Tasodifiy hikoya: Quvonchim ( 1- qism)
Qaxramonimizning ismi Suhrob. U bolalikdan ishchan. Bolaligi boshqa bolalar kabi o'yin kulguda o'tmagan. 9 yoshidan boshlab turli hil ishlar qilib pul topishga xarakat qilardi. Mana u bu yil 20 ga ham kirdi. Boshqa sinfdosh do'stlari o'qishga kirish uchun repititerlarga borardi. Lekin Suhrob o'qishga kirishga vaqti yo'q edi. Chunki oilasini boqishi yarim bitmay qolgan uyini bitirishi kerak edi. Kunlar o'tardi. Suhrob bir qurilish bo'layotgan binoda quruvchilik qila boshladi. Suhrobning qo'lidan ...davomi

tonggi sms*COPY*2

Добавил:	Probel (08.03.2016 / 22:23)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	15648
Комментарии:	Комментарии закрыты

Bahor oyi keldi. Har kungidek
bugun ham Robiyani telfoniga
SMS keldi.
“Salom. Xayirli tong! Yahshi
yotib turdingmi? Mani uyg’onib,
sog’inib qolmadingmi? Mana
bugun ham usha vaqtda SMS
yozdim))”.
Robiya ham usha javobni
jo’natdi.
“Assalomu Alekum. Sizga ham
Xayirli tong! Rahmat juda zo’r
uhladim. Sog’inchim, zarracha!)
)”
Sobirdan yana keldi:
“Yaqin kunlar uyinga onam
bilan ammamni yuboraman”.
Bu gapga Robiyadan javob
kelmadi. Nima dib ham yozardi.
Soat 10:00larda Sobir Robiyaga
telefon qildi. Nimadir
etmoqchidi. Lekin Robiya
“keyinroq o’zim telefon
qilaman. Hozir ishlarimni
qivoliy” didi. Manimcha yana
sovchilar haqida gap ketadi dib
o’ylagandir. 2 soatdan keyin
va’da bergani uchun qaytib
qo’ng’iroq qildi.
- Allo. Assalomu Alekum.
Yahshimisiz.
- Voalekum Assalom. Ha zo’r.
Ishlarinigni qilib bo’ldingmi?
- Ha. Hozircha qilib bo’ldim. Hali
yana bor.
- Man hozir daraxtga
chiqvotudim.
- Nega?
- Ko’chada bolalarni varragi
daraxtga ilinib qolibdi.
Tepasida, olsa bo’larkan.
Ushanga iltimos qilishgandi,
“Amaki olib bering, o’zi bitta
edi. Uydagilar boshqa olib
bermimiz” diyishgandi, mayli
dib obermoqchiman. Hozir
daraxtni yarimiga chiqib
qoldim. Anaqisa haliroq o’zim
SMS yozaman. SMSimni kutgin,
albatta yozaman. Yoki o’zing
qilgin. Ishlaringni hammasini
qilib bo’lib. Maylimi?
- Hop bo’ladide.
Soat 15:00 lar bo’ldi. Bu paytda
man 10 marta daraxtga chiqib
tushardim dib o’yladi Robiya.
Nega SMS yozmayaptilar. O’zim
qilaman. Raqamlarni terdi.
Javob yo’q. Qayta telefon qildi.
Yana javob yo’q. 1 soatlardan
keyin yana telefon qildi.
- Allo. Assalomu Alekum.
- Voalekum Assalom. Kim bu?
- ... (begona ovoz edi. Robiya
nima diyishini bilmiy qoldi. Sobir
hich telefonini begonalarga
bermasdi, adashmadimmi dib
raqamga qarab qo’ydi.
Adashmagan.)
- Kechirasiz. Man Sobirga
telefon qilgandim. Ularni
chaqirib bera olmaysizmi?
- Siz Robiyamisiz?
- Ha.
- Manga Sobir siz haqingizda
etgandi. Ko’p etar edi. Juda
ham ko’p etar edi.
- ...
- Sobir endi oramizda yo’q.
- Nega.....(ovozi titrab chiqdi).
- Telefonni hozircha manda.
Baxtsiz xodisa. Boya negadir
daraxtga chiqgan ekan... usha
yerdan... yiqilibdi... Shomga
chiqaramiz. Undan ayrilib
qoldik. Man haligacha o’zimga
kelolmayapman.
- ... (Robiyani qulog’iga bu
gaplar kirmasdi)
- Uzr. Boshqa gapira olmayman.
U sizga uylanmoqchi edi. Uni
telefonini endi kim tutishini
ham bilmiman. Buguncha
manda turibdi. (aloqa uzuldi)
Robiyani hayollari ostun ustun
bo’lib ketdi. Ming hayollar.
Faqat bir gapni qaytaradi:
“Yo’q. Ishonmayman. Bo’lishi
mumkin emas. Ular
o’lmaganlar. Ular tiriklar.
O’rtoqlari hazil qilishvotti.
Kimdan bilishim mumkin? Yo’q.
Uylariga boraman. Hoziroq
boraman”. dib, yo’lga chiqib
ketdi.
Sobirni mahallasiga kirib
bormoqda. Telefonga qarab
qarab qo’yadi. Hozir Sobir
qaytib telefon qiladigandek.
Qaytib telefon qilishga yuragi
betlamiydi. “Qaysi uy ediya.
Nechinchi edi. Uylarini
eslolmayapman” dib o’ylab tez
tez ketib borardi. “Shom
bo’lishiga 1 soatcha vaqt bor.
Agar rostan ham o’lgan
bo’lsalar, odamlar to’plangan
bo’lishi kerak. Ko’chani nomi
