Tasodifiy hikoya: Qöshni qiz
Meni ismim Xurshid yoshim 25da. Men aytib bermoqchi bölgan voqea shu yil bahor oylari qöshnimizni qi...davomi

этди.
Уйга қайтишга аҳд қилиб, у тез-тез юриб борарди, телефон қўнғироғини эшитиб, жим-жит маҳалла тош кўчасидан қарийб югуриб кетди.
У қулоқ солди.
“Қаердадир телефон жиринглаяпти”.
У олға юришда давом этди.
“Ҳозир кимдир гўшакни олади”, — эринчоғлик билан ўйлади у.
У йўлка чеккасига ўтирди ва ботинкасидан шошмай тошчаларни қоқиб тушира бошлади.
Бирдан қаттиқ қичқириб оёққа турди:
— Кимдир! Самовий кучлар, наҳотки бу мен бўлсам!
У талваса ичида атрофга аланглади. Қайси уйда? Ҳов анавунда! Майсазор устидан учиб ўтди, зинапоялардан юқорига отилди, уйга кирди, қоп-қоронғи залда турибди.
Шиддат билан гўшакни олди.
— Алло! — қичқирди у.
— Ззззззззззззз.
— Алло, алло!
Қўйиб қўйишибди.
— Алло! — ўкирди у ва гўшакни силтади. — Падарингга минг лаънат! — Ўзини ўзи сўкди у. — Йўлакда ўтириб сенга зарурмиди, галварс! Шайтонвачча, тўнка! — у қўллари билан телефон аппаратини қаттиқ сиқди. — Қани, яна бир қўнғироқ қил. Қани!
Шу пайтгача Марсда ундан бошқа бирон-бир одам қолиши мумкинлиги унинг миясига ҳам келмаганди. Ўтган бутун ҳафта давомида у битта ҳам одамни кўрмади. У бошқа барча шаҳарлар ҳам мана шундай кимсасиз деб хаёл қилган эди.
Энди эса ҳаяжондан титраб-қақшаганча икки кўзини қора қутичадан ололмасди. Автомат телефон тармоғи Марснинг барча шаҳарларини бир-бири билан улаб турарди. Улар ўттизта — қайси биридан қўнғироқ қилишди экан?
У билмасди.
У кута бошлади. Ёт хонадон ошхонасига ўтди, музлаган қулупнай эриб ётарди, уни ғамгингина еди.
— Бу ерда ҳеч ким бўлмаган аслида, — ғудранди у. — Балки шамол қаердадир симёғочни ағдарганда тасодифан симлар уланиб қолгандир.
Лекин у кимдир нариги томонда гўшакни илгандаги ширқ этган овозни эшитди-ку?
Бутун тунни Уолтер Грипп залда ўтказди.
— Бу ерда телефоннинг ҳеч қандай алоқаси йўқ, — ўзини ишонтириб деди у. — Шунчаки менинг бошқа қиладиган ишим йўқ.
У соатининг чиқ-чиқига қулоқ тутди.
— Хотиним энди қўнғироқ қилмайди, деди у. — Жавоб бермаган одамга қайтадан рақамларни териш унга зарур келибдими? Эҳтимол, айни дақиқаларда шаҳардаги бошқа уйларга қўнғироқ қилаётган бўлса керак! Мен бўлсам бу ерда ўтирибман... Шошма! — у мийиғида кулди. — Нега мен “хотиним” деяпман?
У саросима ичида кўзларини пирпиратди.
— Ахир эркак киши ҳам мана шундай дадил кўнғироқ қилиши мумкин-ку, шундай эмасми?
Юрак уриши сезилмасди. Муздек ва бўм-бўш, ғоят бўм-бўш.
У аёл киши бўлишини жуда-жуда хоҳларди.
У уйдан чиқди-да, эрта тонг ғира-ширасида аранг кўзга чалинган кўча ўртасида тўхтади.
Қулоқ солди. Тиқ этган товуш йўқ. На бир қуш, на бир машина овози эшитилади. Фақат юрак дукуллайди. Дук —жимлик — дук. Азбаройи зўриқишдан юзи буришиб кетади. Шамол эса шу қадар майин, шу қадар назокат билан эсардики, эпкинлари унинг пиджаги этакларини оҳиста сийпаб ўтади.
— Жим, — шивирлади у. — Қулоқ сол!
У нигоҳини бир жим-жит уйдан бошқасига олганча аста жойида айланди.
Аёл рақамларни кетма-кет теради, ўйлади у. Бу аёл киши бўлиши керак. Нима учун? Фақат аёл кишигина барча рақамларни қайта теради. Эркак киши ундай қилмайди. Эркак киши ўзига ишонганроқ бўлади. Ахир мен кимгадир қўнғироқ қилганманми? Йўқ! Бундай қилиш ҳатто хаёлимга ҳам келмаган! Бу аёл киши бўлиши керак. Албатта, аёл киши, худо шоҳид!
Қулоқ сол.
Узоқ-узоқларда, ҳув юлдузлар остида телефон жиринглади.
У югуриб кетди. Қулоқ солгани тўхтади. Оҳиста жиринг. Яна бир неча қадам юрди. Қаттиқ жиринг эшитилди. У бурилди-да, хиёбон ёқалаб олға интилди. Жиринг кучайиб борарди! Олтита уйдан ўтди, яна олтита! Жуда ҳам қаттиқ жиринглади! Мана буми? Эшик ёпиқ эди.
