Tasodifiy hikoya: sinfdoshim lobar
Muallif Sherzodbek Man 9sinfda oqirdim u qiz sinfdoshim edi Lobar . Bir kuni maktabga ketoyotsam yol...davomi

bo’ldim. Hali yana bor.
- Man hozir daraxtga chiqvotudim.
- Nega?
- Ko’chada bolalarni varragi daraxtga ilinib qolibdi. Tepasida, olsa bo’larkan. Ushanga iltimos qilishgandi, “Amaki olib bering, o’zi bitta edi. Uydagilar boshqa olib bermimiz” diyishgandi, mayli dib obermoqchiman. Hozir daraxtni yarimiga chiqib qoldim. Anaqisa haliroq o’zim SMS yozaman. SMSimni kutgin, albatta yozaman. Yoki o’zing qilgin. Ishlaringni hammasini qilib bo’lib. Maylimi?
- Hop bo’ladide.

Soat 15:00 lar bo’ldi. Bu paytda man 10 marta daraxtga chiqib tushardim dib o’yladi Robiya. Nega SMS yozmayaptilar. O’zim qilaman. Raqamlarni terdi. Javob yo’q. Qayta telefon qildi. Yana javob yo’q. 1 soatlardan keyin yana telefon qildi.
- Allo. Assalomu Alekum.
- Voalekum Assalom. Kim bu?
- ... (begona ovoz edi. Robiya nima diyishini bilmiy qoldi. Sobir hich telefonini begonalarga bermasdi, adashmadimmi dib raqamga qarab qo’ydi. Adashmagan.)
- Kechirasiz. Man Sobirga telefon qilgandim. Ularni chaqirib bera olmaysizmi?
- Siz Robiyamisiz?
- Ha.
- Manga Sobir siz haqingizda etgandi. Ko’p etar edi. Juda ham ko’p etar edi.
- ...
- Sobir endi oramizda yo’q.
- Nega.....(ovozi titrab chiqdi).
- Telefonni hozircha manda. Baxtsiz xodisa. Boya negadir daraxtga chiqgan ekan... usha yerdan... yiqilibdi... Shomga chiqaramiz. Undan ayrilib qoldik. Man haligacha o’zimga kelolmayapman.
- ... (Robiyani qulog’iga bu gaplar kirmasdi)
- Uzr. Boshqa gapira olmayman. U sizga uylanmoqchi edi. Uni telefonini endi kim tutishini ham bilmiman. Buguncha manda turibdi. (aloqa uzuldi)

Robiyani hayollari ostun ustun bo’lib ketdi. Ming hayollar. Faqat bir gapni qaytaradi: “Yo’q. Ishonmayman. Bo’lishi mumkin emas. Ular o’lmaganlar. Ular tiriklar. O’rtoqlari hazil qilishvotti. Kimdan bilishim mumkin? Yo’q. Uylariga boraman. Hoziroq boraman”. dib, yo’lga chiqib ketdi.
Sobirni mahallasiga kirib bormoqda. Telefonga qarab qarab qo’yadi. Hozir Sobir qaytib telefon qiladigandek. Qaytib telefon qilishga yuragi betlamiydi. “Qaysi uy ediya. Nechinchi edi. Uylarini eslolmayapman” dib o’ylab tez tez ketib borardi. “Shom bo’lishiga 1 soatcha vaqt bor. Agar rostan ham o’lgan bo’lsalar, odamlar to’plangan bo’lishi kerak. Ko’chani nomi qanaqa edi. Ha. Mana shu ko’cha. Shu ko’cha bo’lishi kerak. Telefonlarida shu yerda tushgan rasmlari bor edi. Shu ko’chadan yuraman. Mashinalar, odamlar ko’p. Nahotki rost bo’lsa. Ishonmaaaaymaaaaan!!!” deb baqirib yubordi. Orqasidan ayollar kevotgan ekan. Ular kelib, Robiyadan hol ahvol so’rashdi.
- Tinchlikmi qizim? Sizga hich narsa bo’lmadimi? Yordam kerakmasmi?
- A? (Robiya, ularga savol nazari bilan qarab turardi. Nima diyishini ham bilmasdi.)
- Sog’ligiz yahshimi? Hozir baqirganizni eshitdik.
- Ha. Yo’q. Man yahshiman. (ko’zi odamlar to’planib turgan eshikda)
- Sizni tanimayroq turibman. Bu yerda qanaqa ishiz bor edi?
- Manga bir narsani etib berolmisizmi.... (u baribir ishonmayotgan edi, shunga aniqlik kiritmoqchi edi)
- Nimani qizim?
- Bu yerda kim vafot etdi?
- Bu yerdami? Bu yerda 90dan oshgan bir otaxon bo’lardilar. Ushalar bugun olamdan o’tibdilar. Mahallani yuragi edilar. Tetik edilar. Lekin Yaratganni irodasi. Olamdan o’tdilar.
- Rahmat. (beixtiyor Robiyani yuziga tabbasum yugurdi, ayollar unga qarab hayron qolib, tuf tuflab qo’yishdi o’zlarini o’zlari va yo’lda davom etishdi.

