Tasodifiy hikoya: lesbiyankalarni davolashdi
Lesbiyankalarni davolashdi. Bu hikoya ikki tanishimni hayotidan olingan… uqib kuringlar Meni ismi...davomi

келишди, гўё менга шундан бошқа нарса керак эмасдек. Энди мен ётиб, омонатни топширсам бўлаверади.
— Манг, — доктор унга сариқ ҳапдори берди. — Бу ерда сиз кўпроқ дам олсангиз яхши бўларди.
— Кераги йўқ. Яна бир оз ўтираман-да, тамом. Сизларни кўрганимдан шунчалик хурсандманки! Янги овозларни эшитгандан ўзимда йўқман.
— Дори фойда бераяптими?
— Зўр. Кетдик!
Улар тепаликка кўтарилишди.
— Алиса, қара, кимни олиб келдим! — Хетэуэй хўмрайди ва бошини эшикка суқди. — Алиса, эшитаяпсанми?
Хотини пайдо бўлди. Изма-из баланд, хушқомат иккала қизи чиқиб келди, уларнинг ортидан янада новчароқ барваста ўғли кўринди.
— Алиса, капитан Уайлдер эсингдами?
Аёл дудмалланди, худди кўрсатма кутаётгандек Хетэуэйга қаради, сўнг жилмайди.
— Ҳа, бўлмаса-чи, капитан Уайлдер!
— Кечагидек эсимизда, миссис Хетэуэй, биз сиз билан — менинг Юпитерга учиб кетишим арафасида сиз билан бирга тушлик қилган эдик.
Аёл унинг қўлини қизғин қисиб қўйди.
— Қизларим Маргарет ва Сюзень. Ўғлим Жон. Болаларим, сизлар, албатта, капитанни унутмагандирсиз?
Қўл бериб кўришишлар, кулги, жонли сўзлашувлар.
Капитан Уайлдер бурнини чўзди.
— Наҳотки занжабил кулчалари пишаётган бўлса?
— Ейсизми?
Ҳамма ҳаракатга тушди. Кўз очиб-юмгунча йиғма столлар қўйилди. Печлардан қайноқ таомлар олиб чиқилди, ликопчалар, кумуш идишчалар, кимхоб сочиқчалар пайдо бўлди. Капитан Уайлдер миссис Хетэуэйга узоқ қараб қолди, сўнг нигоҳини унинг ўғлига ва жимгина ҳаракат қилаётган бўйдор қизларига олди. Олдидан лип-лип ўтаётган кишиларнинг юзларига қарар, ёшларнинг силлиқ қўлларининг ҳар бир ҳаракатига разм солар, битта ҳам ажин тушмаган нафис чеҳралардаги биронта ифодани назардан қочирмасди. У миссис Хетэуэйнинг ўғли олиб келган столга ўтирди.
— Неччига кирдингиз, Жон?
— Йигирма учга, — жавоб берди йигит.
Уайлдер саросималанганча қўлларидаги санчқи ва пичоқни айлантириб, ўйнарди. У бирдан бўздек оқариб кетди. Ёнида ўтирган фазогир унга шивирлади:
— Капитан Уайлдер, бу ерда нимадир бўлаётганга ўхшайди.
Ўғли столлар олиб келгани кетди.
— Нима демоқчисиз ўзи, Уильямсон?
— Мен 43 га кирдим, капитан. Йигирма йил аввал мен ёш Хетэуэй билан бирга ўқиган эдим. Лекин у эндигина йигирма учга кирдим деб айтаяпти, лекин бу ташдан қарагандагина шундай. Булар ҳаммаси нотўғри. У кам деганда 42 га кирган. Бунинг тагида нима гап бор, сэр?
— Билмайман.
— Рангингиз ўчинқирагандай, сэр?
— Тобим йўқ. Қизимнинг ҳам тоби йўқ.
— Мен уларни йигирма йил аввал кўрганман, улар эса ўзгармаган, битта ҳам ажин тушмаган. Сиздан бир нарсани миннат қилиб сўрасам бўладими, Уильямсон? Мен сизга бир топшириқ бермоқчиман. Қаёққа боришни ва нималарни текширишни тушунтириб бераман. Нонуштадан кейин аста жуфтакни ростлаб қоласиз. Сизга бор-йўғи ўн дақиқа керак бўлади. Бу ердан қўл узатса етади. Биз қўнаётганимизда ракетадан туриб кўрган эдик. Илтимос! Бундай жиддий гапираётганингизнинг маъносини билсак бўладими? — Миссис Хетэуэй шоша-пиша уларнинг косаларига шўрва қуйиб чиқди. — Бундоқ кулиб ўтирсаларинг-чи! Яна биргамиз, саёҳат тугаган, сизлар деярлик уйдасизлар!
— Ҳа, ҳа, бўлмасам-чи. — Капитан Уайлдер кулди. — Сиз шундай ажойибсизки, ўн гулингиздан бир гулингиз очилмагандек, миссис Хетэуэй!
— Эҳ, бор бўлинг сиз эркаклар!
У аёлнинг товусдек юришларига қараб турди. Аёлнинг юзлари ял-ял ёнар эди, худди нақш олмадек, силлиқ ва қип-қизил. Аёл ҳазилларга қўнғироқдек кулиб жавоб қайтарди, ликопчаларга дид билан салат солиб чиқди, ҳаракатларида заррача хатолик кўзга чалинмасди. Дароз ўғли ва сарвқомат қизлари ўзларининг хилватдаги ҳаёти ҳақидаги узоқ ҳикоялари билан отасини мот қолдириб, басма-басига дов ташлашарди ва ман-ман ота болаларининг гапини эшитиб, ночор таслим бўларди.
