Tasodifiy hikoya: Янги йил кечалари 4
Мансур бошка чидаб туролмади. Умуман олганда у хотини Нигора билан бола тугилгандан сунг деярли сики...davomi

Gilam Paypoq

Добавил:	EroMaster (04.10.2014 / 04:20)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	10572
Комментарии:	Комментарии закрыты

O'tkir Hoshimovning "Dunyoning ishlari" qissasidan.

Gilam Paypoq

Har yili dam olishga borganimda onamga gilam paypoq olib kelaman. Kavkaz tomonda juda ko'p bo'ladi. Juba deyishadi, jurabi deyishadi. Oyim xuddi noyob narsaga ega bo'lgandek, uzundan uzoq duo qiladi. Shundoq mehribon o'g'li borligini aytib qo'shnilarga maqtanadi. Uning oyog'i kasal. Salqin tushishi bilan shishib ketadi, og'riydi.
Qo'ni-qo'shnilar ahvol so'rasa, ularniyam, o'ziniyam yupatadi.
-Ha, endi keksachilik-da, o'rgilay.
Lekin onamning oyoq og'rig'i faqat keksalikda emas. Buni boshqalar bilmasa ham, men bilaman. Yaxshi bilaman.
Bolaligimda ko'p kasal bo'lardim: qizamiq, ko'kyo'tal, bezgak. . . Shuning uchun oshxonadagi mixda ko'k qarg'anhng patidan tortib, gultojixo'rozgacha ilig'liq turardi. . . Ayniqsa, tomoq og'rig'i yomon qiynaydi. Oyog'im zaxga tegishi bilan tomog'im og'rishga tushadi. Oyoq bilan tomoqning nima aloqasi borligini haliyam tushunolmayman.
O'shanda necha yoshdaligim esimda yo'q. Biroq juda kichkina edim. Bir kuni akalarim bilan yaxmalak o'ynab terlab ketdim. Terlab turib muz yedim. Kechqurun isitma ko'tarildi. Quv-quv yo'talaman. Oyim tomog'imni achchiqtosh bilan chayib ko'rdi, bo'lmadi, turshak qaynatib suvini ichirdi, bo'lmadi. . . Oxiri tomog'imni xippa bo'g'ib qo'ydi. Og'riqni sezmayman-u, nafas olishga qiynalaman. Hushimdan keta boshlaganimni es-es bilaman. Qulog'im ostida onamning chirqillab yig'lagani, hadeb bir gapni qaytarayotgani eshitiladi:
-Voy, endi nima qilaman! Voy, bolam o'lib qoladi!
Keyin meni shosha-pisha ko'rpachaga o'radi. Bir mahal onamning qo'lida ketayotganim esimda bor. Gupullatib qor yog'ayotganini his etib turardim-u, biroq yuzimga qor tushmas edi. Onamning issiq nafasi urilib turar, u sirg'anib-sirg'anib borar, og'ir hansirar edi.
Xira chiroq miltirab turgan allaqanday uyga kirdik. Ko'z o'ngim yana qorong'ilashib ketdi. Oyim hamon chirqillaydi:
-O'lib qoladi! Bolaginam o'lib qoladi!
-Vahima qilmang, poshsha, dardni bergan xudo, davosiniyam beradi.
Bu Hoji buvining ovozi ekanini g'ira-shira idrok etdim.
Hoji buvi boshimni tizzasiga qo'yib chalqancha qilib yotqizdi. Doka o'ralgan barmog'ini og'zimga tiqdi. Ko'nglim ag'darilib, tipirchilagancha yig'lar, ammo Hoji buvining qo'lidan chiqib ketolmasdim. U tomog'imga nimadir qildi. Dod solib qo'lini tishlab oldim. Qiziq, birpasdan keyin ahvolim yengillashdi. Ko'zimni ochsam, Hoji buvi jilmayib turibdi.
-Nega tishlaysan, kuchukvoy? -dedi boshimni silab.
Keyin tepamga oyim engashdi. U hamon hansirar, sochlari to'zg'ib ketgan, yuzi jiqqa ho'l edi.
Birpasdan keyin qaddimni rostlab, tancha(sandal)ga oyog'imni tiqib o'tirdim. Hoji buvi allaqanday taxir suyuqlik ichirdi. Keyin oyimga qaradi-yu, bir xitob qildi:
-Voy, poshsha-a-a! Nima qilib qo'ydingiz, tamom bo'psiz-ku!
Oyim talmovsirab, goh menga, goh Hoji buviga qarar edi.
-Oyog'ingizdan ayrilibsiz-ku! -dedi Hoji buvi boshini chayqab. -Shu ahvolda qandoq keldingiz?
Kavshandoz(uyning oyoq kiyim yechib kiriladigan joyi)da turgan oyimning kalishini endi ko'rdim. Kalishning ichi qorga to'lgan edi.
-Sarpoychan kelaverdingizmi?! -dedi Hoji buvi hamon o'sha vahimali ohangda. -Endi nima qilasiz? Qarg'aning miyasini chaqib surmasangiz, cho'loq bo'lib qolasiz.
Oyim tanchadan oyog'ini chiqardi. Ikkala oyog'i qir-qizil go'sht bo'lib ketgan edi.
-Sovuq yegani yo'q, -dedi sekin. -Qaytaga isib ketdi. Qorda o'zi isib ketarkan.
Hoji buvi uning oyog'ini uqalab ko'rdi.
-Sezyapsizmi?
-Nimani? -dedi oyim oyog'iga emas, menga qarab.
-Qo'limni sezyapsizmi?
Oyim indamay bosh chayqadi-da, piqillab yig'lab yubordi.
. . . ertasiga u yotib qoldi. Uzoq yotib qoldi. Dadam bir joydan qarg'a otib keldi. Hoji buvi qo'lidan kelgancha dori-darmon qildi. . . Keyin oyim tuzaldi. Biroq salqin tushishi bilan oyoqlari shishib, azob beradigan bo'lib qoldi. . .
Har yili dam olishga borganimda onamga gilam paypoq olib kelardim. U xuddi noyob narsaga ega bo'lgandek, ketimdan uzoq duo qiladi, birpasd hamma qo'shnilarga ko'z-ko'z qilib chiqadi, shundoq "mehribon" o'g'li borligini aytib maqtanadi. Shunda qor gupullab yog'ib turgan mudhish kecha, onamning qip-qizil go'shtga aylanib ketgan oyoqlari ko'z o'ngimga keladi-yu, indamay chiqib ketaman.

