Tasodifiy hikoya: Armonli dunyo 4 qism
onam uyni sanga vasiyat qilib tashlab ketibdila bu uy endi saniki dedila yur uyinga tashab qòyaman k...davomi

Бола ювингани чопиб кетди.
Ўн дақиқалардан кейин каналнинг тинч сатҳида дароз ва озғин, сочлари қоп-қора одам эшаётган эшкак зарбларидан равон сузиб келаётган бир қайиқ кўринди.
— Салом, Лафарж оғайни, — деди у қайиқни тўхтата туриб.
— Салом, Саул, нима гаплар?
— Гапдан кўпи йўқ. Номлендни биларсан — каналдаги Жез саройчада яшайди-ку, ўша.
Лафарж тош қотиб қолди.
— Биламан, нима эди?
— Унинг қанақа ярамас эканлигини ҳам биларсан?
— Айтишларича, у бир одамни ўлдириб қўйиб, шундан Ерни ташлаб кетган экан.
Саул ҳўл эшкакка суянганча Лафаржга диққат билан қаради.
— У ўлдирган одамнинг исм-шарифи эсингдами?
— Гиллингс эди-ёв.
— Худди шундай, Гиллингс. Гап бундай! Икки соатларча олдин мана шу Номленд дегани Гиллингсни кўрдим, деб шаҳарга қичқириб кириб келди. Шу ерда, Марсда яшаяпмиз, деди. Бугун эшитдим, ҳозир эшитиб келаяпман! Гиллингсдан қочиб яшириниш учун у ёқда уни турмага тиқишларини илтимос қилибди. Лекин уни турмага қўйишмабди. Шунда Номленд уйига кетибди ва йигирма дақиқа олдин — одамлар менга айтишди — ўзини пешонасидан отиб ташлабди. Мен ҳозир ўша ердан келаяпман.
— Ана, холос, — деди Лафарж.
— Дунёнинг ишлари шунақа қизиқ бўлар экан-да! — қувватлади уни Саул. — Бўпти, Лафарж, ҳозирча хайр.
— Хайр.
Қайиқ яна каналнинг тинч сатҳидан олдинга сузиб кетди.
— Овқат тайёр, — қичқирди миссис Лафарж.
Мистер Лафарж жойига келиб ўтирди ва пичоқни олиб, стол оша Томга қараб қўйди.
— Том, — деди у, — бугун кечқурун нима қилдинг?
— Ҳеч нима, — жавоб берди Том овқат тўла оғзи билан. — Нима эди?
— Ҳа, йўқ, шунчаки сўрадим-да. — Чол салфетка бурчагини кўйлаги ёқаси ичига тиқди.
Кечқурун соат еттида миссис Лафарж шаҳарга отланди.
— Неча ойдан бери шаҳарда бўлганим йўқ, — деди у.
Том боришдан бош тортди.
— Мен шаҳардан қўрқаман, — деди у. — Одамлардан қўрқаман. Оёғим тортмаяпти.
— Катта йигит бўлиб қолгансан. Шу ҳам гап бўлди-ю! — ён бермай деди Энн. — Гапирма бунақа гапларни. Биз билан борасан. Буни мен айтаяпман.
— Ахир, Энн, бола ўзи хоҳламаса... — орага суқулди чол.
Бироқ миссис Лафарж айтганида туриб олди. У деярлик куч билан ота-болани қайиққа судраб туширди ва барчалари биргаликда оқшом юлдузлари чарақлаб турганда канал бўйлаб йўлга тушишди. Том кўзларини юмиб, чалқанча ётарди, уни ухлаяптими ёки йўқлигини ҳеч ким айтолмасди. Чол ўзича мулоҳаза қилган кўйи унга тикилиб қаради. “Бу ким бўлди, — ўйлади у, — муҳаббатга биздан ҳам ташнароқ бўлган бу қандай зот? Ким у? Ва нима у? — Ёлғизликдан жон сақлагани унга ёт бўлган хилқатлар даврасига келди, одам қиёфасига ва овозига эга бўлди, ундай одамлар бизнинг орамизда қолгани ва ниҳоят ўз бахтини бизнинг эътирофимизда топгани фақат хотирамиздагина яшар эдилар. У қай палладан буён қайси ғордан чиқиб келгани, у Ердан ракеталар учиб келганда бу оламга келиб-ўрнашган қайси халқнинг зурёди бўлди?” Лафарж бошини чайқади. Буни билиб бўлмайди. Бундоқ қарасанг, қайси томонга назар солмагин — у Том, вассалом.
Чол нигоҳини яқинлашиб келаётган шаҳарга қаратди ва унга нисбатан кўнглида нохуш туйғуни ҳис этди. Бироқ, кейин у яна Том ва Энн ҳақида ўйлай бошлади ва ўзига-ўзи деди: “Балки, агар барибир ғам ва қайғудан бошқа ҳеч нарса чиқмайдиган бўлса, оз муддатга бўлса-да, Томни ёнида олиб қолиш нотўғридир... Бироқ биз бу қадар орзу қилган нарсадан қандай воз кечиш мумкин? Гарчи бу бир кунликкина нарса бўлса-да, кейин у ғойиб бўлади, бўшлиқ янада даҳшатлироқ тус олади, қора тунлар — яна қорароқ, ёмғирли тунлар — янада намроқ бўлиб кетади... Бизни бундан маҳрум этиш — оғзимиздаги бир бўлак луқмани суғуриб олишга уриниш билан баробар.”
