Tasodifiy hikoya: Armolardan qochib topganim. 1 qism
Mani ismim Munira yowim 30 da oilada bowki farzandman ota onam manga judayam iwonar lekin otam juda ...davomi

Josuslar yakun (kamolov) copy

Добавил:	Kamolov (20.04.2018 / 05:39)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	43221
Комментарии:	Комментарии закрыты

Shu kecha kemadagi banditlar deyarli uxlashmadi. Ular mast-alast ahvolda so'kinib uyoqdan-buyoqqa yurishardi. Kayutamni sigaret tutuni bosdi. Odamlar tuni bilan burchak-burchaklarda to'planishib, o'zlaricha nimalarnidir muhokama qilib chiqishdi. Menga esa, murdalar sonini yana bittaga ko'paytirish qoldi. Shundan so'ng hammasi tugaydi. Vazifamni a'lo darajada bajarishim aniq. Shu asnoda bir narsaga hayron qolardim. Banditlar bunchalar sabrli bo'lishmasa!.. Hamon chidashyapti. Agar kattasining aqli bo'lganda, butun kemaga yog'mi, shunga o'xshash narsa surtib chiqqan bo'lardi va shuning yordamida meni topardi…
Beshinchi odamni palubada tinchitishim kerak edi. Shuncha shovqinlardan so'ng kayutaga kirib borish xavfli tuyuldi. Chunki, banditlar endi yolg'iz qolishmayapti. Kamida ikki kishi bo'lib o'tirishibdi.
Kayutam oynasidan tashqariga juda osonlik bilan sirg'alib chiqdim. Faqat… O'tgan gal chiqayotib biqinimni qattiq yaralab olgan ekanman. Ana shu yara biroz achishib og'ridi.
Asablarim tobora taranglashib bordi, palubada uzoq vaqt turib qolish mumkin emasligini seza boshladim.
Oradan o'ttiz daqiqa vaqt o'tdi. Endigina ketmoqchi bo'lib turganimda, ko'zlangan o'lja o'z oyog'i bilan kelib qoldi. Ajal shunaqa. Bexosdan chaqiradi. Qanday qilib uning domiga tushib qolganingni o'zing ham bilmay qolasan.
Uning men yashirinib turgan joydan o'tib ketishini poylab turdim-da, orqasidan yurdim. U, shubhasiz, mening nafas olishimni eshitib orqasiga o'girildi.
— Kimsan? — so'radi u sal bezovtalangan ohangda.
— Yuqoriga qara! — buyurdim ko'rsatkich barmog'imni osmonga qaratib.
U o'ylab ko'rishga ham ulgurmadi. Buyruqqa o'rgangan emasmi, darhol boshini ko'tarib osmonga boqdi. Bu orada men tomog'iga barmog'imni yo'lladim. Bandit shu zahoti yerga quladi. Men jasadni shoshilmasdan bir burchakka yotqizdim-u, xotirjam o'z kayutamga yo'l oldim.

* * *

Tunda yana bir bor razvedka qilishni lozim topdim. Bugun navbatdagi jasad kim va qaerda bo'lishini shu razvedka natijasida aniqlayman. Buning uchun mashina bo'limi, paluba va yuk saqlash xonasini tanladim.
Qiziq, bortga ko'tarilib hayron qoldim. Hammayoqni sukunat qoplagan. Go'yoki kemada hech kim yo'qdek. Nahotki, banditlarning sabr-toqati shu qadar kuchli bo'lsa? Hechqisi yo'q. Men baribir shu kecha ularni ko'raman. Bunga ishonchim komil. Shunday vahimaga solib qo'yayki, tug'ilganlariga pushaymon bo'lishsin.
Kemada bir soatga yaqin bekitiqcha aylanib atrofni kuzatdim. Xayriyat, banditlar shu yerda ekan. Ana endi o'zlaridan ko'rishsin. Nima qilib bo'lsa ham oltinchi murdani albatta ularning ixtiyoriga topshiraman.
Harqalay, uzoq kutdirishmadi. Yo'lak bo'ylab kimningdir qadam tovushlarini eshitdim. U uzun-uzun esnagancha men tomonga yaqinlashib kelardi. Hozir menga uning kimligi baribir edi. Xoh bandit bo'lsin, xoh matros. Ularning bari bu kemada bitta bo'yoqqa bo'yalgandek…
«O'lja» uyqusiragancha hojatxonaga kelayotgan ekan. O'tkazib yuborib sekin orqasidan kirdim. Bu yer o'ldirish uchun juda qulay.
Ostonada kuta boshladim. Hech qancha o'tmay u kiyimlarini to'g'rilagan ko'yi tashqariga yo'l oldi. Bu gal ham kursda o'rgangan usullarimdan birini qo'llab, ko'rsatkich barmog'imni tomog'iga yo'lladim. Eh, bu galgi ishim anchagina samarali bo'ldi. Sho'rlikni ko'tarib qaergadir joylab ham o'tirmadim. O'zi sekingina kiraverishga yotdi-yu, jon berdi. Men bo'lsam, ovoz chiqarmasdan o'z kayutamga yo'l oldim.

