Tasodifiy hikoya: ona bola(insent)4-qism
Oyim bilan munosabatlarimiz ozgarib ketdi.Gohida hammomda gohida mening honamda pinhona uchrashuvlar...davomi

Snayper 7 (kamolov)

Добавил:	Kamolov (28.01.2019 / 16:33)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	45024
Комментарии:	2

* * *

Soat tungi o'n birlarga yaqin Mirsoli haydovchidan mashina kalitini olib, Vadimni rulga o'tqazdi. Do'kondorni qo'l-oyoqlarini boylab, og'zini skotch bilan mahkamlab, yukxonaga joylashtirishdi. Mirsoli hadeganda shoshar, Zarinaning himoyasizlarcha javdirashi ko'z o'ngida gavdalangani sayin yo'lga oshiqardi.
— Qaerga boramiz? — so'radi Vadim odatiga ko'ra Mirsoliga tik boqib. — O'sha eski joygami?
— Ha, — dedi hafsalasizlarcha qo'l siltab Mirsoli. — Elliginchi kilometrga hayda! Belkurak olvolganmisan?
Shu tobda Shavkat negadir betoqatlana boshladi. Ayniqsa, Mirsolining belkurak haqidagi savolini eshitgach, o'zini tutib tura olmadi.
— Belkurakni nima qilamiz? — so'radi u Mirsolining yelkasiga qo'l tashlab. — Yer kovlaymizmi?
— Shavkat, o'rtoq, — dedi ortga o'girilib Mirsoli. — Xafa bo'lmagin-u, bundan keyin men bilan birga ishlaysan. Bizning ishda ortiqcha savollar berilmaydi. Shuni uqib olsang yaxshi bo'lardi.
— Bilaman, — dedi Shavkat bosh egib. — Baribir tushunmadim-da gapingni!
— Menga qara, do'kondor meni birinchi muhabbatimdan ayirdi. Nomusini poymol qildi. Yo'q, u ablah mening nomusimni yerga ko'mdi. Xo'sh, shunday maraz yer ustida yashashga haqlimi? Ayt, haqlimi?
— Haqlimas-ku-ya, — javob qildi Shavkat. — Ammo… Bunday qilsak…
— Sen qo'rqma! Bugundan boshlab o'ligimizam, tirigimizam bir. Senga jin urmaydi. Chunki yoningda men turibman. Yo haliyam tushunmadingmi?
— Endi tushundim. Ketdik bo'lmasa! Kechikmaylik!..

* * *

Elliginchi kilometr shahardan chetda, ikki yon bag'ri qalin o'rmon bilan qoplangan yo'l edi. Mirsoli bu manzilga ikkinchi bor kelishi. O'tgan gal bir qimorboz sha'nini haqoratlagani uchun Vadimning maslahati bilan shu manzilga kelgandi. Bugun esa ko'ngli ancha bezovta. Bir xayoli qishloqdoshini o'limga mahkum etayotganidan afsuslanmoqda. Bir xayoli esa aksincha shunday qilsa albatta taskin topishidan bashorat qilmoqda. Mirsoli ortiqcha ko'ngilchanlikka erk bermaslik niyatida atayin Zarina haqida o'y surdi. Do'kondorning qachonlardir boloxonador so'kkanlarini yodga oldi. Shunday yo'l bilan o'zini ruhan intiqomga tayyorladi…
Nihoyat manzilga yetishdi. Vadim mashinani o'rmon ichkarisiga haydab, qalin butazorlar qarshisida tormoz berdi.
— Hozir ikkoving anavini olib butalar orasiga kirasan, — ehtiyot shart Vadimga uqtirdi Mirsoli. — Yuragiga bir marta otsang bas. Keyingi o'qni boshiga to'g'rila! Bu «kantrolniy» bo'la qolsin!
— Bilaman, dedi Vadim Shavkatga ko'z qisib. — Siz mashinada o'tira qoling!
Do'kondorni ihlatgancha sudrab ketishayotganda, Mirsoli so'nggi bor uning ko'zlariga boqdi. Nafrati o'tkir nigohlar ta'siridami, yanada oshkor bo'lib, sal qursa, yuzi aralash musht tushirayozdi. Lekin o'zini tiyib, Sodiqning qulog'iga shivirladi:
— Uzr, boyvachcha! Ishqilib, qiyomatda ko'rishib qolmaylik! Alvido!

