Tasodifiy hikoya: Xatomi Bu Yo Adashish...davomi
davomi.... Bobur Mas Bulib Bulgan Edi ShaxLo Ham Undan Qolishmasdi. QoļarI Beixtiyor Oppoq Sonlari...davomi

Boylikmi yoki Nomus? By DoMiNo (tanlovga) 2

Добавил:	DoMiNo (10.11.2015 / 16:57)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	34169
Комментарии:	Комментарии закрыты

Sarvar jaxldan titrayotgan lablarini, nafratdan yonayotgan közlarini yashirishga harakat qilib:
-tezda zebodan kechirim so'ra!
-menmi? Kimligimi bilasanmi? Kimsan Falonchi xojini nabirasiman, obröga to'g'ri kelmaydi, eshitgan quloq nima diydi?
-gapimni takrolashni yomon ko'raman
-yo'q, kechirim so'ridigan ish qilganim yöq.
-sen ham erkemisan? Kuching qiz bolaga yetdimi? Kechirim söra!
-yöq, didim shekili!
Jamshid özini bosolmadi, uning kökrak qafasiga (dihaniyasi) ga shu qadar kuch bn musht tushurdiki bechora bola bukchayib nafas ololmay qoldi. Entikib, hansirab zo'rg'a nafas olardi, partaga suyangan ko'yi:
-maraz, hali pushaymon bo'lasan
-sendan ham sendan "pizdes"laridan ham qo'rqmiman kechirim so'ramaginingcha hech bu honaga kirmaydi ham chiqmaydi ham.
Vaziyat shu darajaga yetdiki iqbol qizdan kechirim so'rashga majbur bo'ldi. Ovoz pardasi yirtilib ketgan odamdek juda ham past ovozda gapirdi:
-kechirasan
-nima balo ovozing og'zingdan emas orqangdan chiqyabdimi? Hali kelganimda butun maktabni buzub yuborgudek baqirib yotudinu. Öxshamadi qattiqroq!
Endi u qattiqroq va dadilroq kechirim so'radi:
-kechirasan
-agar yana bir marta xafa qisen, man uzimga javob berolmi qolishim mumkin.
Shu taxlit kunlar o'tdi, jamshidni xurmati kundan kunga ortib borardi, iqbolning oldida esa faqat puli un yuruvchi qizlar-u, laganbardor yigitlar.
Aprelning oxirgi kunlari, ko'k yuzida suzib yurgan bulut parchalari oftobni bir zumga har ko'yga solyabdi. Oftob har safar bulut ostiga kirib chiqqanida, bahor kelganidan bexabar hanuz g'aflatda yotgan o't-o'lanni, qurt-qumusqani uyg'otgani avvalgidan ham yorug'roq, avvalgidan ham issiqroq shu'la sochayotganday tuyulardi. Sinf xonada xamma chug'urlashayotibdi.
--- ahir biz maktabni eng namunali sinf bituruvchilarimiz, bituruv kuniga o'zgacha chiqish qilishimiz kerak deb bir birlari bn tadbir rejasini tuzardilar. Birdan davroning ovozi sinfni tinchlantirdi, u derazadan tashqariga qarab o'tirardi,
-anu, söte zeboga yana suqlanvoti.
Hamma jimib qoldi, jamshid derazadan maktab xovlisiga qaradi, tashqarida zeboni qo'lini ushlab olgancha nimalarnidir javrar, qiz esa qafasga tushgan qushdek undan qutilishga harakat qilardi. Sinfda iqbol alaqachon obröyini yo'qotgan, undan deyarli hech kim hadiksiramay qo'ygandi. Sinf bolalaridan bir nechta yigit hoz köradi deb tashqariga intilgan zahoti jamshid ularni to'xtatdi.
-yo'q, to'xtanglar! Hech kim joyidan qimirlamasin! Hech kim qo'zg'almasin! Ortimdan hech kim chiqmasin.
Shunday deya tashqariga otildi, hamma deraza oldiga intildi, hozirgina tadbir rejasini tuzayotgan yigit va qizlar huddi qiziq film boshlanishini kutib turgandek deraza yoniga tizilishdi.
Tashqarida iqbol zeboga hamon vaysamoqda edi.
-ko'rasan baribir maniki bölasan, yoki zo'rim bn, yoki zarim bn baribir senga erishaman.
-ming yil toq o'tsam ham senga tegmayman tushundingmi? Zaringni bn boshqa qizni ilintirgin xo'pmi?
Xovlida ularga yaqinlashayotgan jamshidni ko'rib yosh bolalarga o'xshab yeg'lab yubordi. Jamshid qizni u yovuzni qo'lidan halos etdi, va xonaga kirishni buyurdi. Qiz ayb ish qilgandek sekin ulardan boshini yerga egib uzoqlasha boshladi.
