Tasodifiy hikoya: Tаsodif
Mаn hikoyа yozishni bilmimаu lеkin bo'gаn voqеаni yozаmаn.Ishдаn qаytvotuдim ko'chада yomg'ir yogotg...davomi

qalbimga armon ninasi bo’lib sanchiladi. Azob, azoblar uyg’otadi.

Pichoqni o’zimga yaqin keltirdim. Chap ko’ksimga bosib ont piyolasidan bir qultum xo’pladim. “Agar yana shu kabi nohaqlikka uchraydigan bo’lsam, uni boshi bilan yo’qotaman. Chavaqlab tashlayman. Qovurg’alarini g’archillatib kesgach, jonini sug’urib olaman. Keyin na bo’lsa, bo’lar.”

Qora siyohli ruchka bilan yozib o’rganmaganim uchun-mi ko’zlarim xiralashib ketdi. Qog’ozning mo’l qismi qorong’ilikka o’randi. Na bo’lsa ham bular — borligim. Borimni bitaman-da. Pichoqni ushlagach, qo’limning yog’li bo’lganligini sezdim. Pichog’imiz iflos joyda ishlagani, “kir qo’l” ning ishini bajargani anglashildi. Sarg’ayganroq yuzining u er bu erida saryog’ dog’lari ko’rindi.

...Pichoqning qanday ishlar uchun xizmat qilganligi bilib anchagacha yozolmay qoldim.

...Oshpazning o’zgalar rizqini qiyib yana o’g’irlik qilgani tushunarli. Mehrga muhtojlar og’zidan yulib uyiga “h... h...” narsalarni olib ketganligi aniq. Bo’lmasa, bu pichoqni ishlatmagan bo’lardi. Haromlik molini harom xaltasiga joylagan-da, uyiga jo’nagan. Shoshganidan pichoqni tozalamay, shu holicha qoldirgan. Ko’z o’yar o’g’rining qilgan h... ishini ko’z oldimga keltirib sovuq so’zlarim xaltasi so’kilib ketdi. Oshpazchani muzlatib qo’ydim. Battar bo’l. Lekin, oshpazning qora maqsadi yo’lida hamdard, hamfikr pichog’imning xizmat qilganligini qabul qilolmadim. Pichoqni oshpazdan ko’proq haqoratladim.

— Ha, ey, Pichoq, ko’zing bor. Bir emas ikkita. Shunday pastkashlikni ko’rib indamay turdingmi?! Oshpazning ingichka barmoqlarini shartta-shartta kesmadingmi? Ikkinchi bor yulg’ichlik qilmasin. Bo’yoqlangan tirnoqlarini etidan ayirmaysan-mi? Azoblansin. Shunday qiynoqlashning o’rni, vaqti edi-ku! Ha, yashshamagur-a! Shimidan ikki yoqqa ayirsang bo’lardi-ku! A? Yo... yoinki qo’rqding-mi? G’oyadoshing, elkadoshing bor-ku! Men! Nohaqlarni birgalashib jazolamasak, birgalikda qarshi kurashmasak bo’lmaydi-ku, axir! Ha, pichoq... pichog’im-a... Temir, jonsiz pichog’im-a! Yoinki yaqinim bo’lib qolgan deb ayadingmi?! Jinoyat qildimi, demak, hammaning dushmani ekanligini unutding-mi?! Oddiy haqiqatni bilmadingmi-a?! Shu gavdang... Shu savlating bilan kurashdan cho’chigandan ko’ra chirib ketganing yaxshi emas-mi?! Hayf senga-ey... suf senga! Qo’rqoq!

...Mayli, kechirdim. Endi shay tur! Doim yoningdaman! Endi nohaqlikni ko’rsang shartta kesib tashla, tomir otmasin! Bo’laklab tashla, yaproq yoymasin! (Uning yog’li yuzini artdim.) Nur yog’ilar yuzing sofligini asra! Shunday yashashdan, shunday kurashmoqdan o’zga baxt yo’q! Pichoqqa qo’ngan nahsliklar eridi. Yo’qoldi. O’rnida yaltirayotgan suv tomchilari paydo bo’ldi. Tomchilardan jilg’achalar hosil bo’ldi.