Robiya ichidan buni yolg’on ekanini hursand bo’lsada, tashqi tarafdan uni aldashgani nafrati yuzini burishtirib turardi. “shunaqa narsa bilan ham hazil qiladimi, man ularga ko’rsatib qo’yaman hali. Kim bo’lsa ham ta’zirini beraman. Aldoqchilar. Agar Sobirni ham bunda qo’llari bo’lsa, ularni hich qachon kechirmiman. Yana maraka borligini bilib etishgan. Mani sinamoqchi bo’lishdimi? Ko’rsataman ularga hali. Mayli, muhimi sog’ bo’lsalar ham” dib orqaga qarab yurdi. Baribir sevgisi kuchlide. Nafratni ham yenga oldi. Yana hayoliga bir narsa kelib, telefonini oldi. Sobirga telefon qilmoqchi bo’ldi. O’lmaganini biladi endi. Sobirni yod bo’lib ketgan raqamlarini terdi. Qulog’iga tutdi. Yonidan yana ayollar o’tib ketishvotgandi. Ularni gaplari qulog’iga chalindi; “Eshitilarmi qo’shni, Xadichaxonni o’g’li Sobir ham bugun olamdan o’tibdi. Daraxtdan yiqilibdi. – Voy eshitmagandim. Xudo rahmat qilsin. Hali yosh bola ediyu, nega daraxtga chiqibdi? – Bolalarni varragi ilingan ekan. Ushani olib beraman dibdi. Tepasi qurigan shox ekan. Usha sinib, yerga yiqilibdi. Shoxni biri qorniga kirib ketganmish. Yuragiga ham kiribdimiye. Shunaqa diyishdi. – Voy, yoshgina ediya. Manga ham qancha yordam berardi. Hich qahcon yo’q dimasdi. Ko’chada ko’rib qolsa ham salomini kanda qimasdi. Xadichaxonga qiyin bo’libdiya. – Nimasini etasiz. Bu yil uylantiraman digandilar. – Unda tezroq yuringlar. U yoqga ham chiqishimiz kerak. – Buni qaranglar, bitta mahalladan ikki ko’chada bir kunda maraka bo’lsaya.” dib bir birlari bilan gaplashib o’tib ketishdi. Robiya telefonni ushlagancha joyida qotdi. Unda telefonda hazillashishmagandi. Orqaga qaytib, boshqa ko’chaga yurdi. Qayrildi. Bu ko’cha ham tanish, rasmini ko’rgan. To’g’ridagi eshik yonida ham odamlar to’planib turishibdi... Robiya yo’l chetidagi daraxt tagiga turib, piqilib yig’lab yubordi. Buni kutmagandi. Juda og’ir zarba bo’ldi. Yerga o’tirib qoldi. Bir qancha vaqt o’tirdi. Behol... Yonidan odamlar ikki tobutni olib o’tib ketishdi. Ikki xil tobut. Biri yoshniki, qizil duxoba o’ralgan, biri qariyalarniki oq surup o’ralgan. Odamlar tobutni qo’lma qo’l qilib ketishvoti. Robiya asta tobutga qarab qo’ydi. Nima diyishni ham bilmadi... Kun qoraygach, kimdir uni turg’azib, manzilini so’rab, uyiga kuzatib qo’ydi. Bu manimcha usha Sobirni telefonida gaplashgan yigit edi.
Robiya uyida yig’lashga ham holi qolmagandi. O’ksib, o’ksib qo’yardi. Onasi uni yonida nima qilishni bilmasdan yurardi. Birga olib kelgan yigit unga nima bo’lganini etib berdi. Onani ko’zlari yoshlandi. Qizini sirdoshi edi. Nima yordam qilishni ham bilmasdi. Tez yordam chaqirdi. Doctor Robiyaga tinchlantiruvchi ukol qilib ketdi. Robiya uhlab qoldi...
Soat 6:00. Robiyani telefoniga SMS keldi.
“Salom. Xayirli tong! Yahshi yotib turdingmi? Mani uyg’onib, sog’inib qolmadingmi? Mana bugun ham usha vaqtda SMS yozdim))”.
Robiya SMS ovozidan uyg’onib ketib, telefonini oldi. SMS ni o’qidi. Kulib qo’ydi. Va har doimgi javobini yozdi.
“Assalomu Alekum. Sizga ham Xayirli tong! Rahmat juda zo’r uhladim. Sog’inchim, zarracha!))”
Yuborgandan keyin, telefoniga qarab kulib qo’ydi. Oz kulib turib, yuzi tezda o’zgardi. Axir qanaqa qilib????? Hich narsaga tushunmasdi. Qanaqa qilib SMS keldi. Telefonini qo’liga olishi bilan, jiringlab qoldi. Sobir telefon qivotti. Hayron bo’ldi. Qanaqasiga. Nahotki adashdi. Kecha uni kimdir olib keldiku. Telefonni oldi.
- Allo. Assalomu Alekum.
- Allo. Voalekum Assalom. Siz Robiyamisiz. Hozir SMS ni siz yozdingizmi? (kechagi yigitni ovozi)
- Ha. Manga SMS keldi. Har kuni yozadigan SMSlari. Javob yozdim.
- Kechirasiz. Telefon hali ham manda turibdi. Sizga hich kim