Tasodifiy hikoya: Uzbxxxda Futbol [by Romantickboy]
"Hikoyachilar" vs "Komentchilar" final uchrashuvi!...davomi

musiqasi ostida “yo’q” so’zining shirin qilib aytiladi. “Axir, talabasan” deguvchi dildosh yo’q. Moddiy ko’makdan ko’ra, ma’naviy tayanchning ham yo’qligi dardimga dard qo’shadi. Bular haqinda chuqur va chuqur o’ylab... Barcha-barchaga barchasi uchun minnatdorchilik bildiraman. Chunki, bunday qisuvlar hayot akademiyasiga ertaroq kirishimga turtki bo’ldi. Va bunday o’tmishim borligidan faxrlanaman. Bosib o’tgan yo’llarimni xotirlab qalbim g’ururga to’ladi. Va sururga... Ammo, yo’l puli uchungina ba’zi paytlarda kimlarningdir yonida (Yonida bo’lmasa ham) sarg’ayishimga to’g’ri keladi.

Ketishimni bilgan bo’lacham cho’ntak kavlashga tushdi. Katta-kichik pullarini saralab, mayda pullaridan bir dastasini menga uzatadi. Sir boy bermaslikka harakat qilib yolg’ondakam rad etaman. Qaytishimdan bexabar qolganida esa, uydagilar uning oldidan “qarz ko’prigi” orqali qaytib keladi. Ular shunday hisoblashmasa ham men shunday sanayman. Uzatilgan pullar miqdorini jamlab qaytarish haqida o’ylayman. (Hozir ham...) Bo’lam pul uzatganda doim olmasligimni ta’kidlayman.

— O’zingga ishlat! Aytgan ishlaringni rivojlantir!

Qat’iyat bilan aytilgan gaplarimdan uning osmon qo’llari pasayadi. Biroq, ko’zlarimda rozilik alomatlari sezilib qoladi shekilli, u taxlog’lik pullarni tokchagami, taxmongami qo’yib, olishimga imkon berib holi qoldiradi. Majbur bo’lgan Kaminabek ko’zlarini chirt yumib pullarni hamyonga joylaydi-da, g’izillagancha jo’naydi. Bu haqda boshqa gap bo’lmaydi. Bunday hol hayotimdagi eng eng... eng og’ir damlar hisoblanadi. O’shal holatni xotirlaganimda tishlarimni g’ichirlatib so’kinaman. Beshakl, g’adir-budir katta-katta lan’at toshlariga boshimni uraman. Ota-onang ro’parangda turgan esa-da, o’zga-ga suyanishing etimlikdan-da og’ir ekanligini his qilaman. Pul uzatayotganning yuz ifodasini eslab etim bo’lganim yaxshiydi, deb fikr qilaman. Uning mehnatdan ko’ra ko’proq pulni yaxshi ko’rishini bilib qarshimdagi pichoqni qo’limga olgim keladi. Shundoq og’ir azoblarga giriftor etganlarni pichoqlagim keladi. Va so’nggida o’zimga sanchsam...

Jahl shaytoniga ergashib chalg’iganimdan gaplarimdagi so’zlar o’z o’rniga tushmadi. Buni bildim. Ammo, bular haq va haq ekanligi uchun, dilim so’zlari bo’lganligi uchun o’zgartirmadim.

Bo’lamning uyiga kelganim sababini tan olgim kelmayotir. O’zimga qorong’iroq deyish bilan qutulay.

— Qachon ketasan?! — deya so’rashiga “Hozir” so’zini tayyorlab qo’ygandim. Bo’lam qo’shnisi xujjatining nusxasini ko’paytirish bilan ovora bo’lib birinchi e’zozli mehmonni esidan chiqardi.

Ular xujjatni soxtalashtimoq haqida bosh qotiradilar. Men esa bu tomonda ketishim — “yo’l puli” haqida o’ylanaman. Qandaydir imzoni o’rniga qo’yolmay bo’lamning jahli chiqdi. Diqqat bilan tikilib turganimni ko’rgach, pulni tayyorlab qo’ygan, shekilli, rangi uniqqan yashil qog’ozlarni uzatdi.

— Kerakmas, pulim bor. — dedim qappayib turgan ichida guvohnomasi bor cho’ntagimni shapatilab.

Bu ohangdagi gaplarim me’dasiga tekkanidan-mi, ishidan ko’z olmay kimnidir nazarda tutib so’kindi.

— E... enangni... — keyin o’ziga gapirganday davom etdi. — Odamlarga pul bersang yomon... yomonsan...

