Tasodifiy hikoya: Oyim va dostim
Mening ismim Aziz. 19 yoshdaman. Yolgiz farzanman. Hozirgi hikoyam oyim haqida. Oyimning ismlari Mahzuna. 37 yoshda. Dadam blan ajraganiga 3 yil bolyapti. Kolejda ingliz tilidan dars beradila. Korinishlari ajoyib. Oppoqina gozal ayol. Sochlari malla. Haqiqiy blandinka desa ham boladi. Qomati esa oziga yarashgan. Kolejga kopincha ochiqro kiyinib boradi. Korinishidan 37 yoshli ayolga oxshamidila. Bundey chiroyli ayolni oshiqlari kop bolishi tabiy albatta. Lekin oyimni begona erkela blan yurganini ...davomi

Orzuvdagi qiz 3-qism

Добавил:	EliTe=) (08.04.2021 / 21:33)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	4299
Комментарии:	Комментарии закрыты

Orzuvdagi qiz 3-qism


Buvasi, bolakayni kiyindirib tezda yolga chiqdi hatto nonushtaham qilishmadi, yoldan qishloqda yashovchilardan birining moshinasiga bolakayni olib mindi va haydovchiga : - Tezda shaharga hayda! Deya baland ovozda buyruq berdi. Haydovchi tezda moshinani qozgab yolga tushdi va : - Buvajon nima boldi tinchlikmi? Deya savol berdi, bolakayning buvasi haydovchiga qarab: - Nevaram, Akurani korgan deya javob qildi, haydovchi qorqib ketti va hechnarsa deya olmadi. Bolakay nima bolayotganini tushunmastiham lekin uning kozi moshina yon oynalariga tushib, bolakay uni kordi, kechagi ayol moshina yonida yugurib: - Meni tashlab ketma.. deya ovoz berardi bolakay moshina oynasini korsatib: - U keldi, Buva meni quyib yuboring yoki moshinani toxtating deya baqira boshladi, Buvasi bolakay korsatgan oynaga qarab hech narsani kormadi va moshinaning bu tezligiga tirik jon ayniqsa odam yeta olmasligiga amin edi ammo: - Nevaram koriyabtimi demak u shu yerda.. deya shivirladi ozicha va bolakayning kozini qolib bilan yopib: - U shu yerda moshina izidan kelayabti, yoldan chalgima extiyot bol deb haydovchiga buyruq berdi, haydovchiham tushundim deganday bosh silkidi. Haydovchi yolida davom etti bolakayni kozlarini qollari bilan berkitib Buvasi ich-ichidan biroz hafa edi, chunki navarasi endi ancha vaqt qishloqqa kelmasligini bilardi. Ancha yol yurib omon-eson shaharga yetib kelishdi. Buvasi bolakayni ota-onasiga topshirib:
- Iloji bolsa uni qishloqqa endi yubormang deb qatiy taqiq qoydi. Bolakay ota-onasi hammasini togri tushinib rozi bolishdi, vaqtlar otti bolakay asta-sekin real hayotga konika boshladi, shahardagi dostlari bilan kochada oynab, qishloqdagi voqealarni oz bolsaham unutay dedi, lekin bazida bolakay ayolni tushida korardi, u faqatgina oz tushida ayol bilan sayr qilar, uni yumshoq kottagina kokraklarini ushlar, yana uni bagriga bosar, osha lablardan bosa olar, lazzatli aloqalar qilardi.....

- Hosh keyinchi? deya Gozal, qiziqib moshina orqasida otirgan yigitka kozgu orqali yuzlandi.
- Keyin... Nimaham bolardi, bolakay endi kottagina yigitka aylandi. Deya javob qildi yigit. Gozal horsinibgina: - Endi yoq demasangiz menham bir qorqinchliyroq hikoya aytib bersam.
- Albatta bemalol.. deya yigit kulib qoydi. Gozal yoldan shalgimay gap boshladi:


- Shaharda bir qizcha yashardi, uning ismi, keling Akira, deya qolaylik. U bolalar uyida tarbiyalangan, 10 yoshida uni bolalar uyidan bir juflik oz qaramogiga olgandi, ammo oradan yana 8 yil otib Akiraning boshiga yana yolgizlik kelib qondi, uni boqib olgan juflik giyoxvand moddalar savdosi bilan shugullanib, oz sotib oluvchilari (kliyentlari) tarafidan oldirib ketilgandi, Akira bu voqeani sovuqqonlik bilan qabul qildi, u yolgizlikdan deyarli qorqmasi shu bilan bir qatorda olimdanham, sababi bolalar uyida yolgizlikniham va olim nafasiniham totib korgandi. Qonuniy tarafdan Akirani boqib olgan juftlik mol-mulklari endi unga qolgandi, Akira hech bolmaganda bosh-panasi borligidan hursand edi, u ishga joylashdi shahardagi restoranlar biriga ofisiant bolib, topgan puli oziga yetardi, ammo bolaligidagi qiyinchiliklar, ogay bolsaham ota-onasining olimi uning psixologiyasiga oz tasirini otkazmay qolmadi. Uni bazan uyquvsizlik qiynar, bazan esa uxlardi lekin hardoim birhil tush korardi, tushida, bitta yol bolalar oynaydigan poezd ammo sal kattaroq vagonlariga bir kishi sigadigandek, poezd boshqaruvchisi esa oddiy yosh bolalar oyinchogi maymun edi, Akira poezdning birinchi vagoniga minib, orqaga nazar tashladi, unining orqasida yana ikta vagon va har birida Akira bilan yoshli bitta-bittadan qizlar minib otirardi. Akira vagonga minganidan keyin, poezd qozgalardi va yolga tushardi, Akira nima bolishini bilmas ammo unga bu qiziq edi. Bir payt poezd toxtab, ovoz yangradi:
- Birinchi bekat "Olim".
Poezdning eng songidagi vagondagi qiz tushidi va uni shu zahoti yon atrofdan odamlar kelib pichoqlay boshlashdi, Akira qorqib ketti, qol-oyoqlari qimir eta olmadi, uning orqasidagi vagonda otirgan qiz qayrilibham qaramadi. Poezd huddi hechnarsa bolmagandek yana ornidan qozgalib yolida davom etti, Akirani sovuq ter bosib nima bolayotganligini tushinishga harakat qilar, ammo miyasiga hech narsa kelmasdi, ha, u olimdan qorqmasdi lekin uning koz oldida xozirgina qotillik yuz bergandi. Poezd yana ancha yol yurib toxtadi va yana osha ovoz: - Ikkinchi bekat "Qorquv" deya jarangladi.. Akira orqasida otirgan qiz sekin vagondan tushdi, yana osha holat lekin boshqacharoq, uni nomalum odamlar yon-atrofdan kelib bir tosinga boglashdi va tagiga olov yoqib yuborishdi, Akiraning koz oldida odamni tiriklay yoqib yuborishdi, poezd yana ornidan qozgalib yolga tushti, endi Akira sal bolsaham nima bolayotganligi tushundi va: - Endi meni navbatim, agar adashmoyotgan bolsam, yolovchilarning bekatlari ulaning eng hohlamagan va kutmagan vaziyat yoki voqealari, xosh avvalo bu shunchaki tush... tezda uygonish kerak... bu shunchaki tush... deya ich-ichidan qaytarardi, lekin bu tush bolsaham qanday uygonish kerakligini bilmasdi. Poezd manzilga yetib yana osha ovoz yangradi: - Uchinchi bekat.....