Tasodifiy hikoya: Hayot faqat ehtirosdan iborat emas hikoyaning yakuni
Qo'rqamanda deb yana yig'lab javob berdim. U kimdan ahir bu narsa o'rtamizda qoladiku ahir dedi. Men...davomi

Snayper 6 (kamolov)

Добавил:	Kamolov (28.01.2019 / 05:36)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	45024
Комментарии:	1

Shu kuni kechga qadar Mirsoli qolgan barzangilarni ham topib o'chini oldi. Qizni esa sira qo'yib yuborgisi kelmasdi. Qaysar qalbi «Zarinang tirilib keldi. Uni endi qo'ldan chiqarma!», deya unsiz faryod chekaverdi. U qalbiga qarshi bora olmadi. Shom mahali qizni Nastya xolaning kvartirasiga boshlab bordi. Uni yotoqxonaga kirgazib, o'zi balkonga chiqdi. Mirsoli buyog'iga qanday yo'l tutishni bilmas, shu haqda o'yladim deguncha, go'yo miyasi ishlashdan to'xtagan kabi karaxtlanib qolaverdi. Ajablanarlisi, shunday kelishgan qizni kvartiraga olib kelgan bo'lsa-da, uning yoniga cho'zilish, erkalash, totli bo'salar olish xayoliga ham kelmasdi. Qizga xuddi Zarinaga qaragandek sof ko'ngil bilan boqardi. Mirsoli shu qiz o'zini sevib qolishiga, Zarinaning muhabbatini hadya etishiga ishonardi.
Vaqt xuftonga yaqinlashganda, Mirsoli balkondagi shkafni ochib, qurolini ko'zdan kechirdi. Joyida ekan. Qurolni qo'liga oldi-da, ko'cha tarafga qaratib nimalarnidir mo'ljalga oldi. Qilayotgan ishidan o'zi ham mamnun bo'lib miyig'ida jilmaydi.
— Masha meniki bo'ladi, — dedi ovoz chiqarib qurolni joyiga qo'yish asnosida. — Uni Mashamas, Zarina deb chaqiraman. Bor bo'yini zar-brilliantga ko'mib tashlayman. Menga birinchi muhabbatimni qaytarib bersa bas!..
Shu tobda tashqariga — ayni Nastya xolaning balkoni ro'parasiga yarqiragan «Mersedes» kelib to'xtadi-yu, eshigi ochilib, podpolkovnik pastga tushdi. Mirsoli uni darrov tanigandi. Ammo berkinishga shoshilmadi. Podpolkovnikdan qo'rqmasligiga, u hech narsa qila olmasligiga ishondi.
— Krutoy, buyoqqa bir chiqib ketmaysanmi? — pastdan turib qichqirdi podpolkovnik. — Juda zaril ish chiqib qoldi!
— Hecham-da, — dedi Mirsoli turgan yeridan qimirlamay. — Sen bilan gaplashadigan gapim qolmadi. Toshingni ter, podpolkovnik!
— Bekor qilasan! Hozir bir qo'ng'iroq qilsam, seni dikonglatib olib chiqishadi! Obro'ying borida o'zing chiq! O'lay agar, senga yomonlik qilmayman!
— Shu yerdan gapiraver! — bo'sh kelmadi Mirsoli ham. — Bilib qo'y, mentlaringdan qo'rqadigan ahmoq yo'q! Kerak bo'lsa-chi, senga saboq berib qo'yaman!
— Haddingni bil, mergan, — deya qichqirdi podpolkovnik. — Bilaman, yolg'iz emassan! Qo'yvor qiz bechorani! Otasi mening hamkasbim. Yosh joningga jabr qilma, bola!
Mirsoli shundagina podpolkovnik nima uchun kelganini angladi. Podpolkovnikning so'nggi gapini eshitib, miyasiga tezkor fikr kelganidan yanada yengil tortib baqirdi:
— Ha-a, endi bildim sen mentlarni! Qizning hayoti qimmat ko'rindimi? Men bir peshkaman-da-a? O'ldirib ketishsayam, bir tuking qilt etmaydi. Qiz aziz bo'libdi-da bizdan!
— Sen ahmoqmisan? Qiz birovning bolasi, axir! Yana bir jinoyatga qo'l urding-ku, anqov! Qo'yvor Mashani! Aks holda otasiga sim qoqishga majbur bo'laman.
— Qo'ng'iroq qila olmasligingni yaxshi bilaman! — dedi Mirsoli masxaraomuz kulib. — Senday quyonyuraklar bu ishni qila olmaydi. Faqat yugurdaklariga arz qilishni bilishadi! Ovora bo'lasan! Qiz endi meniki! Uni nikohimga olaman! Sevib qoldim uni!
Podpolkovnik do'q-po'pisadan ish chiqmasligiga ko'zi yetdimi, sal past tushdi.
— Mayli, nikohingga olsang, bu sening ishing, — dedi balkonga yaqin kelib. — Hozir men umuman boshqa ish bilan kelganman. Gina-kuduratni bir tomonga yig'ishtirib qo'y-da, gapimga quloq sol! Keyin… «Sen»lamasang, yomon bo'lmasdi. Har holda ota-onang kattalarni hurmat qilishga o'rgatishgandir. Yaxshimas bu! Uka, eshigingni och, men ichkariga kiray, gaplashib olaylik! Yosh bola emassan-ku!
Mirsoli ham bu muomaladan so'ng sal shashti pasaygan kabi eshikni ochish uchun yo'lakka chiqdi. Podpolkovnik ichkariga kirarkan, ehtiyot shart Mirsolining qo'liga qaradi. Quroli yo'qligiga amin bo'lgach, xotirjam balkonga yo'l oldi.

