Tasodifiy hikoya: bir hot korib ikkinchisiga unay olmagan bola
Buni men Siroj o'rtogim aytib bergan edi. Shunay qilib kunlarning birida Siroj kollejda bir kusdos...davomi
Buni men Siroj o'rtogim aytib bergan edi. Shunay qilib kunlarning birida Siroj kollejda bir kusdos...davomi
Layli va Majnun
| Добавил: | EroMaster (15.12.2014 / 08:43) |
| Рейтинг: |  (0) |
| Прочтений: | 21331 |
| Комментарии: | Комментарии закрыты |
Layli va Majnun
Kamron xonasida o'tirgancha ich-etini yerdi. Ko'zlari qizarib ketgan, bir nuqtaga ma'nosiz tikilgancha o'tirardi. Hayolida o'tmishga aylangan xotiralar charx urib, yuragini ezardi. . .
Xona eshigi ochilib, oyisi asta qadamlar bilan kirib keldi. Kamron buni deyarli sezmadi ham. Qulog'iga eshik ochilgani, qadam tovushlari kirsada bu miyasiga yetib bormasdi. Oyisi asta Kamronning yoniga o'tirdi.
-O'g'lim, o'zingni qo'lga ol, taqdirga tan ber, endi hech narsani o'zgartira olmaysan. . .
Kamron javob bermadi. Umuman, u oyisining gaplarini eshitmadi ham. U hamon o'zining xotiralari bilan edi. . .
* * * * *
4 yil avval. . .
-Kamronbek, o'g'lim!?
-Ha oyi?
-Mana bu dasturxonni yangi qo'shnilarnikiga opchiqishib yubor.
-Hozir, bir daqiqa.
Kamron kompyuterdagi o'yinga pauza berib o'rnidan turdi. Oyisi tugib qo'ygan tugunni ko'tarib, oyisining ortidan ergashdi. Kuni kecha ularning yonidagi uyga yangi qo'shnilar ko'chib kelishgandi. Ochiq darvozadan ichkarilasharkan, oyisi qo'shnilarni chaqira boshladi:
-Qo'shni? Qo'shniii?
Ichkaridan "hozir" deya 35 yoshlardagi istarali ayol chiqib keldi.
-Voy assalomu alaykum qo'shni, -deya Kamronning oyisi bilan salomlashdi.
-Yangi qo'shnilar bilan tanishib chiqay degandim, -deya darvoza yonida turgan Kamronni chaqirdi oyisi.
Kamron ham ichkariga salom berib kirarkan, qo'lidagi tugunni ayolga berdi. Ayol ichkari tarafga qarab, qizini chaqirdi:
-Laylo! Qizim kelaqol, mana bularni olgin!
Xonalardan birining eshigi ochilib, atlas ko'ylagi o'ziga juda yarashgan, siyrak sochlari husniga husn qo'shib turgan chiroyda betakror qiz chiqib keldi. Qiz ham taxminan Kamronning tengdoshi, 15 yoshlardagi qiz edi.
Laylo zinadan chopqillab tusharkan, Kamron uning go'zalligiga mahliyo bo'lib turardi. Go'yo vaqt surati to'xtagandek edi. Go'yoki bu yorug' olamda ulardan boshqa hech kim yo'qdek edi.
Laylo ularga yaqinlashib, o'ziga yarashgan tabassum bilan salom berib, oyisi uzatgan tugunni ko'tarib boshqa bir xona tarafga yurdi. Kamronning nazarida Laylo unga ham qarab jilmayib qo'ygandek bo'ldi. . .
* * * * *
-O'g'lim, nimadir yeb olasanmi? -so'radi oyisi Kamrondan, xavotirli ohangda.
Kamron hamon jim edi. Uning hozirgi holatida ko'ngliga hechnima sig'masdi. U Layloni ilk uchratgan kunini yodga olarkan, o'sha kuni Layloning chiroyi ko'z oldidan ketmay tuni bilan uxlay olmagani, kechki dasturxon vaqtida oyisi "Latofatxonga qizi Layloni Kamron o'qiyotgan sinfga joylashni maslaxat bergani"ni aytganda yuragi yanada yonib ketayozgan edi.
