Tasodifiy hikoya: Bitta qiz bilan
Man bu yerga birinchi marta hikoya yozishim. Xullas man bir qiz bilan gaplashardim, ozamas ko'pamas ...davomi

Туғён... (Муал: Дон-Жуан) 2-қисм

Добавил:	Don-Juan (19.10.2013 / 15:10)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	12938
Комментарии:	Комментарии закрыты

Сўз боши: Ушбу хикояни ёзишимдан мақсадим кимнидир эхтиросларини ўйнаш, кимларнидир йўлдан адаштириш эмас! Асосан ақлини таниган ва "ўтиш даврини" ортда қолдирганлар учундир! Биринчи қисмни ёзиб тугатгач ҳикоя остидаги изоҳларни кўриб табимиз тирриқ бўлди бетамиз гап-сўзлар, кераксиз изоҳлар? Бу холат яна давом этадиган бўлса ҳикояни ёзишни тўхтатишга мажбур бўламиз! Ҳурмат билан Дон-Жуан... Душанба... У бир оз муддат тараддудланиб қолди, эшик томон қўйилган қадами секинлашди ва ҳаёлга берилди "ким бўлди экан?"-деган ҳаёл билан эшикка якинлашди. -Ким-у? -Ман дугонажон Мадинаман! У эшикни очди. -Воой хали хам ухлаб ётибсизми Нозик? Унинг исми Нозима дугоналари, хамкасб дустлари эркалатиб "Нозик"-деб чақиришар эди. У "олий маълумотли" шифокор-педиятор, табиятан жуда оғир босиқ, ҳаётга нисбатан хам жуда жиддий муносабатда бўладиган аёл эди. Шунинг учунми ёш бўлишига қарамай мутахасислигида хозирданоқ улкан ютуқларга эришган, ишда ва одамлар орасида кераклигича обрў-эътибор топиб бўлган эди. -Келинг Мадина, яхши дам олдингизми? Улар бир-бирини юзидан охиста ўпиб кўришишди. Нозима уни емакхона томон бошлади. Юриш-туришидан "модапараст" Мадинани кийиб олгбн уст-бошидан хам бу кўриниб турар эди. Эгнида оппоқ кофта-юбка бўйни тўла тақинчоқ эди. Нозиманинг ортидан ошхона томон юрар экан Нозимани эгнидаги халтига эътибор берди, халат жуда калта эди, унинг орқа сонлари кўриниб турар бундан ташқари хўл халат унинг думбаларини хам ажратиб кўрсатар эди. Нозима жуда хам гўзал бўлиб кўринар хатто аёл киши бўлатуриб Мадина хам ундан кўз узолмас эди. Нозима емакхонага кириб холодилникни очиб ичидан икки дона тухум олди, тумбаларни биридан това хам олдида Мадинага қаради, дугонасини қадди-қоматига махлиё бўлиб турган Мадина бу қарашдан ўнғайсизланиб кетди ва сўзлашга киришди. -Бугун яна "душанба", манда хафтани бошлаб олиш жуда қийин бўлади, ишга кетаётиб "хойна хой бу Нозик хали хам уйқуда бўлсалар керак"-дедимда йўлни сизникига бурдим-деди Мадина. Нозима унга хозиргина дамлаган қахвасини узатиб ўзи товага тухумларни чақди. -Манда эса аксинча, хафтани бошини катта куч билан бошлайман, охирига бориб чарчаш ва толиқишни хис қиламан - Нозима жилмайиб жавоб берди. Товада ёғ қизиб "часира-чусир" қила бошлади. Нозима иккита ликобча олганини кўриб Мадина таом емаслигини хозир нонушта қилганлигини айтди, Нозима тухумларни бир ликобчага солиб Мадина ўтирган столга унинг рўпарасига ўтирди. Бу сафар Мадина стол тагидаги бир-бирига "миниб" турган халат ёпишга калталик қилаётган оппоқ сонларга, теппа қисмида эса очилиб турган кўкракларига қаради, бўлиниб турган мармардек кўкракларга ҳавас билан қарар экан хислари жумбўшга келди. Нозима яна унга қаради Мадина яна савол берди. -Нозик нима учун ёлғиз яшашга қарор қилдингиз? Ахир сизда бир эркакни бахтга кўмадиган хамма нарса борку? Ахир сизни хам баҳтли бўлишга ҳаққингиз борку? -Мадин, хом хаёлларга берилманг-деди Нозима! У яна жавобдан қочди, юзига "фотиҳа" тортиб ўрнидан турди, туҳум юқи ликобчани артезон жумрагини тегида чайқаб олдида кейиниш учун яна ётоққа кирди. Ортидан Мадина хам кирди. Нозима ичида хеч бир ич кийими йўқлигидан бироз ўнғайсизланиб орқа қилиб халатини белбоғини ечди, халат елкалардан сирғалиб полга тушди. Бу сафар Мадинани кўзлари порлаб кетди, ҳислари алланечук бўлиб, нафаси тезлашгандек бўлди. Нозимага орқа томондан қараб ҳайрати ошди, тиник елкалар, кенг "қопқоқ"лар, кўкрагига нисбатан жуда хам нозик бел, ларсиллаб бадандан аниқ ажраб турган думбалар, бўқлиқ сонлар, назокатли болдир мушаклари, бежирим тавонлар буларга шунчаки қараб туриш оғир эди. -Ман меҳмонхонада кутаман! У кенг залга утиб деворга осиб қўйилган телевизор пултини олиб уни ёқди. Нозима ётоқхона шкафи олдига келиб эшигини очди, ундаги киймлардан бирини танлаш учун уринар лекин хеч хаёлини жамлай олмас эди. У кўринишидан анча хотиржам ва беэътибор кўринса хам ичда ҳозир вулқон қайнаётгандек эди. Ошхонада Мадина томонидан берилган савол уни қинаётган эди. Жонига теккан уни қийнаётган ёлғизлик кундан-кунга уни бўғар, хаётини захарга айлантираётган эди лекин... лекин шунда хам у ким биландир бирлашиш, "оила"-деган бахт қасрини қуришга юраги "дов" бермас эди! Бунга хам эса "ўша" сабабчи, "ўша"ни деб хамон хаёти хиссиз ва қоронғу эди! "Ўша" уни хамма нарсадан махрум қилиб ўзи хам уни тарк этган эди! У диван олдидаги тумбаларни бирини олдига холсиз ўтириб тумба устидаги расмли рамкани қўлларига олди унда "ўша" жилмайиб турар эди, у расмни бағрига босди киприкларида шабнамдек намлик пайдо булди, кўзларидан ёш томчилари оқиб тушди, хеч нима қилишни, хеч нимани ўйламасликни хохлади... лекин у кучли бўлиши керак, у яшаши керак... -Мадиш ишга кечга қоламиз! Мадина телевизордан кўзларини узиб ётоқхона эшигига қаради, Нозима гулдек очилиб турар эди. Юз-кўзларига жуда чиройли оро берилган, эгнидаги кийимлари қадди-қоматини янада очган эди! Нозима ва Мадина ишга отланишди! давоми бор....