— Bilasanmi, — dedi podpolkovnik Mirsoli keltirgan kursiga o'tirib. — Seni o'zimizga agent qilib tayinlamoqchi edik. Qaysarlik qilding. Anavi barzangilar… Aytgancha, bekor o'ch olibsan ulardan. Hammasi ofitserlar, kazo-kazolarning farzandlari. Ulardan men iltimos qiluvdim seni sinovdan o'tkazishlarini. Chakki bo'libdi…
— Men sizga o'shandayoq aytdim, — dedi Mirsoli balkon derazasiga suyangancha iyagiga qo'l tirab. — Birovlarga yugurdak bo'lishni yig'ishtirdim. Ikki dunyoda meni majburlay olmaysiz.
— To'g'ri, buni o'zim ham tushunib yetdim. Ammo, senam tushun, shaharda bir maraz bor Marat Smeshnov degan. Laqabi «Smex». Orqavarotdan menga qarshi g'alati ishlar qilib yuribdi ekan. Agar uning dumni tugmasam, ish rasvo bo'ladi. U iflosning qo'lidan hamma ish keladi. Shu ishni senga ishonib topshirsammi deyman. Yo yordam bermaysanmi qiyomatli akangga? Aytaver, agar yordam berishni xohlamasang, tek ketaveraman qaytib. Zorim bor, zo'rim yo'q. Nima deysan?
Mirsoli zal tomonga qarab, qizdan xabar olgan bo'ldi-da, javob berishga tutindi.
— Men «tvar»masman, oka, — dedi boshini changallab. — Zo'r yo maraz bo'lsa nima qipti? Zo'rdan zo'r chiqadi deb bekorga aytishmagan. Bugungi kun meniki, faqat meniki! Unaqalardan qo'rqsam, bu shaharga kelib o'tirmasdim. Lekin hozir yordam bera olmayman. Men ham shaxsiy biznesimni ochmoqchiman. Ochaman-u, ishlarni yurgizgach, o'sha «Smex» bilan shug'ullanishim mumkin. Basharti shoshayotgan bo'lsangiz, boshqasini yollashingiz mumkin.
— Yo'q, shoshmayapman, — deya o'rnidan turib ketdi podpolkovnik. — Bu ishni sendan boshqasiga ishonmayman. Gap yo'q, kutaman. O'ylaymanki, uzoq kutdirmaysan. Darvoqe, qanaqa biznes ochmoqchisan? Balki mening yordamim kerak bo'lar? Aytaver, sen uchun qo'ldan kelgan yordamni ayamayman.
— Internet klub ochsammi devdim. Ammo…
— Tushundim, — podpolkovnik ovozini hiyla pasaytirib so'z qotdi. — Ammo deganingdayoq hammasini tushundim. Internet klub bu nomigagina bo'ladi. Aslida biror taqiqlangan buyum savdosini yo'lga qo'ymoqchisan, topdimmi?
— Mabodo shunday bo'lsa-chi? — ayyorona tirjaydi Mirsoli. — Qarshimisiz?
— Bu juda qaltis ish, — dedi podpolkovnik. — Taqiqlangan buyum sotish juda xavfli. Yuqorida tirgaging bo'lmasa, seni bir kundayoq sindirishadi.
— Siz-chi? Tirgak bo'lmaysizmi?
— Evaziga nima olaman?
— Nima bo'lardi? Anavi «Smex»ingizni shashtidan tushiraman. Kammi?
— U alohida masala. Tirgak bo'lishim uchun sen bilan baravar ulushda bo'lishim kerak. Yo'qsa, sira iloji yo'q. Tushun, meniyam tekshiradiganlar, talab qiladiganlar bor. Ularning og'zi nahang baliqnikiday katta. Ulushning teng yarmi o'shalarga ketadi.
— Demak, ellikka ellik demoqchisiz? Topdimmi?
— Ha, gapning dangali shu. Nimagaki, sen boshlaydigan ish haqiqatan qaltis. Yaxshilab tanangga kengash.
— Roziman, — dedi Mirsoli kaftlarini bir-biriga ishqalab. — Siz tirgaklik qilsangiz bas. Qolganini o'zimga qo'yib beravering! Boplayman.
— Shu shaharda ochasanmi ishni?
— Albatta. Bo'lmasa qaerda? Shu shahardan joy topaman.
— Joyniyam o'zim topib beraman. Bir tanishim aytuvdi kuni kecha. Juda yaxshi, ko'zdan pana yer. Sengayam ma'qul keladi. Faqat sen o'sha atrofda izg'ib yuradiganlarni yo'q qilishing kerak bo'ladi. O'sha «Smex»ning yugurdaklariyam xuddi o'sha tevarakda giyohvand moddalar savdosi bilan shug'ullanadi. Necha marta qo'lga