Kamron hozir o'sha davrlarni eslarkan, ko'zidan yana bir tomchi ko'zyosh dumalab tushdi. . .
* * * * *
-Demak, bolalar, qizlar, yangi o'quvchimiz bilan tanishinglar - Laylo.
Laylo sinfdagi o'quvchilarga qarata jilmayib qo'ydi. Yigitlar sinflariga yangi go'zal chehra qo'shilganidan hursand bo'lishsa, qizlar Layloning chiroyiga havas va hasad bilan qarashardi.
-Laylo Kamronning yangi qo'shnisi ekan, -gapida davom etdi sinf rahbari, -shunday ekan, menimcha ular yonma-yon o'tirishsa yaxshi bo'lardi.
Kamronning partadoshi, eng yaqin do'sti Zokir kitoblarini yig'ishtirib, o'rnidan turdi va orqa qatordagi Donyorning yoniga o'tirdi. Laylo mayda qadamlar bilan Kamronning yonidagi joyga o'tirdi.
-Mayli domla, darsingizni davom ettiring, -deya Kimyo fani o'qituvchisiga yuzlandi sinf rahbari, -bolalar, darsdan qochish bo'lmasin! Oxirgi soatda xabar olaman!
Sinf rahbari xonani tark etgach, o'qituvchi yana ze'rikarli ma'ruza qilishda davom etdi.
Kamron Layloga bunchalik yaqin turganidan yettinchi osmonda yurgandek edi.
-Salom, -deyarli pichirlab gapirdi Kamron.
-Salom, -Laylo ham past ovozda javob berdi. . .
* * * * *
Kamronning oyisi Xusnida opa o'g'liga gapirishdan foyda yo'qligini anglab o'rnidan turdi. U xonani tark etarkan, stol ustida turgan, ramkaga solingan Layloning rasmiga qarab chuqur xo'rsinib qo'ydi. . .
* * * * *
Xusnida opa hovli supurayotganida hovliga Zokir kirib keldi.
-Assalomu alaykum, xolajon.
-Va alaykum assalom, Zokirjon o'g'lim, yaxshimisan?
-Rahmat yaxshi. O'ziz tinchmisiz? Kamron qani?
-Xonasida, dars tayyorlayotgandi adashmasam, kiraver o'g'lim.
Zokir indamay Kamronning xonasi tarafga yurdi. Ichkariga kirarkan, ko'zlari sevgidan sarmast holda shiftga tikilib yotgan Kamronni holatini ko'rib hayron qoldi.
-Iyaaa Kamron, senga nima qildi? Suzilib qobsanmi?
-Ha Zokir, qalaysan, -dedi Kamron Zokirni ilg'ab, uyqudan turayotgandek o'rnidan turarkan.
-Kel o'zim taxmin qilaman, kimnidir sevib qolgansan a?
-Ee boree, -dedi Kamron hijolat bilan jilmayarkan.
-Topibmanku a? Kimakan u? Laylooo!?
Kamron bunga javoban kulib qo'ydi. Zokir taxmini to'g'ri ekanidan faxrlanib, gapida davom etdi:
-Uchi? U ham sevarmikan?
-Bilmadim to'g'risi. Lekin befarq emasligi aniq.
-Aytib ko'rdingmi?
-Qiziqmisan, nima deyman?
-Sevaman deysanda, nima derding?
-Eee, bo'lmaydi, aytolmayman.
-Kamron, 1-2 oyda maktabni ham tugatamiz, keyin kech bo'lmasin deyapman.
-U bilan tanishganimizga ham yarim yildan oshdi, lekin. . . U hafa bo'lib qolsachi?
-Ahmoqmisan, sevgi izhorigayam hafa bo'ladimi?
-Bilmadim, o'zi nimaga kelganding?
-Ha aytgancha, bolalar bilan pleysteyshnga bormoqchi edik, borasanmi?
