Tasodifiy hikoya: "Maxis". Kochirma lekin bu haqiqat. AYOL MAKRI
Шайтон бир аёл билан тортишибди: – Нимага одамлар сизларнинг макр-ҳийлаларингни гапиради, аслида м...davomi

Кому как понять

Добавил:	VOR (09.12.2018 / 06:32)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	16645
Комментарии:	7

Мустафо ишдан эрта келганидан афсусланди. Тозаланмаган уй, дазмолланмаган кийимлар, бўш қозон, чақалоқнинг тинимсиз йиғлаши — буларнинг бари йигитнинг юзини буриштирарди-ю, лекин ўзини босишга уринди. Иссиқ ҳаво сабаб боши оғриётгани учун дам олишга қулайроқ жой излаб, ҳали у-ҳали бу хонага кириб кўрди. Бироқ ҳамма тарафдан янги туғилган чақалоқнинг овози келар, бу овоз эркакни таъқиб этарди гўё.
— Оббо, нега йиғлайверади бу? — деди эркак ўзига-ўзи гапириб.
— Бу эмас, фарзандимиз! — деди ўғлини тинчлантиришга уринаётган Мадина.
— Бошим оғрияпти, тезроқ ухлат…
— Ухламаса, айб мендами? — асаблари таранглашган она кўзига ёш олди.
— Қорни очдир?!
— Қорни тўқ!
— Бирор жойи оғриётгандир…
— Билмайман, билмайман! — деди Мадина чақалоқни ётоққа қўйиб. — Ўзим ҳам қийналиб кетдим!
— Битта болага ҳам қарашни эплолмайсан! — бақириб юборди Мустафо.
Мадина боласини қайта қўлига олиб, эрининг ортидан пичирлади: «Ҳа, бош фақат сизда бор».
Мустафо уйда ўтиролмагач, эшикни қарсиллатиб ёпди-ю, ўзини кўчага урди. Эркак шўх, қувноқ ҳаёт тарзида яшаб, шунга кўникиб қолганиданми, оила муҳитини ҳазм қилолмас, бу ҳолат, айниқса, фарзанд кўргач, жуда авжига чиққанди. Хотинининг на эрга, на уй ишларига ва на ўзига эътибор қаратмаётгани ҳам Мустафонинг ғазабини келтирарди.
Уйига қайтганида чақалоқнинг овози тинчиганидан бироз кўнгли кўтарилди. Кийимларини алмаштириб, энди ёстиққа бош қўяй деганди ҳамки, рафиқасининг ёнида турган қўл телефонидан хабар келгани ҳақидаги овоз эшитилди. Мустафо тўйдан аввалроқ хотинига рашкчилигини тушунтирган. Шу сабаб рафиқасининг ҳар бир қадамини назорат қилиб турарди. Ижтимоий тармоқлардаги саҳифани ҳам, ўзи мудом текшириб туриш шарти билан очиб берган. Мана, ҳозир ҳам келган хабар дугонасидан эканини кўргач, хаёлига қаердандир «Қайси дугонаси бўлдийкин, расми бормикин?» деган фикр келди. Расм очилгач, қарасаки, ниҳоятда чиройли қиз елкалари хийла очиқ кўйлакда шўх-шодон кулиб турарди. Ютиниб қўйган Мустафо бироз суратга тикилди-да, саломга алик олди.
— Нега ёзмадинг?
— Ухлаётгандим.
— Аҳволларинг қалай, она бўлиш зўр эканми?!
— Қийин экан.
— Сенга айтдим, эрга тегишга шошилма деб. Эринг билан ярашиб олдингми?
— Ҳа. Эрим ҳақида фикринг қандай?
— Эринг жуда чиройли йигит, таништириб қўймайсанми?
— Танишгинг келяптими?
— Тинчлан, ҳазил-ку!
Мустафонинг энди кўнглига нимадир кирди. Экран ортида жилмайиб турган бу қизни унча танимасди-ю, лекин ҳали турмушга чиқмагани аниқ. Йигит кўп ўйланмади, хотинининг телефонидан барча хабарларни ўчирди-да, ўзининг телефонини олиб, бошқа хонага чиқиб кетди. — Салом!
— Ким бу?
— Мен, ўша сен танишишни истаётган Мустафо, дугонангнинг эриман.
— Мадина, бу яна қандай ҳазил?
— Ҳазил эмас, рост. Фақат бу ҳақда аёлимга айтма, биз шунчаки дўст бўламиз!
Қизнинг майлини сезган йигит Нилуфар билан ҳар куни гаплаша бошлади. Улар куни қандай ўтаётгани, кайфияти, ҳатто нима овқат ейишаётганигача бир-бири билан тинимсиз ёзишарди. Мадина эрининг қўлидан телефон тушмай қолганини сезарди-ю, лекин бу ҳолат иши билан боғлиқ, дея эътибор бермасди. Дастлаб одатий ҳаётдан зерикиш туфайли шунчаки мулоқот қилиб туришни кўзлаган йигит, эндиликда Нилуфарга ўрганиб қолаётганлигини ўзи ҳам сезаётганди. Қиз билан учрашиш катта хато эканини яхши билар, аммо ўша дам яна қаердандир миясига «Бир маротаба кўришсам, нимаси ёмон? деган фикр келиб уриларди. Улар шу тариқа икки кундан сўнг учрашишга келишиб олишди.
Эрта тонг. Йигит кийиниб, кўчага чиқиш учун тайёрланар, бугунги учрашувга эса ҳафсаласи йўқ эди.
«Нилуфар чиройли қиз! Бир мартагина учрашаман, бироз гаплашаман. Мен Нилуфар билан шунчаки дўст тутиндим, холос!» Турфа ўйлар исканжасида қолган йигит бир хўрсинди-да, уйидан чиқди. Шу пайт қўл телефонидан хабар қўнғироғи эшитилди.
— Мадинанинг қўл телефонини олишни унутманг!
— Нега?
— Бир нарса кўрсатаман.
Анчадан бери Мадинанинг қўл телефонини текширмай қўйган Мустафо ўша «бир нарса» нима эканини билишга қарор қилди.
Йигит Нилуфарни узоқдан кўрди-ю, дарров таниди. Қиз расмдагидан ҳам хушрўй, баланд бўйли, нигоҳида қатъийлик чақнаб турарди. Мустафо фақат бир нарсага — тез-тез қўл телефонига қараб қўяётган қизнинг

