Tasodifiy hikoya: Konvulex5589
Sinfdoshim Guli Shu tarzda hayot boshlandi. Har kuni uch tort reys. Bechara Guliga tinim yoq edi. kuni bilan uy ishlari kechasi bilan men uxlatmasdim. Hammasi yaxshi ediyu lekin hadeganda unda yangilik bolmadi. Oyim ham onda sonda yangilik bormi deb soraydi. Tanish bilishlar ham qiziqsinib soraydi, mening ham har safar kimdir sorasa ichimdan zil ketardi. Mana uch oydirki yangilik yoq. Togri odamlar yillab kutadi, lekin harholda ertaroq bolgani yaxshida. Bechara Guli onda sonda yiglab oladi. ...davomi

Snayper 3 (kamolov)

Добавил:	Kamolov (24.01.2019 / 11:09)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	35845
Комментарии:	Комментарии закрыты

Mashina shahar ko'chalari bo'ylab o'qdek uchgancha ulkan bir bino ro'parasiga kelib to'xtadi. Vasya motorni o'chirdi-yu, gap-so'zsiz pastga tushdi. Mirsoli ham uning harakatlarini ilg'ab eshikni ochdi va tashqariga chiqib bino tomon tikilib qolgan Vasyaga yaqin bordi.
— Xo'sh, nega to'xtadik? — so'radi u yelka qisib. — Shu yermi manzil?
— Ha, — javob qildi Vasya ikki qo'lini musht qilib. — Shu yerda xayrlashamiz, brat! Siz shu bino ichkarisiga kirasiz. Sizni… Kutishyapti…
— Balki kimlar kutayotganini endi aytarsiz? Men… Taniymanmi ularni?
— Kirganda bilasiz. Ammo ishoning, hammasi yaxshi bo'ladi. Menga… Ruxsat endi. Ketmasam bo'lmaydi…
Nimayam derdi?!. Mirsoli mashinadan sumkasini oldi-da, shoshilmasdan bino tarafga qarab yurdi. Ichkariga faqat bir eshikdan kirilardi. Bu bino bir qarashda katta zavodni ham yodga solar, faqat atrof suv quygandek jimjitligi, zog' uchmasligi ko'ngilga picha xijillik solardi.
«Bu zo'ravonlarga hayronman-da, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli eshik ro'parasiga yetganda, birdan to'xtab. — Topganlari manavinaqangi qarovsiz, kimsasiz joylar-a! Tuzuk-quruq yerda kutib olishsa, asakasi ketarmikan?..»
Shunday xayollar qurshovida eshikni ochib ichkariga qadam qo'ydi. Haqiqatan ichkari zavod, fabrikalardagi kabi birgina, kattakon xonadangina iborat edi. Qorong'i bo'lgani bois Mirsoli timirskilana-timirskilana chiroqni bir amallab yoqdi. Yoqdi-yu, tosh qotib qoldi.
Ne ko'z bilan ko'rsinki, ikki-uch metr narida qandaydir erkak qonga belanib yotardi.
Mirsoli chopgancha borib erkakning tepasida hozir bo'ldi. Bu galgi manzara uni battar dahshatga soldi. Chunki polda yotgan kimsa yaqindagina unga yordam qo'lini cho'zgan polkovnik edi.
— O'rtoq polkovnik, ko'zingizni oching! — jazava iskanjasida qolgan Mirsoli murdani siltay boshladi. — Sizga nima bo'ldi? Nega? Ko'zingizni ochsangiz-chi!.. Hozir… Hozir «Tez yordam» chaqiraman!..
Afsuski, o'rnidan turishga-da ulgurmadi. Daf'atan eshik sharaqlab ochilib, ichkariga qurollangan askar kiyimidagi, yuzlariga qora niqob tortgan o'n chog'li yigitlar yugurib kirdi. Ularning uch yoki to'rt nafari kela solib Mirsoliga yopishdi. Uni kuch bilan polga yuztuban qulatib, ikki qo'lini qayirib olishdi. Qolganlar esa tepasida qurol o'qtalgancha tosh qotishdi.
— Ha-a, baribir marazligingga boribsan-da, — o'shqirdi kimdir tepasiga kelib. — Ona suting og'zingdan ketmagan-u, odam o'ldirishni boshladingmi? Mana endi ko'rasan ko'radiganingni, iflos, churvaqa! Turmada seni boshqatdan tarbiyalab qo'yishadi! Olib chiqing buni!..
Mirsoli hech narsani tushunmasdi. Panjaralardangina iborat mashinada ketib borardi-yu, ich-etini yerdi. Aeroportda kutib olgan haydovchi, mashina, manzil… Bularning barchasi Mirsolining miyasini kemirardi.