-Borgim yo'q, -dedi Kamron ikkilanib.
-Yig'ishtir bu gapingni, qani tur o'rningdan, uyda yotib nimayam qilarding.
Kamron "uff" deya majburan o'rnidan turdi.
* * * * *
Kamron ko'zyoshlarini artarkan, ovozi titrab, dedi:
-Seni sevaman, Laylo, sevaman. . .
Bu gapdan negadir yuragi to'lib, bo'g'ziga nimadir tiqildi. U ayni damda bor ovozda baqirganicha yig'lashni istardi. Qani endi shunday joyga borsayu, uni hech kim ko'rmasa, eshitmasa.
U shunday joyni bilar edi. . .
* * * * *
Ularning mahallasidan uncha uzoq bo'lmagan joyda jarlik bor edi. Jarlik qiya emas, o'ta tik holda pastga qarab ketgani kishida vahima uyg'otar va ko'pchilik bu hududdan uzoqroqda yurar edi. Bu jarlikning o'zgacha jihati faqat bu emas edi. Jarlik labida chinor ham o'sgan bo'lib, saraton vaqtlarda soyasi jarlik tubigacha borardi.
-Kamron, buyerga nega keldik?
-Bilasanmi Laylo, menimcha bizning ham odamlardan holi uchrashadigan joyimiz bo'lsa yomon bo'lmasdi.
-Voy buu, namuncha vahimali, -deb yubordi Laylo, jarlik og'zidan pastga qararkan.
-Ehtiyot bo'l, -Layloning qo'lidan ushlab oldi Kamron, -yana sirpanib ketma.
Ular daraxtga suyangancha o'tirisharkan, suhbatni davom ettirdilar.
-So'nggi qo'ng'iroq ajoyib o'tdi a? -so'radi Kamron o'ychan holda.
-Ha, nimasini aytasan. Hecham ishongim kelmayapti, buyerda juda ko'plab do'stlar orttirgandim, endi ular bilan ko'risha olamizmi yo'qmi. . .
-To'g'ri, juda ko'p do'st orttirding.
-Va do'stlarimning eng yaqini sensan.
Kamron Layloga qarab jilmayarkan, ichida "aytsammi, aytmasammi?" deb o'ylab qoldi.
-Kel bir ish qilamiz, -dedi Kamron.
-Nima qilamiz?
-Do'st
Kamron xonasida o'tirgancha ich-etini yerdi. Ko'zlari qizarib ketgan, bir nuqtaga ma'nosiz tikilgancha o'tirardi. Hayolida o'tmishga aylangan xotiralar charx urib, yuragini ezardi. . .
Xona eshigi ochilib, oyisi asta qadamlar bilan kirib keldi. Kamron buni deyarli sezmadi ham. Qulog'iga eshik ochilgani, qadam tovushlari kirsada bu miyasiga yetib bormasdi. Oyisi asta Kamronning yoniga o'tirdi.
-O'g'lim, o'zingni qo'lga ol, taqdirga tan ber, endi hech narsani o'zgartira olmaysan. . .
Kamron javob bermadi. Umuman, u oyisining gaplarini eshitmadi ham. U hamon o'zining xotiralari bilan edi. . .
* * * * *
4 yil avval. . .
-Kamronbek, o'g'lim!?
-Ha oyi?
-Mana bu dasturxonni yangi qo'shnilarnikiga opchiqishib yubor.
-Hozir, bir daqiqa.
Kamron kompyuterdagi o'yinga pauza berib o'rnidan turdi. Oyisi tugib qo'ygan tugunni ko'tarib, oyisining ortidan ergashdi. Kuni kecha ularning yonidagi uyga yangi qo'shnilar ko'chib kelishgandi. Ochiq darvozadan ichkarilasharkan, oyisi qo'shnilarni chaqira boshladi:
-Qo'shni? Qo'shniii?
Ichkaridan "hozir" deya 35 yoshlardagi istarali ayol chiqib keldi.
-Voy assalomu alaykum qo'shni, -deya Kamronning oyisi bilan salomlashdi.
