Tasodifiy hikoya: Mashenik bola keng qamrovli serial hikoya
Buning barisi to'qima. Men kichik paytimdan ko'zga yaqin bola bo'lganligim tufayli xamma mani yaxshi...davomi

Aldangan QiZ

Добавил:	SaLoMcHa (13.11.2014 / 15:57)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	10233
Комментарии:	Комментарии закрыты

Yigitlar dugonalarimga ham "kola” berishdi. Birinchi bo‘lib, hammadan ko‘p hayajonlanayotgan Potti sipqordi.
-Tez ichinglar ketdik, -dedi Potti barmoqlari bilan og‘zini artib. Biz ham ulardan tez qutulish uchun shoshib "kola”ni ichdik.
-To‘xtanglar, qizlar! Bitta rasmga olaylik, -dedi ulardan biri. Jahl bilan ortimga burilayotib, yiqilayotgan Pottini ko‘rib qoldim. Sitti
ikkalamiz unga yordam berish uchun engashdik. Ammo yigitlar uni daraxtga suyab qo‘yishga ulgurishdi. Shu on negadir ko‘nglim behuzur
bo‘lib, shuurim xiralashayotganini payqadim. Ochiqroq joyga intilib, Bahrom akani imlab chaqirmoqchi bo‘ldim. Ana, teskari qarab kiyimlarini
kiymoqda. Shavkat aka esa atrofga jovdirab bizni izlamoqda. Unga qo‘limni ko‘tarib, kelinglar, deya ishora qildim. Ko‘rdimi yoki yo‘q,
bilolmadim. O‘zimni nechog‘lik ushlashga harakat qilmay, qo‘l-oyog‘imdan mador ketib borardi. Sittini ham daraxtga suyab qo‘ygan yigitlar
meni panaga tortishdi. Qolgan voqealarni elas-elas eslayman. To‘sin ortidagi "inomarka” eshigi ochilganini, boshini orqaga tashlab,
o‘likdek yotgan Sittining oqargan yuzini, qop-qora tukli, ko‘kish rangda "Borya-1957” degan yozuvi bor baquvvat qo‘lni, qandaydir postda
pasportlarimizni sumkadan olib berishgani-yu, mashinalar tirband joyda anchagina to‘xtab, keyin mashina yo‘lga tushganini, uzundanuzoq cho‘llarni ko‘zimni majburlab ochib, poyoni yo‘qdek tuyulganini eslayman. Ammo begona odamlarga qarshilik qilishga madorim
yetmas, gapiray desam ovozim chiqmas edi. O‘zimga kelganimda bizga "kola” ichirgan yigitlar yonimizda yo‘qligini, aksincha, tiliga tez
tushunib bo‘lmaydigan, so‘zining oxirida "g‘o‘y-g‘o‘y” deb qo‘yayotgan biri ozg‘in, biri semiz kimsalar bilan birga noma’lum joylarga yeldek
uchib ketayotganimizni angladim. Dugonalarim behol uxlab yotibdimi yoki hushidan ketganmi, bilmadim. Faqat ular nafas olayotganini
sezardim, xolos. "Tez uyg‘ondingg‘o‘y, shirag‘im”, -dedi rulda ketayotgan ozg‘in, ko‘zlari qisiq, qirq yoshlardagi erkak.
-Biz qayerdamiz, kimsizlar? -dedim yuragim taka-puka bo‘lib.
-Otangdi uyig‘a emissen, jim o‘tir. O‘zbekistoningdan ham teshqarida, qozoqning ovulig‘a kelyapsen.
-Qozog‘istondamizmi, nomardlar qaytaringlar. Bu qanday sodir bo‘ldi? Meni qaylig‘im bor. Dugonalarimni ham, -dedim jon holatda
