Tasodifiy hikoya: Achchiqni achchiq kesdi...
Salom ahli gruppa! Man silaga anchadan beri tishimni etib yurgan, o'tmishimni bir qismiga aylanib ul...davomi

N.I. Meni kechir RANO

Добавил:	rustam89 (14.07.2014 / 19:28)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	11590
Комментарии:	Комментарии закрыты

Poezdda Samarqandga ketayotgandik. Hamrohim ancha gapdon chiqib qoldi. Olis yoʻlda shunday hamroh borligi ham yaxshi-da: zerikmaysiz. Xullas, oʻtmishdan gaplashdik, kelajakdan, suhbatimiz oxir-aylanib muhabbat mavzusiga borib taqaldi. Shunda hamrohim kupemizning ochiq eshigi yonidan oʻtib borayotgan shoʻx yoshlarga havaslanib qararkan:
— O, qani edi, ularning yoshligi menda boʻlib qolsa! — dedi.


Bu gapni eshitib kulib yubordim.
— Vaqtida jigaringizdan rosa urgan shekilli, — dedim.
— Soʻramang, — dedi sherigim armon ila. Soʻng joylashib oʻtirib olgach, qoʻshib qoʻydi: — Keling, men sizga oʻz muhabbat tariximni aytib beray, baholash oʻzingizga havola.


Shunday qilib, kutilmaganda gʻalati sevgi tarixini eshitdim. Uni sizga ayrim ismlarni oʻzgartirgan holda aytib bermoqchiman, marhamat.


Men toʻqqizinchi sinfda oʻqiyotganimda sevib qolganman. Sinfimizdagi eng goʻzal, eng a’lochi va boshqa hamma eng... englarning egasi Ra’noni.


Bu kutilmaganda sodir boʻldi. Oʻsha kuni nima falokat bosib matematikadan faqat men uy vazifasini tayyorlab kelibman. Hamma sinfdoshlarim mendan koʻchirdi. Xuddi togʻni talqon qilib qoʻyganday koʻkrakni kerib doska oldida yuribman. Shunda... goʻzal Ra’noga koʻzim tushib qoldi. U menga sal hayron qolganday qarab turardi, koʻzlarida oʻzgacha ifoda zohir. Yuragim gupirib urib ketdi. Oyoqlarim qaltirab, oʻz-oʻzimdan iljaya boshladim.


Oʻqituvchimiz biz bilan salomlashib boʻlgach, birma-bir uy vazifani tekshira boshladi.


Eng qizigʻi, masala notoʻgʻri yechilgan, buning ustiga, misolning javobi yoniga oʻzim bilmagan holda bir chiziq chizib qoʻygan ekanman. Baraka topkur sinfdoshlarim ham xuddi shuni takrorlashibdi. Oʻqituvchimiz bizni yoniga navbat bilan chaqirib, bitta-bitta «ikki»ni jingalak qilib qoʻya boshladi. Men chiqib kelganimda sabr kosasi juda toʻlib ketgan ekan.
— Kimdan koʻchirding? — deya muallim menga koʻzoynagi tepasidan qaradi.
— Hech... Hech kimdan, — dedim men gʻoʻldirab. Shu ondayoq oʻng qulogʻim qattiq qizib ketdi.


U mahallari negadir maktabimizda pedagogikaning bunaqa usuli ommalashgan edi.


Butun sinf jim-jit. Hammaning koʻzi bir necha daqiqada sholgʻomning qarindoshiga aylangan kaminada.


Tanaffusda sinfimizning eng... eng goʻzali yonimga keldi. Xoh ishoning, xoh oʻzingiz bilasiz, tirnogʻimgacha qaltiroq kirdi.
— Siz butun sinfga yaxshilik qilaman deb jazolandingiz...


Sir boy bermadim.
— Hechqisi yoʻq, — Gʻoʻdaydim men, — pashsha chaqqanchalik ham boʻlmadi.
— Koʻzingizda yosh paydo boʻlgandek tuyuldi menga, — deya ajablanib soʻradi qiz.
— Bunisi «maskirovka» edi. Agar shunday qilmasam, Botir aka tepishi aniq edi.