Tasodifiy hikoya: хотиним ва ман
Бу хикоя сайт юсерларидан бири (исми сир колишини узи сураган) томонидан почтамга ёзилган. Хуллас у...davomi

марсликча қимирлаб деди.
— Қаёққа кетаяпсиз? — сўради ҳар иккаласи жиддий тарзда.
— Менинг исмим Томас Гомес.
— Менинг исмим Мью Ка.
Улардан биронтаси ҳам наригисини тушунгани йўқ, бироқ ҳар бири бармоғи билан ўзининг кўксига нуқиди ва иккаласининг ҳам гапи бир-бирига тушунарли бўлди.
Бирдан марслик кулиб юборди.
— Шошманг!
Томас, гарчанд унга ҳеч ким тегмаган бўлса-да, бошига нимадир теккандек бўлди.
— Мана шунақа! — деди марслик инглизчалаб. — Энди ишлар жўнашиб кетади.
— Сиз менинг тилимни шунча тез ўрганиб олдингизми?
— Сизни қаранг-у!
Иккаласи ҳам нима дейишини билмай, Томаснинг қўлидаги қайноқ қаҳвали финжонга қарашди.
— Бирон янги гап борми? — сўради марслик унга ва финжонга қараганча, афтидан, у уни ҳам, буни ҳам ўзича тасаввур қилиб.
— Бир финжон қаҳва ичасизми? — таклиф қилди Томас.
— Катта раҳмат.
Марслик ўз машинасидан сирғалиб чиқди.
Иккинчи финжонга тўлдириб қайноқ қаҳва қуйилди. Томас уни марсликка узатди.
Уларнинг қўллари тўқнашди ва худди туман орасидан ўтгандек бирининг қўли иккинчисининг ичига кирди.
— Ё Исо Масиҳ! — деб юборди Томас ва финжон қўлидан тушиб кетди.
— Осмон кучлари! — деди марслик ўзининг тилида.
— Нималар бўлганини кўргандирсиз? — шивирлаб дейишди улар.
Иккаласининг ҳам қўрқувдан баданидан муздек тер чиқиб кетди.
Марслик финжонга эгилди, бироқ уни ҳеч ололмасди.
— Ё тавба! — оҳ тортиб юборди Томас.
— Қани, қани! — марслик финжонни тутиш учун қайта-қайта уринди, бироқ ҳеч уддалай олмади. У қаддини ростлади, бирпас ўйлаб турди, кейин камаридан пичоқни суғуриб олди.
— Ҳой! — қичқирди Томас.
— Сиз тушунмадингиз, ушлаб олинг! — деди марслик ва пичоғини отди.
Томас бир-бирига жуфтлашган кафтларини тутиб берди. Пичоқ қўлларининг орасидан ерга тушди. Томас уни ердан олмоқчи бўлди, бироқ уни тута олмади ва титраб-қақшаганча орқага тисарилди.
У гавдасини осмонга тутиб турган марсликка қаради.
— Юлдузлар! — деди Томас.
— Юлдузлар! — такрорлади марслик Томасга қараб.
Марсликнинг гавдаси орқасидан ёрқин, оппоқ юлдузлар чарақлаб турарди, унинг вужуди бамисоли учқунлар сачраб турган қировли нафис медуза қобиғидек юлдузлар билан безатилганди. Марсликнинг кўкраги ва қорни устида сиёҳранг кўзлардек юлдузлар жимирлар, билакларида жавоҳирот ялт-ялт қиларди.
— Мен сизнинг гавдангиздан нарёқни кўриб турибман! — деди Томас.
— Мен ҳам сизнинг гавдангиздан нарёқни кўраяпман! — жавоб берди марслик бир қадам ортга чекиниб.
Томас ўзини пайпаслаб кўрди, ўз танасининг ҳақиқий иссиқлигини ҳис қилди ва кўнгли хотиржам бўлди. “Ҳаммаси жойида, — ўйлади у, — мен яшаяпман”.
Марслик қўли билан ўзининг бурни, лабини туртиб кўрди.
— Мен ҳам жисмсиз эмасман, — паст овозда деди у. — Жоним бор!
Томас унга маънодор қаради.
— Аммо агар мен яшаётган бўлсам, демак сиз — ўликсиз.
— Йўқ, сиз ўликсиз!
— Рўё!
— Арвоҳ!
Улар бармоқлари билан бир-бирларини кўрсатишар ва юлдуз нури худди ханжар дамидек, худди муз сумалакдек, худди тиллақўнғиздек уларнинг қўллари учида чақнар ва тўкиларди. Улар яна ўз туйғуларини текшириб кўришди ва ҳар бири ўзининг тўрт мучаси соппа-соғлигига ва ҳаяжон, жўшқинлик, эҳтирос, ҳайрат билан чулғанганига амин бўлди, ҳар бири наригисини олисдаги оламлар ёғдусини тутиб олувчи ва ўзидан таратувчи шаффоф призма, бор бўлмаган нарса деб билар эди...
“Мен мастман, — деди ўзича Томас. — Эртага мен бу ҳақда ҳеч кимга чурқ этмайман!”

Улар қадимги тош йўл устида туришарди ва ҳар иккаласи ҳам жойидан жилмасди.
— Қаердан келгансиз? — сўради ниҳоят марслик.
— Ердан.
— У нима дегани?
— У ёқдан. — Томас бош ирғаб осмонга ишора қилди.
