Tasodifiy hikoya: Fohishalar oilasi 3 (onasi, qizi, xolasi...)
Hurmatli admin, hikoyani bu qismini uchinchi marta yuborishim. Iltimos tezroq saytga chiqaring....davomi

Killer (kamolov) copy

Добавил:	!!!!!kamolov!!! (06.04.2018 / 06:31)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	31592
Комментарии:	Комментарии закрыты

Yangi sarguzasht detektiv asar

Toshkentning serqatnov ko'chalarida har kungidek odamlar dengiz kabi oqardi. Hamma qayoqqadir shoshadi. Kimdir yonidagi hamrohi bilan nimalardir to'g'risida bahslashib boradi. Yana kimdir o'zicha g'udranib, hayotdan nolib qo'yadi…
Ko'cha yuzida ko'p qavatli uylar ko'p. Hammasida odamlar yashaydi. Ular ham o'z tashvishlariga ko'milib yashashadi. Hatto, qo'shnidan hol so'rashga ham vaqtlari yo'q. Balki vaqtlari bordir…
Mehr yetishmasa kerak ularda…
Shu uylarning bir burchida o'n yoshlar chamasidagi bir bola o'tirardi. Sochlari yuvilmaganidan pataklashib ketgan. Kiyimlari ming bir yamoq. Harqalay, yoz kuni bo'lgani sabab, u oyog'iga hech narsa kiymabdi. Kim biladi? Balki kiyishga poyafzali yo'qdir?..
Bu bolakayning ismi Vadim. Ota-onasi yaqinda ichkilik tufayli o'lib ketishdi. Yana ikkoviyam bir kunda olamdan o'tdi. Qamoqxonama-qamoqxona yuraverib, ikkovining ham diydasi qotib ketgandi. Rossiyaning qaysidir shahridan kelib qolishgandi bir vaqtlar. Ularning qarindoshi ham yo'q edi…
Vadim ana o'shalarning kasriga qoldi. Bolani turli bahonalar bilan qattiq kaltaklashardi. Shu sababli har ichishganda xuddi mana shu yerda tunab jon saqlardi. Afsuski, bir kun kelib o'z uyida yashab qolish baxtidan-da mahrum bo'lishini bilmagan…
Piyonistalar kvartirani ham sotib ichib yuborishgach, shu burchak unga bir umrlik panoh bo'lib qolayotganini sezdi. Hali yosh. Ota-onasi ko'chada o'lib qolishganini ham bilmay qoldi. Qo'shnilar sekin aytishgandi. Aqli yetmadimi yo mehri yo'qligidanmi, bosh egib qo'ya qoldi…
Mana, burchakda kechayu-kunduz jon saqlay boshlaganiga ikki hafta bo'ldi. Qo'ni-qo'shnilarining hammasi o'rislar. Bu bolakayga bir-ikki marta non-suv berib yurishdi. Lekin vaqt o'tib hech kimga keragi bo'lmay qoldi…
Qorni tatalab ketganda, nodon bola sekin axlatxonaga borib, o'sha yerdan qotgan-qutgan, sasigan nonlarni terib, qorin to'ydirardi.
Xudo saqladi uni. Axlatxona titib, hali kasal bo'lgani yo'q…
Vadim ancha vaqt o'tirib qoldi. Erta tongda axlatxonaga borib kelgandi. Hozircha qorni ochmadi…
Ammo hayot yosh go'dakni ham asta hushyor torttirib borarkan. Kechki tanovul haqida bosh qotira boshladi…
Xo'sh, axlatxonaga borsa-yu, anavi piyonista daydilar yana ola qaray boshlashsa-chi? Umuman yaqin keltirishmasa-chi?..
Sekin o'rnidan turib, kirligidan hidlanib ketgan shalvari cho'ntagiga qo'lini soldi-da, atrofni kuzata boshladi…
Yaqin orada do'konlardan bo'lak hech narsa ko'rinmadi. Vadim nariroq borib ko'rmoqchi bo'ldi. Adashib qolishiga aqli yetmadi. Yurgan sari tobora qiziqsinib, nari ketaverdi…
Shu ko'yi bir chaqirimcha yo'l bosib qo'ydi.
Ro'parada katta bozor bor ekan. Vadim o'sha tomonga qarab yurdi. Kiraverishda xo'ppa semiz bir erkak gumma sotayotgandi. O'shaning ro'parasiga borib og'zini ochgancha tikilib turaverdi.
— Ha, bola, senga nima kerak? — erkak ijirg'anib Vadimga qaradi. — Bor, toshingni ter!
— Amaki… Menga anavindan bitta beri-ing!..
— Nima?.. Bor-e, nari tur dedim senga!..
— Jon amaki!..
— Puling bormi o'zi?..
Vadim tushunmay yelka qisdi.
— Puling bormi, deyapman? — qaytadan o'dag'ayladi erkak. — Yo'q bo'lsa, yo'qol, xalal berma!..
Vadim qaynoq gummalarga termulgani sari og'zidan so'lagi oqib tushadigandek tamshanardi. Lekin… Begona erkakning o'dag'aylashi uni cho'chitib qo'ydi. Indamasdan yo'lida davom etdi…
Bola haqiqatan ikki yo'l orasida edi. Qaerga borishni, kimga yalinishni bilmasdi.
Bozorda esa birov bilan birovning ishi yo'q. Kimdir xarid qilishga shoshilsa, kimdir pul ilinjida yelib-yuguradi…
Vadim aylanib yurib bozor chetidagi axlatlar uyumiga ko'zi tushib qoldi. Atrofda deyarli hech kim yo'q edi. Yugurgancha bordi. Bu yerdagi axlatlar o'zi har kuni boradigan axlatxonaga o'xshamasdi. Qay chetiga qarama, ovqat, go'sht qoldiqlari…

