Tasodifiy hikoya: mawurutkada taniwdim
men ismim Bexruz sankt peterburgda iwleman mashurutkada.bir rus qiz bn taniwib koldim 9 may edi 2013...davomi

энди билиб олдим-ку.
Уолтер югуриб уйдан чиқди. Эрталабки қуёш нурлари остида у бегона гараж ичидан спорт машинасини орқа билан ҳайдаб чиқди, орқа ўриндиғига уйдан олган озиқ-овқат маҳсулотларини ташлаб қўйди ва соатига саксон милл тезлик билан Нью-Текса-Ситига қараб учиб кетди. Минг мил, ўйлади у. Чида, Женевьева Селзор, мен сени узоқ куттириб қўймайман!
Шаҳардан чиқар экан, у ҳар бир муюлишда чинқиратиб сигнал берарди.
Кун ботарди, аёвсиз пойгали кундан кейин у машинани йўл чеккасига буриб тўхтатди, оёғини қисган ботинкаларини ечиб ташлади, ўриндиққа чўзилди-да, ҳашамдор шляпасини ҳорғин кўзлари устига тортиб қўйди. У секин, бир текисда нафас олар эди. Оқшом қоронғилигида сарин шабада эсар, юлдузлар қувноқ жимжима қилар эди. Чор атрофда қадимдан-қадим Марс тоғлари савлат тўкиб турарди. Юлдузларнинг нурлари шахмат доналари каби мовий ёнбағирларга туташиб кетган Марс шаҳарчаси миноралари ичида жимирлар эди.
У уйқу билан бедорлик ўртасидаги аллақаерда ивирсиганча чўзилиб ётарди. У шивирлади: Женевьева. Сўнг аста хиргойи қила бошлади. “Эҳ, Женевьева, азизим, ўтаверсин йиллар бир-бирин қувлаб. Лекин азизим Женевьева...” Унинг кўнгли хотиржам эди. Қулоқлари остида аёлнинг паст, майин, бир маромдаги овози жарангларди: “Алло, ҳой Уолтер! Ҳеч ким ёзиб олмаяпти. Ахир қаердасан, Уолтер?”
У оҳ тортди, қўлини теккизиб олмоқчидек, ой нурига қараб узатди. Шамол унинг узун қора сочларини, ажойиб сочларини тўзитиб юборди. Лаблари тандирдаги яллиғланган чўғдек. Яноқлари эса ҳозиргина узиб олинган бир жуфт атир гулдек. Бадани ҳам оппоқ тумандек ҳарир, майин, равон, нафис овози эса унга қадимги мунгли бир қўшиқни хиргойи қилаётгандек:
“Эҳ, Женевьева, азизим, ўтаверсин йиллар бир-бирин қувлаб...”
У ухлаб қолди.

У Нью-Тексас-Ситига ярим тунда етиб келди. Машинани “Деллюкс” пардозхонаси ёнида тўхтатди-да, ҳеҳ деб қўйди.
Мана, ҳозир аёл хандон ташлаб кулганча атирлар тумани ичидан югуриб чиқиб келади.
Аммо бундай бўлмади.
— Ухлаб қолган. — Уолтер эшик олдига келди. — Мен шу ердаман! — Қичқирди у. — Алло Женевьева!
Сокин шаҳар икки баробар ёрилиб турган ой нурига чулғанган, аллақаерда шамол брезент пардани шалоплатиб ўйнарди.
У ойнаванд эшикни кенг очиб, ичкарига қадам қўйди.
— Эҳ-ҳе! — йигит хижолат ичида кулиб юборди. — Яширинма! Қаердалигингни билиб турибман.
У барча хоначаларни қидириб чиқди.
Ерда мўъжазгина дастрўмолча топиб олди. Ундан шундай мўъжизавий ҳид келардики, боши айланиб, чайқалиб тушди.
— Женевьева, — овоз чиқариб деди у.
У машинасини бўм-бўш кўчадан ҳайдаб борарди, бироқ одам қораси кўринай демасди.
— Ҳазил ҳам шунақа бўладими-а...
У тезлигини оширди.
— Шошма-шошма, ахир бизни ажратиб қўйишган. Балки у мен бу ёққа кетаётганимда Мерлин-Виллижга жўнаворгандир? — У қадимги денгиз йўлидан кетиб, кундузи бир-биримизни кўрмай қолгандирмиз. Бу ерга келишимни у туш кўрибдими? — Ахир мен келишимни айтмагандим-да. Телефон жимиб қолгач, у қўрқиб кетганидан мени қидириб, Мерлин-Виллижга қараб учгандир! Мен бўлсам, бу ерда юрибман, жин урсин, мен ҳам одам бўлдимми!
У клаксонни босди-да, шаҳардан ўқдек учиб чиқди.
У тун бўйи машинасини учириб юрди. Миясида фақат битта ўй: “Агар уни Мерлин-Виллижда топмасам, нима бўлади?”
Бундай хаёлни миядан чиқариб ташлаш керак. У ўша ерда бўлиши керак. У югуриб келади-да, уни қучоқлаб олади, эҳтимол бир гал ҳатто лабидан ўпиб ҳам олар.
“Женевьева, азизим”, — педални соатига юз милл тезликда босганча ҳуштак чалиб хиргойи қиларди у.