-man sanga etgandima? O'zimga javob berolmayman deb, shunday dedi abjirlik bn uning yuziga musht otdi, hali musht zarbidan o'ziga kela olmagan iqbolga endi tepki ham kelib tushdi. Bir necha musht va tepkiga bazo'r bardosh berib yerga yiqildi.
-tur, maraz, tur, sen ham erkemisan tur
jamshid uni yoqasidan ushlab turgizdi, iqbol madorsizlanib, mast odamdek oyoqlari almashib gandiraklay boshladi, jamshid g'azabini bosib tura olmadi, qarshisida jonli mushokni tasavvur qilib do'poslay ketdi. Agar jismoniy tarbiya domla kelib ularni ajratmaganda bilmadim iqbolni sog' joyi qolarmidi yoki yo'q? Endi hammasi tamom! Ipbol Jamshidni sudga berib qamatib yuboradi yoki uch törta "Shvarsnegr" larga pul berib kaltaklatadi dedi hamma.
Biroq, unaqa bo'lmadi, u qanchalar razil va xudbin bo'lmasin yigitlik g'ururini butunlay yo'qotmagan edi. Shu o'rinda ozgina chekinish (bu maqtanish emasku lekin qöqonda shunaqa, ikki kishi mushtlashib biri yengildimi, böldi yengilgan odam yutgan odamga tan beradi, xolanga bor, tog'anga bor, bolarni chaqir, sudga ariza yoz degan gaplar bo'lmidi, yana bir gap qöqonda mehmoni juda ham izat qilishadi, hattoki kechasi birorta musofir shaxardagi bezori guruhga yo'liqib qolsa "okalar, yoki ukalar man mehmonman" deb aytsa unga tegishmidi eng ashaddiy kisovur yoki bezori bo'lsa ham aksincha unga yordam beradi. Bu bn boshqa viloyatlarni kamsitmoqchi emasman shunchaki bu qöqonliklarning fel atvoridan bir qism. Bazilar öylashi mumkinda puli köp bölsa yoki tanishlar köp busa nega jamshidni qamatmidi yoki kaltaklatmidi degan savol tug'ulmasligi un. Endi esa hikoyaga qaytamiz)Kunlar ötib borardi, iqbolni bir narsa qiynardi. Nima un men emas u? Undan qayerim kam? U kim böpti? Men kimsan falonchi xojini nabirasiman, u-chi? Bitta paypoqfurush savdogarda. Savollar ko'p biroq javob...
Darxaqiqat, jamshid doim iqboldan oldinda edi, undan har javhada ustun. Hattoki komyuter xonada ham bu narsa yaqol aks etadi. Yoshlar orasida mashxur o'sha "DOTA" da ham hech kim jamshidni oldiga tusha olmas edi. Hoh dota hoh Playstation hamma hammasi...
Kompxonada jamshidni Doter "ustasi" deb atardi agar boshqa viloyat yoki shaxar bn musobaqa bölib qolsa bu musobaqada jamshid jamoasi haloskori, o'yinni olib chiqib ketuvchi qaxramon shaxs sifatida gavdalanardi...
Iqbol, bu narsalarni öylarkan ichini nafrat kemirar edi. Shuncha gap so'zdan keyin ham jamshidni iqbolga munosabatini o'zgarmaganini ko'rib uni yana g'azabi toshdi. Chunki jamshid ortiqcha gina saqlamaydigan yigitlardan edi.
Nihoyat bituruv kuni ham yetib keldi, birovni ko'zini yosh, birov maktabdan qutulganiga shukronalar aytmoqda... Sinfdoshlar yegilib 1 iyun kuni vipsnoy "karnaval" uyushtirishga kelishib olishdi...
Hamma orziqib kutgan kun keldi, 1 iyun, yigitlar ham o'zgacha kayfiyatda, boshqacha kiyinib olgan, qizlarni esa gapirmasa ham bo'ladi. Huddi nikoh kechasiga tayorlanayotgan kelinchaklardek o'zlariga shu qadar oro berishganki yigitlar ularni ko'rib "yopiray, nahot shular bizlarni sinfdoshlarimiz bo'lsa" deb yuborishdi. Ayniqsa zebo naq kechaning malikasiga aylangan edi. Uning uzun, qora sochlari shaboda bn o'ynayotgandek yengil tebranardi, ana qomat-u, ana bel.
Qochlar kamon, kipriklar o'q, unga ko'zi tushgan odamni yuragini nishonga otib yaralayotganga o'xshardi. Uni ko'rgan iqbol tamomila uzini yo'qotdi, borib gapiray desa uning gaplarini eshitish u yoqda tursin zebo hatto uning yuzini ham ko'rishni istamaydi. Iqbolning dardiga dard qo'shilar, bir tamondan zebo, bir tomondan jamshid...
Zeboni ko'rgan jamshid ham aqli shoshib, dovdiray boshlab, tiliga tuzukroq so'z ham kelmadi. Hatto uni tavoze bn bergan salomiga ham alik olishga yaramadi. U o'zicha buyuk shoir M. Yusuf o'zining