* * *
Afsuski, oradan bir kun o'tib ko'zlagan maqsadimga yeta olmadim. Endigina palubada paydo bo'lganimda, birdan projektor yoqilib ko'zlarim qamashdi. Hali o'zimni o'nglashga ulgurmay, kimningdir orqamda turganini his etdim.
— Qimirlama! — dedi ovoz sohibi va biqinimga avtomat tiradi. Shu lahzaning o'zidayoq boshqa bittasi old tarafimdan kelib qornimga qurol tiradi. Bildimki, bunday vaziyatda hech qayoqqa qochib keta olmaydi odam.
Qaerdandir uchinchisi paydo bo'lib cho'ntaklarimni paypaslay ketdi.
— Hech vaqosi yo'q! — dedi u sheriklariga
— Qani, yur! — buyurdi orqadagisi. — Tez bo'l!..
Men besh-olti qadam oldinga yurgach, kutilmaganda to'xtab atayin aksa urdim.
— To'xtanglar, burnimga nimadir kirib ketdi shekilli! — dedim ularga.
Engashmoqchi bo'lganimda orqamda kelayotgani orqa miyam aralash musht tushirdi. Bunaqangi kuchli zarbaga yaqin orada ro'baro' kelmagandim. Shu zahoti hushimdan ketdim.

* * *

Ko'zimni ochganimda omborga o'xshash qorong'i bir xonada yotardim. Xonaning derazasi ham yo'q. Faqat chiroq xira nur sochib turardi. Qo'l-oyoqlarim boylab tashlangandi.
— Hushingga keldingmi? — so'radi menga tanish bo'lib qolgan tovush egasi.
Sezdimki, bu yerda bir o'zim emas. O'sha menga musht tushirgan yigit qo'riqlab turibdi.
Sekin ko'zlarimni ochdim. Yo'q, xonada uch kishi uch tomonda qo'llarida qurol bilan qotib turishardi.
Xo'sh, endi nima qilaman? Qo'lga tushdim-tushdim. Bularning qo'lidan osonlikcha qutulib bo'lmaydi. Demak, qutulish yo'lini izlashim kerak. Qanday? Ha, kichik imkoniyatni ham qo'ldan boy bermasligim zarur. Yo'qsa, itday o'lib ketishim muqarrar.
Tepamdagi qurolli yigitga boqdim. Nahotki?.. U mana shu yerlik Rezident edi!..
Ishonqiramasdan qayta-qayta unga tikilib qaradim. Afsuski, o'shaning o'zi bo'lib chiqaverdi.
— Ha, bu men! — dedi u sovuq ohangda xuddi xayolimni o'qigandek. — Taniding-ku harqalay-a?
Axir… Qaerda ilakisha qoldi bu nusxa? Samolyotga chiqayotganimda, keyinroq necha marotaba kuzatuv olib borganman. Ortimda hech qanaqangi «dum» ko'rinmagandi. Qolaversa, familiyam, ismim, tashqi ko'rinishim, hatto, ovozimgacha butkul o'zgartirilgan. Qanday tanidi bu meni?
— Sen ahmoqlik qilib qo'yding! — so'zida davom etdi u. — Samolyotni hech kim olib qochmagan. Hech kim garovga ham olinmagan. Bu bizning samolyot edi.

* * *

Ma'lum bo'lishicha, Rezident tayyorlanayotgan taftishni oldindan bilgan. Markazdan kimdir unga o'n olti kun avval xabar berib qo'ygan ekan. U taftishchilarning suratlarini ham tekshirib o'tirmagan, zarur hujjatlarni ham titkilamagan. Hatto, ular qanchaligi bilan ham qiziqmagan. O'sha markazdan xabar qilgan odam unga taftishchilarning maqsadi va yetib kelish muddatini aytgan. Ana shuning o'zi yetarli edi. O'zlari o'zlarini tanitib berishgan.
Xullas, u shunday yo'l tutgan ekan.
Taftishchilar meni qoldirib yo'llarida davom etishganda, Rezidentning odamlari ularni chorrahalardan birida kutib turishgan. Mashina qizil chiroqdan o'tishi bilan militsioner kiyimidagilar negadir uchta oddiy yengil avtomashinada orqalaridan kelib to'xtatishgan.
— Tayyorlaninglar, — deya sheriklariga buyurgan yoshi ulug'roq taftishchi. — Bular militsionerlar emas. Balki, to'qnashishga to'g'ri kelib qolar.
— Hujjatlaringni ko'rsat! — uzoqdan turib baqirgan militsioner kiyimidagilardan biri. Shu asnoda haydovchi o'rindiq ostidagi avtomatni olgan-u, sekin oynadan boshini chiqargan.
— Komandir, bu nimasi? — degan u avtomatni o'qlab. — Hujjatlarimiz joyida.
— Bizni qiziqtirmaydi. Ko'rsat deyildimi, ko'rsat!
— Mana texpasport! — deya hujjatni yaqinlashib kela boshlagan «militsioner»ga