qanaqa edi. Ha. Mana shu
ko’cha. Shu ko’cha bo’lishi
kerak. Telefonlarida shu yerda
tushgan rasmlari bor edi. Shu
ko’chadan yuraman.
Mashinalar, odamlar ko’p.
Nahotki rost bo’lsa.
Ishonmaaaaymaaaaan!!!” deb
baqirib yubordi. Orqasidan
ayollar kevotgan ekan. Ular
kelib, Robiyadan hol ahvol
so’rashdi.
- Tinchlikmi qizim? Sizga hich
narsa bo’lmadimi? Yordam
kerakmasmi?
- A? (Robiya, ularga savol nazari
bilan qarab turardi. Nima
diyishini ham bilmasdi.)
- Sog’ligiz yahshimi? Hozir
baqirganizni eshitdik.
- Ha. Yo’q. Man yahshiman.
(ko’zi odamlar to’planib turgan
eshikda)
- Sizni tanimayroq turibman. Bu
yerda qanaqa ishiz bor edi?
- Manga bir narsani etib
berolmisizmi.... (u baribir
ishonmayotgan edi, shunga
aniqlik kiritmoqchi edi)
- Nimani qizim?
- Bu yerda kim vafot etdi?
- Bu yerdami? Bu yerda 90dan
oshgan bir otaxon bo’lardilar.
Ushalar bugun olamdan
o’tibdilar. Mahallani yuragi
edilar. Tetik edilar. Lekin
Yaratganni irodasi. Olamdan
o’tdilar.
- Rahmat. (beixtiyor Robiyani
yuziga tabbasum yugurdi,
ayollar unga qarab hayron
qolib, tuf tuflab qo’yishdi
o’zlarini o’zlari va yo’lda davom
etishdi.
Robiya ichidan buni yolg’on
ekanini hursand bo’lsada,
tashqi tarafdan uni aldashgani
nafrati yuzini burishtirib turardi.
“shunaqa narsa bilan ham hazil
qiladimi, man ularga ko’rsatib
qo’yaman hali. Kim bo’lsa ham
ta’zirini beraman. Aldoqchilar.
Agar Sobirni ham bunda qo’llari
bo’lsa, ularni hich qachon
kechirmiman. Yana maraka
borligini bilib etishgan. Mani
sinamoqchi bo’lishdimi?
Ko’rsataman ularga hali. Mayli,
muhimi sog’ bo’lsalar ham” dib
orqaga qarab yurdi. Baribir
sevgisi kuchlide. Nafratni ham
yenga oldi. Yana hayoliga bir
narsa kelib, telefonini oldi.
Sobirga telefon qilmoqchi
bo’ldi. O’lmaganini biladi endi.
Sobirni yod bo’lib ketgan
raqamlarini terdi. Qulog’iga
tutdi. Yonidan yana ayollar o’tib
ketishvotgandi. Ularni gaplari
qulog’iga chalindi; “Eshitilarmi
qo’shni, Xadichaxonni o’g’li
Sobir ham bugun olamdan
o’tibdi. Daraxtdan yiqilibdi. –
Voy eshitmagandim. Xudo
rahmat qilsin. Hali yosh bola
ediyu, nega daraxtga chiqibdi?
– Bolalarni varragi ilingan ekan.
Ushani olib beraman dibdi.
Tepasi qurigan shox ekan. Usha
sinib, yerga yiqilibdi. Shoxni biri
qorniga kirib ketganmish.
Yuragiga ham kiribdimiye.
Shunaqa diyishdi. – Voy,
yoshgina ediya. Manga ham
qancha yordam berardi. Hich
qahcon yo’q dimasdi. Ko’chada
ko’rib qolsa ham salomini
kanda qimasdi. Xadichaxonga
qiyin bo’libdiya. – Nimasini
etasiz. Bu yil uylantiraman
digandilar. – Unda tezroq
yuringlar. U yoqga ham
chiqishimiz kerak. – Buni
qaranglar, bitta mahalladan
ikki ko’chada bir kunda maraka
bo’lsaya.” dib bir birlari bilan
gaplashib o’tib ketishdi. Robiya
telefonni ushlagancha joyida
qotdi. Unda telefonda
hazillashishmagandi. Orqaga
qaytib, boshqa ko’chaga yurdi.
Qayrildi. Bu ko’cha ham tanish,
rasmini ko’rgan. To’g’ridagi
eshik yonida ham odamlar
to’planib turishibdi... Robiya yo’l
chetidagi daraxt tagiga turib,
piqilib yig’lab yubordi. Buni
kutmagandi. Juda og’ir zarba
bo’ldi. Yerga o’tirib qoldi. Bir
qancha vaqt o’tirdi. Behol...
Yonidan odamlar ikki tobutni
olib o’tib ketishdi. Ikki xil tobut.
Biri yoshniki, qizil duxoba
o’ralgan, biri qariyalarniki oq
surup o’ralgan. Odamlar tobutni
qo’lma qo’l qilib ketishvoti.
Robiya asta tobutga qarab
qo’ydi. Nima diyishni ham
bilmadi... Kun qoraygach, kimdir
uni turg’azib, manzilini so’rab,
uyiga kuzatib qo’ydi. Bu
manimcha usha Sobirni
telefonida gaplashgan yigit edi.
Robiya uyida yig’lashga ham
holi qolmagandi. O’ksib, o’ksib
qo’yardi. Onasi uni yonida nima
qilishni bilmasdan yurardi. Birga
olib kelgan yigit unga nima
bo’lganini etib berdi. Onani
ko’zlari yoshlandi. Qizini
sirdoshi edi. Nima yordam
qilishni ham bilmasdi. Tez
yordam chaqirdi. Doctor
Robiyaga tinchlantiruvchi