Tasodifiy hikoya: toqilgan lekin sizlarni fikringizni kutib qolaman 2qism
U uyga keldi va uwa kundan bowlab kozga uyqusi yoqoldi ertalab keliwini poylardi. tezroq tong ots...davomi

ekanimizni mana shu chinorga yozib qo'yamiz, -dedi Kamron yonidan cho'ntak pichoqchasini chiqarib.
-Voy yaramas, hali yoningda pichoq olib yurasanmi?
-Qo'rqma, bu bezarar, o'tmas pichoq.
Kamron shunday deb, chinor po'stini o'yib, "Kamron" deb yozdi, uning ostiga "+", uning ostiga "Laylo" deb yozdi. Pastga esa, "Do'stlik" deb yozib qo'ydi.
-Ana, yaqin do'stlar ekanimizni mana shu daraxt eslatib turadi endi, -dedi Kamron.
-Ha. . . Voy, quyosh botay deb qolibdiku, uyga qaytaylik, Kamron, oyim havotir olayotgandir.

* * * * *

-Dadasi, o'g'limizni ko'rib ezilib ketyapman, -dedi Xusnida opa eriga. -Anchadan beri tuz totgani yo'q, xonasidan chiqmay o'tiribdi bolam bechora.
-Nima qil deysan onasi? Agar qo'limdan nimadir kelganida o'g'limiz avvalgi holiga qaytishi uchun borimni bergan bo'lardim.
Xusnida opa javob qilishga gap topolmay qoldi. Shu vaqt darvoza ochilib, Zokir kirib keldi.
-Assalomu alaykum, yaxshimisizlar?
-Kel Zokirjon o'g'lim, ahvollaring yaxshimi? -dedi Xusnida opa o'rnidan turarkan.
-Rahmat yaxshi, xonasidami? -so'radi Zokir, g'amgin ohangda.
-Ha xonasida, hechnima yemayapti. Bir og'iz ham gapirmayapti. Bu ketishda bolam bechora kasal bo'lib qoladi.
-Men yoniga kiraychi, -Zokir Kamronning xonasi tarafga yurdi.
Xona eshigini ochib, ichkariga kirarkan, Kamronni ko'rib kayfiyati tushib ketdi. Rangi o'chgan, ko'zlari qizarkan, lablari qurib qolgan, yuzida ko'zyoshlari qotib qolgan Kamron hamon bir nuqtaga tikilgancha hayol surib o'tirardi.
-Ha, o'tiribsanmi? -deb qo'ydi Zokir kirganini bildirish maqsadida. Lekin Kamron unga parvo qilmadi.
Zokir unga yaqinlashib, uni ortidagi kursiga o'tirarkan, Kamronning yelkasiga urib, chuqur xo'rsinib qo'ydi.
-O'zingni qo'lga ol o'rtoq. Bunaqada aniq kasal-pasal bo'pqolasan. O'zingni o'ylamasang ham ota-onangni o'ylagin. Ularda nima ayb? Seni bu holatingni ko'rish ularga osonmi? Taqdirga tan ber endi. Axir dunyoda qizlar ko'pku?
-U yagona, -dedi Kamron titroq tovushda. . .

* * * * *

-Kamron, nega buyerga chaqirding?
-Laylo, boshqa-boshqa joylarga o'qishga topshirganimiz bekor bo'ldida.
-Dadamni bilmaysanda, juda jaxldor odam. "Uzoqqa yubormayman, shu yonimizdagi pedkollejga topshiradi" debdi.
-Ha attang, men akademik litseyga topshirgandim. Endi avvalgidek doim birga bo'lolmaymiz. . .
-Sen baribir eng yaqin do'stim bo'lib qolasan.
-Laylo, senga bir gap aytmoqchi edim.
-Qanaqa gap?
Kamron ortga o'girilib, chinorga ishora qildi. Chinordagi bitiklarning ostiga yangi so'z qo'shilgandi: SEVGI. . .
Laylo yozuvni ko'rdiyu, "Men. . . Haligi. . " deya kalovlanib qoldi. Yuzlari uyatdan lovullab yonib ketdi.
-Laylo, seni sevaman, -dedi Kamron bosiqlik bilan, -seni jonimdan ortiq ko'raman. . .
Laylo ortiq buyerda turolmasdi. Uyat bunga yo'l qo'ymasdi. U chopqillaganicha uyi tomonga ketib qoldi. Kamron esa uzoq vaqt ko'nglida saqlab kelgan gapni ayta olganidan juda baxtiyor edi. . .

* * * * *

Zokir Kamronning gapirganini eshitib hayron qolgan bo'lsada, sir boy bermaslikka harakat qildi. Nimadir demoqchi bo'ldiyu, gap topa olmadi va chuqur xo'rsinib qo'ydi.
-Uni sevaman, -gapida davom etdi Kamron, -usiz bu dunyo menga qorong'u. . .
-Bilaman, o'rtoq, bilaman. . . Lekin oilangdagilarni ham o'ylaginda.
-Laylo yonimda bo'lmasa. . . Men bu dunyoda nima qildim. . .
-Unaqa gaplarni gapirma!

