Tasodifiy hikoya: Hayotiy kundalik shu kunlardagi voqiya
Bu voqea hozirgi kunlardayam davom etayapti bir qôshnim bor edi bizdan 2-3 uy narida doim ôzini olib...davomi

Oq bulut, oppoq bulut

Добавил:	-Muzaffar- (20.10.2014 / 11:10)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	22787
Комментарии:	Комментарии закрыты

Samolyot yomg'irdan qorayib yotgan beton yo'lkadan shiddat bilan yugurgilab bordi-da, birdan muallaq to'xtab qolgandek bo'ldi. Yomg'ir tomchilari mutassil chiziq tortayotgan illyuminator oynasidan tashqariga qaradim. Samolyot qiyalab uchib borar, yerdagi ulkan rezervuarlar, aeroportning yo'laklari lipillab ortda qolar, olisda esa qorayib turgan o'rmon ko'zga tashlanar edi.
Zum o'tmay atrofni quyuq tuman o'rab olgandek bo'ldi. Bunaqa paytda samolyot silkinaverib odamni bezor qiladi. O'zimni chalg'itish uchun boya aeroportda olgan gazetani yana ko'zdan kechira boshladim. Ammo uni o'sha yerning o'zidayoq o'qib bo'lgandim. Shuning uchun hafsalasizlik bilan suyanchiqqa boshimni qo'yib, ko'zimni yumdim. Bilmadim, qancha fursat o'tdi, bir mahal yonbosh tomondan ayol kishining ovozi keldi:
- Gazetangizni ko'rib bersam maylimi?
Yonimga kelib o'tirgan ayolga e'tibor bermagan ekanman. Burilib qaradim. Qaradimu esankirab qoldim.
- Dilafro'zmisiz? Nima qilib yuribsiz bu yerda?
U quralay ko'zlarini suzib, qandaydir bosiq, ammo o'ktam ovozda kuldi.
- Nima, samolyotda sizdan boshqa odam uchmasligi kerakmi?
- Yo'g'-e, men... shunchaki, sizni bunaqa vaziyatda uchrataman deb hech o'ylamagandim.
Dilafro'z tag'in o'sha, o'zining go'zalligini biladigan ayollarga xos bosiq, xiyol erkaroq ovozda kulib qo'ydi.
- Durust, tanidingiz... Men qarib qolgan bo'lsam kerak, deb qo'rquvdim... - U bir zum o'yga toldi-da, yana kulimsiradi. - Ko'rishmaganimizga ham o'n sakkiz yil bo'pti.
Men unga yaqindan, sinchiklab qaradim. Dilafro'z chindan ham ancha o'zgargan, to'lishib, qandaydir viqorli ayollarga o'xshab qolgandi. Faqat ko'zlari, kulganida ich-ichidan yonib ketadigan quralay ko'zlariz o'zining malohatiga ishongan ayollarga xos xotirjam kulgusi o'sha-o'sha edi. Hozir unga shuni aytishim ketakligini bilardim. Ammo og'zimdan boshqa gap chiqib ketdi:
- Men sizni tushimda ko'rib turaman. Haliyam...
Ha, men uni hanuz tushlarimda ko'rib turishim rost edi. Men Dilafro'zni har gal bir xil tush ko'raman. U oppoq ko'ylakda birdan paydo bo'lib qoladi. Quralay ko'zlarida o't yonib, allanimalarni gapiradi, kuladi... Keyin to'satdan g'oyib bo'ladi.
O'shanda, o'ninchi sinfda o'qib yurganimizda u kunora tushimga kirib chiqardi. Sochlari chiroyli turmaklangan, oppoq ko'ylakda, ko'zlarida tabassum... Butun maktabda eng chiroyli qiz shu - Dilafro'z edi. U boshqa maktabdan o'tgan "yangi" qiz bo'lgani uchunmi, bir-birini sensirab gaplashadigan sinfdoshlarning hammasi uni sizlab chaqiradi. Dilafro'z darsning birinchi kuni oppoq ko'ylak kiyib, eshikdan kirib kelganidayoq uni sevib qoldim. Kechalari uyquga ketish oldidan Xudodan yolg'iz bir narsani tilar edim. Uni tush ko'rsam, tushimda aqalli bir marta qo'lidan tutsam... Ertalab darsga borganda, o'zini ko'rganda esa undan qochishga urinar, xuddi arazlagan odamdek uzoqroqdan o'tishga harakat qilardim. Nazarimda, Dilafro'z osmonu falakdan, oppoq bulutlar orasida suzib yurgan afsonaviy malakka o'xshar, unga gapirish, tikilib qarash gunoh edi men uchun.
Ochig'ini aytganda, sinfimizdagi bolalarning ko'pi oshiq edi unga.
Hatto Abjal degan "ataman"imiz ham Dilafro'zning sharpasini sezishi bilan muloyim tortib qolardi. Asli ismi Abdujalil bo'lsa ham fe'li yomonligidan Abjal deb laqab olgan bu bola qo'pol, to'nkamijoz edi. Ammo butun sinf undan hayiqar, allaqanday bezorilar to'dasiga qo'shilib yurishini bilardik. Abjal bilan faqat bitta bola - tulkidek ustomon Umar oshnachilik qilar, ikkovi doim birga yurishar, shuning uchun bolalar unga "Dum" deb laqab qo'yishgan edi.
