Tasodifiy hikoya: Биринчи кеча. (ўзимни ҳаётим)
Тўйимиз жуда чиройли ўтди, гўзалим Саида истаганидан ҳам аъло даражада бўлди. Тўй тугагач одатга кўра шаҳар айлангани кетдик. Машинадан тушиб ёлғиз юрарканмиз, мен уни роса хохлаётганимни айтдим. Саида қўлимдан ушлаб сиқди, уялиб ерга қараб олди. Мен гапимда давом этдим, унинг таранг кўкракларидан росалик тишлаб сўриб ташлагиларим келаётганини айтдим. У оҳиста овозда "жиминг" деб эркаланди холос. Мен тезроқ уйга қайтишимизни хохлардим, сезишимча Саида ҳам.... Уйга кириб олгач, бизга таом узатиш...davomi

СИЗДА ГАПИМ БОР: “СИЗ ЎЙЛАГАН ҚИЗ ЭМАСМАН МЕН...”2_qisim

Добавил:	sekis3 (06.03.2016 / 00:23)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	11300
Комментарии:	Комментарии закрыты

Ё қизлар бошингизни айлантириб, менга ёзгани қўймаяптими?”

“Қанақа қизлар? Энди қизларга қараб нима қиламан? Хотин, бола-чақамни боқай деб шу ерларда юрибман-ку!” дея хабар юбордингиз.

Ишонмадим. Ахир кўринишингиздан жуда ёшсиз.

“Вой, сиз уйланганмисиз?” — дедим ҳам ҳайрат, ҳам алам билан.

“Ҳа, беш йил бўлди. Иккита болам ҳам бор”, дея жавоб ёздингиз.

Ҳамон ишонмасдим.

“Ёш кўринаркансиз, унда...” дедим нима дейишни билмай.

“Ўзи ёшман. Йигирма бир ёшимда уйланганман. Отам йўқлиги сабаб, бувим эрта уйлантирган. Ҳозир ёшим йигирма олтида”, дедингиз.

“Яхши, янгам билан бахтли бўлинг, жиянчаларимнинг роҳатини кўринг”, дедим қалбимга қарши бориб бўлса-да.

Шундан сўнг камроқ гаплашишга ҳаракат қила бошладим. Лекин юрагим ўртаниб тинчлик бермасди. Ўзим билмаган ҳолда нимадир деб хабар юборардим. Негадир эътиборингиз тортгим келаверарди. Ҳалиги ижтимоий тармоққа кириб, яна ўша қизнинг расмларидан олдим. Бу ишим яхши эмаслигини билсам-да, сизнинг севиб қолишингизни истаётгандим.

Олти ойча вақт ўтганидан кейин сиз ҳам тинимсиз ёза бошладингиз. Мен яна ўша қизнинг янги суратларидан жойладим.

“Ўзингни бунча реклама қилаверма. Расмларни фақат мен кўрмайман-ку!” — дедингиз бир куни рашк қилаётганингизни сездириб.

Шунчалар хурсанд бўлдимки...

Ҳатто, ёзишмаларга қаноат қилмай, қўнғироқ ҳам қила бошладингиз. Хуллас, мен ўз ниятимга етгандим. Бироқ энди мени қийнаётган нарса ёлғоним эди. Чунки сиз севиб қолган ўша суратдаги қиз эмасдим-да!

Бир йил ўтиб, сиз уйга қайтадиган бўлдингиз.

— Сабо, уйга боргач, эртасигаёқ сени кўргани бораман, — дедингиз телефонда ҳаяжон билан.

Ўзимни буткул йўқотиб қўйдим. Ахир “Мен у қадар гўзал эмасман, сиз ўйлаган қиз эмасман”, дея сизга айта олмасдим.

Шунинг учун ўзингизнинг нозик томонингиз орқали бу йўлдан қайтаришга уриндим:

— Унақа қилманг. Аёлингиз, болаларингиз бор. Гуноҳ бўлади.

Сиз жимиб қолдингиз. Шу билан бир ҳафта гаплашмадик. Билардимки, бу вақт ичида сиз уйга қайтгандингиз. Бир куни нотаниш рақамдан қўнғироқ бўлди. Жавоб берсам, сиз экансиз. Уйга келганингиз ва янги рақам олганингиз маълум бўлди.

— Энди менга қўнғироқ қилманг. Оилангиз билан бахтли бўлинг, — дедим қатъий сирим ошкор бўлишидан қўрқиб.

— Бир марта кўришайлик, Сабо. Бир мартагина... — ялиндингиз.

Мен эса алоқани уздим. Ўша-ўша қўнғироқ ва хабарларингизга жавоб бермадим. Жавоб бериш — шармандалик сари қадам бўлишини билганим учун ҳам шундай қилдим. Яна бир сабаб ҳам бор эди: бу менинг ўз ҳисларим жиловини қўлга ололмаганим. Чунки, мен сизнинг оилангиз, фарзандларингиз борлигини била туриб ҳам сиз билан алоқани узмадим. Бу ишим нотўғри эканини била туриб, ҳисларимдан енгилдим. Энди эса, ақлим киргач, қилаётган ишларимнинг қанчалик бемаънилик эканини англадим.

Азизим, сиз мен учун қадрлисиз. Айтмоқчи бўлган гапим, шу ҳақиқат эди. Мени кечиринг. Мен аслида буткул бошқача қизман. Сиз эса оилангиз билан бахтли бўлишингиз керак...

Сабоҳатнинг сўзларини КАМИНА оққа кўчирди tamom.