Tasodifiy hikoya: Afsusdaman Yoxud Singlisining Qoniga Bulğangan Qöllar! 3-qism {Silvestr Slay}
Murod Asalning lablarini xuddi onasining kökragine emayotgan caqaloqdek sörard. Asal uni özidan nari...davomi

Attestasiya

Добавил:	Grafmontekristo (04.05.2015 / 16:00)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	15988
Комментарии:	Комментарии закрыты

3-qism

Ruschadan tarjima

Vaqtni qo’ldan boy bermay bluzkasini yuqori ochiq joyidan uning o’ng ko’kragiga qo’limni soldim.

-Oleg, nimal qilyapsan! Ol qo’lingni! Kerak ema-a-a-s! – Irina ko’kragini halos qilish maqsadida qo’limni torta boshladi.

-Suhbatdan o’tishingga yordam berishim mumkin, - dedim, vrach mijoziga maslahat berayotganday ohangda.


-Men bunday qilolmayman. Hayolimni olyapsan. Tegmay tur, Oleg – Ira o’zini hijolat bo’lib o’zini olib qochishga urinardi. Qo’lim qo’liga tekkan zahoti battardan qizarib, taslim bolgandek jim qoldi. Uning hayoli o’zida emasdi, nima ish qilayotganini ham unutayozgandi. Men tinchlanishi va eng asosiysi o’zimni o’gir bosiq ko’rsatish uchun ko’kraklaridan qo’limni oldim. Hirsim bosilmagach, qo’limni uning belidan o’tkazdimda, Irani cho’chitib yubormaslik maqsadida asta sekinlik bilan belini silay boshladim. Bluzka pastki qismini yubkasidan tashqariga chiqarib silash uchun kaftimni orqa kuraklariga olib bordim, taqilgan zamokchasidan liftchigini bo’shatdim. Ira nima qilishni bilmasdi, lifchgini yechganimi bilgan zahoti menga o’girilib nimadir demoqchi bo’ldiyu, men og’zidan gapini oldim:

-Manimcha, Fyodorova, o’hshamayatganga o’hshaydi. Lekin yechimini birgalikda topishimiz mumkin. Hohlaysanmi shuni?

-Ha, - bluzkasini to’grilayotib, qafasga tushgan qushdek mayinlik bilan javob berdi.

-Unda senga yordam berishimga halaqit qilma.

-Ho’p. Lekin, lekin qo’l tekkizish mumkin emas. .

-Nima qilish mumkinmas? – qayta suradim men, ohirgi so’zlarini eshitmagandek bo’lib, hech nima qila olmasligini eslatgandek bo’lib.

-Hech nima demadim.

«Bo’ldi. Tayyor!» Men qaytatdan bluzkasini ochiq qismidan kokragiga qo’limni tiqib, namoyishkorona tarzda liftchigini stol ustiga yechib qo’ydim. Bu safar qarshiliklar bo’lmadi. Balkim, yordamchim mening fikrimni uqdimikin, shularni o’ylab uning harakatini kutdim. U stol ustidagi liftchigidan ko’z uzmay qotib qolgan edi.

Ich kiyimlaring ham chiroylidir. Bir ko’rsatmaysanmi, osha trusigingni ham, a Ira?

-Oleg, iltimos, unday qilma, ahir yigitim bor, - ko’zini klaviatura tomonga olib qochib shivirladi.

-Ho’sh, nima bo’pti?- dedim Undan qo’limni oldimda yoniga tik turgan holda.

- Ho’p, kechirasan, - rasmiy ohangda davom etdim, - sinov muddating tugadi, biliming nol, qiziqishishing nol, o’rganishga layoqating nol. Bu degani nima degani, sinovdan o’tmading degani, tushunding. Ha nima, oyog’imni namoyish qilsam, liftchigimni ko’rsatsam, ko’kragimga tegintirsam bo’ldi deb o’ylovdingmi, mening ishhonam bu kamlik qiladi. Hammasi uchun mahorat kerak. Mahorat deganda nafaqat oyog’ing va Ko’kragingni, umuman hammasini hisobga olish zarur. Ertaga nazorat varag’ing olib kir, tasdiqlab beraman. Ketishing mumkin, haa anavi stol ustidagi lattangniyam ovolgin, qolib ketmasin!

Ira umidini uzgandek qo’lida liftchigini g’ijimlab turardi.


-Oleg, kerak emas. Sen unday inson deb o’ylamagan edim, unaqa inson emasdingku.

-Qanaqa, unaqa?


-Shunaqada.

-Tushunmadim

-Shunaqada, boshqalar singari, - Fyodorova ichidagini tashiga chiqarolmay tutilib tutilib gapirardi.

Men Iraga gapirgan gapiga javob berishi uchun o’zimni jiddiy qiyofaga soldim. Irina Иринаning ko’zlaridan yosh tomchilay boshladi.


-Boshqalarmish , boshqalar darrovda yubkangni ichiga yashirinisharmidi. Irinaning ahvolidan menga aytgan gaplaridan o’zi qo’rqib ketgamligini bilish qiyin emasdi.


-Hamma yubkangni orasiga yashirinar ekanda?- ustidan kula boshladim, sababi u bunga chidamas va men nima desam shuni qilishga tayyor bo’lishini sezgandim. – Nimadan qo’rqayapsan, ayt?


-Men, men qo’rqqanim yo’q, shunchaki bunaqa ish qo’limdan kelmaydi, - yig’lamsirab javob berdi

-Qisqasi, kechirasan, sen oddiy topshiriqlarni ham bajara olmas ekansan. – dedim tashabbusni qo’lga olib, - ho’sh, shunaqa oddiy vazifalarni bajara olmaydigan yordamchini kimga keragi bor, mengami yo direktorgami? Sen ishni eplay olmasang, boshqa tomondan o’zingni ko’rsatishing zarur, shundagina bilmaydigan narsalaring yopilib ketadi, o’ylab ko’r!

Men uning holatini o’qish uchun biroz jim qoldim. Iraning indamay turganini sezib, yana qo’limni bluzkasidan ko’kragiga obordim. Bu safar barmoqlarim bilan ko’kraklarini so’rg’ichini o’ynay boshladim. Qarshilik qilishga kech bo’lgan edi. U mening ochiq oydin harakatlarimga qarshilik qilmayotganini ko’rgach niyatimga yetganimni tushunardim. Men u qarshilik ko’rsatarmikin deb havotirlangan edim, hayriyatki unday bo’lmadi. Qarshilik ko’rsatsa nima, davosi bir varaq qog’ozda.

Shu choq hayolimni Irani ovozi buzdi:
- Men roziman!

Davomi bor.