Iltijo

Oyi, men keldim. . . Eshityapsizmi, oyi, men yana keldim. . .
Qarang, oyi, tag'in ko'klam kirdi. Esingizdami, har yili bahor kirishi bilan sizni dalaga olib chiqardim. Siz charaqlagan oftobni, tiniq osmonni, ko'm-ko'k maysalarni ko'rib quvonardingiz. Esingizdami, nevarangiz terib kelgan boychechaklarni ko'zingizga surtib, "omonliq-somonliq" qilardingiz. . .
Bugun. . . o'zingizni ustingizdan boychechak o'sib chiqibdi. . . Yo'q, yo'q, oyijon. . . Yig'layotganim yo'q. Bilaman, men yig'lasam, siz bezovta bo'lasiz. Hozir. . . hozir o'tib ketadi. Mana, bo'ldi. . .
Ertalab-chi, oyi, yomg'ir yog'di. Qattiq yomg'ir yog'di. Siz bahor yomg'irini yaxshi ko'rardingiz. . . Keyin oftob chiqib ketdi. Qarang, oftob charaqlab yotibdi. . . esingizdami, siz menga oftob to'g'risida cho'pchak aytib bergan edingiz. O'sha oftob charaqlab yotibdi. . . Ko'ryapsizmi. . .
Esingizdami, oyi, ukamga alla aytardingiz. Men allaning ohangiga mast bo'lib uxlab qolardim. O'sha beshikda men ham yotganman. Allangizdan men ham orom olganman. Nima qilay, oyi, men alla aytishni bilmayman. Qabringizni silab qo'ysam, orom olasizmi. . . Mana, oyijon, mana. . . Yo'q, yo'q, yig'layotganim yo'q. Hozir, hozir o'tib ketadi.
Esingizdami, oyi siz bir marta, atigi bir marta, o'shandayam hazillashib: "Meniyam kitob qilib yosang-chi, o'g'lim" degandingiz. Men: "Sizning nimangizni kitob qilaman, oyi?" degan edim. Xafa bo'lmang, men ham hazillashgan edim. Mana o'sha kitob. Yo'q, uni men yozganim yo'q. Uni siz yozdingiz. Men uni qog'ozga tushirib, odamlarga tarqatdim, xolos. Men uni dunyodagi hamma onalar o'qishini xohlayman. Bilaman, dunyodagi hamma onalar yaxshi. Shundoq bo'lsayam, ularning hammasi Sizga o'xshashini xohlayman. . .


Marhum yozuvchi, O'tkir Hoshimovning shu hikoyasini har safar o'qiganimda, ko'zimga yosh keladi. Men uchun Abdulla Qahhor va Said Ahmaddan keyingi o'rinda turuvchi bu qalami o'tkir yozuvchining joyi jannatdan bo'lsin. . .