* * *

Bu gal Mirsoli militsiya bo'limida oddiy katta leytenant bilan «hamsuhbat» bo'lishini angladi. Soqchilar kabinetga olib kirgach, uzun bo'yli, yuzlari zaxil, ko'zlari qisiqdan kelgan tezkor guruh xodimi, xuddi o'sha bino ichkarisida tepasiga turgancha so'kingan leytenant qarshisidagi kursiga o'tirib oldi-da, savolga tuta boshladi.
— Xo'sh, tirrancha, nima ish qilib qo'yganingni bilasanmi? Kimni o'ldirganingni anglayapsanmi? Gapir, iflos! Yo boshqachasiga gapirtiraymi?
Mirsoli javob berishga shoshilmadi. Mashinada yo'l bosib kelish davomida ancha o'zini to'xtatib olgan, bularning barchasi militsionerlarning navbatdagi nayrangi ekaniga amin bo'la boshlagandi. Chunki ularning barchasi Mirsolining kimligini juda yaxshi bilishadi. Shu kunga qadar qilib yurgan ishlari, kimlarni polkovnikka tutib bergani-yu, shu ish bahona Dimaning hayotiga nuqta qo'yganigacha xabardor etilgani ma'lum.
«Valera to'g'ri aytgan ko'rinadi, — ko'nglidan kechirardi Mirsoli qarshisidagi militsiya xodimiga yer ostidan qarab qo'yib. — Zo'r bo'lish, haqiqiy hayotni ko'rish uchun turmaga tushib chiqish kerakka o'xshaydi. Balki o'shanda duch kelganga ishonib ketavermasman, uchragan mashinaga o'tirib olmasman?.. Turmasidayam bizga o'xshaganlar o'tiradi-da! Meni yamlab tashlamas, harqalay?!.»
— Vey, maraz, gapirasanmi-yo'qmi? — xayollarini bo'lib ikki yelkasiga chang soldi militsioner. — Boshingni ko'tar, dedim!..
— Aka, men… Hech kimni o'ldirmadim! — dedi Mirsoli asabiy lab tishlab. — Meni… Qandaydir Vasya degan…
— O'chir chakagingni! — baqirib stolni mushtladi militsioner. — Mana, polkovnikning tanasida barmoq izlaring ham bor! Yana senga nima kerak?
— Axir…
Baxtga qarshi katta leytenant umuman gapirishga, o'zini oqlashga qo'yishga izn beradigan holatda emasdi. U Mirsolidan faqat iqror kutar, turli yo'llar bilan qotillikni bo'yniga oldirishga urinardi.
— Bilasanmi, seni hozir nima qilaman? — tepasiga kelib boshiga bosh barmog'i bilan niqtashga o'tdi militsioner. — Yo'q… Tasavvur qilasanmi nima bo'lasan?..
Xuddi shu muomalasi Mirsolining ensasini qotirdi. Sabr kosasini to'ldirdi. Shu lahzalarda u beixtiyor tepasidagi qisiq ko'z militsionerning tanbeh-u dag'dag'alariga chidab o'tirgandan, tezroq turmaga borishni xohlay boshladi.
— Xo'sh, nima qilasiz? — boshini dast ko'tarib, militsionerga tik boqishga majbur bo'ldi Mirsoli. — Qamaysizmi? Qamang! Nega qarab turibsiz?..
Katta leytenent dag'dag'alarini davom ettirishga ulgurmadi. Kutilmaganda telefoni jiringlab qoldi. U kim bilandir salomlashdi-yu, bir muddat suhbatdoshini tek turib tinglagach, «Xo'p, tushunarli, hozir bajariladi», degancha telefonini kissasiga soldi va bir qadam ortga tislanib, Mirsoliga ma'noli boqdi.
— Ana, endi kuningni ko'rasan, tirrancha, — dedi u Mirsoliga. — Hozir seni bir okaxonning huzuriga olib borishadi. O'sha odam seni to'tiday sayratadi. Yaxshilikni bilmagan… Soqchi! Soqchi dedim!
Zum o'tmay, eshik ochilib, kabinetga boshqa bir militsioner kirdi.
— Labbay, o'rtoq katta leytenant!
— Manavini Ivan Alekseevichning huzuriga olib boringlar hoziroq!
— Xo'p bo'ladi!..

* * *

Mirsolini soqchilar boshqa bir manzilga olib borishdi. Bino ichkarisiga ham uni butkul o'zga militsionerlar olib kirdi. Mirsoli tushundiki, bu militsiyadan-da obro'liroq, nufuzi yuqoriroq joy. Shunday ekan, yana u bilan yulduzi yirik pogonlar taqqan shaxslar gaplashadi. Shunday bo'ldi ham. Faqat kabinet to'rida savlat to'kib o'tirgan o'rta bo'yli, ozg'inligidan yuzlari ichga botgan, ammo bashang kiyimi o'ziga yarashib tushgan erkak qarshi oldi.
— Men podpolkovnik Timofeevman, — o'zini tanishtirdi u. — Bu yer, yigit, prokuratura. Shuning uchun har gapingni o'ylab gapirishingga to'g'ri keladi. Tushuntira oldimmi?
Mirsoli javob o'rniga bosh silkib qo'ya qoldi.
— Bilaman, — Timofeev o'rnidan asta turdi-da, Mirsolining tepasiga yaqinlashdi. — Sen, bola juda yoshsan. Hali dunyoning nimaliginiyam anglab ulgurmagansan. Lekin baland dorga osilibsan. Qo'rqmaysanmi?
— Nimadan? — sira tap tortmay, savolga savol bilan javob qaytardi Mirsoli. — Sizdanmi?
— Bu yerda savolni men beraman, — jahl aralash unga boqdi podpolkovnik. — Uqdingmi?
— Uqdim.
— Bu boshqa gap… Xullas, bilaman, ishonaman, sen polkovnik Ivanovni o'ldirmagansan. Ammo qo'limizda senga qarshi dalillar