Мерлин-Виллижда эрталабки сукунат ҳукмрон эди. Дўконларда ҳали сариқ чироқлар ёниб турарди; юз соат бетўхтов ишлаган автомат ниҳоят электр туташувдан ширқ этди-да, жимиб қолди; шу билан тўлиқ сукунат чўкди. Қуёш кўчаларни ва лоқайд муздек осмонни исита бошлади.
Уолтер фараларини ўчирмай клаксонни чинқиртириб босганча Мейн-стритга қараб бурди. Кўзларини дўкон лавҳаларидан узмасди. Юзи девордек оқариб кетган, ҳорғин, қўллари тердан ҳўлланган чамбар устида сирғаларди.
— Женевьева! — бўм-бўш кўчага қараб қичқирди.
Пардозхона эшиги очилди.
— Женевьева! — У машинани тўхтатди-да, кўчани чопиб кесиб ўтди.
Женевьева Селзор пардозхона эшигида турарди. Қўлларида очилган шоколад қутичаси. Дўмбоқ, оппоқ бармоқлар қутини маҳкам ушлаб турарди. Уолтер ёруғ жойга кириб келганда, кўрдики, қизнинг юзи дум-думалоқ ва дўмбоққина, кўзлари бир думалоқ хамирга суқиб қўйилган бир жуфт йирик-йирик тухумдек. Оёқлари кундадек йўғон-йўғон, юришлари ғоздек алпон-талпон. Сочлари — қуш уяси кўринишида обдон турмакланган бўлиб, ранги қандайдир қўнғир тусда. Лаб деган нарсанинг ўзи йўқ. Унинг ўрнида андоза босиб чизилган йўғон қизил йўл турарди, у қувонгандек бир очилиб, қўрққандек юмиларди. Қошларини эса бутунлай териб ташлаган, атиги иккитагина ингичка тук қолдирган, холос.
Уолтер донг қотиб қолди. Юзидаги табассумдан асар ҳам қолмади. У ҳайрон бўлганча бир жойда туриб қолди.
Қиз шоколадларни ерга тушириб юборди.
— Сиз Женевьева Селзормисиз? — ўз овози бегона овоздек туюлиб сўради Уолтер.
— Сиз Уолтер Гриффмисиз? — сўради қиз.
— Грипп.
— Грипп, — тўғрилади қиз.
— Салом, — базўр деди йигит.
— Салом. — Қиз унинг қўлини сиқди.
Қизнинг бармоқлари шоколаддек ёпишқоқ бўлиб қолган эди.
— Хўш, — деди Уолтер Грипп.
— Нима, — сўради Женевьева Селзор.
— Мен фақат “Хўш” дедим, — изоҳ берди Уолтер.
— Ҳа.
Соат кечги тўққиз. Кундузи улар шаҳар ташқарисига боришди, кечликка эса, йигит филе-миньон пиширди, бироқ Женевьева уни яхши қовурилмаган деб кўнгли тортмади, шунда Уолтер уни яхшилаб қовуришга қарор қилди ва ё кўп қовуриб юборди, ё куйдириб юборди, хуллас, шунга ўхшаш бир нарса бўлди-да. У кулди-да, деди:
— Кетдик кинога!
Қиз “майли” деди-да, шоколад юқи қўли билан унинг қўлтиғидан олди. Бироқ унинг талаби эллик йил олдинги Кларк Гейбл қатнашган фильм билан чекланиб қўя қолди.
— Роса кулгили нарса экан-ку? — Қиқирлаб кулди қиз. — Ичагимни узди-я!
Фильм тугади.
— Яна бир қўйиб бер, — буюрди қиз.
— Яна? — такрор сўради йигит.
— Яна, — жавоб берди қиз.
Йигит ўгирилган эди, қиз унга яқинлашди ва қучоқлаб олди.
— Сен ҳеч ҳам мен ўйлагандек эмас экансан, лекин майли, бўлаверади, — тан олди қиз.
— Раҳмат, — деди йигит нафаси бўғилиб.
— Эҳ-ҳ Гейбл тушмагур: — Қиз унинг оёғидан чимчилаб олди.
— Вой, — деди йигит аста.
Кинодан кейин улар “харид қилгани” жимжит кўчалар бўйлаб юриб кетишди. Қиз ойнаванд пештахтани уриб синдирди ва ўзи танлаб-танлаб топиб олган энг очиқ ранг кўйлакни кийиб олди. Сўнг бошига бир шиша атирни тўнкариб қўйди-да, сувда бўккан исковичга айланди-қўйди.
— Ёшинг нечада? — қизиқсинди йигит.
— Топиб ол. — Қиз уни кўчадан етаклаб кетди, ундан асфальтга тинимсиз атир томчилар эди.
— Ўттизга боргандирсан? — деди йигит.
— Ана, холос, — қуруққина жавоб берди қиз. — Энди йигирма еттига кирдим мен сенга айтсам! Вой, манави ерда қандолатхона ҳам бор экан! Ўлай агар, мана шу машмашалар бошлангандан бери мен бойвуччалардек яшаяпман. Қариндош-уруғларни ҳеч қачон севган эмасман. Эсини еган ҳаммаси. Икки ой бурун Ерга учиб кетишди. Мен ҳам сўнгги ракетада учиб кетишим керак эди, бироқ қолдим. Биласанми нега?