Ичкарида телефон жирингларди.
— Эҳ, лаънати! — У эшик дастагини силкитди.
Телефон жон-жаҳди билан жирингларди.
У айвондаги ўриндиқни кўтарди-да, айлантириб меҳмонхона деразасига солди ва синган деразадан ичкарига сакради.
У гўшакни олишга ҳам улгурмай, телефон жимиб қолди.
У хонадан-хонага ўтар, ойналарни синдирар, пардаларни юлар, ошхона плитасини тепар эди.
Ниҳоят мажолсизланиб, у Ердан Марсдаги барча абонентлар қайд этилган телефон китобчасини олди. Эллик минг исми шариф.
Биринчи исми шарифдан бошлади.
Амелия Амз. Нью-Чикаго. Ўлик денгизнинг нариги томонидан юз мил нарида. У шунинг рақамини терди.
Жавоб йўқ.
Иккинчи абонент Нью-Йоркда мовий тоғлар ортида беш минг мил нарида турарди.
Жавоб йўқ.
Учинчи, тўртинчи, бешинчи, олтинчи, еттинчи, саккизинчи; титроқ бармоқлар гўшакни базўр ушлаб турарди.
Аёл овози жавоб берди:
— Алло?
Уолтер жавобан қичқирди:
— Алло, эй худойим, алло!
— Бу ёзув, — дона-дона қилиб деди аёл овози. — Мисс Элен Аразумян уйда йўқ. Айтинг, сизга нима керак, овозингиз симга ёзиб қолинади, бу хоним қайтгандан кейин сизга телефон қилиши учун керак бўлади. Алло? Бу ёзув. Мисс Элен Аразумян уйда йўқ. Айтинг, сизга нима керак...
Сэм гўшакни илди.
Унинг лаблари титрарди.
Бир оз ўйлаб туриб, у қайтадан рақамларни терди.
— Мисс Элен Аразумян уйга қайтганида, — деди у, айтинг: телефони билан қўшмозор бўлсин.
У Марснинг марказий коммутаторига, Нью-Бостон, Аркадия ва Рузвельт-Сити телефон станцияларига қўнғироқ қилди. У ерда бирон-бир жойга қўнғироқ қилишга ҳаракат қилган одамлар топилиб қолишига кўпроқ умидвор эди, сўнг ҳар бир шаҳардаги ратушалар ва бошқа давлат идораларига қўнғироқ қилиб чиқди. Энг яхши меҳмонхоналарга қўнғироқ қилди. Егани олдида, емагани кетида қабилида яшашни қайси аёл хоҳламайди. Бирдан у қаттиқ қарсак чалди-да, қаҳ-қаҳ уриб кулиб юборди. Ҳа, бўлмаса-чи! Телефон дафтарчасини очиб кўрди-да, халқаро телефон тармоғи орқали Нью-Тексас-Ситидаги энг йирик пардозхона рақамини терди. Бахмал қопламали, ҳашамдор пардозхонадан бошқа қаердан ҳам қидирардинг аёлни, бу ерда у гоҳ у ойна, гоҳ бу ойна ўртасида югуриб юрган, юзига ҳар турли мойупаларни чаплаётган, электр қуритгич остида ўтирган бўлиши керак!
Қўнғироқ узоқ жиринглади. Симнинг нариги учида кимдир гўшакни олди.
Аёл овози янгради:
— Алло?
— Агар ёзиб олинаётган бўлса, — чертиб-чертиб деди Уолтер Грипп, — мен бораман-да, лаънати пардозхонангизнинг кулини кўкка совураман.
— Ҳеч ким ёзиб олаётгани йўқ. — Жавоб берди аёл овози. — Алло, алло, наҳотки у ерда тирик одам бўлса! Қаердасиз?
Аёл шодон чийиллади.
Уолтер стулдан ағдарилиб тушаёзди.
— Алло... — У кўзлари ёнганча сакраб оёққа турди. — Э, худо, бу қандай бахт, исмингиз нима?
— Женевьева Селзор! — аёл гўшакка йиғлаб гапирди. — Оҳ, худо, ким бўлишингиздан қатъи назар, овозингизни эшитганимдан шундай хурсандманки!
— Мен Уолтер Гриппман!
— Уолтер, салом, Уолтер!
— Салом, Женевьева.
— Уолтер. Қандай ажойиб исм. Уолтер, Уолтер, Уолтер!
— Раҳмат.
— Ахир қаердасиз, Уолтер?
Қанчалик меҳрибон, қувноқ, нафис овоз... У аёл эркалаб шивирлаб гаплашиши учун гўшакни қулоғига қаттиқроқ босди. Унинг оёғи чалиниб кетмоқда эди. Юзи лов-лов ёнарди.
— Мен Мерлин-Виллиждаман, — деди у. — Мен...
Зззз.
— Алло? — Шошиб қолди Уолтер.
Зззз.
У дастакка уриб кўрди. Ҳеч гап йўқ.
Аллақаерда шамол симёғочни ағдарган. Женевьева Селзор ҳам қандай тез пайдо бўлган бўлса, шундай тез ғойиб бўлди.
Уолтер рақамни терди, бироқ аппарат гунг-лол эди.
— Ҳечқиси йўқ, унинг қаердалигини