* * *

Ertasi kuni ertalabdanoq hayot bir maromda, sokin tus oldi. Mirsoli tiniqib uyg'ondi. Uyg'ondi-yu, qalbiga quloq tutdi. Qalbi xotirjam edi. Lekin do'kondorning javdiragancha tikkan nigohlari ko'z o'ngida namoyon bo'ldi deguncha sergak tortdi. Ehtiyot shart Vadimga qo'ng'iroq qildi. U esa aytarli hech narsa aytmadi. Klubda ham, so'nggi hafta ichida sotib olingan do'konlarda ham ish qizg'inligini qistirib o'tdi.
«Xayriyat, — o'yladi Mirsoli shosha-pisha kiyinarkan. — Tinch ekan hammayoq. Nahotki, haliyam topishmagan bo'lsa do'kondorning murdasini? Topa olmasliklari tayin. Chunki jasad ishonchli joyga ko'milgan. Topgandayam menga hech qanday e'tiroz qila olishmaydi. Faqat podpolkovnik yaramas qo'ng'iroq qilib pul so'rashi mumkin. Pul bermayman. Tanimasam, ko'rmagan bo'lsam, nega pul berishim kerak? Toshini tersin ment…»
Shunday xayollar bilan u mashinada klubga yetib keldi. Yo'l-yo'lakay haydovchiga hech narsa demadi, ortiqcha savol bermay jimgina o'tirdi.
Shavkat ham o'z vaqtida ishga yetib kelgan ekan. Mirsoli unga zimdan tikilib, qiyofasidan o'zgarish qidirdi. Sinfdoshi sir boy bergisi kelmadi, odatdagidek jilmaygancha qarshi oldi. Ammo Vadimning dili xuftondek tuyildi. Nuqul barmoqlarini qisirlatib, bosh chayqab olishidan Mirsoli bir gap borligini payqadi. Vadim qachon asabiylashsa shunday holatga tushib qolardi.
— Nima bo'ldi, Vadim? — so'radi Mirsoli uzoq vaqt sukut saqlashga bardoshi yetmay. — Osmon uzilib yerga tushmadimi ishqilib?
— Undanam battar, — dedi bosh egib Vadim Shavkatga bir qarab olgach. — Kecha siz ketgandan keyin bir mijoz dilimni xufton qildi.
— Qaysi mijoz? Men taniymanmi uni?
— Ha, qaysidir kasalxonada bosh vrach bo'lib ishlaydigan Nikita Alekseevich degan odam.
— Ha, kalbosh, nuqul uf tortaveradiganmi? Xo'sh, nima qildi u?
— Yutqazgan pulini qaytarib berarmishmiz. Rosa xit qildi meni.
— Qancha yutqazgan ekan?
— 25 ming ko'kida.
— Sen unga tushuntir. Kazinoda yutqazilgan pullar qaytarilmaydi. Mabodo to'polon qilsa, mana, Shavkat bor, juda bosiqlik bilan, yumshoq gapirib haydab solsin! Keyin… Yo'q, yaxshisi, uni qora ro'yxatga tirkab qo'y. Eng oson yo'li shu.
— Xo'p bo'ladi?
— Boshqa gap yo'qmi menga? Ochig'i, bir joyga o'tib kelishim kerak edi.
— Hammasi joyida.
— Bo'pti, men kechqurun kelaman. Sen, Vadim Shavkat bilan birga kazinoni ko'zdan qochirmanglar!
— Tushundim.
— Xayr unda!

* * *

Kechqurun qorong'i tushganda, Mirsoli ba'zi ishlarini bitirib, kazinoga keldi. Zalda negadir mijoz kam, ko'pchilik xodim va xodimalar ish yo'qligidanmi, o'zaro suhbatlashishar, faqat Shavkat, Vadim qovoq uygan ko'yi uyoqdan buyoqqa yurib bo'sh qolgan stollarga qarab qo'yishardi.

— Nimaga mijoz kam? — so'radi kabinetga kirishgach, Vadimdan. — To'rtta katta stol bo'sh. Bunaqada bankrot bo'lamiz-ku, oshna!
— Ish chatoq, boss, — gap boshladi Vadim zal tarafga qarab olib. — Mijozlar boshqa kazinoga o'tib keta boshlashibdi.
— Boshqa kazino? Qanaqasiga? Shaharda faqat biz kazino ochgandik shekilli?
— Unaqamaskan. Ural tomonlardan bir maraz kelib, uch yerda «tochka» ochibdi. Aytishlaricha, yuqorida ishonganlari bormish. Sizni ochiqchasiga sindirmoqchi emish.
— Meni? Kim ekan u iflos? Aniqladingmi?
— Ha, Boris Moiseevich Tumanov. Laqabi «Tuman». Shaxsan biz Shavkat bilan borib o'sha «tochka»larini kuzatdik. Qo'riqchini to'kib tashlabdi. Sira qo'rqmasdan tashqaridayam yelkalariga avtomat osvolib turishibdi. Kazinolarga kirish tugul yaqin borishning iloji yo'q.
— «Tuman» dedingmi? Nima balo, tumanda tug'ilganmikan? — qo'l ostidagilarga sir boy bergisi kelmay, majburan kulib so'radi Mirsoli. — Men bilan bellashmoqchimi o'sha?
— Shunaqaga o'xshaydi, boss. Ko'nglim sezyapti, jiddiy raqobatchi yo'limizga ko'ndalang bo'libdi.
Mirsoli indamay, qo'liga telefonini oldi-da, podpolkovnikning raqamini terdi.
— Eshitaman, — go'shakdan podpolkovnikning mahzun tovushi taraldi. — Nima bo'ldi, uka?
— «Tuman»ni bilasizmi? — gapni cho'zib o'tirmay, maqsadga o'tdi Mirsoli. — Kim u? Mening yo'limga ko'ndalang bo'libdi-ku!
— Bu telefon orqali gaplashadigan gapmas, — dedi podpolkovnik. — Hozir o'sha o'zimizning suv bo'yidagi joyimizga bor, bafurja gaplashvolamiz.
— Yaxshi, hozir yetib boraman!