Muhabbat odamni chalg'itadi, deyishadi. Ishonmayman. Muhabbat odamga mislsiz kuch-qudrat bag'ishlar ekan. O'sha yili shubqadar yaxshi o'qiy boshladimki, avvalari uch olsa ham kuyunmaydigan, besh olsa ham suyunmaydigan mendek beparvoning bunchalik bilag'on bo'lib qolganiga o'qituvchilar ham, uyda akalarim ham hayron edi. Men bo'lsam, darsda qoyilmaqom qilib javob berayotganimda besh olishni emas, Dilafro'zni qoyil qoldirishni o'ylardim.
Bitirish imtihonlari cho'zilgandan cho'zilib, hammamizning sillamizni quritib yubordi. Bolalar miyasi achib ketganidan nolir, bu azoblardan tezroq qutulishni tilar, men bo'lsam, imtihonlar yanayam cho'zilishini ich-ichimdan orzu qilardim. Maktabni bitirsak, Dilafro'z bilan bir umr vidolashadigandek...
Esimda, o'sha kuni kimyo fani imtihonidan bir kun avval yig'ildik. Negadir o'qituvchimiz kelmadi. Ko'pchilik tarqalib ketdi. Saraton issig'idan qizib ketgan, bo'r isi anqib turgan sinfda o'n chog'li bola qoldik.
- Yaqinda imtihonlar tamom! - dedi bolalardan biri orzumandlik bilan. - Keyin hammamiz har qayoqqa "husht!"
Parta ustiga minib o'tirgan Abjal do'rillab kuldi.
- Biz qayoqqa ketsak ham Dilafro'zni obketamiz! - Bu gapni u shunchalik bepisandlik bilan aydiki, o'rnimdan sakrab turib ketdim.
- Nima-a? - dedim cho'zib. - Sen...
"Olib ketasanmi?" deyishga tilim bormadi. Olib ketish u yoqda tursin, Dilafro'z mana shu Abjalning yoniga kelishini tasavvur qilishning o'zi dahshat edi men uchun.
Abjal boyagidan ham bepisandroq ohangda kuldi.
- Iye, sen nega jirillaysan! Eshitib qo'y! Men Dilafro'zxonni...
U yog'i qandoq bo'lganini bilmayman. Bir mahal ikkalamiz polda dumalashib aylana boshladik. Abjal sochimdan changallab turib, boshimni uch-to'rt yerga urgan edi, ko'z o'ngim qorong'ilashdi-yu, hech nima ko'rinmay qoldi. O'zimga kelganimda Nizom degan o'rtog'im suyab o'tirardi. Amallab o'rnimdan turdim. Og'zim negadir sho'rtang edi. Kaftim bilan artgan edim, qo'lim qon bo'ldi. Abjal yo'l-yo'l ko'ylaganing yirtilgan yoqasini g'ijimlaganicha kimyoviy formulalar yozilgan taxta oldida turar, hansirab nafas olardi.
- Agar yana bitta gapirsang, yo sen o'lasan, yo men! - Bu gapni shu qadar ishonch bilan aytdimki, atrofni o'rab turgan bolalarning nafasi ichiga tushib ketdi.
- Unaqa bo'lsa bir yoqlik qilish kerak bu masalani. - Boyadan beri oxirgi partada o'tirgan "Dum" sekin-sekin yurib yaqin keldi. Quvlik bilan hammaga bir-bir qarab chiqdi-da, yelkasini uchirib davom etdi. - Dilafro'zni Abjal yaxshi ko'rishidan xabarim bor edi. Endi Ergash yondan chiqqan yonqoziq bo'lib qoldi. - U menga imo qildi. - Yigitchasiga biron chora topish kerak endi.
Nizom rangi o'chib, uning oldiga bostirib bordi.
- Gapni aylantirma, "Dum"! Nima demoqchisan?
- Biron narsadan garov o'ynashsin, ora ochiq bo'ladi-qo'yadi!
- Masalan?
- Masalan... - "Dum" mushkul muammo qarshisida qolgandek peshonasini tirishtirdi. - Masalan, Bo'rijarga kalla tashlashdan. Kim omon chiqsa...
- Dumingni likillatma, "Dum"! - Nizom nafrat bilan undan yuzini o'girdi. - Ergash yaxshi suzolmasligini bilib, jo'rttaga aytyapsan.
Men kaftim bilan og'zimni artgancha, ularning baxsini beparvo eshitib turardim. Go'yo bu gaplarning menga mutlaqo aloqasi yo'qdek. Faqat "Bo'rijar!" deyishganida bultur bir sinfdoshimiz temir yo'l ko'prigidan kalla tashlab, suvdan chiqmagani esimga tushdi. Uning jasadini bir haftadan keyin allaqaysi to'g'ondan topib kelishgan edi.
- Ho'sh, nima bo'pti? Garovni erkak kishi o'ynaydi. - "Dum" har