Tasodifiy hikoya: Янги келинчак билан давоми
Бирга кучоклашб опишб ётик ярм соатларда меники турди. Уни ёткиздм секн устига ётим амига секнли бил...davomi

Raqqosa 3 (kamolov) copy

Добавил:	!!!!!kamolov!!! (03.04.2018 / 20:53)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	37459
Комментарии:	Комментарии закрыты

Odam bolasi birpasdan keyin boshiga ne kunlar tushishi mumkinligini bilmaskan.
Yarim soat oldin ham Manzuraning orzulari bir dunyo edi. Bugun ham katta pul ishlab Murodni mamnun etmoqchi, o'rtada raqs tushish qanaqa bo'lishini Durdonaga ko'rsatib qo'ymoqchi edi. Baxtga qarshi orzulari sarobga aylandi.
«Men kimga nima yomonlik qilibman endi? — o'ylardi u skotch lablarini uzib-uzib olgudek achishtirsa-da, arang tishni-tishga bosib. — Birovga yomon gapirmagandim. Nahotki, Murod akaning dushmanlari bo'lsa-yu, meni o'g'irlab ketib undan katta pul undirish payida bo'lsa? Nega? To'g'ri o'ziga kelib aytishsa, asakalari ketarmidi?..»
O'ylab o'ylarining oxirigacha yeta olmadi. Mashina qaergadir yetganda to'xtadi. Old o'rindiqda o'tirgan barvasta erkak pastga tushdi-da, atrofga yaxshilab razm soldi. Keyin orqa eshikni ochdi.
— Tushlaring, podvalga olib kirlaring buni!
Barzangilar kuch bilan tortqilay-tortqilay Manzurani pastga tushirishdi.
— Qani, oyog'ingni ishga sol, — buyurdi barzangilarning biri Manzuraning bilagini mahkam siqib. — Jadalla, jonon!..
Harqalay skotchni og'zidan olib tashlashdi. Manzura ancha yengil tortdi. Shu lahzadagina hayot qanchalar shirin ekanini chuqurroq his etdi.
Ha, odamga havo yetarli bo'lmasa, yuragini vahima bosib tipirchilay boshlarkan.
Dunyo shunchalar shirin ekan.
Odamning yashagisi kelarkan…