У яна қайиқ тубида беғам мудраб ётган йигитчага қараб қўйди. Том уйқусида ҳиқ этиб қўйди; туш кўраётган бўлса керак.
— Одамлар, — ғудранди Том уйқусида. — Ўзгараяпман, ўзгараяпман... Қопқон...
— Бўлди, бўлди, йигитча. — Лафарж унинг юмшоқ жингалак сочидан силаб қўйди ва Том тинчланди.
Лафарж ўғли ва хотинига қайиқдан қирғоққа чиқиб олгани ёрдамлашиб юборди.
— Мана, етиб келдик! — Энн чарақлаган чироқларга қараган, таберналар садосига қулоқ солган, пианино ва патефонлар овозидан завқланган, гавжум кўчалардан бир-бирини қўлтиқлаб юрган жуфтларга ҳавас билан қараганча жилмайди:
— Мен уйда қолсам яхши бўларди, — деди Том.
— Илгари бунақа демасдинг, эътироз билдирди она. — Шанба кунлари кечқурун шаҳарга боришга доим интиқ бўлардинг-ку.
— Менга яқинроқ туринг, — шивирлади Том. — Мени тутиб олишларини истамайман.
Энн унинг гапларини эшитиб турарди.
— Нималар деб валдираяпсан, кетдик!
Лафарж боланинг бармоқлари унинг кафтига ёпишганини сезиб, қаттиқ қисди.
— Мен сен биланман, Томми. — У ёнларидан суқулиб келаётган оломонга қаради-да, унинг ҳам кўнгли ғаш тортди. — Биз бу ерда узоқ қолмаймиз.
— Бекорларни айтибсиз, — гапга қўшилди Энн. — Биз бутун оқшомни ўтказгани келганмиз.
Кўчанинг нариги томонига ўтиб, улар уч нафар мастга йўлиқишди. Уларни туртишди, айлантиришди, бир-биридан ажратишди; атрофга аланглаб, Лафарж тош қотиб қолди.
Том йўқ эди.
— Қани у? — жаҳл билан сўради Энн. — Бу қанақа қилиқ бўлди — кўзингни шамғалат қилади-да, ота-онасини ташлаб қочади! Том!
Йўловчиларни туртиб-суртиб мистер Лафарж чор атрофга чопа бошлади. Бироқ, Томдан дом-дарак йўқ эди.
— Қайтиб келади, мана кўрасан, уйга кетаётганимизда қайиқ олдида кутиб турган бўлади, — ишонч билан деди Энн эрини кинотеатр томон етаклаганча.
Бирдан оломон орасида ғала-ғовур бошланди ва Лафаржнинг ёнидан бир эркак ва бир аёл чопиб ўтди. У уларни таниди: Жо Сполдинг хотини билан. Лафарж оғиз очиб, уларга гапиргунича ҳам бўлмай, иккови ҳам кўздан йўқолди.
Хавотир билан атрофга аланглаганча у чипталар сотиб олди ва хотинига итоаткорона эргашганча қоп-қора кинозалнинг ичига кириб кетди.

Соат ўн бирда қайиқ ёнида Том йўқ эди.
— Ҳечқиси йўқ, онаси, — деди Лафарж, — фақат ҳаяжонланма. Мен уни топаман. Шу ерда кутиб тур.
— Тезроқ қайтгин-да.
Аёлнинг овози сувнинг шалоплаши тагида қолиб кетди.
Чол қўлларини чўнтакларига тиққанча тунги кўчалардан юриб борарди. Чироқлар бирма-бир ўча бошлади. Аллақаерда деразалардан одамларнинг гавдалари кўринарди. Гарчи осмонда юлдузлар орасида ёмғирли булут парчалари ҳамон сузиб юрса-да, тун илиқ эди. Лафарж ўғлининг қандайдир тузоқ ҳақида қайта-қайта гапирганини, унинг оломон ва шаҳарлардан қўрқишини эслади. “Бу қандай ношудлик, — ҳорғин ўйлади чол. — Балки, бола бутунлай қочиб кетгандир. Балки, у умуман бўлмагандир...” Лафарж уйларнинг рақамларига бир-бир кўз солганча муюлишдан бурилди.
— Сенмисан, Лафарж?
Остонада трубка чекиб, бир эркак ўтирарди.
— Салом, Майк.
— Ҳа, хотининг билан ғижиллашиб қолдингми? Асабни тинчитгани, шамоллагани чиқдингми?
— Ҳе-йўқ, шунчаки айланиб юрибман.
— Турқингдан ниманидир қидираётгандайсан. Ҳа, дарвоқе, топилдиқлар ҳақида. Бугун кечқурун кимдир торпилибди. Жо Сполдингни биласанми? Қизи Лавиния эсингдами?
— Эсимда, — Лафарж муздек бўлди. Бу гўё иккинчи марта кўраётган тушга ўхшарди. Бундан кейин нима дейилиши кераклигини ҳам у аниқ билиб турарди.
— Лавиния бугун кечқурун уйга қайтди, — деди Майк тутунни пуфлаб. — Унинг бир ой бурун Ўлик денгиз