U jonholatda hammasini bir yelim xaltaga joyladi-da, ko'tarib ko'rdi. Ko'tarolmas ekan. O'ylay-o'ylay, sudrab ketishga qaror qildi…
Ammo bozordan chiqib ulgurmay gandiraklagancha sadaqa so'rab yurgan bir piyonista uning yo'lini to'sdi.
— To'xta!.. Q-qo'lingdagi nima?..
Vadim qo'rqib ketdi. Yo'q, u kaltak yeyishdan emas, qo'lidagilarni olib qo'yishlaridan qo'rqardi…
— M-men… Uyimizga olib ketayapman, — beixtiyor yolg'on gapirib yubordi u.
— Qani, buyoqqa ber-chi, bola!..
— Y-yo'q, bermayman!.. Qo'yvoring!..
Aksiga olgandek, Vadim turgan yer kimsasiz, odamlar juda kam o'tadigan joy edi…
Piyonista hiringlab Vadim tutgan xaltani tortar, u tortqilagan sari bola qattiqroq yig'lardi…
Oxiri kuchi yetmadi. Piyonista xaltani oldi-da, bir zumda ko'zdan g'oyib bo'ldi. Vadim och-nahor, turgan yerida qon yig'lab qolaverdi…

* * *

Pinakka ketib qolgan ekan. Vadim kimningdir turtkisidan uyg'onib ketdi.
— Ha, otaginam, bu yerda nima qilib o'tiribsan? — Vadimni oppoq soqolli, egniga ham oppoq libos kiygan bir qariya qo'lidan tortib turg'azdi. — Qorong'i tushib ketdi. Sen bo'lsang, bu yerda uxlashingni qara!.. Uying qayoqda, bolajonim?..
Vadim indamay boshini egdi.
— Nega indamaysan? Mendan qo'rqib ketdingmi, chirog'im?
— Yo'q, bobojon… Meni… Uyim yo'q…
— Ie, shunaqami?.. Obbo… Ota-onang bordir hech bo'lmasa?
— Yo'q.
— Essiz… Yetimman degin?.. Yetimlik qursin, bolam, yetimlik qursin… Menga qara, qorning ham ochib ketgandir-a?.. E, so'rab o'tirishimni. Yur-chi, men seni machitga olib boraman! O'sha yerda qorningni to'yg'azib olasan. Ha… Keyin bir gap bo'lar…
Machit bozorning shundoq biqinida ekan. Qariya uni yetaklab ichkariga olib kirdi. Ular kirib borgan hujrada hech kim yo'q edi.
— Qani, poygakka o'tir! E, barakalla!.. Manavi nonni yeb ol!..
Oppoq, bo'rsildoq nonni ancha vaqtlardan beri ko'rmagan bola og'zini to'ldirib-to'ldirib kavshanarkan, qariyaning ko'zlariga yosh keldi. Vadimning boshini silay-silay, qo'liga bir piyola choy tutqazdi…
— Ana, qorning ham to'ydi hisob. Endi-chi o'g'lim, yotib, uxla! Mana, ko'rpacha, ustingga manavisini yopib ol. Bo'lmasa kechasi sovuq yeysan! Bo'ptimi?
Vadim mamnun bosh irg'ab qo'ydi va boshini yostiqqa qo'yib ko'zlarini yumdi…

* * *

Bola shu ko'yi machitda bir hafta yashadi. Mo'min bobo unga har kuni kechqurun issiq ovqatlar olib kelar, to qornini to'yg'azguncha boshini silab o'tirardi…
Faqat… Boboning hadeganda hujra supurtirishi, har xil nasihatlar qilishi bolaga yoqinqiramasdi. Uy burchagida erkin yashab o'rgangan Vadim har gal nasihat eshitganda aftini bujmaytirib olar, shu tobda bildirmasdan qochib ketgisi kelardi…
Bir kuni atayin cholning jig'iga tegmoqchi bo'ldi-yu, hujrani supurmadi.
— Ie, bo'talog'im, hujrani tozalab qo'ymabsan-ku!.. — kulib Vadimning yelkasiga qoqdi Mo'min bobo. — Charchadingmi-a?..
Bola zarda bilan yelkasini tortib oldi.
— Ie, — hayron bo'ldi qariya. — Bu nima qilganing?.. Birontasi xafa qilib qo'ydimi men yo'g'imda? Gapir, og'zingga tolqon solvolganmisan?
— Supurmayman hujrangizni! — dedi yig'lamsirab Vadim.
— Nimaga supurmaysan?
— Ketaman machitingizdan!.. Zerikdim.
— Ie, sen bola… Ja shakkok ekansan-ku-a?.. Men senga rahmim kelib bu yerga olib kelsam-u… Obbo bachchag'ar-ey!..