Tasodifiy hikoya: Taxmina va Jasur 2-qism (tanlov uchun) [nonick92]
1-qismni o'qish uchun mana bu ssilkaga bosing: http://uzb18.ru/library/index.php?id=163428 2-QISM ...davomi

тизиллаган қайноқ сув уларни маъдан бўғизга думалатиб келди, бўғиз уларнинг ҳаммасини эритиб юборар ва канализация орқали узоқ денгизга элтиб ташларди. Овқат юқи ликопчалар қайноқ ювинди идишга шўнғир ва ялтираганча унинг ичидан сузиб, ташқарига чиқиб келар эди.
“Тўққизу ўн беш, — куйлади соат, — супуриб-сидириш вақти етди”.
Девордаги уячалардан митти робот сичқонлар тўкилди. Барча хоналарда маъдан ва резинадан ясалган жонсарак фаррошлар ивирсир эди. Улар ўзларини оромкурсиларга шарақлаб уриб олар, тукдор ғўлачаларини айлантирар, гилам патларини ҳурпайтирар, ичидан чангларини оҳиста сўриб олар эдилар. Сўнг бамисоли номаълум келгиндилар каби бир-бир ўз гўшаларига кириб, кўздан ғойиб бўлдилар. Уларнинг қизил электр кўзлари сўнди. Уй чиннидай топ-тоза бўлиб қолганди.
Соат тўққиз. Ёмғир пардасини суриб, қуёш мўралади. Харобазор ва култепалар орасида ёлғиз уй қўққайиб турарди. Бутун шаҳарда шу уйгина омон қолганди. Ҳар куни тунда вайрон бўлган шаҳарнинг ўзидан чиқараётган радиоактив нурлари бир неча мил узоқдан ҳам кўзга ташланиб турарди.
Ўну ўн беш дақиқа. Боғдаги чанглатгичлар тилларанг фавворалар отиб, эрталабки енгил ҳавони жимжимадор сув мунчоқлари мавжларига тўлдирди. Дераза ойналаридан сув жилғалари оқиб туша бошлади, сўнг сиртидаги оқ бўёқ паққос куйиб кетган эгма ғарбий девор бўйлаб жилдирай кетди. Беш жойдаги ола-чалпоқни айтмаса, бутун ғарбий девор қоп-қора тусда эди. Ана, бўёқ майса ўргич ускунани думалатиб кетаётган эркак қиёфасига кирди. Ана, худди фото-суратдагидек, бир аёл гул узгани энгашиб турибди. Ундан нарида — биргина улкан лаҳзада ёғочда куйиб қотиб қолган яна бир қанча қиёфалар... Болакай қўлларини юқорига силтаб кўтарди, ундан юқорида ирғитилган копток шакли қотиб қолди; болакайнинг рўпарасида бир қиз коптокни тутмоқчи бўлиб қўлларини баланд кўтарган, аммо копток пастга тушмай, ҳавода муаллақ қолиб кетган.
Фақат бешта бўёқ доғи бор — эркак, аёл, болалар ва копток. Қолган барчаси — ёғоч кўмирнинг юпқа қатлами, холос.
Чанглатгичдан ёғаётган сокин ёмғир боғни тўкилиб тушаётган нур учқунлари билан тўлдирди...
Шу кунгача уй ўз тинчлигини қанчалик мустаҳкам сақлаб келган-а! “Ким у? Ўзингизни танитинг!” дея у нечоғлик ҳушёрлик билан сўраб-суриштирмаган! Ёлғиз тулкилардан ва шикоятнамо миёвлаган мушуклардан тегишли жавоб ололмагач, қариқиз шиддати ила деразаларни қарсиллатиб ёпмаган ва пардаларни силкиб туширмаган. Жиннилик билан чегарадош бўлган муҳофазакорлик — гоҳо механизмларда ҳам паранойя дарди учраб туради-да.
Бу уй ҳар бир товушдан титраб тушар эди. Чумчуқ ногаҳон қаноти билан деразага тегиб кетдими, ўша заҳоти парда қаттиқ шатирлаб кетар ва юраги ёрилган қуш орқа-олдига қарамай қочар эди. Ҳеч ким — ҳатто чумчуқ ҳам — уйга тегишга ботинолмасди!
Уй минглаб катта ва кичик роҳиблару югурдаклари бўлган ибодатхона эди, улар тоат-ибодат қилар, жўрликда диний қўшиқ айтар эдилар. Бироқ маъбудлар ғойиб бўлган, маросим эса мантиқсиз ва маъносиз бир ҳолда давом этарди.
Ўн икки.
Катта эшик ёнида чўчиб тушган кўппак ириллаб қўйди.
Эшик ит товушини дарҳол билди ва очилди. Бир вақтлар соғлом, тўқ яшаган, энди эса шарти кетиб, парти қолган, туллак кўппак ортидан ифлос излар қолдириб ичкарига югуриб кирди. Унинг орқасидан безовта қилишгани, уйни яна супуриб-сидиришга мажбур қилишганидан зардалари қайнаб дарғазаб сичқонлар куйманглашиб қолишди!