bor ovozim bilan baqirib. Ular pinagini ham buzmadi. Eshikni ochib, o‘zimni pastga tashlamoqchi bo‘ldim. Semiz, ikki yuzi qip-qizil,
ko‘zlarining ochiqligi ham bilinmaydigan haydovchining yonida ketayotgan kimsa ilkis o‘girilib, pishillab nafas olib pichoq ko‘rsatdi.
-Jag‘ingga erk berma, hamraylaringni bo‘g‘izlab tashlayman. O‘zing ham omon qolmaysen. Tusundingba? Senlar endi
qozoqlarning qaylig‘i. Bizda qayliq olib qochiladi. Tek tur. O‘zi ansha sharshatdingg‘uy.
Bizning shovqinimizdan uyg‘ongan Sitti ko‘zlarini zo‘rg‘a ochib:
-Guli, Qarshiga yetib kelyapmizmi, bular kimlar? Bahrom akalar qani? Nega yig‘layapsan? -deya atrofga jovdirab, ketma-ket savol
yog‘dirdi.
-Sitti, ular bizga dori bergan, biz Qarshidayam, O‘zbekistonimizdayam emasmiz. Qozog‘istonga kelib qolibmiz. Bundan ko‘ra
avariya bo‘lib, o‘lib ketganimiz yaxshi. Dadajonlarimiz endi nima qilishadi? Aylangani kelmay, "Sotka” tutmay ketaylik. Endi nima qilamiz?
Sitti bir og‘iz ham gapirolmay qoldi. Biz hozir faqat yig‘lashnigina udda qilardik.
-Hammasiga Potti sababchi, -dedi va hiqqillab yig‘larkan u Pottining yuziga tarsaki soldi. Uyg‘onib ketgan Pottiyam avval ajablanib,
keyin ahvolni tushungach, aybdor ekanligini bo‘yniga olib, go‘yo hammasini to‘g‘irlamoqchidek haydovchiga yalina boshladi.
-Jon amakilar, bizni shu yerda qoldiriylar.
-Bu joylarda qololmiysen, bo‘rilar yeb ketadig‘o‘y. O‘zim senga shirin-shirin taomlar beramen, qimiz ichiramen, shirayli ko‘ylaklar
olib beramen. Ata-anang yoding‘a kelmaydi, ko‘rasen, shirag‘im. Uxlag‘o‘y. Yo‘l alis.
Biz bir-birimizga suyanib, chorasiz yig‘lab ketardik. Boshimizga tushgan bu mushkulotlarga o‘zimiz aybdormiz. Bizni yo‘qotib
qo‘ygan Bahrom akani o‘yladim. Shavkat aka ikkalasi boshini qay devorga urishini, dadamga nima deyishini bilmay turgandir. Biz
kaltabinligimiz uchun oilamizdagilarniyam azobga qo‘ydik. Nihoyat, ular qandaydir oq bo‘zga o‘xshash matodan yasalgan uychaga yetib
kelib, to‘xtashdi.
-Aydana, apke choy-payingdi. Sillamiz quridi, -dedi ular bizniyam tushirib olib kirarkan.
-Eving baroridan keptig‘o‘y. No‘ktalanmag‘an suluvlarg‘o‘y? Senga ansha ovur bo‘lg‘andir. Amma, tangani mo‘l olasen.
Boyakishlarni hurkib turishini qeraseng-shi. Voy besheralar. O‘zbekning uyini kuydiribsen. Atasi-anasi jilab, jigari jezilayotkandir. Kasbing
qursin, Bo‘ri.
-Iy, gapni ko‘paytma, Aydana, tahamingdin keltircangshi. Bu suluvlarg‘ayam ul-bul jedir. Jo‘lda horidim. Bolishingdi epke. Belim
meyishdi bularni opichaman deb. Hoy Usenbay, neshshi merta eytdim. Mashiningdi artma, deb shang bosib jatuvursin. Beqqa ke.
Shoyingdi ish, qorindi qappaytir. Tursenbeydi ovulig‘echa ichaging shapak shalmay tursin. Tusundingba. Elinglar, shiraqlarim