Tasodifiy hikoya: yashirin kamera4
4-qism. Biroz nafas olishi o’zgargan Barno ortiq chidolmay boshimni emchaklariga bosib, qattiqroq s...davomi

"BaBy" (5 - qisim)

Добавил:	SaLoMcHa (20.11.2014 / 16:07)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	10229
Комментарии:	Комментарии закрыты

Muhammad esa parvo ham qilmadi.
-Buncha baqirasiz? Man xuddi o'sha joyda, chinorga suyaniiiib o'tiribman-ku.
-Man uchyapman unda... -Muhammad xuddi poygada yugurgandek, nimadandur quruq qolayotgandek yugurdi. Uchdi go'yoki... Mana o'sha "Qaldirg'och" bog'i... Ichkarilab boryapti u yugurib. Ana, o'sha chinor, unga suyangacha teskari qarab turibdi bir qiz. O'sha pushti rang ro'molda... Dil ajib hislar to'g'yonida qovurildi. "Mumkin emas" degan so'zlar ko'klarga sovurildi. Halloslab qolgan yigit ohista qadam tashlamoqda Laylisi tomon. Ko'llarini cho'zdi, berkitdi ko'zlarin. His etdi pirpiraganin o'qli kiprikni... Qiz qalbida lovullab yonar olov, yuzlar olmadek qizargan. Titroq qo'llarini qo'ydi olovli barmoqlar ustiga, yigit qo'li his etdi mehrni moychechak gulidek mayin kaftlarda. Jilmaydi lablar ishqning haroratin his etib. Qo'llarin oldi yigit, qiz o'girildi u tomon. Boqib u qadrdon nigohga, termulib qoldi ikkisi ham biroz muddatga. Qalblar tutashdi bir-birin tutmasada qo'llar, dillar so'zlashdi oshkor etmasada sirlarin tillar. Shu kuyi unitishdi yorug' jahonni, ko'rganlari faqat olovli sog'intirgan nigohlar. Halal berdi sokinlikka yigitga bo'lgan qo'ng'iroqning xonishi. Bir-biridan ajraldi ishq to'la nigohlar. Javob berdi yigit erinibgina qo'ng'iroqqa.
"Assalomu Alaykum, labbay. Ha, menman. Ha, ha. Hozirmi? Tushunarli, 30 daqiqada yetib boraman. Ko'rishguncha.
-Kim ekan?
-Ishxonadan, chaqirishyapti.
-Ketasizmi?
-Ha, lekin meni nega aldaganingizni bilib, keyin ketaman.
-Tushunmadim, qanaqa aldash?
-Nochor qiz rolini o'ynashda. Uysiz, ijarada... Dadangiz qorovul edi-a adashmasam? -jilmaydi Muhammad.
Mubinani yuzi duv qizardi. Ichidan nimadur uzilgandek bo'ldi.
-A-a... Bilasizmi?... Mmm... M... Bilasizmi, ha...aaa...ligi...
-Voy bu-u-u-u.... Shunchalik maxfiy narsami?
-Yo'q, haligi... Bu juda ham uzun hikoya. Hammasini aytsam, mandan ko'nglingiz sovuydi. Nafratlanasiz. Juda ham ko'p voqealar bo'lib o'tgan Muhammad aka... -yerga qarab, qo'lidagi taqinchochni barmoqlari bilan maqsadsiz o'ynadi Mubina.
-Siz Ollohga tavakkal qilib ko'ring-chi. Balki hozirgidan ham ziyodroq mehrim ortar.
-Yo'q, bo'lgan voqealarni eshitsangiz, mani yuzimga ham qaragingiz kelmaydi. -ko'zidan marjon-marjon yoshlari oqdi Mubinani. Ko'zlari yerga tikilgan, ko'z yoshlar esa borgan sari ko'payardi.
-Mubina, sizga nima bo'ldi? Mayli, istamasangiz aytmay qo'yaqoling, umuman istamayman ko'zingizda yosh ko'rishni. Qo'ying, yig'lamang, kerak emas. Majbur emassiz aytishga. -uning yuzlariga iltijoli tikildi Muhammad. Iyagidan ohista tutib, yuzlarini o'ziga qaratdi. Ammo qizning ko'zi hamon yerda edi. -Mubinaxon, bu nimasi? Dab-durustdan ko'z yoshlar...
-Yo'q, aytaman... Hammmasini aytaman, chunki baribir bir kun emas bir kun xabar topardingiz. Aslida meni qanday insonligimni bilishingiz kerak. Qay darajada xudbin ekanligimni siz ham bilishingiz kerak...
-Tushunmadim, nimalar deyapsiz?
-Gapimni bo'lmang!!! -yigitning ko'zlariga tik va qatiyat bilan qaradi Mubina. -Hammasini eshitishni istasangiz, jim quloq soling! Bir og'iz ham gapirmang!!! Umuman sas chiqarmang... Vada berasizmi jim eshitishga??? -ko'z yoshlarini artar ekan savol nazari bilan qaradi Muhammadga.
