Tasodifiy hikoya: Orzuvdagi qiz. 2-qism
Orzuvdagi qiz. 2-qism Bolakay qorqqanidan: - iltimos meni oldirma deb yalina boshladi, qiz esa jilmayib: - jinnivoy nega oldiraman.. deya bolakay lablariga labini bosib shiringina bosa oldi. Bolakay nima bolganini tushunmayham qoldi. - Nahotki meni tanimading? deb savol nigohi bilan yuzlandi ayol, bolakay qorquv aralash: - Tanidim, sizni kunduz kuni korgandim, endi meni oldirishga keldingizmi? deya bolakay yiglab yuboray deb turadi, qiz yana tizzalab uni bagriga bosib: - Ayttimku, yoq! Kim s...davomi

у эҳтиёткорлик ва ўта тавозе билан уларнинг ҳар бири билан танишган, ҳар бирига ўз мавқеини кўз-кўз қилган эди.
— Бепоён Ўлим маъвосига хуш келибсизлар! — қичқирди у.
— Менга қаранг, Стендаль! Бу нима деган гап?
— Ҳали кўрасизлар, ҳаммангиз ечинингиз! Анави ерда ҳужралар бор. У ерда тайёрлаб қўйилган либосларни кийинглар, эркаклар бу тарафга, аёллар у тарафга.
Меҳмонлар бир оз тараддудланганча туриб қолдилар.
— Билмадим, бу ерда қолсак қалай бўларкин, — деди мисс Пауп. — Бу ер менга ёқмаяпти. Бу ерда куфрнинг ҳиди келаяпти.
— Ҳеч нарса қилмайди, бор-йўғи либос байрами!
— Булар бари қонунга қарши эмасмикан деб қўрқаман. — Мистер Стеффенс эҳтиёткорлик билан бурнини тортиб қўйди.
— Бас! — кулиб юборди Стендаль. — Бир гал қувнасангиз қувнабсиз-да. Эртага ҳаммаси остин-устин бўлади. Ҳужраларга тарқалинглар!
Уйда ҳаёт қайнаб, борлиқ яшнаб кетди, бурро-бурро ҳазил сўзлари янгради, оқ сичқонлар миттигина чўплари билан миттигина ғижжакларини ишқалаётган паканаларнинг навоси остида митти кадрилга рақс тушар, қурум босган тўсинлар остида байроқчалар ҳилпирар ва кўршапалак галалари муздек, серкайф, кўпикли Шароб пуркаётган жағлари кенг очиқ ўлаксахўрлар ёнида чарх уриб учар эдилар. Либосли айёмнинг барча етти залидан ўтиб, ариқча жилдирарди. Меҳмонлар ўзларини шунга ташлашди ва қарасаларки, бу Херес ариғи экан! Маскарад доминосига яширинган елкаларидан йилларни итқитиб ташлаб, меҳмонлар кабиналардан отилиб чиқдилар ва улар кийиб олган ниқоблар уларнинг хаёлот ва даҳшатларни муҳокама қилиш ҳуқуқидан маҳрум этди. Қип-қизил либосли аёллар чарх уриб айланар ва хандон ташлаб кулар эдилар. Эркаклар уларнинг ортидан ялтоқланиб эргашардилар. Деворларда аллакимларнинг соялари сузарди, унда-бунда ҳеч нимани акс эттирмайдиган кўзгулар осиғлиқ эди.
— Бизлар баримиз қонхўрлармиз! — кулди мистер Флетчэр. — Ўликлармиз.
Ҳар бири бошқа рангдаги еттита зал: бири мовий, бири қирмизий, бири яшил, бири пушти, яна бири оқ, олтинчиси бинафшаранг, еттинчисига қора бахмал қопланган. Қора залда эбент қирғоқлари бўғиқ занг чалди. Залдан-залга, хаёлий роботлар ўртасида, Сонялар ва тентак ляпниклар, Троялялар ва Улканлар, Қора Мушуклар ва Оқ Қироличалар ўртасида ширакайф меҳмонлар гандираклар эдилар ва уларнинг чалкаш оёқлари остида пол оғир ва бўғиқ ғичирлар эди, гўё улар остига яширинган юрак ўз ҳаяжонини тутиб туролмаётгандек.
— Мистер Стендаль!
Шивирлаб...
— Мистер Стендаль!
Уларнинг ёнгинасида Ўлим ниқобидаги даҳшатли дарранда турарди. Бу Пайкс эди.
— Биз хилватда гаплашиб олишимиз керак.
— Нима гап?
— Мана. — Пайкс унга қоқ суяк қўлини узатди. Унинг қўлида бир ҳовуч эритилган, қорайган ҳалқачалар, гайкалар, мурватлар, больтлар бор эди.
Стендаль уларга узоқ қараб қолди, сўнг Пайксни йўлакка бошлаб кетди.
— Гарретми? — сўради у шивирлаб.
Пайкс бош ирғади.
— У ўзининг ўрнига роботни юборибди. Мен уни ахлаткуйдиргични тозалаётганимда топиб олдим.
Иккаласи шубҳали мурватларга қаради.
— Бу ҳар дақиқада полиция бостириб келиши мумкин деганини билдирадими? — деди Пайкс. — Режаларимиз барбод бўлди.
— Бу маълум эмас, — Стендаль айланиб юрган сариқ, кўк, қизғиш одамларга қаради. Мусиқа кенг ва ғуборли заллардан узоқ-узоқларга тараларди. — Гаррет шахсан ўзи келишига ишонадиган даражада аҳмоқ бўлмасам керак, лекин шошманг-чи!