Umrimda birinchi bor bilib turib falsafamga qarshi ish qildim. Ko’rpacha ustiga sochilgan pullarni chap cho’ntakka solib uyga jo’nadim. Uydan kitob xaltamni oldim-da, xayrni nasiya qilib bekat tomon chopdim. Endi qadamlarim shunday og’ir edi-ki, yurmasam-u panada boshimni toshga urib, dod solib yotsam. Bir mishiqi po’ng’illab pul uzatgani qonimni qaynatadi. Olmaganimda nima bo’lasdi deb o’yladim. Baribir “qarz ko’prigi”dan o’tib ketishimga to’g’ri kelardi. Chunki, zarur ishlar, ya’ni, orzuim qasrining ostonasi kutmoqda. Vaqt ham boy beriladi. Cho’ntagimni do’ppaytirib turgan rangli qog’ozlarni otib yubormoqchi bo’ldim. Chap oyog’imda kaltaroq qadam olayotganimni payqadim. Ayni hol uchun kim aybdor ekanligini topmoqqa urindim. Va topdim. Atrofimdagi — qalbi bo’m-bo’sh, “havoboshli” yaqinlarim, elkadoshlarimni aybli hisoblay olmasdim. Haqqim yo’q! Dangali, o’zim sababchi bariga! Faqat va faqatgina o’zimni aybdor sanadim. Orzu, pok orzu qilganimgina aybim — azobim edi. Vaqti kelib pulli, puldor bo’laman. O’shanda... Lekin, hozir o’qishim zarur. O’qishim kerak. Ko’p va xo’p. Keyin kech.

Cho’ntagimning songa tegib turgan qismi qizigandan qizib boradi. Bekatga chiqqanimda “sovuq soat” lardan tashkil topgan kunda terlayotganimga ajablandim. Cho’ntagimga teginishdan cho’chirdim. Hamyonim ichiga sal havo kirsa yonib ketar darajada isigandi-ki, bosh miya yarimsharini bir tekisda karaxtlik qopladi.

...Sovuq suvga yuz yuvib o’zligimga qaytdim. Va haligi pichoqni chap qo’limda mahkam qisib tishlarimni g’ichirlatdim. Dilimda tugun paydo bo’lganimni his qildim. Ushbularni bitayotib o’shal ondagi karaxtlik miyamni yana qopladi. Qo’llarim titrayotgani sezildi.

— Nimaga bo’laning pullarini otib xujjatni soxtalashtirayotgani uchun jazolamading?!!

Jikkak, bujur yuz qo’shnisini oynadan uloqtirib qog’ozlarini yirtsam — kim nima deya olardi?! Axir, men haq edim-ku, ular nohaq!

Ruchkam siyohi tugab qoldi. Hikoyamni o’zim yoqtirmagan qop-qora siyohli ruchkacha bilan davom ettira boshladim. Qora bo’yoqlarda bitilgan so’zlar ostiga rangdor chiziq tortilajagini bilib ko’nglim yorishdi. Bo’lamning nohaqligi, nobopligini va yaqinlarimning tushunmasligini eslashdan ma’ni yo’q dedim. Agar yana shul kabi holatga tushar bo’lsam, deb uch nuqta qo’ydim. Pichoqni mahkamroq qisib qalbimda qat’iyat, qat’iyat nihollari uyg’onayotganligi sezdim. Endi shundaylarning nopokligi ustidan chiqar bo’lsam, qalin sop pichog’imning dastasi bilan ensasiga tushirib aqlidan ayro qilaman. Va qo’shnisini-yu jihozini ham axlat idishga chiroyli qilib joylab qo’yaman. Shunda yashirin kuchimni, qaytmasligim-o’tkirligim, qat’iyatimni anglaydi. Egib qo’yaman. Egiladi. “Ha.. Shunday... Xa... Xa... Xuddi shunday...”


KO’MIR QANCHA YUVILMASIN, BARIBIR OQARMAYDI

Qaerda qanday bilmadimu ammo qishloq tomonlarda ustozlar kuni paxta terimi mavsumining qizg’in pallasiga to’g’ri keladi. Shu kuni tongdan hurmatim baland, yaxshi ko’rgan o’qituvchilarni nazarga olib shirin so’zli tilaklar tuzmoqqa urindim. Aytish fursati yaqinlashgan sari xayajonim ham kuchayib boradi. O’zimni chalg’itish uchun ovunch topolmayman. Kech kirib kelishi bilan paxtakorlar tunaydigan maskan gavjumlashib g’ala-g’ovur, kuy-qo’shiq boshlandi. Davra avvalida doimgidek qorinli “kattalar” saf tortishgan. Paxta rejasi, yangiliklar, tug’ilgan sanalar, muammolar, tartibsizliklar to’g’risida gapiriladigan kengina davrada bugun o’zgacha shukuh hukmron. O’qituvchilar kuni bo’lish qatori viloyat paxta rejasi ortig’i bilan bajarilgan. Davraboshi — qat’iyatli, cho’rtkesar ustoz o’z tilaklaridan so’ng paxtakorlarga izhor uchun so’z berdi. Istihola qilib-mi mikrofonsiz davraga hech kim chiqmadi. Charchoqdanmi, cho’chishdanmi mening ruhim tushib ketgandi. Qancha chuchuk tilak topgan bo’lsam ham chiqishga yuragim dov bermadi.

— Nahotki, uztozlaringga tabriklaring bo’lmasa?