Tasodifiy hikoya: muhabbatim qissasi 7 ( by boburov)


'' by boburov ''
 
Uzoq gudokdan keyin: 
- Allo degan uning yoqimli ovozi eshitildi. 
- Allo Ziy...davomi

дурадгорларни чақирди-да, кетди.
Мистер Стендаль Уй олдида битта ўзи қолди.
— Қулоқ солинглар, ҳой! — Мурожаат қилди у кўзга кўринмас ракеталарга. — Сизлардан жон сақлайман деб,Соф Жонлар Марсга бориб қолган эди, сизлар бўлсангиз худонинг бермиш куни бу ерда кўпайгандан-кўпайиб кетаяпсиз, худди ахлатга интилган пашшалардек учиб келганингиз-учиб келган. Мен сизларга ҳозир бир нарса кўрсатаман. Ерда мистер Пога қилган қилиқларингиз учун таъзирингизни бераман. Шу ондан эҳтиёт бўлинг! Эшернинг уйи ўз ишини бошлайди.
У осмонга қараб муштумини дўлайтириб қўйди.
Ракета қўнди. Ундан девдай бир одам чиқиб келди. У уйга қаради ва унинг кулранг кўзларида норозилик ва ҳайрат ифодаси кўринди. Нариги томонда уни озғингина бир одам кутиб турган хандақдан сакраб ўтди.
— Исми шарифингиз Стендалми?
— Ҳа.
— Гаррет, Ахлоқ Иқлими бошқармаси инспектори.
— Э-ҳа, барибир Марсгача етиб келибсиз-да, Ахлоқ Иқлимининг нозирлари? Мен бўлсам сизларни қачон келар экан, деб ўзимча тусмоллаб турган эдим...
— Биз ўтган ҳафтада келган эдик. Тезда бу ерда худди ердагидек тартиб ўрнатилади. — У асабий равишда гувоҳномасини Уй томонга силтаб қўйди. — Қани, айтинг-чи менга, мана бу нима, Стендаль?
— Бу арвоҳли қалъа, хўп десангиз.
— Хўп демайман, Стендаль, ҳеч ҳам хўп демайман. “Арвоҳли” — ярамайди.
— Жуда жўн. Бу йил, 2005 йилда Ҳақ таоломизга мен бир механик зиёратгоҳ қурдим. Унда мис кўршапалаклар электрон нурлар бўйлаб учадилар, қуйма каламушлар пластмасса тагхоналарда изғийдилар, автомат скелетлар рақс тушадилар, бу ерда автомат қонсўрарлар, ҳазилкашлар, бўрилар ва оқ арвоҳлар истиқомат қиладилар, кимё ва кашфиётчилик барқ уради.
— Мен худди шу нарсадан қўрққан эдим, — деди Гаррет жилмайиб. — Сизнинг уйингизни суриб юборишга тўғри келмаса деб қўрқаман.
— Келишингиз биланоқ йўқлашингизни билардим.
— Мен илгарироқ учиб келган бўлардим, лекин биз аралашишимиздан олдин сизнинг ниятларингизни билиб олмоқчи эдик. Бузувчилар ва ўт очувчилар командаси оқшомга яқин етиб келишлари мумкин. Ярим тунга бориб, ҳамма нарса таг-туги билан вайрон қилинади, мистер Стендаль. Менинг ақли ноқисимча, сэр, сиз, айтишим мумкинки, айниб қолибсиз. Қаттиқ меҳнат билан ишлаб топилган пулларни шамолга совуриш, ахир сизда нақд уч миллион бўлган эди-я...
— Тўрт миллион! Аммо шуни ҳисобга олингки, мистер Гаррет, мерос олганимда мен ёшгина йигитча эдим — йигирма беш миллион. Истаганча шамолга совуришим мумкин. Умуман олганда бу яхши иш эмас: у ёқдан қурилиш тугади-ю, бу ёқдан сиз ўз Бузувчиларингиз билан етиб келибсиз. Балки, Ўйинчоғим билан жиндай кўнгил очишимга изн берарсиз, айтайлик лоақал йигирма тўрт соатга?!
— Сиз қонунни биласиз. Унда айтилган: ҳеч қанақанги китоблар, ҳеч қанақанги уйлар, арвоҳлар билан боғлиқ бўлган ҳеч қанақанги қонсўрарлар, фаришталар ёки хаёлотнинг бошқа кашфиётлари кетмайди.
— Сиз яқинда мистер Бэббитларни ёқа бошлайсиз!
— Сиз бизга анча-мунча ташвиш келтирдингиз, мистер Стендаль. Протоколлар сақланиб қолган. 20 йил аввалги. Ерда. Сиз ва сизнинг кутуб¬хонангиз.
— Э-ҳа, мен ва менинг кутубхонам. Менга ўхшаган яна бир қанчалари. Албатта, По ўшанда аллақачон унутилиб кетганди. Ўз ва бошқа хилқатлар ҳам унут бўлиб кетганди, лекин мен бир кичиккина яширин жой қуриб олгандим. Ўзимизнинг кутубхонамиз бўларди — менда ва яна бир қанча хусусий шахсларда, — сиз машъал ва ахлатёқарларингизни ҳали юбормаган пайтингизда. Менинг 50 000 дона китобимни парча-буриш қилиб, ёқиб юборгандингиз. Сиз барча мўъжизакорларнинг ҳам онасини учқўрғондан кўрсатган эдингиз; сиз яна кинопродюсерларингизга, агар бирон нима қилмоқчи бўлсангиз, Эрнест Хемингуэйни қайта-қайта суратга олинг, деб буйруқ берган эдингиз. Ё парвардигор, ахир мен “Қўнғироқ кимни чақиради” фильмини неча марта кўрмадим! 30 та турли саҳна асари. Ҳаммаси бор воқелик. Оҳ, реализм! Оҳ, бу реализм! Эй, ўшани!..