— Қачондан бери?
— Биз бир йил аввал учиб келган эдик, наҳотки эсингизда бўлмаса?
— Йўқ.
— Сизлар эса бу вақтга келиб тугаб-битгандингиз. Қарийб битта қолмай. Сизлардан жуда кам қолган — наҳотки шуни ҳам билмасангиз?
— Бу тўғри эмас.
— Мен сизга айтаяпман-ку, тугаб-битгансизлар, деб. Жасадларни ўз кўзим билан кўрдим. Хоналарда, барча уйларда қорайган жасадлар ётибди ва ҳаммаси ўлик. Минглаб жасад.
— Нималар деяпсиз, бизлар тирикмиз!
— Мистер, барчангизни юқумли касаллик қириб юборган. Қизиқ, наҳотки бундан бехабарсиз? Сиз бир бало қилиб жон сақлаб қолгансиз.
— Мен жон сақлаб қолганим йўқ, қандай қилиб ҳам жон сақлаб қолар эдим? Нималар деяётганингизни биласизми ўзи? Мен Эниал тоғлари ёнидаги канал ёқалаб байрамга кетаётган эдим, ўтган кунги тунда ўша ерда бўлган эдим. Сиз шаҳарни кўрмаяпсизми? — Марслик қўлини чўзиб кўрсатди.
Томас ўша ёққа қаради ва харобаларни кўрди.
— Ахир бу шаҳар кўп минг йиллардан буён ўлик-ку!
Марслик қаҳ-қаҳ уриб кулиб юборди.
— Ўлик? Мен у ерда кеча тунадим-ку!
— Мен эса ўтган ҳафта ўша ердан ўтдим, ундан олдинги ҳафтада ҳам, кўрган нарсам эса харобалардан бошқа нарса эмас! Вайрон бўлган устунларни кўраяпсизми?
— Вайрон бўлган? Мен уларни ой нурида яққол кўриб турибман. Тўғри, типпа-тик устунлар.
— Кўчаларда чангдан бошқа ҳеч нарса йўқ, — деди Томас.
— Кўчалар топ-тоза!
— Каналлар аллақачон қуриб қолган, улар бўм-бўш.
— Мусалласга лиммо-лим каналлар!
— Шаҳар ўлик.
— Шаҳар тирик! — эътироз билдирди марслик яна ҳам қаттиқроқ кулиб. — Сиз қаттиқ янглишаяпсиз. У ерда қанча карнавал чироқлари борлигини кўраяпсизми? У ерда аёллардек нафис, чиройли қайиқчалар, қайиқчалардек чиройли, нафис аёллар, бадани қум рангига ўхшаган аёллар, қўлларида ял-ял гуллар тутган аёллар бор. Мен уларни ҳов анави ерда кўчалар бўйлаб, бу ердан ипдек ингичка бўлиб кўринувчи кўчалар бўйлаб чопишаётганини кўриб турибман, ҳа, кўриб турибман. Мен худди ўша ерга бораяпман, байрамга, биз тун бўйи каналда сузамиз, қўшиқ айтамиз, ичамиз, севишамиз. Наҳотки сиз ҳеч нарсани кўрмаяпсиз?
— Мистер, бу офтобда қоқланган калтакесакка ўхшаш ўлик шаҳар. Одамларимизнинг истаган биридан сўраб кўринг. Менга келсак, Грин-Ситига — Иллинойс тош йўлидаги манзилгоҳга кетаяпман, биз уни яқингинада барпо этдик. Сиз нимададир янглишаяпсиз. Биз бу ерга Оригон ўрмонларидан энг аъло сифатли тахталардан миллион квадрат фут, энг яхши пўлат михлардан бир неча ўнлаб тонна келтирдик ва шундай ажойиб манзилгоҳ барпо этдикки, қараб тўймайсан, киши. Айни бугун шулардан бирини юваяпмиз. Ердан хотинларимиз ва қайлиқларимизни олиб, иккита ракета учиб келаяпти. Халқ ўйинлари ўйналади, вискилар ичилади...
Марслик ҳушёр тортди.
— Анови томонда деяпсизми?
— Ҳа, ракеталар турган жойда! — Томас уни тепалик чеккасига олиб келди-да, пастга ишора қилди; — Кўраяпсизми?
— Йўқ.
— Ҳов ана-ку, ҳов ана, жин урсин! Узун-узун, кумуш ранг нарсалар.
— Кўрмаяпман.
Энди Томас кулиб юборди.
— Кўзингиз қамашаяпти!
— Менинг кўзим зўр кўради. Сиз кўрмаяпсиз.
— Бўпти, бўпти, янги манзилгоҳни-чи, кўраяпсизми? Ёки буни ҳам кўрмаяпсизми?
— Океандан бошқа ҳеч нарсани кўрмаяпман — буни устига, ҳозир айни сув қайтиши пайти.
— Ҳурматли жаноб, бу океан қирқ аср муқаддам буғланиб кетган.
— Э, жуда ошириб юбордингиз.
— Лекин бу ҳақиқат, худо ҳаққи!
Марсликнинг юзи жуда ҳам жиддий тус олди.
— Шошманг. Сиз ростдан ҳам шаҳарни кўрмаяпсизми? Мен айтган шаҳарни-я? Оппоқ устунлар, силлиқ қайиқлар, байрам чироқлари — мен уларни аниқ кўриб турибман-ку!