* * *

Barzangilar Manzurani podvalga sudraklab kirishdi. Orqada kelayotganlardan biri podval eshigiga qaytadan qulf urdi.
Ichkari yorug' edi. Yerga gilam to'shalgan. Har yer, har yerda shkaf, qutiga o'xshagan narsalar turibdi.
To'rda esa gajakdor kursi turar, kursida ingichka mo'ylovli, yupqa lab, sochi olib tashlangan qirq yosh atrofidagi zaxil yuz erkak kerilgancha o'tirardi.
Hali Manzura unga yaqinlashib ulgurmay, qaerdandir o'sha… Raqibasi… Durdona paydo bo'ldi.
Manzura unga ko'zi tushdi deguncha hammasini angladi. Nega olib qochganlari, maqsadlari neligini fahmlab ulgurdi. Faqat bir narsaga tushunmadi.
Durdona ichkarida edi-ku! Qachon yetib keldi bu it oyog'i yetmas yerlarga? Uchib keldimi qanot boylab?..
Afsuski, bunday savollar bilan boshini qotirishga xohishi ham, vaqti ham yo'q. U alamdan, nafratdan, ojizaligidan, yolg'izligidan dod solib yig'lashni, faryod chekib dunyoni titratishni istardi. Shunday kunlarga qolgandan ko'ra o'lib ketishni xohlardi. Qarshisidagi odambashara shayton malaylari tezroq hayotiga nuqta qo'yishlaridan umidvor edi. Og'zini skotchlaganlaridagi holati, dunyoning juda totli tuyilgani, yashashga ishtiyoqi… Barchasi qaergadir zulmat qa'riga g'oyib bo'lgandi. Ular o'rnini yana tushkunlik egallab bo'lgandi.
— O', ja ketvorgan qiz ekan-ku-a? — dedi kursida o'tirgan erkak asta o'rnidan qo'zg'alib. — Durdon, shumidi sening biznesingni o'ldirmoqchi bo'lgan?
— Ha, xuddi shu manjalaqi, — dedi Durdona Manzuraga yaqin kelib. — O'zicha zo'r raqqosaykanmish. Murod akaniyam qo'lga olib ulguribdi bu maraz.
— Murod akang anavi… Nimaydi… Otarchilarning jo'raboshisimi?
— Ha, o'sha nusxa, — javob qildi Durdona. — O'zicha prodyuser bo'lvolgan akam ham. Osmondan keladi gaplashsangiz.
— Xo'sh, qizaloq, nega mening Durdonimni xapa qilding-a? — erkak Manzuraga yaqinlashdi-da, iyagidan ko'tardi. — Ta'zim qilib, uning rahmatini eshitish o'rniga pul talashganmishsan? Zarda qilganmishsan? Xo'sh, jondan to'ydingmi?
— Balki… — dedi sovuqqonlik bilan Manzura. — O'zlaringcha banditlik qilmoqchimisan? Mafiyamiz deb o'ylaysanlarmi? Hali shoshmay turlaring, militsiya xabar topadi hademay.
— Nima? — erkak uning iyagini qattiqroq siqdi. — Meni melisaminan qo'rqityapsanmi? Sen-a? Vey, o'n yil turmani gullatib kelgan bolaman men! Bilasanmi shuni?
— Menga nima gullatsang? Qo'yvorlaring meni yaxshilikchasiga! Aks holda pushaymon yeysanlar!
— Qo'yvoramiz, — sheriklariga qarab kuldi erkak. — Ammo Durdonni ranjitganingni «atrabo'tka» qib berasan. Bilasanmi «atrabo'tka» nimaligini?..
— Bilmayman, nimaydi?
— Ja osmonlarda yurarkansan-ku-a? Muhabbatda qandaysan? «As»misan?..
— Iflos!..
Bu haqorati, shubhasiz, erkakka yoqib tushmadi. Aftini bujmaytirib turdi-da, daf'atan Manzuraning yuziga shapaloq tushirdi. Keyin esa Durdonaga yuzlandi.
— Kursiga o'tir, — buyurdi u. — Bu oyimcha hozir poyingda tiz cho'kib, oyoqlaringni o'padi. Ana undan keyin yo'lingga ko'ndalang bo'lmaslikka so'z beradi. Shu aytganlarimizni qilmasa, o'ldirvoramiz. O'ligini it ham topa olmaydi. Kollektorga tashlaymiz-ketamiz…
Manzura aniq sezdi. Qarshisidagi sovuqqon bu erkakning muddaosini angladi. Agar qotib turaversa, bu shaytonsifatlar ne ko'ylarga solmaydi. Nimadir qilishi shart. Toki bularning oldida past ketmasin, haqoratlanmasin, masxara bo'lmasin!
«Eh, Murod aka, — o'ylardi Manzura xayolan bo'zlab. — Ne kunlarga solib qo'ydingiz-a! O'g'irlab ketishdi, xo'rlashdi, baribir o'tiribsiz qo'l qovushtirib. To'g'ri-da, oladigan pulingizni olvolgansiz. Bir yetimcha yallachining nima keragi bor endi? O'lib ketgandayam bir tukingiz qilt etmaydi…»
— Qani, tiz cho'k, — buyurdi erkak. — Opangning qarshisida tiz cho'k!
— Hayotda tiz cho'kmayman! — dedi qat'iy ohangda Manzura. — Hali manaman deganining oldidayam tiz cho'kmaganman! Buning kim bo'pti?!.
— Tiz cho'kmay qaerga borarding, — deya Manzurani bo'ynidan mahkam bosib cho'kka tushishga majburlay boshladi boshqa bir barzangi. — Qani, bo'l, aks holda jonchangni og'ritib qo'yamiz!..
Xudo suygan bandasini xo'rlatib qo'ymaydi. Albatta adolat qiladi…
Tuyqusdan kimlardir podval eshigini tepib baqira boshladi.
— Ochlaring! Yo'qsa, buzib kiramiz!..
Qo'rqmaganning joni nechta ekan.
Barzangilar militsiya xodimlari kelganini ilg'ab bo'lishgandi.
Barchalari jon talvasasida uyoqdan buyoqqa chopar, Durdona esa naridagi parda ortiga berkinib olgandi.
Tashqaridan qaraganda, bu sahna mushuk ta'qibidan qochishga urinayotgan sichqonlar to'dasining harakatlarini eslatardi.
«Bu kuningdan battar bo'llaring, — ko'nglidan o'tkazdi Manzura tipirchilagancha qo'llarini arqondan bo'shatishga urinib. — Qo'rqmay bo'psanlar!..»
— Yordam beringla-ar! — qichqirdi u yugurgancha eshik yoniga borib. — O'ldirishmoqchi meni! O'ldirib qo'yishadi!
— Manzura, qo'rqma! — tashqaridan Murodning tovushi yangradi. — Hozir qutqarishadi, qo'rqma!..
Ko'z ochib yumguncha yuzlariga qora niqob tutgan militsionerlar eshikni buzib ichkariga kirishdi.
Bir zumda barzangilar-u Durdona qo'lga olinib, qo'llariga kishan urildi.
Shundan keyingina Manzuraning xo'rligi kelib yig'lab yubordi. Murodning yelkasiga bosh qo'ygancha o'ksib-o'ksib yig'ladi.
Murod uni ovutgan ko'yi tashqariga yetakladi.
* * *

— Sen qo'rqma, — dedi Murod Manzuraning hovlisiga yetib kelishgach. — Bunaqasi endi qaytarilmaydi. Mana bu to'rt yigit seni qo'riqlab turishadi.
— Murod aka, balki mening bu o'yindan chiqqanim ma'quldir? — so'radi Manzura yer chizib. — Ko'rdingiz-ku, meni sig'dirishmayapti. Mahalladagilarni-ku, gapirmasam ham bo'ladi. Tinchgina odamlarning uyida idish-tovoq yuvib, supur-sidir qilib yurganim yaxshiga o'xshaydi.
— Bekorning beshtasini aytibsan, — koyib berdi uni Murod.