— Нима бўлди?
— Ҳеч нарса, айтарли ҳеч нарса йўқ. Гаррет бизга роботни юборибди, аммо биз ҳам шундай қайтардикки, агар у жуда ҳам синчковлик билан қарамайдиган бўлса, бизнинг фирибимизни пайқамаслиги ҳеч гап эмас.
— Бўлмаса-чи!
— Янаги сафар у ўзи келади. Энди у унга ҳеч нарса хавф солмаслигига ишонади. Ўз одамингиз билан уни ҳар дақиқада кутиб туринг! Шаробдан яна олинг, Пайкс!
Катта қўнғироқ бонг урди.
— Ўлай агар, бу ўша. Боринг, мистер Гарретни ичкарига олиб киринг.
Рапунцель олтин сочларини пастга туширди.
— Мистер Стендалмисиз?
— Мистер Гаррет, ҳақиқий Гарретмисиз?
— Ўзиман. — Гаррет намиққан деворлар ва чир айланаётган одамларга синчковлик билан назар солди; — ўзим кўрай деган бўлса керак. Роботларга ишониб бўлмайди. Боз устига, бегона роботларга. Бир йўла мен эҳтиёткорлик юзасидан Бузувчиларни чақирдим. Бу мараз маскан деворларини бузиш учун улар бир соатдан кейин етиб келишади.
Стендаль таъзим қилди.
— Огоҳлантирганингиз учун раҳмат. — У қўли билан ишора қилиб қўйди: — Ҳозирча сизни кўнгил очишга таклиф қиламан. Озгина шароб кетадими?
— Йўқ, йўқ, ташаккур. Нималар бўлаяпти у ерда? Инсон таназзулининг чегараси қаерда?
— Ўзингиз амин бўласиз, мистер Гаррет.
— Тубанлик, — деди Гаррет.
— Энг жирканч тубанлик, — тасдиқлади Стендаль.
Қаердадир аёл чийиллади. Пишлоқдек оппоқ мисс Пауп югуриб келарди.
— Шундай нарса юз бердики, айтишга тилим бормайди! Кўз олдимда маймун мисс Блантни бўғди ва мўрига итариб юборди.
Улар қувурга қарашди ва пастда осилиб турган узун сариқ сочларни кўришди. Гаррет қичқириб юборди.
— Даҳшат! — чўқиниб деди мисс Пауп. У бирданига тилдан қолди, кўзларини пирпиратди-да, ўгирилди: — Мисс Блант!
— Ҳа, — мисс Блант унинг ёнида турарди.
— Ахир мен сизни ҳозиргина печка қувури ичида кўрган эдим-ку!
— Йўқ, — кулди мисс Блант. — Бу робот эди, менинг нусхам. Моҳирона кўчирма!
— Лекин, лекин...
— Ёшларингизни артинг, жонгинам. Мен соппа-соғман. Ўзимга қарашимга рухсат беринг. Мана, мен қаерда эканман! Ҳа, мўрида худди сиз айтгандек. Ғаройиб-а, тўғрими?
Мисс Блант кулганча у ердан кетди.
— Ичасизми, Гаррет?
— Ичганим бўлсин. Сал асабийлашдим. Эй худо, бу қанақа жой бўлди-а. Фақат бузиб ташлашга ярайди, холос. Менга қолса бир лаҳзада... — Гаррет Шаробни сипқорди.
Янги қичқириқ. Мистер Стеффенснинг елкасида зинадан пастга қараб тўртта оқ қуённи олиб келар эдилар, зина тўсатдан ҳайратомуз равишда полда пайдо бўлган эди. Мистер Стеффенсни хандаққа судраб кетишди ва оёқ-қўллари боғлиқ ҳолда, унинг шилинган баданига тиғдек ўткир баҳайбат маятник чайқалганча тобора яқинлашиб ва пастга тушиб келаётганини кўриш учун қолдирдилар.
— Ўша пастдаги менми? — сўради мистер Стеффенс Гарретнинг ёнида пайдо бўлиб. У қудуқ устига энгашди — ўзингнинг ўлимингни томоша қилиш жуда ва жуда қизиқ бўлар экан.
Маятник охирги марта чайқалди.
— Худди ўзидек-а, — деди мистер Стеффенс орқасига буриларкан.
— Шаробдан яна қуяйми, мистер Гаррет?
— Ҳа, малол келмаса.
— Буёғи кўпи кетиб, ози қолди. Ҳадемай, Бузувчилар келишади.
— Худога шукур!
Шу пайт яна, учинчи марта қичқириқ эшитилди.
— Тағин нима гап? — асабий сўради Гаррет.
— Энди менинг навбатим, — деди мистер Драммонд. — Қаранг.
Минг қичқирмасин, иккинчи мистер Драммондни тобутга думалатиб ётқизишди ва пол остидаги нам ерга ирғитишди.
— Тўхтанг, ахир бу эсимда! — Оҳ тортиб деди Ахлоқ Иқлимининг инспектори. — Ахир бу кўҳна, тақиқланган китоблардан-ку... “Барвақт кўмилган одам”. Қолганлари ҳам: қудуқ, маятник, маймун, мўри... “Морг кўчасидаги қотиллик”. Бу китобни мен ўзим ёққан эдим, бўлмаса-чи!
— Шаробдан қуйинг, Гаррет. Бундоқ, қадаҳни маҳкамроқ ушланг.
— Худо ҳаққи, тасаввурингизга гап йўқ!
Уларнинг кўз олдида яна беш одам ўлди: биттаси аждаҳонинг оғзи ичида, қолганлари қора ҳовузга ташлаб