* * * * *

-Laylo, meni sog'indingmi?
-Yo'q, hecham sog'inmadim, -dedi Laylo yosh boladek.
-Ko'zlaring boshqacha gapiryaptiku?
-Nima deyapti? -Laylo uyatdan qizarib ketdi.
-Mensiz juda qiynalganingni, tomog'ingdan ovqat o'tmaganini. . .
-E bore, -Laylo uyalib teskari qarab oldi.
-Nima, noto'g'rimi? -Kamron arazlagandek gapirdi.
-Yo'g'ey. . . Rost. . . -Laylo yanada ko'proq uyalib ketdi.
-O'qishim uzoqlik qilayotgani uchun yotoqxonaga joylashishga majbur bo'ldim. Endi faqat hafta oxirida gaplashishimiz mumkin.
-Ha, tushunaman. Harqalay gaplashib turibmizku.
-Ha. . . Yaqinda yangi yilga ta'til berishadi. Bir hafta birga bo'lamiz. . .

* * * * *

-O'rtoq, endi nima qilasan? Umringni oxirigacha shunday yurmaysanku?
Kamron indamadi. Eshitmaganidan emas, javob topa olmaganidan. Rostdan ham nima qiladi?
-Bilasanmi sen kimsan? Telbasan, telba. Sevib telbaga aylangan oshiq. . . Arabchasiga aytganda. . . Majnun. . . Majnunsan. . . Laylo. . . Yo'q, Layli va Majnun. . .
Kamron bu gaplarni eshitsada, javob bermasdi. Zokir og'ir xo'rsinib o'rnidan turdi. U xonani tark etarkan, shivirlab qo'ydi:
-Ehh sevgi, sevgi. . . Yaxshiyam sevib qolmaganman hali. . .

* * * * *

Bahor. . . Yangilanish va yosharish fasli. . . Atrof ko'm-ko'k maysalarga burkangan. . . Jarlik yoqasida qad rostlagan chinor mayin shabbodada ohista tebranib qo'yadi. Chinor po'stiga muhrlangan so'zlarni siypalagancha turgan o'smir yigit uzoqdan qadam tovushlarini eshitib hushyor tortdi va ohista jilmayib qo'ydi.
-Assalomu alaykum, -dedi hozirgina kelgan qiz jilmayib, Kamronga qo'lini uzatarkan.
-Va alaykum assalom, -dedi Kamron, Layloning kaftini siqib qo'yarkan.
-Bormisan Kamron? Mundoq xabar berib qo'ymaysana, o'tgan hafta kelmaganinga havotirdan o'layozdimku!?
-Kechir, Laylo. . . Aybdorman. Lekin mana keldimku, soppa-sog'man.
-Ahmoq.
-Seni juda sog'indim.
-Ishonmayman, -Laylo uyatdan qizargan yuzlarini yashirish uchun teskari qarab oldi.
-Chin so'zim. Bir zum ham hayolimdan ketmading. . .
-Yo'g'e? Yurgandirsan uyoqda qizlar bilan?
-Tentakvoyim, sendan boshqasi yuragimga sig'armidi. Sen ham sog'indingmi?
-Shunaqa shekilli. . . -Layloning yuzlari yanada qizarib ketdi.
-Unda quchoqlab qo'y. . .
-Bore uyatsiz.
Ular 2 kursda edilar. Biri kollejda, biri akademik litseyda. Ikki sevishgan suhbatlarini davom ettirib, quyosh botar mahalida uyga qaytishdi. . .

* * * * *

Kamron, yoki boshqacha aytganda Majnun, Layloni, yoki Laylini juda sog'ingandi. U bilan o'tkazgan damlarni qumsadi. Uni esga soluvchi joylarni qumsadi. . .
U asta o'rnidan turdi. O'tiraverganidan oyoqlari uyushib qolgan ekan. Avval biroz qiynalib qadam tashladi. Dars stolini bezab turgan Laylisining suratini qo'liga oldi. Uning jilmayib turgan chehrasi Majnunning zimiston qalbini yorita olmadi. . . Titroq barmoqlari bilan uning sochlarini silagan bo'ldi. Rasmni joyiga qaytarar ekan, yana qadam tashlab, xonasidan chiqdi. Hovlida hechkim yo'q edi. Dadasi ishda, oyisi oshxonada, tushlikka ovqat tayyorlash bilan band edi. Kamron darvoza tarafga qarab yurdi. Yuzi hamon horg'in holatda edi.
U uyidan chiqarkan, yon tarafdagi uyga qaradi, Laylining uyi huvillab yotardi. . . U yurishda davom etdi, bu ko'chaning har bir burchagi unga Laylini eslatar edi. Anavi ariqdan suv olib, Layli o'zlarining va Majnunning uyi oldiga separ, har tong supurib qo'yardi. Manavi baland o'rik daraxtining mevalarini terib olishayotganida bitta ezilib ketgan o'rik mevasi Laylining boshiga tushgandi. . .
Majnun