-Yangi qo'shnilar bilan tanishib chiqay degandim, -deya darvoza yonida turgan Kamronni chaqirdi oyisi.
Kamron ham ichkariga salom berib kirarkan, qo'lidagi tugunni ayolga berdi. Ayol ichkari tarafga qarab, qizini chaqirdi:
-Laylo! Qizim kelaqol, mana bularni olgin!
Xonalardan birining eshigi ochilib, atlas ko'ylagi o'ziga juda yarashgan, siyrak sochlari husniga husn qo'shib turgan chiroyda betakror qiz chiqib keldi. Qiz ham taxminan Kamronning tengdoshi, 15 yoshlardagi qiz edi.
Laylo zinadan chopqillab tusharkan, Kamron uning go'zalligiga mahliyo bo'lib turardi. Go'yo vaqt surati to'xtagandek edi. Go'yoki bu yorug' olamda ulardan boshqa hech kim yo'qdek edi.
Laylo ularga yaqinlashib, o'ziga yarashgan tabassum bilan salom berib, oyisi uzatgan tugunni ko'tarib boshqa bir xona tarafga yurdi. Kamronning nazarida Laylo unga ham qarab jilmayib qo'ygandek bo'ldi. . .
* * * * *
-O'g'lim, nimadir yeb olasanmi? -so'radi oyisi Kamrondan, xavotirli ohangda.
Kamron hamon jim edi. Uning hozirgi holatida ko'ngliga hechnima sig'masdi. U Layloni ilk uchratgan kunini yodga olarkan, o'sha kuni Layloning chiroyi ko'z oldidan ketmay tuni bilan uxlay olmagani, kechki dasturxon vaqtida oyisi "Latofatxonga qizi Layloni Kamron o'qiyotgan sinfga joylashni maslaxat bergani"ni aytganda yuragi yanada yonib ketayozgan edi.
Kamron hozir o'sha davrlarni eslarkan, ko'zidan yana bir tomchi ko'zyosh dumalab tushdi. . .
* * * * *
-Demak, bolalar, qizlar, yangi o'quvchimiz bilan tanishinglar - Laylo.
Laylo sinfdagi o'quvchilarga qarata jilmayib qo'ydi. Yigitlar sinflariga yangi go'zal chehra qo'shilganidan hursand bo'lishsa, qizlar Layloning chiroyiga havas va hasad bilan qarashardi.
-Laylo Kamronning yangi qo'shnisi ekan, -gapida davom etdi sinf rahbari, -shunday ekan, menimcha ular yonma-yon o'tirishsa yaxshi bo'lardi.
Kamronning partadoshi, eng yaqin do'sti Zokir kitoblarini yig'ishtirib, o'rnidan turdi va orqa qatordagi Donyorning yoniga o'tirdi. Laylo mayda qadamlar bilan Kamronning yonidagi joyga o'tirdi.
-Mayli domla, darsingizni davom ettiring, -deya Kimyo fani o'qituvchisiga yuzlandi sinf rahbari, -bolalar, darsdan qochish bo'lmasin! Oxirgi soatda xabar olaman!
Sinf rahbari xonani tark etgach, o'qituvchi yana ze'rikarli ma'ruza qilishda davom etdi.
Kamron Layloga bunchalik yaqin turganidan yettinchi osmonda yurgandek edi.
-Salom, -deyarli pichirlab gapirdi Kamron.
-Salom, -Laylo ham past ovozda javob berdi. . .
* * * * *
Kamronning oyisi Xusnida opa o'g'liga gapirishdan foyda yo'qligini anglab o'rnidan turdi. U xonani tark etarkan, stol ustida turgan, ramkaga solingan Layloning rasmiga qarab chuqur xo'rsinib qo'ydi. . .
* * * * *
Xusnida opa hovli supurayotganida hovliga Zokir kirib keldi.
-Assalomu alaykum, xolajon.
-Va alaykum assalom, Zokirjon o'g'lim, yaxshimisan?
-Rahmat yaxshi. O'ziz tinchmisiz? Kamron qani?