— Тилингизга эрк беришдан тийилсангиз яхши бўлармиди!
— Мистер Гаррет, ахир сиз тўла ҳисобот беришга мажбур эдингиз-ку?
— Ҳа.
— Ундай ҳолда қизиқ учун ҳам бир кириб кўрсангиз, кириб у ёқ-бу ёққа қарасангиз яхши бўларди. Бор-йўғи бир дақиқага.
— Яхши. Кўрсатинг. Ҳеч қандай найранг бўлмасин. Менда тўппонча бор.
Эшерлар Уйининг эшиги ғийиллаб очилди. Рутубат ҳиди димоққа урди. Худди ташландиқ мағораларда кўзга кўринмас жониворлар нафас олаётгандек гувиллаган оҳ-воҳлар қулоққа чалинди. Тош ердан каламуш югуриб ўтди. Гаррет “ҳеҳ” деди-да, оёғи билан тепиб юборди. Каламуш ўмбалоқ ошиб тушди ва унинг нейлон териси ичидан сон-саноқсиз темир бургалар тўкилди.
— Қойил! — Гаррет яхшироқ кўриш учун эгилди.
Қизғиш-мовий харита узра мум қўлларини силкитганча токчада қари жодугар ўтирарди. У бошини силкитди-да, тишсиз оғзи билан Гарретга вишиллаб қўйди ва мой юқи харитага бармоқлари билан чертди.
— Ўлим! — қичқирди кампир.
— Мен худди мана шундай нарсаларни ўйлаган эдим... — деди Гаррет. — Худди ўйлаганимдек бўлиб чиқди-я!
— Мен шахсан сизнинг ёқиб юборишингизга рухсат бераман.
— Ростданми? — Гарретнинг юзи ёришди. Бироқ шу заҳоти яна лунжини осилтирди. — Сиз буни жуда осон айтдингиз-қўйдингиз.
— Мен мана шуларни юзага келтирсам бўлгани. Мақсадимга эришдим, деб айта олсам, бас. Ҳозирги шубҳалар оламида ўрта аср муҳитини қайта яратдим.
— Менинг ўзим ҳам, сэр, айтиш мумкинки, сизнинг даҳоингиздан беихтиёр ҳайратга тушдим.
Гаррет қараб турарди — унинг ёнидан ҳавода шитирлаган ва шивирлаганча гўзал шаффоф аёл қиёфасига кирган енгил булут парчаси сузиб ўта бошлади. Рутубатли йўлакнинг нариги учида қандайдир машина гувилларди. Худди центрифугадан чиққан пахтақандга ўхшаб у ердан жим-жит зал бўйлаб босириқли зулмат ўрмалаб ва ёйилиб келар эди.
Аллақаёқдан маймун пайдо бўлиб қолди.
— Пишт! — қичқирди Гаррет.
— Қўрқманг. — Стендаль жониворнинг қорнини силаб қўйди. — Бу робот. Худди жодугар сингари бу ҳам бошдан-оёқ мисдан ясалган. Мана!
У маймуннинг юнгини ҳурпайтирган эди, тагидан темир ярақлаб кетди.
— Кўраяпман. — Гаррет журъатсизгина қўлини узатди, роботни силаб қўйди. — Аммо бу нимага керак, мистер Стендаль, бунда қандай маъно бор?! Сизни нима мажбур қилди?..
— Тўрачилик, мистер Гаррет. Лекин менинг тушунтиришга сира вақтим йўқ. Ҳукумат одамлари эса бусиз ҳам тезда ҳамма нарсани билиб олишади. — У маймунга бош ирғаб қўйди. — Бўлди, қани.
— Маймун мистер Гарретни ўлдирди.

— Тайёрдир, Пайкс?
Пайкс нигоҳини столдан олди.
— Ҳа, сэр.
— Аъло иш.
— Текин нонни емаймиз, мистер Стендаль, — паст овозда жавоб берди Пайкс; роботнинг қайишқоқ қовоғини кўтарди-да, унга шиша кўз олмасини солиб қўйди ва унга каучук мушакларини чаққонлик билан ёпиштирди. — Шундай...
— Қуйма, мистер Гаррет.
— Қизиқ, сиз уни нима қиласиз, сэр? — Пайкс бошини ирғаб чинакам ўлик Гаррет ётган тош плита томонни кўрсатди.
— Яхшиси куйдириш-да, Пайкс. Бизга иккита мистер Гарретнинг нима кераги бор.
Пайкс Гарретни ғиштин ахлат куйдиргич олдига судраб борди.
— Яхши қолинг.
У мистер Гарретни ичкарига итариб юборди-да, эшикни ёпди.
Стендаль робот Гарретга юзланди.
— Вазифангиз сизга аниқми, Гаррет?
— Ҳа, сэр. — Робот гавдасини кўтариб ўтириб қолди, — мен Ахлоқ Иқлими