Уильямсон нишабликдан пастга қараб югуриб кетди.
— У қаерга кетди? — сўради Хетэуэй.
— Ракеталарни текширгани, — жавоб берди Уайлдер. — Шунақа, Хетэуэй Юпитерда ҳеч бало йўқ, инсоннинг у ерда қиладиган иши ҳам йўқ. Сатурн ва Плутон ҳам шунақа...
Уайлдер ўз овозини эшитмай, беихтиёр гапирарди; у фақат бир нарса ҳақида ўйларди: ҳозир Уильямсон пастга югуриб боради-да, кўп ўтмай қайтиб келади, тепаликка чиқиб, жавоб олиб келади...
— Раҳмат.
Маргарет Хетэуэй унга бир стакан сув қуйди. Тўсатдан ҳаракатга келиб, капитан аёлнинг елкасига қўлини қўйди. Аёл бунга ҳеч қандай муносабат билдирмади. Унинг бадани иссиқ ва нозик эди.
Капитан қаршисида ўтирган Хетэуэй дам-бадам жимиб қолар ва афтини аянчли бужмайтирганча кўкрагини чангаллар эди, сўнг яна маъюс суҳбатга қулоқ солар, ҳар дақиқада Уайлдерга ачиниб қараб қўяр, у эса бировларга билдирмасдан ҳузур қилиб, кулчасини кавшар эди.
Уильямсон қайтиб келди. Капитан унинг елкаси оша: “Хўш?” деб шивирламагунча индамай, санчқи билан таомни кавлаб ўтираверди.
— Мен бу жойни топдим, сэр.
— Хўш, хўш?
Уильямсоннинг рангги бўздек оқариб кетган эди. У нигоҳини қувноқ улфатлардан узмасди. Қизлари босиқ жилмайиб туришар, ўғли аллақандай латифани ҳикоя қиларди.
Уильямсон деди:
— Мен қабристонга ўтдим.
— Тўртта хочни кўрдингизми?
— Тўртта хочни кўрдим, сэр. Улар бус-бутун турибди. Хато қилмаслик учун мен уларни ёзиб олдим. — У оппоқ қоғоздаги номларни биттама-битта ўқий бошлади: — Алиса, Маргарет, Сьюзен ва Жон Хетэуэй. Номаълум вирусдан вафот топганлар. 2007, июл.
— Раҳмат, Уильямсон. — Уайлдер кўзларини юмди.
— Ўн тўққиз йил аввал, сэр. — Уильямсоннинг қўли титрарди.
— Ҳа.
— Ахир булар кимлар?
— Билмайман.
— Сиз ўзи нима қилмоқчисиз?
— Буни ҳам билмайман.
— Бошқаларга айтсак бўладими?
— Кейинроқ. Ҳеч нарса бўлмагандек овқатингизни еяверинг.
— Ортиқ бир луқма ҳам томоғимдан ўтмаяпти, сэр.
Ракетадан келтирилган шароб билан қилинган нонушта тугади. Хетэуэй ўрнидан турди.
— Соғлигингиз учун. Дўстларим билан яна бирга бўлишдан хурсандман. Хотиним ва болаларим билан бирга бўлишдан ҳам. — Уларсиз бу ерда мен танҳоликда ўлиб кетган бўлар эдим. Уларнинг астойдил қилган ғамхўрликлари туфайли мен бу ерда жон сақлаб қолдим ва сизларни кутиб олишга муяссар бўлдим.
У қадаҳни қўлида тутганча ўз оила аъзолари томонга ўгирилди. — Улар хижолат ичида унга қараб турар эдилар, қадаҳ кўтарилганда эса улар бутунлай кўзларини ерга тикиб олишди.
Хетэуэй охиригача сипқорди. Ҳатто қичқиришга ҳам улгурмай, у юзтубан стол устига йиқилиб тушди-да, ерга ағдарилди. Бир қанча одам югуриб келди, уни тўғрилаб ётқизиб қўйишди. Врач эгилиб, юрагига қулоқ солди. Уайлдер врачнинг елкасидан туртди. У Уайльдерга қараб бошини чайқади. Уайлдер чўккалаб ўтирди-да, чолнинг қўлидан ушлади.
— Уайлдер? — Хетэуэйнинг овози базўр эшитиларди. — Мен нонуштангизни ҳаром қилдим-а?
— Қўяверинг.
— Мен учун Алиса ва болалар билан хайрлашиб қўйинг.
— Ҳозир уларни чақирай.
— Йўқ, йўқ, керак эмас! — Нафаси бўғилиб шивирлади Хетэуэй. — Булар тушунмайдилар. Мен ҳам уларни тушунишларини истамайман! Керак эмас.
Уайлдер итоат қилди.
Хетэуэй жон берди.
Уайлдер анчагача унинг олдидан жилмади. Ниҳоят ўрнидан турди-да, Хетэуэйни қуршаб олган ҳаяжонли одамлар олдидан нари кетди. У Алисанинг олдига борди, унинг юзига қараб деди:
— Нима бўлганини биласизми?
— Эримга бир нарса бўлдими?