-Vada beraman, ammo siz ham yig'lamasdan aytishga vada bersangiz.
-Yaxshi, unda kelishdik, men yig'lamayman, siz gapirmaysiz.
-Olloh sabr bersa albatta.
-Bu nima deganingiz?
-Nima bo'lishini bilmayman demoqchiman-da. Nima aytishingizni bilmayman-ku to'g'rimi?
-Hm, -maqullagandek bosh silkidi Mubina va ortiga o'g'irilib, nigohini olis - olislarga tikdi.
Muhammadning hayollari esa har yon uchdi... Ko'p egri fikrlar aqliga o'rnashib olaverdi. Ichida pichirlab kalimani qaytara boshladi. "La ilaha illallohu Muhammadan Rasululloh..."...
-Endigina o'n yettiga kirgan vaqtlarim. Osmonda yurardim, yerni pisand qilmay. Hammani ustidan kulardim, nazarimga ilmasdim. Dunyodagi hamma narsani pulga sotib olsa bo'ladi deb o'ylardim. Har kunim, har soatim zargarlik do'konlarida, kiyim-kechak magazenlarida, kino, kansertlarda o'tardi. Bilim olish esa hayolimga ham kelmagan. Bu orada kollejni tamomladik. Bir kunda bir parani yarmida ham o'tirmagan Mubina Nabievaga "qizil" diplom berishdi. O'zim ham hayron bo'lgandim. Keyinchalik dadamning qo'li borligini bilib qoldim. Bu voqeadan so'ng kursdosh qizlarimiz men bilan avvalgidek gaplashmay qo'yishdi. Bu orada oliygoh ostonasiga ham qadam ranjida qildik. Zig'ircha ham bilimi bilimi bo'lmagan Mubinaxon talaba bo'ldi-yu, ammo kollejimiz geneylari hisoblangan ba'zi talabalar yiqilishdi. Bu yutuqlardan juda ilhomlanardim. O'zimga yanada bino qo'yardim. Qo'limdan hamma narsa keladi deb o'ylardim. Sentyabr kelishi bilan darslar boshlandi. Men eski "qiliqlarimni" tashlamagandim. Domlalarni ham gapiga parvo qilmasdim, jerkib berardim. Ortimdan yuruvchi oshiqlar bisyor. Har kuni sovg'alar, gullar, sevgi izhorlari. Bu holatlar meni yanada haddimdan oshirardi. O'zimni yagona deb bilardim.Tengsiz go'zalman, latofatliman deb o'ylardim. Ammo yigitlar na meni va na chiroyimni sevishgan ekan. Shunchaki Nuriddin Nabievichni boyliklariga ko'z olaytirishgan ekan xolos. Ammo buni anglab yetishga men juda kechikdim. Chunki meni bu orada ikki inson ustimdan kulishga ulgurgandi. Farhodni deyarli butun boshli unstitut qizlari tanirdi, unga oshiqlar bisyor edi. Qizlar hatto bir birlarini timdalab tashlashgada tayyor edi u uchun. Ammo baxt qushi meni yelkamga qo'ndi. Men esa o'sha baxt qushi gaxni "g" harfini aytishi bilanoq qo'liga qo'ndim. Xullas buyog'i tushunarli bo'lsa kerak, oshiqu beqarorlar bo'ldik qoldik. U doim mening mashinamni boshqarib yurardi. Ba'zi vaqtlari ikki kunlab unda qolib ketardi. Hatto bir marta avtohalokatga ham uchragandi. Atrofimda parvona edi. "Jonim, yagonam, borim" deya jonimni olardi...
Mubina uzoq gapirdi. Nozim bilan bo'lgan voqealarni ham so'zlab berdi. Hamma hammasini aytdi. Nega yolg'on ishlatganini tushuntirdi. U faqat Muhammadni emas, uni tanimagan hammani aldaganini takror-takror aytdi.
Uni tinglar ekan, Muhammadning ko'zi namlandi. Sabab bitta - insonlarning tubanlik botqog'iga borgan sari chuqurlashib boryotganidan, gunohlar ortyotganidan yig'ladi. Sezdirmay sekin, ko'z yoshlarini artdi. Chuqur o'yga toldi. Nima deyishga ham hayron holda o'tirib qoldi. Qolsinmi, ketsinmi??? Yuragidan javob kutdi u. O'ylay-o'ylay nima qilishini bilamay qolgan Muhammad, shart o'rnidan turdi-yu, qanday yugurib kelgan bo'lsa shunday yugurib bog'dan chiqib ketdi.
Mubina lol. Aqli, yuragi, vujudi toshdek qotib qoldi. Tillarida jon bor edi xolos, "U ketdi, u ham meni tashlab ketdi. Yana aldandim. Yana muhabbat deb bilganim sarob. U ketdi, qaytmaydi... Ketdi u... Endi nima qilaman??? Qanday yashayman??? Yo'q!!! Yo'o'o'o'q!!!" deya quloqlarini berkitib qichqirdi u.