`zini boshqa zarur ishi bilanmi! ``Hozir kelaman.`` degancha chiqib ketdi.
Temur ko`p jim o`tirmadi.
- Tuzukmisan endi?
Ruhshona hali ham ko`zlariga ishonmay, qo`rqa akasiga bir ko`z tashlab qo`ydi.
- Hech qayering og`rimayabdimi?
Ruhshona bosh chayqadi.
- Unday bo`lsa yaxshi!
Temur asta Ruhshonani qo`llaridan tutdi. Titrayotgan barmoqlarni, ohista siladi.
Temur kuldi.
- Hayot ham huddi turfa yo`llarga o`xshash, gohi ravon, gohi balant pas, o`ydin chuqur. Yaxshi shofyor, mashinasini qadriga yetgan shafyor tekis, ravon yo`lni tanlab yuradi... Lekin bazida shunday vaziyatlar bo`larkanki, mashina g`ildir chuqorga tushar ekan-u, sen rul chambaragini boshqara olmay yo`lingdan, adashib chetga chiqib ketar ekansan...
Ruhshona boshlarini egib, yarim faylasufga aylanib qolgan akasiga ko`z qirini tashlab qo`ydi.
- Hee jin ursin zamon zo`rniki ekan, nailoj...
Temurni hursunib aytgan bu so`zlaridan keyin. Ruhshona tinmay barmoqlarini silayotgan akasini qo`llarini siqimlab, so`zlarini maqullaganday manoli kipriq qoqib qo`ydi.
- Eng og`ir, gunohlardan biri omonatga hiyonat qilish ekan! Hamma tirik, insonlarning, bizni seni, meni jonimiz yaratganning omonati... Yaratgan har bandasini sinar ekan, kimgadur boylik, kimgadur dard... Deyishad-yu sinovli dunyo deb. Hozr biz ham sinovdamiz... Ahir shodon kunlarimiz ham ko`p bo`lgan-ku to`g`rimi?
- Him... -dedi Ruhshona akasiga yana yelka suyab.
- Shu sinovlardan, o`tib olsak, yana ravon charog`on yo`lga tushib olamiz... Men bunga ishonaman... -Temur bir oz jimib qoldi, - Sen ham menga omonatsan, oyim, dadamdan qolgan omonat... Bu hayotda hechkimga keraksiz bo`lib yashashni nima qizig`i bor? Sinovlar qarshisida ojiz qolsang! Keyin men nima qilaman? Uyoqda yaratganga, oyim, dadamga nima deyman? - Temurni ovizi bo`gildi, - Sensiz yashab nima qildim!
Ruhshonani lablari titrab, ko`zlari chirt yumulib yosh tomchiladi...
Temur singlisini qo`llarini, yuziga bosdi.
- Yashagim kelyabdi, yashagim! Sinovlarga dosh berib bo`lsa ham yaxshagim kelyabdi!
Ruhshonaning past ingroq ovozi keldi. Gipis qo`lini yuqoriga ko`tarib, chiqib turgan barmoqlari bilan labini to`sdi.
- Yashaymiz-a?
- Ha, akajon...
Ruhshona tog`day tirgovich bo`lib tuyulayotgan, akasini yelkalariga boshini qo`yib oldi.
- Meni singlim bardoshli, sabirli, uni qo`lidan ahmoqgarchilik kelmaydi!
- Yo`q, kelmaydi...
Temur jilmayib uni ko`z yoshlarini artib qo`ydi.
- Ketamizmi?
- Ha, ketamiz!
Unda tayorlan men do`ktirga uchrab chiqaman...
* * * * *
Katta yo`lga chiqqanlaridan keyin, boshqa tomonga burulganlarini ko`rib Ruhshona hayron bo`lib Temurga qarab qo`ydi. Oynacha orqali, orqa o`rindiqda o`tirgan singlisiga mayin jilmayib gapirdi:
- Bir-ikki hafta ammamlarnikida turasan. Har qalay bahavo joylar, maqulmi?
Ruhshona yonidagi sumkaga bir qarab oldi.