Эшик тагидаги тирқишдан ичкарига бир кичкинагина чанг зарраси кирди демагунча девор панеллари аста кўтариларди-да, кўз очиб юмгунча у ердан маъдан фаррошлар сакраб-сакраб етиб келар эдилар. Миттигина пўлат жағлар тутиб олган журъаткор қоғоз парчаси, чанг зарраси ёки бир тола тук деворларда кўздан йўқоларди. У ердан қувурлар орқали ахлат тагхонага, ахлат куйдириш машинасининг гувиллаган қорнига бориб тушарди. Ахлат куйдириш машинаси бамисоли даҳшатли даррандадай қоронғи бурчакда чўнқайиб турарди.
Кўппак юқорига қараб чопиб борар экан, бу ерда ўлик сукунатдан бошқа ҳеч зоғ йўқлигини англамаган ҳолда — уй эса буни аллақачон англаб етганди — ҳар бир эшик рўпарасида ўчакишиб акилларди.
У ҳидланди-да, ошхона эшигини тирнади, сўнг ҳидлашини тўхтатмай эшик ёнида ётиб олди. Эшикнинг нариги томонидаги печкада чалпак пишмоқда эди, ундан бутун уйга ёқимли, қарағай қиёмининг иштаҳани қитиқлайдиган ва тўйимли ҳиди анқимоқда эди.
Кўппакнинг оғзи кўпикка тўлди, кўзлари ўт бўлиб чақнади. У сапчиб оёққа турди, думини тишлаб гир айланди, жон талвасасида типирчилади-да, тарракдай қотди-қолди. Шу алпозда у меҳмонхона бўлмасида бир соатча ётди.
Соат икки, — куйлади овоз...
Ниҳоят куйган нарсанинг билинар-билинмас ҳидини олиб, уялардан худди электр елпиғичи учирган қовжироқ япроқлардек сичқонлар галаси енгил ва шиддат ила визиллаб отилиб чиқди.
Иккию ўн беш дақиқа.
Кўппак ғойиб бўлди.
Тагхонадаги ахлат печкаси бехос аланга яллиғидан ёришиб кетди ва мўридан юқорига қараб учқунлар шиддат билан кўтарилди.
Иккию ўттиз беш дақиқа.
Ички саҳн деворларидан қартавозлар столлари сакраб чиқди. Кўзойнаклари йилт-йилт қилиб, қарталар жой-жойига учиб кетди. Дуб пештахтада коктейллар ва тухумли сендвичлар пайдо бўлди. Мусиқа янгради.
Бироқ столлар сукут сақларди ва ҳеч ким қарталарга қўл урмади.
Роппа-роса тўртда худди улкан капалаклардек столлар тахланди-да, яна деворлар ичига кириб кетди.
Соат тўрт ярим.
Болалар хонасининг деворлари ёришиб кетди.
Уларда ҳайвонлар пайдо бўлди: сариқ жирафалар, зангори арслонлар, қизил ғазоллар, гулобий қоплонлар — барчалари биллур тўшами узра сакрар эдилар. Деворлар шишадан бўлиб, тасаввурдаги бўёқ ва ўйинларни ўзида яхши акс эттирарди. Пинҳоний кинотасмалар тишлар бўйлаб ғалтакдан ғалтакка сузиб ўта бошлади ва деворлар жонланди. Хона поли шамолдан тўлқинланаётган экин даласи мисол чайқаларди, ундан алюмин сувараклар ва темир чирилдоқлар югура бошлади, жазирама тинч ҳавода, ҳайвон изларининг ҳиди ичида ғоятда нафис қизил матодан ясалган капалаклар учар эди! Темирчи босқонининг сим-сиёҳ қаърида ғивирлаётган асаларилар галаси овозига ўхшаш ғўнғиллаш эшитилди. Ортидан ўлжа еб тўйган арслоннинг эринчоқлик билан ириллаши келди. Окапи1 туёқларининг товуши ва сийрак майсаларнинг нозик пояларига келиб тушаётган муздек ёмғир шатири қулоққа чалинди. Ана, деворлар эрий бошлади, қуёшнинг олов селига кўмилган ўтлоқзорлар ва тубсиз жазирама осмоннинг бепоён кенгликларига сингиб кетди. Ҳайвонлар тиконли тўқайлар ва сувлоқлар бўйлаб ёйилди.
Болалар учун эшиттириш вақти бўлди.
Соат беш. ҳаммом шаффоф қайноқ сувга тўлди.
Соат олти, етти, саккиз бўлди. Тушлик солинган идишлар ғаройиб қилиқлар кўрсатди, сўнг хонада нимадир ширқ этди ва жонга ҳузур берувчи олов ёниб турган камин олдидаги темир штативда ногаҳон юмшоқ кулранг кулдан қалпоқ кийган кашанда сигара пайдо бўлди.
Соат ўн. Кўзга кўринмас симлар чойшабни иситди — бу ер тунлари совуқ бўларди.
Соат тўққиздан беш даққиқа ўтди. Хона шифтидан овоз келди:
— Миссис Маклеллан, бугун қайси шеърни эшитгингиз келаяпти?
Уй сукутда.
Охири овоз деди:
— Ҳеч бир хоҳиш изҳор қилмаганингиз учун мен ўзим таваккал қиламан.
Жўрликда чалинган оҳиста мусиқа янграйди.