-Xonasida, dars tayyorlayotgandi adashmasam, kiraver o'g'lim.
Zokir indamay Kamronning xonasi tarafga yurdi. Ichkariga kirarkan, ko'zlari sevgidan sarmast holda shiftga tikilib yotgan Kamronni holatini ko'rib hayron qoldi.
-Iyaaa Kamron, senga nima qildi? Suzilib qobsanmi?
-Ha Zokir, qalaysan, -dedi Kamron Zokirni ilg'ab, uyqudan turayotgandek o'rnidan turarkan.
-Kel o'zim taxmin qilaman, kimnidir sevib qolgansan a?
-Ee boree, -dedi Kamron hijolat bilan jilmayarkan.
-Topibmanku a? Kimakan u? Laylooo!?
Kamron bunga javoban kulib qo'ydi. Zokir taxmini to'g'ri ekanidan faxrlanib, gapida davom etdi:
-Uchi? U ham sevarmikan?
-Bilmadim to'g'risi. Lekin befarq emasligi aniq.
-Aytib ko'rdingmi?
-Qiziqmisan, nima deyman?
-Sevaman deysanda, nima derding?
-Eee, bo'lmaydi, aytolmayman.
-Kamron, 1-2 oyda maktabni ham tugatamiz, keyin kech bo'lmasin deyapman.
-U bilan tanishganimizga ham yarim yildan oshdi, lekin. . . U hafa bo'lib qolsachi?
-Ahmoqmisan, sevgi izhorigayam hafa bo'ladimi?
-Bilmadim, o'zi nimaga kelganding?
-Ha aytgancha, bolalar bilan pleysteyshnga bormoqchi edik, borasanmi?
-Borgim yo'q, -dedi Kamron ikkilanib.
-Yig'ishtir bu gapingni, qani tur o'rningdan, uyda yotib nimayam qilarding.
Kamron "uff" deya majburan o'rnidan turdi.
* * * * *
Kamron ko'zyoshlarini artarkan, ovozi titrab, dedi:
-Seni sevaman, Laylo, sevaman. . .
Bu gapdan negadir yuragi to'lib, bo'g'ziga nimadir tiqildi. U ayni damda bor ovozda baqirganicha yig'lashni istardi. Qani endi shunday joyga borsayu, uni hech kim ko'rmasa, eshitmasa.
U shunday joyni bilar edi. . .
* * * * *
Ularning mahallasidan uncha uzoq bo'lmagan joyda jarlik bor edi. Jarlik qiya emas, o'ta tik holda pastga qarab ketgani kishida vahima uyg'otar va ko'pchilik bu hududdan uzoqroqda yurar edi. Bu jarlikning o'zgacha jihati faqat bu emas edi. Jarlik labida chinor ham o'sgan bo'lib, saraton vaqtlarda soyasi jarlik tubigacha borardi.
-Kamron, buyerga nega keldik?
-Bilasanmi Laylo, menimcha bizning ham odamlardan holi uchrashadigan joyimiz bo'lsa yomon bo'lmasdi.
-Voy buu, namuncha vahimali, -deb yubordi Laylo, jarlik og'zidan pastga qararkan.
-Ehtiyot bo'l, -Layloning qo'lidan ushlab oldi Kamron, -yana sirpanib ketma.
Ular daraxtga suyangancha o'tirisharkan, suhbatni davom ettirdilar.
-So'nggi qo'ng'iroq ajoyib o'tdi a? -so'radi Kamron o'ychan holda.
-Ha, nimasini aytasan. Hecham ishongim kelmayapti, buyerda juda ko'plab do'stlar orttirgandim, endi ular bilan ko'risha olamizmi yo'qmi. . .
-To'g'ri, juda ko'p do'st orttirding.
-Va do'stlarimning eng yaqini sensan.
Kamron Layloga qarab jilmayarkan, ichida "aytsammi, aytmasammi?" deb o'ylab qoldi.
-Kel bir ish qilamiz, -dedi Kamron.
-Nima qilamiz?
-Do'st
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!