- Maqul...
- Ha, yoningdagi sumkada, kiyimlaring qara kami bo`lsa uyga borib kelamiz?
Ruhshona sumka ichiga bir nazar tashlagan bo`ldi.
- Shartmas!
- Yaxshi. Qorning ham rosa ochgandur-a?
- Kelmasizgan biroz avval kasha berishgandi...
- Eee kashga ham qorin to`yarkanmi! ``Akam meni yolg`iz tashlab ketdi!`` -deb tomog`ingdan ovqat ham o`tmagandur?
Ruhshona ``yo`q!`` desa yolg`on gapirgan bo`ladi. Shuni uchun manoli bosh qimirlatib qo`ydi.
- Shu yaqinroqda, zo`r go`ja pishiradigan joy bor, hozir kirib ovqatlanib olamiz!
Yemakxonaga kirib, stulga o`tirishdi. Dastyor choy non olib keldi. Tumur shoshgancha nonni burdaladi. So`ng choynakni yoniga tortib bir piyola choy quydi va singlisini gips qo`liga ishora qildi.
- Hijolat bo`lma olaqo. Bu qo`l bilan, choy quyib bo`ladimi, - jilmayib kuldi, - To`kvorsang pa-pa bo`lib qolasan!
Akasini bu so`zidan yuziga tasbassum yugurdi. Bolaligida. Issiqni ``pa-pa``, og`riyotgan yerni ``va-va``, kir, yomon narsani ``qi-ha`` der edi.
Ovqat ham keldi.
- Ol singlim olaqo, - Temur bismilloo aytib, bir qoshiqni og`ziga soldi. - Mazzasiga gap yo`q! Yoy nega yemayabsan ol. Yo o`zim samolyot qilib ovqatlantirib qo`yaymi erkatoy?
Ruhshona kulib, bosh chayqadi.
- O`zim akajon...
Ruhshona luqmasini chaynar ekan, o`zini quvnoq hazilkash qilib ko`rsatib. Ko`nglini ko`tarishga, hayot qanchalik go`zal ekaniga ishontirishga harakat qilayotgan akasiga qarab rahmi kelar. O`zidan, qilishga chog`langan nomaqbul ishi uchun nafratlanib ketardi...
Ovqatlanib bo`lgach, yo`lga otlandilar. Yo`l bo`yi bir og`iz ham gaplashishmadilar.
Negadur yo`l adog`iga yaqinlashganlarisayin, Ruhshonani ko`ngli, allanechuk g`ashlana boshladi. Ko`ngli sezganday, ammasini uyiga yaqin kelganda mashina sekinlab ortiga burulib to`xtadi.
- Manabuni olib qo`y, -Temur cho`ntagidan ozroq miqdordagi pulni chiqarib, orqa o`rindiqdagi singlisiga uzatdi, - Bir nechakun, ammam bilan yashab tur. Bekor o`tirma, yumushlarga qarash. Ishga chalg`isang, boshingdagi o`ylardan halos bo`lasan. Endi tush...
Ruhshona bir so`z qaytarmay, mashinadan tushdi. Yon tomonga turib, boshini quyi solgancha turib qoldi.
Temur esa, kelgan yo`li tomon, ko`z tikkancha qimir etmadi. Hatto qayrilib qarab ham qo`ymadi.
- Istasang bo`lgan voqealarni ammamga tushuntir. Har qalay, ayol kishi tushunsalar kerak. Aytging kelmasa, aytma! Vaqti soati kelib hammasi o`z iziga tushadi...
Ruhshona boshini hiyol ko`tarib, ko`z ostidan qaradi.
- Sizchi?
- Meni ishlarim bor, -mashina yurdi, - Omon bo`l, erkatoyim...
Mashina qo`zg`aldi, tobora uzoqlashar ekan, Temur yon oynachada borgansayin kichik bo`lib ko`rinayotgan singlisiga qarab-qarab qo`yardi...
Ruhshona, ko`chani changitib ketayotgan, mashina ortidan kuzatib
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!