ҳолатини тушунолмай ҳалак.
— Айтгандай, Мадинанинг телефонини нега сўрадинг?
— Бир нарсани билиб қолдим, менимча, сиз ҳам билишингиз шарт! — деди Нилуфар ундан кўзини узмай.
— Тушунмадим…
Шу пайт яна ўша таниш овоз эшитилди. Телефонга хабар келганди. Бироқ Мадинанинг телефонига. Мустафо дарров хабарни очди. Очди-ю, шу он кўзлари катта-катта очилиб кетди.
— Тинчликми? — деди қиз.
— Жим тур! — бақирди Мустафо ғазабдан қизариб.
Мустафо телефон экранига узоқ тикилиб, «Салом, Мадина. Мустафо ишга кетдими?» деган хабардан ларзага тушар, энг даҳшатлиси, бу хабар яқин дўсти Жавлоннинг рақамидан юборилганди. Зора, адашаётган бўлсам, деган ўйда Мустафо титраётган бармоқлари билан хабар келган саҳифадаги суратга қаради. Адашиши мумкин эмас, Жавлон экран ортида кулиб турибди. «Минг лаънат!» дея қўллари мушт бўлиб тугилган Мустафонинг тишлари тақиллар, кўзи тез-тез пирпирарди. Нилуфар эркакнинг ўзгараётган ҳолатини сокинлик билан кузатарди. Йигит даст ўрнидан турди-да, Нилуфарга лом-мим ҳам демай машинаси томон шошилди.
— Аламли эканми?!
Мустафо таққа тўхтади. Ортига ўгирилса, қиз жилмайиб турибди.
— Нимаси кулгили?!
— Энг яқин дўстинг билан умр йўлдошингни ушлаб олиш-да! — деди қиз ҳамон жилмаяркан.
— С-сен буни…
— Нафақат дўстинг, ҳар қандай бегона билан бундай иш…
Қиз бошини сарак-сарак қилди-да, ўрнидан туриб, йигитга яқинлаша бошлади. Ва жуда яқин келиб, Мустафонинг кўзларига тик боқди.
— Шунчаки гаплашиб туриш деган вазият йўқ. Бу хиёнат! Ҳар қандай «шунчаки»ларнинг бари хиёнат!
Мустафо титраб кетди. Худди танаси бўйлаб бир гала ҳашарот юраётгандай сесканди.
«Нега жаҳлим чиқяпти? Ахир мен ҳам хотинимга нисбатан айнан шу ишни қилдим-ку. Йўқ, уни соғ қўймайман. Барибир, иккаловини ҳам соғ қўймайман. Аммо бу мегажин бўлаётган воқеаларни қаердан биляпти?!»
Хаёллари чалкашиб кетган йигит ҳозир буларни мулоҳаза қиладиган аҳволда эмас. Мустафо бир нарсани, уйга тезроқ бориб, рафиқасини бирёқлик қилишни ўйларди. Нилуфарга ҳеч нарса демай, такрор машинаси тамон ўгирилганди ҳамки, қаршисида пайдо бўлган дўстини кўрди ва жазавага тушиб, унга ташланди.
— Ўзингизни босинг, Мустафо! — ўртага тушди қиз.
Энди эркак кулмас, аксинча, ниҳоятда жиддий эди.
— Қоч йўлимдан, буни ўлдираман! Хотинимга SMS ёзишни кўрсатиб қўяман унга!
— Мен ёздим хабарни! — бақирди Нилуфар ва чўнтагидан Жавлоннинг қўл телефонини чиқарди. — Биз Жавлон билан келишиб, атай уюштирдик буни! Фарзанди билан андармон дугонамга хиёнат қилмаслигингиз учун. Бу иш шу ерда қолади, аммо энди ақлингизни йиғинг! Хиёнат қанчалик ёмон ҳиссиёт эканини сиз ҳам англадингиз!
— Н-нима?!
Мустафо Нилуфарнинг қўлидаги телефон чиндан Жавлонники эканига ишонч ҳосил қилгач, ҳовуридан тушди.
— Нилуфарга хабар йўллаган кунингдаёқ бу ҳақда менга айтган. Биз у билан бир жойда ишлаймиз ва сени тарбиялаб қўймоқчи эдик, холос! — деди Жавлон дўстининг елкасига қўлини қўйиб.
Мустафо